Δε βλέπω το περίεργο. Οι Αυστραλέζοι Ποιμενικοί στην Αμερική ξεκινούν από 800 δολλάρια από σχετικά καλό εκτροφέα και φτάνουν στα ύψη. Αν πάρεις φοβερό εκθεσιακό μπορείς να πληρώσεις και 5000 δολλάρια, αν δε πάρεις εξαιρετικό εργασιακό και μάλιστα εκπαιδευμένο να σου παίρνει κάθε πρωί 2000 πρόβατα και να στα φέρνει πίσω το βράδυ, η τιμή φτάνει και τις 25.000 δολλάρια. Το τρακτέρ που θα πάρεις είναι ακριβότερο, θέλει επισκευές, βενζίνη και παλιώνει πιο εύκολα, ενώ ο σκύλος θέλει λίγο φαΐ, χάδι, λίγο ύπνο και το πρωί ξυπνάει ορεξάτος για περισσότερη δουλειά. Δεν πρόκειται για αισχροκέρδεια, πρόκειται για τους κανόνες της αγοράς. Αν το ιταλικό εκτροφείο πουλάει εξαιρετικά ζώα και ΔΕΝ κλέβει την εφορεία, ΔΕΝ "κόβει γωνίες" και βρίσκει πελάτες κανονικούς (και όχι από το τρελλοκομείο) που πληρώνουν τα 3000 ευρώ και πλέον, πάει να πει ότι ακολουθεί τους κανόνες της αγοράς. Γιατί μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι υπάρχει κάποιος που ζεσταίνει τσέπες και τι πρέπει να γίνει? Και είναι σίγουρο ότι ο σκύλος των 3000 ευρώ είναι ανάλογος με το Hermes ή το Gucci? Θα έλεγα ότι οι πιο βλαμένοι πλούσιοι που έχω ακούσει και που πετάνε τα λεφτά τους, όπως π.χ. η Paris Hilton, μπορεί να παίρνει σινιέ ρούχα και να τα ακριβοπληρώνει, τους σκύλους της όμως τους παίρνει από γνωστούς πετσοπάδες που τους προμηθεύονται κατευθείαν από παπυμιλλάδες, είχε γίνει και σχετικό σκάνδαλο. Δε νομίζω επομένως ότι βλέπουν τα πράγματα ακριβώς έτσι.
Εξαρτάται από πολλά πράγματα το γιατί το εκτροφείο χρεώνει 3000 ευρώ το σκυλί. Αν δεν το έπαιρνε και δεν είχε πελάτες, δε θα τα χρέωνε. Προσωπικά πιστεύω για τους σκύλους το ίδιο που πιστεύω για όλα τα πράγματα: όποιος έχει γένια, έχει και τα χτένια. Οι καλοί σκύλοι κοστίζουν. Το ίδιο και τα σινιέ. Αν δεν έχουμε λεφτά, προφανώς και δε θα κυκλοφορήσουμε γυμνοί αλλά θα πάρουμε ρούχα που δεν είναι σινιέ, ακριβώς όπως θα πάρουμε και σκύλο που να τον αντέχει αντικειμενικά το βαλάντιό μας και όχι γιατί μας γυάλισε μια φυλή. Επίσης αν δεν έχουμε τα λεφτά δε σημαίνει ότι θα πρέπει να σχηματίσουμε άποψη για το πόσο θα πρέπει να κάνουνε διότι δε μας αρέσουνε οι τιμές της αγοράς. Απλώς δεν παίρνουμε σκύλο. Όπως δεν παίρνουμε σινιέ, δεν παίρνουμε ακριβά κοσμήματα, κλπ. Παίρνουμε κάτι άλλο. Και μένα μ' αρέσουνε τα καλά, ακριβά ρούχα. Δυστυχώς όμως δεν έχω λεφτά να τα αγοράσω. Οι επιλογές μου είναι: να ληστέψω τράπεζα και να πάω φυλακή, το οποίο προφανώς και ΔΕΝ θα κάνω ή να συμβιβαστώ με άλλο τρόπο. Προσωπικά θα πάω στο outlet που ξεπουλάει το overstock μερικών σινιέ γιατί δεν πουλήθηκαν. Δε θα έχω πρόσβαση σε όλα, ούτε στα καλύτερα των καλύτερων, εκτός κι αν είμαι πολύ τυχερή. Μια φορά πήρα και ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο (δε φαινόταν καν) παλτό κασμίρ από το Ebay για 100 δολλάρια αντί για τα 3500 που θα έκανε καινούριο από το Saks Fifth Avenue. Δε βγήκα όμως ποτέ να πω ότι τα 3500 δολλάρια είναι αισχροκέρδεια και επομένως πρέπει το μαγαζί να χαμηλώσει τις τιμές του για να αγοράσω εγώ. Δεν τα έχω, δεν πληρώνω, δεν τα παίρνω, ή παίρνω κάτι παρεμφερές υπό άλλες συνθήκες. Ή κάνω και κάτι άλλο, π.χ. να πάρω στο ξεπούλημα πατρόν της Vogue για τσάντα, περισσευούμενα δέρματα από τους καουμπόυδες από το Ebay και μαθαίνω να φτιάχνω τσαντάρα δερμάτινη μόνη μου (το τελευταίο μου βίτσιο, ΔΕΝ αστειεύομαι!). Αλλά δέχομαι ότι οι τιμές διαμορφώνονται όπως διαμορφώνονται και όχι όπως μ' αρέσει.
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και με τους σκύλους: ήθελα Αυστραλέζο. ΔΕΝ πήρα Αυστραλέζο των 25.000, ούτε καν των 5000. Τον πήρα από καταφύγιο και μάλιστα μπόρεσα διότι βρίθουν οι Μεσοδυτικοί από Αυστραλέζους. Αντιπαρέρχομαι τα περί της προσωπικής αξίας του Μουφ που είναι τεράστια και ανυπολόγιστη διότι πρόκειται για το Μουφ. Αν όμως ήθελα δυσεύρετη στην Αμερική φυλή, προφανώς και δε θα έβρισκα μάλλον στο καταφύγιο και θα συμβιβαζόμουνα με άλλη. Αυτό που όμως σίγουρα ΔΕΝ θα έκανα είναι να μεμψιμοιρώ για τις τιμές, διότι είναι αυτές που είναι.
