Ο αδερφός ενός φίλου μου έχει ένα russelακι , το οποίο όταν ήταν περίπου 5 μηνών έβαζε στο μάτι ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Σε κάποια φάση, εκεί που καθόμασταν στον καναπέ, έρχεται κουνάμενος-σινάμενος, πηδάει πάνω στο χέρι του αδερφού, το "κλειδώνει" με τα μπροστινά του ποδαράκια και αρχίζει τη δουλειά το σιχαμένο
Η διόρθωση που έγινε στο καημένο το ζωντανό ήταν αυτό που λέμε άκρως αντι-κυναγωγική, μετά το κλασικό "Ρομπέν ΜΗ" του τράβηξε μια και το σκυλί έφυγε 2 μέτρα πέρα.
Περιττό να σας πω ότι κόντεψα να τσακωθώ, αλλά ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης είναι ο ορισμός του "ξερόλα", οπότε δεν το συνέχισα.
Την επόμενη μέρα ξαναπήγα στο σπίτι τους. Εκεί που καθόμασταν έγινε ακριβώς το ίδιο.
Ο μικρός πάει να κάνει τα δικά του, παράλληλα όμως κοιτώντας στα μάτια τον ιδιοκτήτη του.
Ο τελευταίος τον αγριοκοιτάει, και , χωρίς να πει λέξη, ο Ρόμπεν έβαλε την ουρά στα σκέλια και πήγε στο δωμάτιό του το βρωμιάρικο
.
Δε μπορώ να το εξηγήσω, είμαι πεπεισμένος ότι η συμπεριφορά του αυτή βασίζεται στο φόβο και όχι σε σωστή εκπαίδευση και υπακοή.
Σίγουρα πάντως είναι κάτι που εγώ δε θα εφάρμοζα ποτέ στο σκύλο μου για να αποτρέψω τις ορέξεις του.(εννοώ το ξύλο και όχι το ΜΗ και το αγριοκοίταγμα)