Δυο φορες εγω εφτασα σε σημειο να "χτυπησω" τη ρουξι μου αν μπορει βεβαια να θεωρηθει χτυπημα το τρανταγμα απο το λουρι γιατι τη μια κατουρησε μεσα στο σπιτι οταν καταλαβε οτι θα κοιμοταν εξω και την δευτερη οταν εφυγε τρεχοντας να παιξει με μια μπαλα και δεν γυρναγε με τιποτε. Τι μετανιωσα και τις δυο φορες γιατι νιωθω οτι την φοβησα λιγο και δεν το θελω, γιατι σε περιπτωση που υψωνω το τονο της φωνης μου αυτη φοβαται, κοκκαλωνει και καθεται.
Δεν είμαι υπέρ των "χειρονακτικών" διορθώσεων, αν και δεν είμαι κατά των διορθώσεων γενικά.
Κατά τα άλλα έπεσες στην παγίδα φίλε μου και στις δύο περιπτώσεις. Θα ξεκινήσω από το δεύτερο: ποτέ μα ΠΟΤΕ δεν τιμωρούμε ένα σκύλο γιατί δεν έρχεται όταν τον φωνάζουμε. Ποτε όμως. Έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα.
Στη δεύτερη περίπτωση πάντα αγνοούμε τα τσίσα όταν τα χρησιμοποιεί ως μέσο να τραβήξει την προσοχή μας. Ειναι το ίδιο με το να αγνοείς το κλάμμα της, μαθαίνει ότι δεν πετυχαίνει τίποτα.
Το θέμα γενικότερα για να μην βγούμε off topic είναι πως ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις μία κατάσταση είναι να καταλάβεις γιατί ο σκύλος σου κάνει κάτι και ακόμη χειρότερα να σκεφτείς για να καταλάβεις με τον δικό του τρόπο σκέψης. Δύσκολο...??? Για μερικούς αφάνταστα. Ο εύκολος τρόπος λοιπόν είναι να ερμηνεύσεις τη συμπεριφορά με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Εκεί την πατάς. Εκεί σου ανεβαίνει η πίεση στο κεφάλι και θες να το πνίξεις.... (λέμε τώρα).
Από την άλλη υπάρχουν και οι άλλοι που αποφασίζουν να πάρουν σκύλο για να βγάλουν όλα όσα δεν μπορούν στους ανθρώπους. Να αισθανθούν ανώτεροι, αφεντικά (με κακή έννοια) Θεοί ίσως, κριτές του πως και πότε θα γίνει κάτι και δεν ανέχονται καμία αντίρρηση. Αυτά τα άτομα βγάζουν δικά τους "κουσούρια" στα ζώα. Είναι άτομα συναισθηματικά και ίσως και σωματικά κακοποιημένα. Είναι όπως κάποιοι στρώνουν τις γυναίκες τους ή κάποιες στρώνουν τα παιδιά τους με το ξύλο και το φόβο.
Αν δεν μου προκαλούσαν τόση απέχθεια τέτοια άτομα ίσως και να μου προκαλούσαν λύπηση για όσα κουβαλάνε....
