Οπως αρκετοί φίλοι ξέρουν (με το post μου στις ευχαριστίες), άσχετα με το πόσα χρόνια έχω μελετήσει και ασχοληθεί θεωρητικά, το μακρύ ταξίδι της ζωής μου με το "σκύλο" άρχισε στις αρχές Ιανουαρίου 2005, στη διάρκεια μιάς σημαντικής χιονόπτωσης...
Την ημέρα εκείνη, η μικρή μας κόρη, βγαίνοντας το μεσημέρι από το σχολείο, βρήκε (μέσα σε ένα χαρτόκουτα) ένα θηλυκό κουταβάκι, ηλικίας περίπου 1 μηνός, μεγάλο όσο η παλάμη μου. Το βράδυ εκείνο, όταν γύρισα στο σπίτι, μου παρουσιάστηκε η ...έκπληξη.
Σε πρώτη φάση, πολύ "ψυχρά" έδωσα στην κόρη μας προθεσμία 1 εβδομάδας να του βρει σπίτι. Ταυτόχρονα, μέσα μου, άρχισα να σκέφτομαι τα what if? Τι θα γίνει αν δεν βρει σπίτι κλπ.
Σε δεύτερη φάση, αφού προσφέραμε τα βασικά, άρχισα λιγάκι να παίζω με το κουτάβι, λέγοντας τη μεγάλη κουβέντα: "Ρε παιδιά, το κουτάβι δεν παίζει, είναι απαθές! Τι χαρακτήρας θα γίνει μεγαλώνοντας, αν δεν παίζει τόσο μικρό?". Τι ήταν να το πω αυτό? Χτύπησα παλαμάκια και το κουτάβι ξεχύθηκε πάνω μου, με τα στραβά ποδαράκια του να προσπαθούν να τρέξουν όσο μπορούσαν για να έρθει να με γλύψει...
...Αυτό ήταν, το κουτάβι είχε βρει οικογένεια, άσχετα αν άργησα 2-3 μέρες να το ανακοινώσω στην οικογένεια. Και το όνομα αυτής: Νίνα.
Ολη η οικογένεια κατακτήθηκε από την προσωπικότητά της. Ανεξάρτητο σκυλάκι, τρυφερό, καλωσυνάτο, δεν έχανε καμία ευκαιρία να παίξει... Εγινε, πολύ γρήγορα, μέλος της οικογένειας, το 5ο παιδί μας. Ολοι της είχαμε αδυναμία. Τα παιδιά μας, αρκετά μεγάλα πλέον, είχαν αρχίσει να έχουν τη δική τους ζωή, εξόδους, εκδρομές κλπ. Ομως, η Νίνα ήταν ο συνδετικός κρίκος, θα έλεγα.
Μεγάλη της λατρεία η μικρή μας κόρη, λες και η Νίνα ήξερε που χρωστάει την οικογένειά της...
Τα περισσότερα βράδυα, κοιμόταν (επάνω) στο κρεβάτι της, με το ένα της πόδι πάνω στην κόρη μας, σαν να την αγκαλιάζει, σαν να την προστατεύει...
Κάποτε την πήγαμε σε πανσιόν, προκειμένου να φύγουμε όλοι για τις διακοπές μας. Οταν πήγαμε να την παραλάβουμε, μας "κράταγε μούτρα" για λίγες ώρες και "διαπιστώσαμε" ότι ήταν λίγο ...βρώμικη, από τα παιχνίδια στο χώμα κλπ. Αποφασίσαμε, ομόφωνα, ότι οι πανσιόν "δεν είναι" για τη Νίνα. Ετσι, διαμορφώναμε πλέον τις διακοπές μας, ώστε κάποιο από τα μεγαλύτερα παιδιά, ή εμείς, να μένει με τη Νίνα στο σπίτι. Δεν "ξενοκοιμήθηκε" ποτέ από τότε.
Ξέχασα να πω ότι, πάνω απ' όλους, η Νίνα "έριξε" εμένα. Μου έβαλε τη σφραγίδα της, φαρδιά - πλατιά! Εσείς μεταφράστε: "με έκανε ότι ήθελε". Δεν της έδινα μόνο μεζεδάκια από το τραπέζι, μετά το φαγητό μας, αλλά διάλεγα τα πιό καλά και πάντα φρόντιζα να έχει και ...ποικιλία. Νομίζω ότι αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν ο ...καπνιστός σολωμός.
Με μένα ήξερε πως δεν θα αρνηθώ περίπου τίποτα και, γι' αυτό, με μένα ήταν πιό σκανταλιάρα και "ανυπάκουη" απ' ότι με τους υπόλοιπους. Από την άλλη, κάθε βράδυ που επέστρεφα στο σπίτι, έχοντας αναγνωρίσει το αυτοκίνητο, την έβρισκα να κρεμάει το κεφάλι της έξω από το μπαλκόνι και να κλαίει από χαρά. Κάθε βράδυ...
Πέρα απ' όλα, ήξερε πως μαζί θα πηγαίναμε βόλτα. Ηξερε την κάθε μέρα της εβδομάδας και τι ώρα θα ξυπνήσω. Μάλιστα, αν αργούσα να ξυπνήσω, ερχόταν να με ξυπνήσει εκείνη, με προσμονή "άντε να ετοιμαστείς"!
Και, πέρα απ' όλα, ήξερε ότι ο "μπαμπάς" της θα την προστάτευε από κάθε κακό. Να πω μόνο ένα παράδειγμα: Η Νίνα, πάντοτε καλόβολη, πάντα ειρινική, πάντα παιχνιδιάρα με όλους, γνωστούς και άγνωστους. Ενα βράδυ ήρθε σπίτι ένας παλιός φίλος της μικρής μας κόρης, τον οποίο ήξερε. Εκείνο το βράδυ, όταν αυτός μπήκε μέσα, η Νίνα αγρίεψε τόσο, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε (και δεν είχα φανταστεί κι εγώ αυτό που έβλεπα). Ηρθε δίπλα μου, σχεδόν κολημένη επάνω μου και άρχισε να γαυγίζει τόσο δυνατά και θυμωμένα (ανάμικτο με φόβο, θα έλεγα), με την τρίχα όρθια και τα δόντια έξω. Πρωτοφανές!!! Σε 5-10 δευτερόλεπτα, είχε γίνει σαφές πως δεν θα τον άφηνε να μπει στο σπίτι... Οντως, συμβουλέψαμε τα παιδιά να φύγουν από το σπίτι. Ισως λάθος, θα μου πείτε? Ομως ήταν η μοναδική φορά (ήταν περίπου 4 ετών και ξέραμε πιά το χαρακτήρα της) και αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτο της ενήλικης σκύλας μου και όχι τη θεωρία της 100% κοινωνικότητας και να την υποχρεώσω να υποστεί αυτή την παρουσία. Μετά το σκεφτήκαμε αρκετά και δεν μπορέσαμε (σύμφωνα με αυτά που ξέραμε εμείς για το φίλο - μιάς και τα παιδιά δεν σου τα λένε όλα!) να καταλήξουμε στο να είχε γίνει κάτι στη Νίνα, ή στο αν αυτός είχε πάρει "κάτι" εκείνη τη βραδιά.
Στέκομαι στο ότι η Νίνα δεν έφυγε, δεν πήγε δίπλα σε κανέναν άλλο, ήρθε σε μένα.
...Τα χρόνια περνούσαν, ευτυχία. Μαζί μας, όπου μπορούσαμε να την πάρουμε. Προσαρμογή του τρόπου ζωής για να την περιλαμβάνουμε όλο και περισσότερο.
...Και φτάνει το καλοκαίρι του 2009. Μετά από τις κλασικές εξετάσεις για ερλίχια - καλαζάρ. Αρχίζει ορισμένους σποραδικούς εμετούς. Οχι την τροφή της, αλλά αυτό το κίτρινο υγρό. Φύγαμε διακοπές ανήσυχοι, με τη μικρή μας κόρη στο σπίτι, ακοίμητη φρουρό. Οι εμετοί πιό συχνοί. Εγώ πιό άσχετος απ' ότι είμαι σήμερα. Επιστρέφουμε και προγραμματίζουμε να την πάμε στο γιατρό. Εχουμε την υποψία ότι "τρώει διάφορα ...σκατά και έχει πάθει κάποια γαστρεντερίτιδα. Οι εμετοί κοπάζουν...
Μου τυχαίνουν 2 ταξίδια της δουλειάς, το ένα μετά το άλλο και λέω στη γυναίκα μου (ιππότης ο δικός σου) "μην την πας μόνη σου στο γιατρό, περίμενε να επιστρέψω"...
Ετσι, πάμε για εξετάσεις στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Διάγνωση: Ερλίχια (1:400) και νεφρική ανεπάρκεια, μάλλον χρόνια. Πολλοί φίλοι που έχουν δουλέψει με καταφύγια και αδέσποτα μου λένε ότι να μην έχω τύψεις, γιατί η ερλίχια δεν προκαλεί τόσο άμεσα τη νεφρική ανεπάρκεια και, μάλιστα, με τόσο χαμηλό τίτλο. Αρα η νεφρική ανεπάρκεια προϋπήρχε, ίσως και εγώ δεν είχα τη γνώση για να κάνω τακτικές βιοχημικές και γενικές αιματολογικές εξετάσεις. Αυτό το βάρος θα με συνοδεύει για πάντα.
Από το Σεπτέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2009, 2 φορές την ημέρα στο γιατρό για ενδοφλέβιο ορό και, όταν καταστρέφονται όλες οι φλεβίτσες της, 2 φορές την ημέρα (στο σπίτι) υποδόρριο ορό. Τρώει (ανόρεκτα) μόνο ιατρική τροφή που μου βρωμάει ακόμα και εμένα ...φαρμακίλα. Με κοιτάζει παραξενεμένη "γιατί δεν μου δίνεις πιά αυτά τα μεζεδάκια? δεν με αγαπάς πιά?"
Παρόλα αυτά, είναι δραστήρια. Υπομένει καρτερικά τους ορούς, έχει μάθει πλέον τη διαδικασία. Πάμε τις βόλτες μας με αμείωτο κέφι...
Κάνουμε ένα ακόμα υπέρηχο: Νεφρά ...δεν υπάρχουν πιά. Ολα τα άλλα τέλεια, γι' αυτό ζει ακόμα...
Το σπίτι βαρύ, προσπαθούμε να μην κοιταζόμαστε μεταξύ μας, για να μην μας πιάσουν τα κλάματα.
Τα Χριστούγεννα του 2009, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Δεν κανονίσαμε τίποτα. Βγήκαμε για τη γνωστή μας, αγαπημένη βόλτα (που συνήθως ήταν 1 ώρα, δύο φορές την ημέρα). Περπατήσαμε 30 μέτρα και στρίψαμε τη γωνία...
Η Νίνα αργή, το κεφάλι κάτω...
Κωλοβαράει, σαν να μη θέλει να περπατήσει... Σταματάει και μυρίζει ένα μερμήγκι με τις ώρες...
Ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι προς τα πίσω. Τη ρωτάω "θεις να πάμε σπίτι?" Η Νίνα γυρνάει και με καθοδηγεί προς το σπίτι...
Αυτό είναι το τέλος. Εκείνη τη στιγμή, παίρνω την απόφαση...
Μία μέρα ακόμα καιθα καταρρεύσει...
Τηλεφωνώ στο γιατρό. Κανονίζουμε να έρθει αύριο το πρωί στις 10:00...
Το απόγευμα πέρασαν τα παιδιά, ένα-ένα. Εκεί να δεις, σιωπηλά δάκρυα. Μόνο η μικρή μας κόρη δεν έρχεται. Το βράδυ μας επισκέπτεται ένα φιλικό ζευγάρι, "φίλοι" της. Παίρνω το γιατρό και τον ρωτάω... "Ναι, μου απαντάει, σήμερα δώστης ότι τραβάει η ψυχή της".
...Εχω φροντίσει και υπάρχει καπνιστός σολωμός. Της δίνω 2-3 κοματάκια. Δεν αγγίζει κανένα! Κάθεται ξαπλωμένη, δίπλα μου καιμε κοιτάζει...
Οι φίλοι φεύγουν νωρίς. Η Νίνα (που έχει 1 στρωματάκι στο σαλόνι - που crate και τέτοια πράγματα για τη Νίνα - και 1 στρωματάκι στο δωμάτιό μας) ξαπλώνει στο σαλόνι. Τη φωνάζω "Υπνο". Σηκώνει το κεφάλι, αλλά δεν μπορεί...
Την παίρνω αγκαλιά και την μεταφέρω στο δωμάτιό μας, στο κρεβατάκι της...
Με κοιτάζει, ίσως ευχαριστώντας με...
Το βράδυ δεν περνάει...
Κοιμάμαι 1-2 ώρες και πετάγομαι από τον ύπνο μου φωνάζοντας: "είναι δυνατόν? τι πάμε να κάνουμε?". Τη βοηθάω να πάει έξω, στο μπαλκόνι και διαπιστώνω ότι δεν αντέχει άλλο να περπατήσει. Ανεβαίνει, με βοήθεια στον καναπέ "της" του μπαλκονιού και μένει εκεί.
Κατά τις 9:00, έρχεται η μικρή κόρη μας...
Δεν μπορώ κάν να τις κοιτάω αγκαλιασμένες και να βλέπω τα δάκρυα...
Πρέπει να συνέλθω. Πηγαίνω και φοράω τα ...αγροτικά μου. Να είμαι έτοιμος.
Η κόρη μας φεύγει και μένουμε εμείς αγκαλιά με τη Νίνα. Μας κοιτάζει, αλλά ίσως να μην μπορεί να μας παρακολουθήσει...
Ο γιατρός φτάνει. Που βρίσκω τη διάθεση και προσπαθώ να αστειευτώ "γιατρέ, αν δακρύσω, μη μου κάνεις κι εμένα ευθανασία".
Της κάνει την προπαρασκευαστική ένεση μέθης, εκεί στον καναπέ "της" και μας λέει "πάμε λίγο μέσα, όσο σας βλέπει δεν ηρεμεί. Αν μείνει μόνη της θα την πιάσει το φάρμακο και θα κατασταλεί".
...Πόσο λάθος είχε, πόσο καλά ήξερα τη σκύλα μου: Η Νίνα, μετά από λίγη ώρα, σηκώθηκε και παραπατώντας, προσπάθησε να συρθεί, που, στο στρωματάκι της, μέσα στο σαλόνι, δίπλα μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την προσπάθεια. Να προσπαθεί, να παραπατάει, να πέφτει, να σηκώνεται, να κοιτάζει μπροστά αλλά να μην έχει βλέμμα...
Δεν αντέχω άλλο, σηκώνομαι και τη βοηθάω να κάνει τα τελευταία μέτρα, αγριοκοιτάζοντας το γιατρό. Εκεί της κάνει την τελική ένεση.
...Η μαμά της κι εγώ την αγκαλιάζουμε, τη χαϊδεύουμε και της μιλάμε ήρεμα. Η Νίνα δείχνει πιό ήρεμη από ποτέ. Της έχει φύγει η μορφή του πόνου, είναι πανέμορφη. Το απολαμβάνει...
..."Γιάννη, μην της μιλάς άλλο, έχει πεθάνει", ακούω το γιατρό...
Θεέ μου, σα ζωντανή, κοιτάει μπροστά...
Η Νίνα δεν αναγγέλθηκε ποτέ σε δηλωμένη γέννα....
Δεν βρίσκεται στη σελίδα "In Memoriam" κανενός φημισμένου εκτροφέα...
Η Νίνα ξεκουράστηκε στο Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων, στο Μαρκόπουλο και από εκεί μας κοιτάζει...
Για μας είναι "πρωταθλήτρια". Σε μένα, ειδικότερα, άφησε τόσο βαθιά τη σφραγίδα της, που το έχετε καταλάβει όλοι.
Σε ευχαριστώ
Την ημέρα εκείνη, η μικρή μας κόρη, βγαίνοντας το μεσημέρι από το σχολείο, βρήκε (μέσα σε ένα χαρτόκουτα) ένα θηλυκό κουταβάκι, ηλικίας περίπου 1 μηνός, μεγάλο όσο η παλάμη μου. Το βράδυ εκείνο, όταν γύρισα στο σπίτι, μου παρουσιάστηκε η ...έκπληξη.
Σε πρώτη φάση, πολύ "ψυχρά" έδωσα στην κόρη μας προθεσμία 1 εβδομάδας να του βρει σπίτι. Ταυτόχρονα, μέσα μου, άρχισα να σκέφτομαι τα what if? Τι θα γίνει αν δεν βρει σπίτι κλπ.
Σε δεύτερη φάση, αφού προσφέραμε τα βασικά, άρχισα λιγάκι να παίζω με το κουτάβι, λέγοντας τη μεγάλη κουβέντα: "Ρε παιδιά, το κουτάβι δεν παίζει, είναι απαθές! Τι χαρακτήρας θα γίνει μεγαλώνοντας, αν δεν παίζει τόσο μικρό?". Τι ήταν να το πω αυτό? Χτύπησα παλαμάκια και το κουτάβι ξεχύθηκε πάνω μου, με τα στραβά ποδαράκια του να προσπαθούν να τρέξουν όσο μπορούσαν για να έρθει να με γλύψει...
...Αυτό ήταν, το κουτάβι είχε βρει οικογένεια, άσχετα αν άργησα 2-3 μέρες να το ανακοινώσω στην οικογένεια. Και το όνομα αυτής: Νίνα.
Ολη η οικογένεια κατακτήθηκε από την προσωπικότητά της. Ανεξάρτητο σκυλάκι, τρυφερό, καλωσυνάτο, δεν έχανε καμία ευκαιρία να παίξει... Εγινε, πολύ γρήγορα, μέλος της οικογένειας, το 5ο παιδί μας. Ολοι της είχαμε αδυναμία. Τα παιδιά μας, αρκετά μεγάλα πλέον, είχαν αρχίσει να έχουν τη δική τους ζωή, εξόδους, εκδρομές κλπ. Ομως, η Νίνα ήταν ο συνδετικός κρίκος, θα έλεγα.
Μεγάλη της λατρεία η μικρή μας κόρη, λες και η Νίνα ήξερε που χρωστάει την οικογένειά της...
Τα περισσότερα βράδυα, κοιμόταν (επάνω) στο κρεβάτι της, με το ένα της πόδι πάνω στην κόρη μας, σαν να την αγκαλιάζει, σαν να την προστατεύει...
Κάποτε την πήγαμε σε πανσιόν, προκειμένου να φύγουμε όλοι για τις διακοπές μας. Οταν πήγαμε να την παραλάβουμε, μας "κράταγε μούτρα" για λίγες ώρες και "διαπιστώσαμε" ότι ήταν λίγο ...βρώμικη, από τα παιχνίδια στο χώμα κλπ. Αποφασίσαμε, ομόφωνα, ότι οι πανσιόν "δεν είναι" για τη Νίνα. Ετσι, διαμορφώναμε πλέον τις διακοπές μας, ώστε κάποιο από τα μεγαλύτερα παιδιά, ή εμείς, να μένει με τη Νίνα στο σπίτι. Δεν "ξενοκοιμήθηκε" ποτέ από τότε.
Ξέχασα να πω ότι, πάνω απ' όλους, η Νίνα "έριξε" εμένα. Μου έβαλε τη σφραγίδα της, φαρδιά - πλατιά! Εσείς μεταφράστε: "με έκανε ότι ήθελε". Δεν της έδινα μόνο μεζεδάκια από το τραπέζι, μετά το φαγητό μας, αλλά διάλεγα τα πιό καλά και πάντα φρόντιζα να έχει και ...ποικιλία. Νομίζω ότι αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν ο ...καπνιστός σολωμός.
Με μένα ήξερε πως δεν θα αρνηθώ περίπου τίποτα και, γι' αυτό, με μένα ήταν πιό σκανταλιάρα και "ανυπάκουη" απ' ότι με τους υπόλοιπους. Από την άλλη, κάθε βράδυ που επέστρεφα στο σπίτι, έχοντας αναγνωρίσει το αυτοκίνητο, την έβρισκα να κρεμάει το κεφάλι της έξω από το μπαλκόνι και να κλαίει από χαρά. Κάθε βράδυ...
Πέρα απ' όλα, ήξερε πως μαζί θα πηγαίναμε βόλτα. Ηξερε την κάθε μέρα της εβδομάδας και τι ώρα θα ξυπνήσω. Μάλιστα, αν αργούσα να ξυπνήσω, ερχόταν να με ξυπνήσει εκείνη, με προσμονή "άντε να ετοιμαστείς"!
Και, πέρα απ' όλα, ήξερε ότι ο "μπαμπάς" της θα την προστάτευε από κάθε κακό. Να πω μόνο ένα παράδειγμα: Η Νίνα, πάντοτε καλόβολη, πάντα ειρινική, πάντα παιχνιδιάρα με όλους, γνωστούς και άγνωστους. Ενα βράδυ ήρθε σπίτι ένας παλιός φίλος της μικρής μας κόρης, τον οποίο ήξερε. Εκείνο το βράδυ, όταν αυτός μπήκε μέσα, η Νίνα αγρίεψε τόσο, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε (και δεν είχα φανταστεί κι εγώ αυτό που έβλεπα). Ηρθε δίπλα μου, σχεδόν κολημένη επάνω μου και άρχισε να γαυγίζει τόσο δυνατά και θυμωμένα (ανάμικτο με φόβο, θα έλεγα), με την τρίχα όρθια και τα δόντια έξω. Πρωτοφανές!!! Σε 5-10 δευτερόλεπτα, είχε γίνει σαφές πως δεν θα τον άφηνε να μπει στο σπίτι... Οντως, συμβουλέψαμε τα παιδιά να φύγουν από το σπίτι. Ισως λάθος, θα μου πείτε? Ομως ήταν η μοναδική φορά (ήταν περίπου 4 ετών και ξέραμε πιά το χαρακτήρα της) και αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτο της ενήλικης σκύλας μου και όχι τη θεωρία της 100% κοινωνικότητας και να την υποχρεώσω να υποστεί αυτή την παρουσία. Μετά το σκεφτήκαμε αρκετά και δεν μπορέσαμε (σύμφωνα με αυτά που ξέραμε εμείς για το φίλο - μιάς και τα παιδιά δεν σου τα λένε όλα!) να καταλήξουμε στο να είχε γίνει κάτι στη Νίνα, ή στο αν αυτός είχε πάρει "κάτι" εκείνη τη βραδιά.
Στέκομαι στο ότι η Νίνα δεν έφυγε, δεν πήγε δίπλα σε κανέναν άλλο, ήρθε σε μένα.
...Τα χρόνια περνούσαν, ευτυχία. Μαζί μας, όπου μπορούσαμε να την πάρουμε. Προσαρμογή του τρόπου ζωής για να την περιλαμβάνουμε όλο και περισσότερο.
...Και φτάνει το καλοκαίρι του 2009. Μετά από τις κλασικές εξετάσεις για ερλίχια - καλαζάρ. Αρχίζει ορισμένους σποραδικούς εμετούς. Οχι την τροφή της, αλλά αυτό το κίτρινο υγρό. Φύγαμε διακοπές ανήσυχοι, με τη μικρή μας κόρη στο σπίτι, ακοίμητη φρουρό. Οι εμετοί πιό συχνοί. Εγώ πιό άσχετος απ' ότι είμαι σήμερα. Επιστρέφουμε και προγραμματίζουμε να την πάμε στο γιατρό. Εχουμε την υποψία ότι "τρώει διάφορα ...σκατά και έχει πάθει κάποια γαστρεντερίτιδα. Οι εμετοί κοπάζουν...
Μου τυχαίνουν 2 ταξίδια της δουλειάς, το ένα μετά το άλλο και λέω στη γυναίκα μου (ιππότης ο δικός σου) "μην την πας μόνη σου στο γιατρό, περίμενε να επιστρέψω"...
Ετσι, πάμε για εξετάσεις στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Διάγνωση: Ερλίχια (1:400) και νεφρική ανεπάρκεια, μάλλον χρόνια. Πολλοί φίλοι που έχουν δουλέψει με καταφύγια και αδέσποτα μου λένε ότι να μην έχω τύψεις, γιατί η ερλίχια δεν προκαλεί τόσο άμεσα τη νεφρική ανεπάρκεια και, μάλιστα, με τόσο χαμηλό τίτλο. Αρα η νεφρική ανεπάρκεια προϋπήρχε, ίσως και εγώ δεν είχα τη γνώση για να κάνω τακτικές βιοχημικές και γενικές αιματολογικές εξετάσεις. Αυτό το βάρος θα με συνοδεύει για πάντα.
Από το Σεπτέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2009, 2 φορές την ημέρα στο γιατρό για ενδοφλέβιο ορό και, όταν καταστρέφονται όλες οι φλεβίτσες της, 2 φορές την ημέρα (στο σπίτι) υποδόρριο ορό. Τρώει (ανόρεκτα) μόνο ιατρική τροφή που μου βρωμάει ακόμα και εμένα ...φαρμακίλα. Με κοιτάζει παραξενεμένη "γιατί δεν μου δίνεις πιά αυτά τα μεζεδάκια? δεν με αγαπάς πιά?"
Παρόλα αυτά, είναι δραστήρια. Υπομένει καρτερικά τους ορούς, έχει μάθει πλέον τη διαδικασία. Πάμε τις βόλτες μας με αμείωτο κέφι...
Κάνουμε ένα ακόμα υπέρηχο: Νεφρά ...δεν υπάρχουν πιά. Ολα τα άλλα τέλεια, γι' αυτό ζει ακόμα...
Το σπίτι βαρύ, προσπαθούμε να μην κοιταζόμαστε μεταξύ μας, για να μην μας πιάσουν τα κλάματα.
Τα Χριστούγεννα του 2009, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Δεν κανονίσαμε τίποτα. Βγήκαμε για τη γνωστή μας, αγαπημένη βόλτα (που συνήθως ήταν 1 ώρα, δύο φορές την ημέρα). Περπατήσαμε 30 μέτρα και στρίψαμε τη γωνία...
Η Νίνα αργή, το κεφάλι κάτω...
Κωλοβαράει, σαν να μη θέλει να περπατήσει... Σταματάει και μυρίζει ένα μερμήγκι με τις ώρες...
Ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι προς τα πίσω. Τη ρωτάω "θεις να πάμε σπίτι?" Η Νίνα γυρνάει και με καθοδηγεί προς το σπίτι...
Αυτό είναι το τέλος. Εκείνη τη στιγμή, παίρνω την απόφαση...
Μία μέρα ακόμα καιθα καταρρεύσει...
Τηλεφωνώ στο γιατρό. Κανονίζουμε να έρθει αύριο το πρωί στις 10:00...
Το απόγευμα πέρασαν τα παιδιά, ένα-ένα. Εκεί να δεις, σιωπηλά δάκρυα. Μόνο η μικρή μας κόρη δεν έρχεται. Το βράδυ μας επισκέπτεται ένα φιλικό ζευγάρι, "φίλοι" της. Παίρνω το γιατρό και τον ρωτάω... "Ναι, μου απαντάει, σήμερα δώστης ότι τραβάει η ψυχή της".
...Εχω φροντίσει και υπάρχει καπνιστός σολωμός. Της δίνω 2-3 κοματάκια. Δεν αγγίζει κανένα! Κάθεται ξαπλωμένη, δίπλα μου καιμε κοιτάζει...
Οι φίλοι φεύγουν νωρίς. Η Νίνα (που έχει 1 στρωματάκι στο σαλόνι - που crate και τέτοια πράγματα για τη Νίνα - και 1 στρωματάκι στο δωμάτιό μας) ξαπλώνει στο σαλόνι. Τη φωνάζω "Υπνο". Σηκώνει το κεφάλι, αλλά δεν μπορεί...
Την παίρνω αγκαλιά και την μεταφέρω στο δωμάτιό μας, στο κρεβατάκι της...
Με κοιτάζει, ίσως ευχαριστώντας με...
Το βράδυ δεν περνάει...
Κοιμάμαι 1-2 ώρες και πετάγομαι από τον ύπνο μου φωνάζοντας: "είναι δυνατόν? τι πάμε να κάνουμε?". Τη βοηθάω να πάει έξω, στο μπαλκόνι και διαπιστώνω ότι δεν αντέχει άλλο να περπατήσει. Ανεβαίνει, με βοήθεια στον καναπέ "της" του μπαλκονιού και μένει εκεί.
Κατά τις 9:00, έρχεται η μικρή κόρη μας...
Δεν μπορώ κάν να τις κοιτάω αγκαλιασμένες και να βλέπω τα δάκρυα...
Πρέπει να συνέλθω. Πηγαίνω και φοράω τα ...αγροτικά μου. Να είμαι έτοιμος.
Η κόρη μας φεύγει και μένουμε εμείς αγκαλιά με τη Νίνα. Μας κοιτάζει, αλλά ίσως να μην μπορεί να μας παρακολουθήσει...
Ο γιατρός φτάνει. Που βρίσκω τη διάθεση και προσπαθώ να αστειευτώ "γιατρέ, αν δακρύσω, μη μου κάνεις κι εμένα ευθανασία".
Της κάνει την προπαρασκευαστική ένεση μέθης, εκεί στον καναπέ "της" και μας λέει "πάμε λίγο μέσα, όσο σας βλέπει δεν ηρεμεί. Αν μείνει μόνη της θα την πιάσει το φάρμακο και θα κατασταλεί".
...Πόσο λάθος είχε, πόσο καλά ήξερα τη σκύλα μου: Η Νίνα, μετά από λίγη ώρα, σηκώθηκε και παραπατώντας, προσπάθησε να συρθεί, που, στο στρωματάκι της, μέσα στο σαλόνι, δίπλα μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την προσπάθεια. Να προσπαθεί, να παραπατάει, να πέφτει, να σηκώνεται, να κοιτάζει μπροστά αλλά να μην έχει βλέμμα...
Δεν αντέχω άλλο, σηκώνομαι και τη βοηθάω να κάνει τα τελευταία μέτρα, αγριοκοιτάζοντας το γιατρό. Εκεί της κάνει την τελική ένεση.
...Η μαμά της κι εγώ την αγκαλιάζουμε, τη χαϊδεύουμε και της μιλάμε ήρεμα. Η Νίνα δείχνει πιό ήρεμη από ποτέ. Της έχει φύγει η μορφή του πόνου, είναι πανέμορφη. Το απολαμβάνει...
..."Γιάννη, μην της μιλάς άλλο, έχει πεθάνει", ακούω το γιατρό...
Θεέ μου, σα ζωντανή, κοιτάει μπροστά...
Η Νίνα δεν αναγγέλθηκε ποτέ σε δηλωμένη γέννα....
Δεν βρίσκεται στη σελίδα "In Memoriam" κανενός φημισμένου εκτροφέα...
Η Νίνα ξεκουράστηκε στο Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων, στο Μαρκόπουλο και από εκεί μας κοιτάζει...
Για μας είναι "πρωταθλήτρια". Σε μένα, ειδικότερα, άφησε τόσο βαθιά τη σφραγίδα της, που το έχετε καταλάβει όλοι.
Σε ευχαριστώ
