Αυτές τις μέρες φιλοξενώ την χνουδομπαλίτσα της Αμαλίας. Μια σταλιά πλασματάκι, απόλυτα εξαρτώμενο και εύθραστο. Ολη μέρα συζητάμε με την Αμαλία, με τι καρδιά και που θα το δώσουμε. Εμένα δεν μου έχει ξανασυμβεί να έχω στο σπίτι μου σκυλάκι που δεν θα το κρατήσω. Ακόμη κι αυτή έχω αρχίσει να την γλυκοκοιτάω και η Αμαλία με βρίζει. Αλλά όσο σκεφτόμαστε που στο καλό θα βρούμε έναν άνθρωπο να την αγαπάει και να την φροντίζει όπως έχει ανάγκη, σ'αυτή την τρυφερή ηλικία, τρελλαινόμαστε. Πως να είσαι σίγουρος ότι θα την ταίζει όπως πρέπει, δεν θα την χτυπάει, δεν θα την έχει συνεχώς τιμωρία, δεν θα της φωνάζει όλη την ώρα, θα της κάνει τα εμβόλιά της και ότι άλλο χρειαστειί και το χειρότερο...δεν θα την εγκαταλείψει; Δεν ξέρω πως μπορείτε εσείς, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα (νομίζω) ποτέ, να εκτρέφω σκυλιά και να πρέπει να τα δώσω. Αν είχα μάνα ή πατέρα τέτοιων υψηλών προδιαγραφών, θα έκανα ίσως κουτάβι μόνο για να το κρατήσω εγώ ή κανένας πολύ δικός μου άνθρωπος. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. Πρέπει να είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία όταν αγαπάς τα σκυλιά σου (ως εκτροφέας εννοώ). Χαρά στο κουράγιο σας.