Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι.
Η κυριαρχία, η κυριαρχικοτητα, η αυτάρκεια, η φιλοδοξία, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ή όπως αλλιώς μπορεί να ορίσει κανείς αυτό που οι άνθρωποι ορίζουμε ως «ταση για εξουσία» δεν υφίσταται ως εκδήλωση συμπεριφοράς στο σκύλο.
Ο σκύλος είναι ένα κοινωνικό και αγελαίο ζώο, ο οποίος γονιδιακά έχει την τάση να επιδιώκει να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της αγέλης του.
ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι σκύλοι μπορούν να χαρακτηριστούν ως «κυριαρχικοί» ή «φιλόδοξοι» και σχεδόν όλα τα σκυλιά γέννιουνται απόλυτα ισορροπημένα και σε αρμονία με τον εαυτό τους και τη φύση. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι άνθρωποι προσπαθούμε να τα εντάξουμε στις αφύσικες αγέλες μας με λάθος τρόπο.
Ασχέτως λοιπόν εαν αυτή του η τάση προκαλεί δυσφορία ή δυσκολία στην συνύπαρξη κάποιων ιδιοκτητών με τους σκύλους τους, είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά που κακώς προσπαθούμε να την ερμηνεύσουμε ανθρωπομορφικά, να της αποδώσουμε δηλαδή ανθρώπινες σκέψεις, αισθήματα και ιδιότητες.
Εάν υπάρχει σεβασμός στη φύση του σκύλου, δυναμική χειραγώγηση και ορισμός σαφών ορίων και κανόνων, ο σκύλος αποδέχεται εξ’ αρχής τον ρόλο του ανάμεσα μας και η τάση του να επιδιώξει να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της αγέλης του αμβλύνεται. Ποτέ όμως δεν εκλείπει.
Δεν είναι τυχαίο πως πολλά σκυλιά φεύγουν από τις σχολές εκπαίδευσης άρτια εκπαιδευμένα και μετά από λίγο καιρό συναναστροφής με τους ιδιοκτήτες τους συμπεριφέρνονται σαν να μην έχουν περάσει ποτέ από εκπαίδευση.
Δεν φταίει ο εκπαιδευτής, δεν φταίει ο σκύλος, φταίει ο ιδιοκτήτης και μόνο.
Είναι απόλυτα βέβαιο πως εάν «χαλαρώσει» ο ιδιοκτήτης ή δεν γνωρίζει πως να θέσει όρια και κανόνες στην συμβίωση με το ζώο του, θα «χαλαρώσει» και ο σκύλος. Τότε είναι που εμφανίζονται τα περισσότερα προβλήματα «κυριαρχικοτητας», ανυπακοής, ανισορροπίας και κατ’ επέκταση δυσκολίας στην συμβίωση με τα σκυλιά μας και ως αποτέλεσμα έχουμε δυστυχείς ιδιοκτήτες και ακόμα πιο δυστυχή σκυλιά.
Το πρώτο και συνηθέστερο λάθος λοιπόν είναι να αρνουμαστε πεισματικά να αποδεχτούμε πως η τάση του σκύλου μας να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της αγέλης του (αυτό που ορίζουμε ως «κυριαρχικοτητα») είναι μια απολύτως φυσιολογική συμπεριφορά.
Το δεύτερο λάθος είναι να ερμηνεύουμε ως «κυριαρχικοτητα» συμπεριφορές που σχετίζονται ξεκάθαρα με το στρες και τον φόβο και εκδηλώνονται με επιθετικότητα.
Ποτέ ένας σκύλος δεν εκδηλώνει επιθετικότητα χωρίς λογο. Τις περισσότερες φορές είναι η μόνη διέξοδος του από κάποια κατάσταση που τους προκαλεί φόβο, στρες ή πόνο και επειδή το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί να εκφραστεί είναι η γλώσσα του σώματος του, εκδηλώνει μη επιθυμητές συμπεριφορές (επίδειξη δοντιών, γρύλλισμα, δάγκωμα) που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες εσφαλμένα χαρακτηρίζουν ως «κυριαρχικοτητα», ενεργώντας λανθασμένα με έντονες διορθώσεις και επίπληξη. Ως αποτέλεσμα των λανθασμένων αυτών ενεργειών είναι να εντείνεται ο φόβος, το στρες και η επιθετικότητα των σκύλων που το μόνο που επιδίωκαν είναι η μείωση της ανησυχίας τους και η διαφυγή τους από κάτι που το θεώρησαν απειλή.
Το τρίτο λάθος είναι η άγνοια όσον αφορά στα χαρακτηριστικά των φυλών και η επιπόλαια απόκτηση ενός σκύλου που πολύ απλά δεν έχει προοριστεί για pet, σκυλιά δηλαδή που έχουν φτιαχτεί για εργασία και όχι για τριθέσιο καναπέ και κατ’ επέκταση οι ανάγκες τους δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τις ανάγκες του μέσου ιδιοκτήτη.
Αυτά τα σκυλιά συνήθως εκδηλώνουν απόλυτα φυσιολογικές συμπεριφορές (δημιουργηθήκαν εξάλλου για να εκδηλώνουν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτές τις συμπεριφορές), και τις περισσότερες φορές χαρακτηρίζονται και πάλι εσφαλμένα ως «κυριαρχικά», «φιλόδοξα» ή «ανυπάκουα» ζώα.
Κλείνοντας
Παρ’όλο που τα σκυλιά έχουν εξημερωθεί εδώ και χιλιάδες χρόνια από τον άνθρωπο, εξακολουθούν να έχουν ακόμα πολλά χαρακτηριστικά από τον πρωτόγονο πρόγονο τους.
Πολλές από τις εκδηλώσεις τους και τους τρόπους συμπεριφοράς τους μπορεί να είναι δυσάρεστες για εμάς και τους γύρω μας και να μας προβληματίζουν, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι απολύτως φυσιολογικές για το σκύλο.
Η εκπαίδευση μπορεί να αντιμετωπίσει ότι εμείς θεωρούμε «μη αποδεκτή κυριαρχική συμπεριφορά», αλλά είναι αδύνατον να αλλάξει τη φύση του σκυλου, γι’ αυτό η κατανόηση των αναγκών του, του τρόπου που επικοινωνεί και ο σεβασμός στα χαρακτηριστικά της φυλής του είναι ο μόνος τρόπος για μια αρμονική συμβίωση.
για να βάλει την οποιαδήποτε στη θέση της. Παρόλα αυτά η Μοναλίζα δεν εκδηλώνει τσαμπουκαλίστικη διάθεση σε άλλα σκυλιά έξω (σκυλοσυναντήσεις κλπ.). 
