2. Το ταξίδι της επιστροφής
Είναι πολύ κακό να νομίζεις ότι ο σκύλος είναι παιδί τελικά.
Να του φέρεσαι σαν παιδί και να τον ταΐζεις σαν παιδί. Ο σκύλος είναι σκύλος και τελικά αν το σκεφτείς αυτό αγαπάμε, το ότι είναι σκύλος.
Είπα κι εγώ σαν χαζοσκυλάς που δεν ακούει Γονίδι ( από το α ..χίδι) την τελευταία μέρα στα Χανιά να φάει και η Κίρκη κάτι περισσότερο special από την τροφή που τρώει καθημερινά και της έχει κάνει και πολύ καλό.
Εξαιρετικό μαγαζί με πολύ καλά κρέατα και υπέροχες γεύσεις. Αφού τρώμε λοιπόν με την Μαρία και κάναμε τον απολογισμό των διακοπών μας, παραγγέλνω λοιπόν για την Κίρκη τέσσερα σουβλάκια χοιρινά χωρίς αλάτι και μπαχαρικά για να φάει η καλή μου.
Η χαρά ζωγραφισμένη, Πάσχα ελλήνων, παραλίγο να της ξεκολλήσει η ουρά και το σάλιο να τρέχει σαν χαλασμένη βρυσούλα.
Πως γίνεται όταν της δίνω με τα δάχτυλα μου μια ταπεινή κροκέτα να προσέχει τόσο πολύ σαν γαλλιδούλα μαθήτρια που θέλει να εντυπωσιάσει τη δασκάλα της και όταν της δίνω κομμάτι κρέας με το χέρι να δαγκώνει ακόμα και το ρολόι μου?
Αφού της κάνω παρατήρηση λοιπόν τρώει και τα τέσσερα σουβλάκια σε χρόνο ρεκόρ.
Ευτυχισμένη πίνει και το νεράκι της και όλοι μαζί πολύ ευτυχισμένοι πια πάμε στο σπίτι μας για να κοιμηθούμε.
Την άλλη μέρα το πλοίο έφευγε στις 12.00. Μαζέψαμε, φορτώσαμε, και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Έκανε τα καθιερωμένα τσίσα και όλα καλά.
Και βέβαια έκλεγε όσο με περίμενε να βάλω το αμάξι στο γκαράζ και βέβαια την πήρα αγκαλιά για 9 ορόφους διότι όπως σας είπα έχει υψοφοβία και οι παπαροσκάλες του πλοίου έχουν το κενό για ντιζαινιά.
Ιδρωμένος και πιασμένος πια, φτάνουμε στο κατάστρωμα. Βρίσκουμε πολύ ωραία θέση με αεράκι και καφεδάκι και πολλούς φιλόζωους τριγύρω οι οποίοι την χάιδευαν και της έλεγαν γλυκόλογα. Όλα καλά λοιπόν μέχρι στιγμής.
Είχε περίπου 5-6 μποφόρ στο ταξίδι. Για τα πλοία αυτά αυτός ο αέρας είναι απλά τίποτα. Δεν παύει όμως να είναι ένα μικρό κούνημα που σε διάρκεια 7 ωρών να σε κάνει σκατά. Ειδικά αν είσαι σκύλος.
Τις τρεις πρώτες ώρες του ταξιδιού δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Κάποια στιγμή την βλέπω λίγο ανήσυχη και προσπαθώ να μην το σκάφτομαι.
Τέσσερις μήνες με την Κίρκη δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα ούτε σε πλοίο πριν, ούτε σε αυτοκίνητο. Πουθενά. Η φαντασία λέει άλλα από την πραγματικότητα, κι ενώ σκέφτομαι ότι όλα είναι καλά έρχεται η πραγματικότητα και τα χαλάσει όλα.
Έμετος Νο1 πράσινος κιόλας. Όχι ρε γαμώτ. Στη μέση του γεμάτου καταστρώματος ένας λύκος να κάνει εμετό και να είναι δικός σου.
Ωραία εμπειρία ειδικά για πρώτη φορά και ειδικότερα αν είσαι και άσχετος με τέτοιες καταστάσεις. Πέφτω πάνω από τον εμετό με τέτοια ντροπή… να κοιτάζω τον κόσμο και να θέλω να με καταπιεί η θάλασσα. Τα καθαρίζω όσο πιο διακριτικά μπορούσα, ρίχνω και νεράκι από το μπουκάλι της και τέρμα.
Ευτυχώς λέμε τέλος. Κάτσε κάτω Κίρκη. Άντε πια μην σηκώνεσαι αφού σε πειράζει το κούνημα. Κάτω. Πολύ υπάκουη κάθεται κάτω και ηρεμεί για λίγο. Ο εμετός Νο2 ήρθε μετά από μισή ώρα περίπου. Το σώμα της να κινείται σαν αντλία για λάδι και βέβαια το φινάλε ήταν πάλι ένα ωραίο πράσινο υγρό.
Γιατί ρε το κάνει αυτό? Palmolive έφαγε και είναι πράσινο? Αφού καθαρίστηκε κι αυτό με τον γνωστό τρόπο, βάζαμε κάτω όλα τα πιθανά σενάρια με την Μαρία για το τι φταίει.
Μέχρι και για κύρωση ύπατος είπαμε. Αποκλείεται αφού δεν πίνει. Μήπως κρυφά? Μπα, θα το βλέπαμε, θα το καταλαβαίναμε.
Θέλαμε 4 ώρες περίπου ακόμη για να φτάσουμε. Δεν θέλω να πιστέψω ότι θέλει και κακά. Είναι πραγματικά ανήσυχη, σηκώνεται συνέχεια κι εγώ νομίζοντας ότι της κάνει κακό αυτό, της ζητώ συνέχεια να κάθεται κάτω επιτακτικά. Το άγχος μας έχει κυριεύσει, το έχω πάρει πολύ προσωπικά.
Στην παραμικρή κίνηση που κάνει για να σηκωθεί η κακομοίρα την κοιτάζω πολύ άγρια, το καταλαβαίνει και ξανακάθετε, μέχρι που…
``` τα παρακάτω διαβάζονται και πρέπει να τα σκεφτείτε σε αργή κίνηση```…
σηκώνει την ουρά ενώ είναι πάντα καθισμένη κάτω, σε ορθή γωνία, η κοιλιά πηγαινοέρχεται και εκτοξεύει διάρροια τρελή. Πάρα πολύ. Δεν μπορεί τόσο πολύ.
Περιττό ίσως να πω ότι πέρα από το κατάστρωμα λέρωσε και πόδια καρεκλών. Ντράπηκα πάρα πολύ.
Τρέχα Μαρία να φέρεις πολλές χαρτοπετσέτες από το μπαράκι που είχε εκεί έξω και μεταξύ άλλων προσέφερε και γύρο με πιτούλες και πατάτες που η Κίρκη αν και χάλια θα ήθελε πολύ να σκοτώσει δυο πιάτα.
Πάει και φέρνει τρεις. Πολλές της λέω, πάρα πολλές. Πάει και ξαναφέρνει άλλες τρεις.
Ε δεν μου δίνει ο παπάρας παραπάνω και μου κάνει και καμάκι, για να πηγαίνω συνέχεια. Σηκώνομαι και πάω εγώ που αποκλείεται να του άρεσα,( όπως ήμουν).
Φίλε το σκυλί χέστηκε και θέλω ότι χαρτοπετσέτα υπάρχει στο πλοίο, το καταλαβαίνεις η πρέπει να σου χέσει στο μπαρ για να πάρεις χαμπάρι. Τότε έρχεται ένας άλλος που καθάριζε τα τραπέζια και μου φέρνει πολύ χαρτί κουζίνας.
Επιτέλους αυτό μάλιστα. Μπράβο φίλε. Εκεί ένιωσα ότι είχα συμμάχους στην διάρροια. Δεν ένιωθα πια μόνος. Αφού καθαρίστηκε ξανά το μέρος, ζήτησα συγγνώμη απ` όλους τους τριγύρω και η Κίρκη ήρεμη πια από τον πόνο και το άδειασμα κοιμήθηκε.
Την κακομοίρα.
Ο Νο 3 εμετός ήρθε μετά από μια ωρίτσα, λίγο λιγότερος τώρα αλλά πάντα στο σωστό γνωστό χρώμα.
Ήταν μια καθημερινότητα πια. Πολύ απλό καθάρισμα εν μέσω συζητήσεων για βιβλία και μουσικές γενικά. Όλοι θελαν να την παρηγορήσουν, να την χαϊδέψουν. Αφήστε καλύτερα μην σας χέσει κι εσάς.
Μια ώρα πριν φτάσουμε κι ενώ έχει κοιμηθεί, έχει ξυπνήσει και έχει χαϊδευτεί, την βλέπω και είναι πολύ καλά.
Όποτε…. Στήνεται κανονικότατα τώρα με μεγάλη άνεση κι αυτή κι εγώ και…. Όλα έξω γι` ακόμα μια φορά. Έχω απολυθεί το 91 από φαντάρος και έχω μάθει. Απλά χρειάστηκε να το ξαναθυμηθώ λίγο.
Καθάρισμα για τιμητική ήταν αυτό. Ευτυχώς είχαμε προνοήσει και το αυτοκίνητο στο γκαράζ ήταν σε σημείο που δεν ενοχλούσε. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στο γκαράζ με τόσο κόσμο να περιμένει στις σκάλες για να βγει. Οπότε δεν βιαζόμαστε. Καλύτερα γιατί έτσι που είχε εξελιχτεί το θέμα θ` άφηνε σαν τον κοντορεβιθούλη παντού κακάκια για να μη χαθεί. Και είναι και γυαλισμένα. Μόνο κάτι μικρά σκυλάκια μπορούσαν να περπατήσουν στα γυαλισμένα πλακάκια.
Όλα τα μεγάλα ζώα, έκτος των ανθρώπων, είχαν μεγάλη δυσκολία. Και ζαβά και χεσμένα, εμείς. Το επόμενο ``κακά`` έγινε έξω από το σπίτι μας, το επόμενο μέσα στο σπίτι μας πάνω σε κοκοφοίνικα χαλί, το επόμενο στο μπαλκόνι και τέλοςςςς.
Ορκίστηκα ότι δεν θα της ξαναδώσω τίποτε άλλο εκτός από την τροφή της γιατί δεν κάνει. Την καταπίνει αμάσητη και την πειράζει. Το κράτησα για 10 μέρες ώσπου….
Παρακάτω δεν συνεχίζω για να μη με πείτε και μαλ…κα.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΠΟΤΕ…ΌΧΙ ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ...
Είναι πολύ κακό να νομίζεις ότι ο σκύλος είναι παιδί τελικά.
Να του φέρεσαι σαν παιδί και να τον ταΐζεις σαν παιδί. Ο σκύλος είναι σκύλος και τελικά αν το σκεφτείς αυτό αγαπάμε, το ότι είναι σκύλος.
Είπα κι εγώ σαν χαζοσκυλάς που δεν ακούει Γονίδι ( από το α ..χίδι) την τελευταία μέρα στα Χανιά να φάει και η Κίρκη κάτι περισσότερο special από την τροφή που τρώει καθημερινά και της έχει κάνει και πολύ καλό.
Εξαιρετικό μαγαζί με πολύ καλά κρέατα και υπέροχες γεύσεις. Αφού τρώμε λοιπόν με την Μαρία και κάναμε τον απολογισμό των διακοπών μας, παραγγέλνω λοιπόν για την Κίρκη τέσσερα σουβλάκια χοιρινά χωρίς αλάτι και μπαχαρικά για να φάει η καλή μου.
Η χαρά ζωγραφισμένη, Πάσχα ελλήνων, παραλίγο να της ξεκολλήσει η ουρά και το σάλιο να τρέχει σαν χαλασμένη βρυσούλα.
Πως γίνεται όταν της δίνω με τα δάχτυλα μου μια ταπεινή κροκέτα να προσέχει τόσο πολύ σαν γαλλιδούλα μαθήτρια που θέλει να εντυπωσιάσει τη δασκάλα της και όταν της δίνω κομμάτι κρέας με το χέρι να δαγκώνει ακόμα και το ρολόι μου?
Αφού της κάνω παρατήρηση λοιπόν τρώει και τα τέσσερα σουβλάκια σε χρόνο ρεκόρ.
Ευτυχισμένη πίνει και το νεράκι της και όλοι μαζί πολύ ευτυχισμένοι πια πάμε στο σπίτι μας για να κοιμηθούμε.
Την άλλη μέρα το πλοίο έφευγε στις 12.00. Μαζέψαμε, φορτώσαμε, και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Έκανε τα καθιερωμένα τσίσα και όλα καλά.
Και βέβαια έκλεγε όσο με περίμενε να βάλω το αμάξι στο γκαράζ και βέβαια την πήρα αγκαλιά για 9 ορόφους διότι όπως σας είπα έχει υψοφοβία και οι παπαροσκάλες του πλοίου έχουν το κενό για ντιζαινιά.
Ιδρωμένος και πιασμένος πια, φτάνουμε στο κατάστρωμα. Βρίσκουμε πολύ ωραία θέση με αεράκι και καφεδάκι και πολλούς φιλόζωους τριγύρω οι οποίοι την χάιδευαν και της έλεγαν γλυκόλογα. Όλα καλά λοιπόν μέχρι στιγμής.
Είχε περίπου 5-6 μποφόρ στο ταξίδι. Για τα πλοία αυτά αυτός ο αέρας είναι απλά τίποτα. Δεν παύει όμως να είναι ένα μικρό κούνημα που σε διάρκεια 7 ωρών να σε κάνει σκατά. Ειδικά αν είσαι σκύλος.
Τις τρεις πρώτες ώρες του ταξιδιού δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Κάποια στιγμή την βλέπω λίγο ανήσυχη και προσπαθώ να μην το σκάφτομαι.
Τέσσερις μήνες με την Κίρκη δεν είχαμε ποτέ κανένα πρόβλημα ούτε σε πλοίο πριν, ούτε σε αυτοκίνητο. Πουθενά. Η φαντασία λέει άλλα από την πραγματικότητα, κι ενώ σκέφτομαι ότι όλα είναι καλά έρχεται η πραγματικότητα και τα χαλάσει όλα.
Έμετος Νο1 πράσινος κιόλας. Όχι ρε γαμώτ. Στη μέση του γεμάτου καταστρώματος ένας λύκος να κάνει εμετό και να είναι δικός σου.
Ωραία εμπειρία ειδικά για πρώτη φορά και ειδικότερα αν είσαι και άσχετος με τέτοιες καταστάσεις. Πέφτω πάνω από τον εμετό με τέτοια ντροπή… να κοιτάζω τον κόσμο και να θέλω να με καταπιεί η θάλασσα. Τα καθαρίζω όσο πιο διακριτικά μπορούσα, ρίχνω και νεράκι από το μπουκάλι της και τέρμα.
Ευτυχώς λέμε τέλος. Κάτσε κάτω Κίρκη. Άντε πια μην σηκώνεσαι αφού σε πειράζει το κούνημα. Κάτω. Πολύ υπάκουη κάθεται κάτω και ηρεμεί για λίγο. Ο εμετός Νο2 ήρθε μετά από μισή ώρα περίπου. Το σώμα της να κινείται σαν αντλία για λάδι και βέβαια το φινάλε ήταν πάλι ένα ωραίο πράσινο υγρό.
Γιατί ρε το κάνει αυτό? Palmolive έφαγε και είναι πράσινο? Αφού καθαρίστηκε κι αυτό με τον γνωστό τρόπο, βάζαμε κάτω όλα τα πιθανά σενάρια με την Μαρία για το τι φταίει.
Μέχρι και για κύρωση ύπατος είπαμε. Αποκλείεται αφού δεν πίνει. Μήπως κρυφά? Μπα, θα το βλέπαμε, θα το καταλαβαίναμε.
Θέλαμε 4 ώρες περίπου ακόμη για να φτάσουμε. Δεν θέλω να πιστέψω ότι θέλει και κακά. Είναι πραγματικά ανήσυχη, σηκώνεται συνέχεια κι εγώ νομίζοντας ότι της κάνει κακό αυτό, της ζητώ συνέχεια να κάθεται κάτω επιτακτικά. Το άγχος μας έχει κυριεύσει, το έχω πάρει πολύ προσωπικά.
Στην παραμικρή κίνηση που κάνει για να σηκωθεί η κακομοίρα την κοιτάζω πολύ άγρια, το καταλαβαίνει και ξανακάθετε, μέχρι που…
``` τα παρακάτω διαβάζονται και πρέπει να τα σκεφτείτε σε αργή κίνηση```…
σηκώνει την ουρά ενώ είναι πάντα καθισμένη κάτω, σε ορθή γωνία, η κοιλιά πηγαινοέρχεται και εκτοξεύει διάρροια τρελή. Πάρα πολύ. Δεν μπορεί τόσο πολύ.
Περιττό ίσως να πω ότι πέρα από το κατάστρωμα λέρωσε και πόδια καρεκλών. Ντράπηκα πάρα πολύ.
Τρέχα Μαρία να φέρεις πολλές χαρτοπετσέτες από το μπαράκι που είχε εκεί έξω και μεταξύ άλλων προσέφερε και γύρο με πιτούλες και πατάτες που η Κίρκη αν και χάλια θα ήθελε πολύ να σκοτώσει δυο πιάτα.
Πάει και φέρνει τρεις. Πολλές της λέω, πάρα πολλές. Πάει και ξαναφέρνει άλλες τρεις.
Ε δεν μου δίνει ο παπάρας παραπάνω και μου κάνει και καμάκι, για να πηγαίνω συνέχεια. Σηκώνομαι και πάω εγώ που αποκλείεται να του άρεσα,( όπως ήμουν).
Φίλε το σκυλί χέστηκε και θέλω ότι χαρτοπετσέτα υπάρχει στο πλοίο, το καταλαβαίνεις η πρέπει να σου χέσει στο μπαρ για να πάρεις χαμπάρι. Τότε έρχεται ένας άλλος που καθάριζε τα τραπέζια και μου φέρνει πολύ χαρτί κουζίνας.
Επιτέλους αυτό μάλιστα. Μπράβο φίλε. Εκεί ένιωσα ότι είχα συμμάχους στην διάρροια. Δεν ένιωθα πια μόνος. Αφού καθαρίστηκε ξανά το μέρος, ζήτησα συγγνώμη απ` όλους τους τριγύρω και η Κίρκη ήρεμη πια από τον πόνο και το άδειασμα κοιμήθηκε.
Την κακομοίρα.
Ο Νο 3 εμετός ήρθε μετά από μια ωρίτσα, λίγο λιγότερος τώρα αλλά πάντα στο σωστό γνωστό χρώμα.
Ήταν μια καθημερινότητα πια. Πολύ απλό καθάρισμα εν μέσω συζητήσεων για βιβλία και μουσικές γενικά. Όλοι θελαν να την παρηγορήσουν, να την χαϊδέψουν. Αφήστε καλύτερα μην σας χέσει κι εσάς.
Μια ώρα πριν φτάσουμε κι ενώ έχει κοιμηθεί, έχει ξυπνήσει και έχει χαϊδευτεί, την βλέπω και είναι πολύ καλά.
Όποτε…. Στήνεται κανονικότατα τώρα με μεγάλη άνεση κι αυτή κι εγώ και…. Όλα έξω γι` ακόμα μια φορά. Έχω απολυθεί το 91 από φαντάρος και έχω μάθει. Απλά χρειάστηκε να το ξαναθυμηθώ λίγο.
Καθάρισμα για τιμητική ήταν αυτό. Ευτυχώς είχαμε προνοήσει και το αυτοκίνητο στο γκαράζ ήταν σε σημείο που δεν ενοχλούσε. Είναι πολύ δύσκολο να μπεις στο γκαράζ με τόσο κόσμο να περιμένει στις σκάλες για να βγει. Οπότε δεν βιαζόμαστε. Καλύτερα γιατί έτσι που είχε εξελιχτεί το θέμα θ` άφηνε σαν τον κοντορεβιθούλη παντού κακάκια για να μη χαθεί. Και είναι και γυαλισμένα. Μόνο κάτι μικρά σκυλάκια μπορούσαν να περπατήσουν στα γυαλισμένα πλακάκια.
Όλα τα μεγάλα ζώα, έκτος των ανθρώπων, είχαν μεγάλη δυσκολία. Και ζαβά και χεσμένα, εμείς. Το επόμενο ``κακά`` έγινε έξω από το σπίτι μας, το επόμενο μέσα στο σπίτι μας πάνω σε κοκοφοίνικα χαλί, το επόμενο στο μπαλκόνι και τέλοςςςς.
Ορκίστηκα ότι δεν θα της ξαναδώσω τίποτε άλλο εκτός από την τροφή της γιατί δεν κάνει. Την καταπίνει αμάσητη και την πειράζει. Το κράτησα για 10 μέρες ώσπου….
Παρακάτω δεν συνεχίζω για να μη με πείτε και μαλ…κα.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΠΟΤΕ…ΌΧΙ ΑΛΛΑ ΚΑΚΑ...
