Καλημέρα και απο εμένα.... συνάδελφε... Καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί έχεις απελπιστεί, και γιατί σκέφτεσαι να δώσεις την μικρά.
ΟΜΩΣ ....
Μπορείς και πρέπει να το παλέψεις κι άλλο, και να μην σταματάς να το παλεύεις ποτέ. Πίστεψέ με ξέρω πόσο εύκολα αυτά τα διαολάκια, σε φτάνουν στα όριά σου, αλλά να έχεις στο μυαλό σου , ότι αν βρείς το κουμπί τους, η συμβίωση γίνεται ευκολη και πολύ διασκεδαστική!
Πρέπει , ακόμα και τώρα να θέσεις όρια, και να τα τηρήσεις αυστηρά.
Επίσης , όπως τα όλα τα σκυλιά , έτσι και τα μπιγκλάκια μας, λατρεύουν την ρουτίνα. Φτιάξε ένα πρόγραμμα, που θα περιλαμβάνει 3 τουλάχιστον μισάωρες βόλτες την ημέρα, προκαθορισμένες ώρες φαγητού και παιχνιδιού , και προκαθορισμένες ώρες αράγματος στον καναπέ.
Μόλις το συνηθίσει, και θα ξέρει τι να περιμένει κάθε μέρα, να δείς που θα ηρεμήσει και όλα θα γίνουν πιο εύκολα.
Και να ξέρεις πως οποιοσδήποτε σκύλος όση ανάγκη για εκτόνωση και αν έχει, είναι πιο ευτυχισμένος με 3 μισάωρες βόλτες και να είναι δίπλα στον άνθρωπό του τις υπολοιπες, παρά , να τρέχει 5 ωρες ασταμάτητα στο βουνό και μετά να κλείνεται σε ένα κένελ... Αν είσαι εντάξει απέναντι στον σκύλο σου και του παρέχεις αρκετή εκτόνωση, και πολύ συντροφικότητα δεν τον ταλαιπωρεις ούτε τον καταπιέζεις στην Αθήνα.
Καλό κουράγιο , θα το χρειαστείς , αλλά θα τα καταφέρεις!!
Υ.γ Δεν ήξερες , δεν ρώταγες....??
Υ.γ 2. milgr,... χαρά στο κουράγιο σου....