Καλησπέρα και από μένα.
Για τις μικρές μου γνώσεις, ουσιαστικά, έχεις ήδη μάθει τις εντολές "ξεχωριστα", για τους εξής λόγους:
1. "Κάτσε" --> Οταν είμαι εγώ δίπλα σου (με λουρί) ή κοντά σου (χωρίς λουρί) --> αυτό είναι κάτι "στιγμιαίο" και ο σκύλος περιμένει (σύντομα) να ακολουθήσει η εντολή "Πάμε", για να ξεκινήσει και πάλι.
2. "Κάτω" --> Τα ίδια, αλλά εδώ θα πέσει κάτω (πιο δυνατή εντολή)
3. "Μείνε" --> έχει "κάτσει", ή έχει πέσει "κάτω" και αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να περιμένει (για όσο χρόνο απαιτήσεις εσύ) στη θέση αυτή, ενώ εσύ απομακρύνεσαι, ή και εξαφανίζεσαι από το οπτικό του πεδίο...
Λαμβάνω υπόψη μου ότι δεν ασχολείσαι με κάποιο κυνάθλημα, όπου ο σκύλος πρέπει να "κάτσει" ή "κάτω", όσο εσύ συνεχίζεις να περπατάς...
Αν ασχολείσαι με κυνάθλημα, πάω πάσω και διαγράφεις ότι γράψω...
Από εκεί και πέρα, με την σύνθετη εντολή "down" (ή "sit"), όπως την περιγράφεις, πιστεύω ότι σταδιακά θα αποδυναμώσεις την εντολή "μείνε". Δηλαδή, ο σκύλος θα καταλαβαίνει το ίδιο πράγμα με το "κάτω" και με το "down".
Πες μου, δηλαδή, Βαγγέλη, όταν λες "κάτσε" ποιά θα είναι η διαφορά από το "sit" στην πραγματική ζωή - ανάγκες?
Ας πούμε, "κάτσε", αν απλά σταματάς και "sit" αν θέλεις να κάτσει (και να μείνει εκεί) και εσύ να συνεχίσεις να περπατάς? Δηλαδή off-leash? Και αν περάσει το δρόμο και σκοτωθεί?
Αυτό που θέλω να πω, έστω και αν δεν το εκφράζω καλά, είναι ότι ακόμα και να σταματήσεις στο περίπτερο για να πάρεις τσιγάρα (ή οτιδήποτε άλλο, αν δεν καπνίζεις) ο σκύλος τελικά πρέπει να κάτσει
και να μείνει όσο εσύ είσαι σταματημένος και το ξέρει αυτό. Αν είναι να απομακρυνθείς, του λες "μείνε" και, με τον τρόπο αυτόν εμπεδώνει την (ισχυρή!!!) εντολή αυτή σαν μοναδική και της δίνει μεγαλύτερη σημασία.
Μια ακόμα σημείωση: Εγώ, στο θέμα "πάμε" + "μαζί", χρησιμοποιώ την εντολή "πάμε", έτσι απλά (είτε με λουρί, είτε χωρίς, τώρα τελευταία), μιάς και το "πάμε" τι άλλο θα σήμαινε?
Πάμε ξεχωριστά? Στην περίπτωση αυτή, δεν χρειάζεται να έχει δύο εντολές, αρκεί η μία...
Αν θέλεις, δώσε καμία βοήθεια παραπάνω, μήπως το προχωρήσουμε λίγο ακόμα...
Υ.Γ. Συγγνώμη, Αρη, γράφαμε μαζί. Θα μελετήσω την απάντησή σου και θα επανέλθω