Σήμερα αποφάσισα να το τολμήσω. Ο Δίας ζαλίζεται στο αυτοκίνητο και του πήρα χαπάκια, αλλά δεν τα είχα δοκιμάσει μέχρι σήμερα. Τελικά το τόλμησα το απόγευμα και δεν το μετάνιωσα. Αφού του έδωσα το αντιεμετικό 1 1/2 ώρα πριν ξεκινήσουμε τον έβαλα στο αυτοκίνητο και πήγαμε Ηγουμενίτσα σε ένα μικρό κολπάκι μετά την παραλία του δρέπανου που μου σύστησε ένας πετσοπάς, αφού εγώ δεν ήξερα που να τον πάω χωρίς να μας ενοχλήσουν διάφοροι υστερικοί τύποι. Στη διαδρομή ήταν σαν να μην έχω σκύλο στο αυτοκίνητο. Όταν τελικά μετά από σχεδόν 2 ώρες φτάσαμε στην παραλία ο Δίας δεν περίμενε καν να βγάλω τα ρούχα μου. Μπήκε μέσα και με περίμενε ο μούργος. Όταν μπήκα και εγώ άρχισα να τον τραβάω σε σημείο που δεν πατούσε και ούτε που ίδρωσε το αυτί του και ας μην είχε ξαναδεί θάλασσα. Κολυμπάει καλύτερα από μένα. Επειδή πήγαμε αργά για να μην έχει πολύ ζέστη καθίσαμε περίπου 3 τέταρτα και μετά έπρεπε να φύγουμε αφού είχαμε να κάνουμε και μια άλφα διαδρομή μέχρι το σπίτι. Δεν ήθελε να φύγει από εκεί με τίποτα όμως σηκωτό τον έβαλα στο αυτοκίνητο. Και στην επιστροφή πάλι ήταν κύριος, έριξε και έναν υπνάκο. Η σημερινή μέρα νομίζω ότι ήταν και για τους δυο μας πολύ ωφέλιμη.