Συμφωνώ με την Chloe, στα γραφόμενά της...
Γενικώς, οι κορδελίτσες, φιογκάκια κλπ., δεν μου αρέσουν, γενικά, στο σκύλοαπλά, καμιά φορά, τα "ανεχόμαστε" σε πιο μικρόσωμα σκυλιά...
Αλλά, δικαίωμα στην τσαχπινιά, σαφώς και έχουν τα μεγαλόσωμα σκυλιά και μη σας πω ότι είναι πιο χαριτωμένα όταν κάνουν τσαχπινιές, π.χ. "χεράκι", ή "βαρελάκι" κλπ.
Το σημαντικότερο που κρατώ από το post της Chloe είναι ότι η εκπαίδευση των σκύλων σε όλα αυτά τα tricks είναι "έξοχη πνευματική άσκηση και ενισχύει το δεσμό - bonding - με τον χειριστή του"!!!
Και, με την έννοια αυτή, το Καυκάσιο που θα δώσει το χεράκι (είναι πιο εύκολο) ή θα κάνει βαρελάκι (μάλλον πιο δύσκολο) δείχνει ένα φανταστικά εκπαιδευμένο σκύλο, όπου έχουν "επενδυθεί" άπειρες ώρες και καλή διάθεση - χιούμορ, τόσο από τον χειριστή, όσο και από το σκύλο...
Το μόνο που έχω λιγάκι να σχολιάσω είναι το θέμα του "σεβασμού", αφού συμφωνήσω ότι πρέπει να σεβόμαστε κάθε σκύλο, κάθε φυλής...
Καμιά φορά, εμείς οι άνθρωποι, ταυτίζουμε το "σεβασμό" με το "δέος", ή με το "φόβο"...
Οι παλιοί ναυτικοί έλεγαν "τη θάλασσα δεν πρέπει να τη φοβάσαι, πρέπει να τη σέβεσαι... γιατί, αλλιώς, θα σε εξαφανίσει". Τι ήθελαν να πουν άραγε? Μήπως "να μην την φοβάσαι, αλλά να τη φοβάσαι και λιγάκι και να την μελετάς πολύ"?
Ετσι, λοιπόν, βασισμένοι σ' αυτό, το ανάλογο με τις ορεινές ποιμενικές φυλές είναι ότι είναι σκυλιά "ανεξάρτητα", "λιγότερο εκπαιδεύσιμα", "πολύ δυνατά", οπότε εάν τα "τσαντίσεις", μπορεί και να σε "διορθώσουν" απερίφραστα και άμεσα, αλλά και να χάσεις το δεσμό που είχες χτίσει...
Ας πούμε, ο ορεινός ποιμενικός χωρίς λουρί (λυτός), που θα αντιληφθεί κάτι "ενδιαφέρον", πως θα αντιδράσει στο "έλα", ή στο "άστο"? Γι' αυτό και λέγεται το "πάντα με λουρί", γιατί "σέβεσαι" την ανεξαρτησία των αποφάσεών του (αποδέχεσαι ότι δεν θα σε υπακούσει) και, ταυτόχρονα, "φοβάσαι" τις επιπτώσεις (να μην τραυματιστεί κάποιος άνθρωπος ή ζώο)...