Last edited by a moderator:
Ο πόνος του Χαμού....
- Thread starter Handlergr
- Ημερομηνία δημιουργίας
Συγνώμη, για δείτε αυτό το Link
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_8021.html
και
http://www.youtube.com/watch?v=_z1ZkELjrqY
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/06/blog-post_8021.html
και
http://www.youtube.com/watch?v=_z1ZkELjrqY
Ο πόνος του χαμού, ανάμεσα σε δύο σκυλιά, "φιλαράκια" (συντρόφους, θα λέγαμε), συγκλονίζει ακόμα περισσότερο από ότι στους ανθρώπους!!!
Γιατί ο ζωντανός σκύλος ξέρει πως ο φίλος του πέθανε (αυτό από τα ένστικτά του)... Αλλά δεν ξέρει ότι ο φιλαράκος του δεν μπορεί να "ξυπνήσει"...
Μέσα στην άγρια φύση (στη μητέρα φύση, που μας αρέσει να λέμε) θα ήξερε σίγουρα ότι ο πεθαμένος σύντροφός του δεν θα ξαναζήσει...
Εδώ, όμως, μέσα στους αιώνες που τα φέραμε εμείς, μαζί μας, κάποια ένστικτα δεν μπορούν πιά να λειτουργήσουν στην εντέλεια...
Και, γι' αυτό το λόγο, εμείς πρέπει να προσπαθούμε περισσότερο για την ευημερία τους, για την καθοδήγησή τους... Τους το οφείλουμε!!!
Χίλια ευχαριστούμε, Γιάννη, που το ανέβασες! Εξάλλου, η σύμπτωση είναι πως είσαι από τους λίγους που ξέρουν το μέγεθος της ευαισθησίας μου για το "σκύλο"... και για τη σκύλα...
Υ.Γ. Μέρα-νύχτα, τα τελευταία χρόνια, προσεύχομαι και προβληματίζομαι τι θα γίνει με τις δύο γριούλες σκυλίτσες της γειτονιάς μου...
Αχώριστες... διόσκουροι...
Δεν έχω ακόμα μπορέσει να διανοηθώ τι θα γίνει, όταν η μία από τις δυό "φύγει" πρώτη...
Ισως πάρω την άλλη μαζί μου, για να έχει την ήρεμη γωνιά, στο βασίλεμά της...
Υ.Γ.2. Εντάξει, τώρα φαίνεται και το πρώτο βίντεο.
Γιατί ο ζωντανός σκύλος ξέρει πως ο φίλος του πέθανε (αυτό από τα ένστικτά του)... Αλλά δεν ξέρει ότι ο φιλαράκος του δεν μπορεί να "ξυπνήσει"...
Μέσα στην άγρια φύση (στη μητέρα φύση, που μας αρέσει να λέμε) θα ήξερε σίγουρα ότι ο πεθαμένος σύντροφός του δεν θα ξαναζήσει...
Εδώ, όμως, μέσα στους αιώνες που τα φέραμε εμείς, μαζί μας, κάποια ένστικτα δεν μπορούν πιά να λειτουργήσουν στην εντέλεια...
Και, γι' αυτό το λόγο, εμείς πρέπει να προσπαθούμε περισσότερο για την ευημερία τους, για την καθοδήγησή τους... Τους το οφείλουμε!!!
Χίλια ευχαριστούμε, Γιάννη, που το ανέβασες! Εξάλλου, η σύμπτωση είναι πως είσαι από τους λίγους που ξέρουν το μέγεθος της ευαισθησίας μου για το "σκύλο"... και για τη σκύλα...
Υ.Γ. Μέρα-νύχτα, τα τελευταία χρόνια, προσεύχομαι και προβληματίζομαι τι θα γίνει με τις δύο γριούλες σκυλίτσες της γειτονιάς μου...
Αχώριστες... διόσκουροι...
Δεν έχω ακόμα μπορέσει να διανοηθώ τι θα γίνει, όταν η μία από τις δυό "φύγει" πρώτη...
Ισως πάρω την άλλη μαζί μου, για να έχει την ήρεμη γωνιά, στο βασίλεμά της...
Υ.Γ.2. Εντάξει, τώρα φαίνεται και το πρώτο βίντεο.
Last edited:
Το αγαπημενο μου παιδικο!!!
Δυνατο βιντεο και χτυπαει τις πιο ευαισθητες χορδες μας. Μου θυμιζει που οταν η Λαρα πριν λιγα χρονια παθαινε καποιες κρισεις και εχανε για λιγο τις αιθησεις της πηγαινε η Ισις και προσπαθουσε να την συνεφερει με λιγμους, γαυγισματα και σκουντηγματα με το κεφαλι.
Υπεροχο,συγκινιτικο και τραγικο... Ενα υπεροχο παραδειγκα σε αυτος που λενε ''ελα μωρε σκυλος ειναι τι να καταλαβει?'' Πολλα καταλαβαινει πολλα περισσοτερα απο εμας τους ιδιους
Και το δικο μου αγαπημενο παιδικο... Ποσο κλαμα εχω ριξει σ'αυτη τη σκηνη:lloro:
Δεν ξέρω τι συμβαίνει μ' αυτά τα σκυλιά, τι νομίζουμε εμείς που συγκινούμαστε, τι νομίζουν αυτά και πώς εκλαμβάνουν αυτό που βλέπουν, αυτό που συμβαίνει (μπορεί να είναι πολύ πιο αναίσθητα απ' όσο νομίζουμε, μπορεί και όχι), αλλά Johnk θυμήθηκα αυτό http://classiclit.about.com/library/bl-etexts/mtwain/bl-mtwain-dog.htm
Αγαπητή Chloe,
Είχα δει φευγαλέα, προχτές, ότι απεύθυνες σε μένα το συγκεκριμένο link, φαντάστηκα ότι είναι κάτι "σε βιντεάκι", είχα κόσμο στο γραφείο και το άφησα για να το δω αργότερα το απόγευμα, με την ησυχία μου...
...και, με το άγχος της δουλειάς, της οικογένειας, της Μόκας, ξεχάστηκα... δεν πήγα τη Μόκα βόλτα σήμερα το πρωί, αλλά την "πακετάρισα" για να πάει για μπάνιο νωρίς με τη μαμά της...
...και κάθησα λιγάκι να πιώ άλλο ένα καφέ, πριν ξεκινήσω απ' το σπίτι...
...και θυμήθηκα το post σου και άνοιξα για να το δώ...
Δεν το είχα διαβάσει ποτέ, Chloe και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το ξαναδιαβάσω μία και δύο και τρεις φορές ακόμα, γιατί δεν το χόρτασα με τη βιασύνη που είχα...
Ναι, δεν ήταν "κάτι σε βιντεάκι", ήταν κείμενο...
Και το κείμενο δεν ήταν γραμμένο από κάποιο "δυνατό σκυλά"... ήταν γραμμένο από τον "ευαισθητούλη" παραμυθά, τον "λαππά", το "γατάκι", τον Mark Twain!!!!!
Και ναι, είμαι κι εγώ ένα από αυτά τα "γατάκια" που παρατηρούν όσο περισσότερο μπορούν, έχουν διαβάσει όσες έρευνες μπορούσαν και πιστεύουν ότι τα ζώα και, κυρίως, αυτό το ζώο, ο σκύλος, που ήρθε μαζί μας (παρά το δικό μας "φτωχό" χαρακτήρα και ψυχή) έχουν συναισθήματα...
και προβληματίζομαι έντονα μήπως διαθέτουν και στοιχειώδη κρίση...
Συγκλονιστικό κείμενο, Chloe!!!
Ακόμα και αν είχες κάνει μόνο αυτή την παράθεση στο φόρουμ, από σήμερα η συνείδησή μου θα σε συγκατέλεγε στα κορυφαία μέλη "εδώ μέσα"!
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά!
Υ.Γ. Να προσπαθήσω, τώρα, να σχολιάσω την πένα του Mark Twain? Νομίζω ότι θα ήταν πολύ "φθηνό", ότι και να πω...
Last edited:
Πραγματικά είναι συγκλονιστικό, θα συμφωνήσω απόλυτα, είναι από τα κείμενα που ξεκίνησα να διαβάζω με μέτριο ενδιαφέρον και καθώς προχωράει ένοιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι που όλο και αυξανόταν καθώς η αφέλεια και η αθωότητα αυτού που περιγράφει έρχεται σε αντίθεση με τη φρίκη της πραγματικότητας.
