Καλημέρα, έχω ένα γαλλικό μπουλντόγκ 1 έτους και 3 μηνών με το οποίο αντιμετωπίζω ένα τεράστιο πρόβλημα.
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή, ο πούμπα ,έτσι τον λέω, ήταν από κουτάβι πολύ ζωηρό, δάγκωνε στο παιχνίδι, γαύγιζε, πηδούσε πάνω μας την ώρα που τρώγαμε στο τραπέζι για να του δώσουμε φαγητό, όταν έμενε μόνος του ξεσήκωνε τον κόσμο και διάφορα τέτοια και επειδή είχα μεγάλο πρόβλημα με την μητέρα μου αποφάσισα στην ηλικία των 5,5 μηνών να τον πάω σε μια σχολή εκπαίδευσης σκύλων στα Γιάννενα, για να του μάθουν βασική υπακοή. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν ήταν πολύ καλός, δεν είχε καμία σχέση με το σκυλί που είχα αφήσει εκεί αρχικά. Με άκουγε σε όλα και έκανε τα πάντα τέλεια.
Το πρόβλημα άρχισε όταν τον πήρα ξανά σπίτι μετά από 40 μέρες εκπαίδευση. Από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι, επιτέθηκε στον αδερφό μου χωρίς κανένα λόγο μόνο και μόνο επειδή πέρασε μπροστά από το κρεβάτι του την ώρα που κοιμόταν. Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν το είχε κάνει ποτέ αυτό, μπορεί να ήταν ζωηρός αλλά ποτέ δεν είχε αγριέψει με σκοπό να επιτεθεί και να δαγκώσει. Επικοινώνησα με τον εκπαιδευτή και δεν μπορούσε να μου δώσει μια εξήγηση, μου έλεγε χίλιες βλακείες όπως το ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της φυλής και να τον αφήσουμε να προσαρμοστεί και άλλα τέτοια. Τον άκουσα κ έγω και τον πήγαινα ήρεμα και τον άφηνα από μόνο του να μας πλησιάσει όποτε ήθελε αυτός χωρίς να τον πιέζω.
Τελοσπάντων, με τα πολλά αυτό το πράγμα συνεχίστηκε ώσπου έφτασε σε σημείο να έχει επιτεθεί σε όλους μας χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο και κάθε φορά που έπαιρνα τον εκπαιδευτή να με συμβουλεύσει για το πώς να το χειριστώ μου έλεγε κάθε φορά διαφορετικές τεχνικές τις οποίες εγώ ακολουθούσα κατά γράμμα. Μου είπε να τον βγάζω τιμωρία στο μπαλκόνι, γαύγιζε χειρότερα, μου είπε να τον χτυπάω στη μουσούδα του κάθε φορά που δάγκωνε, δεν είχε αποτέλεσμα, μου είπε να τον έχω μέσα στο σπίτι με λουρί για να μπορώ να τον ελέγχω και να τον τραβάω όταν ορμούσε και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το σκυλί μετά μόλις έβλεπε το λουρί να φοβάται και να ορμάει χειρότερα. Ούτε βόλτα δεν μπορούσα να τον βγάλω. Με όλα αυτά ήταν αδύνατον να τον κρατήσω σπίτι γιατί η μητέρα μου φοβόταν να κυκλοφορήσει μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Το έδωσα λοιπόν σε έναν φίλο μου ο οποίος τον γνώριζε από κουτάβι και ο πούμπα τον αγαπούσε πολύ. Κι εκεί συνεχίστηκαν τα ίδια και η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει εντελώς. Δεν δέχεται να τον ακουμπήσει κανείς, δεν τολμάει κανένας να πλησιάσει την κουζίνα γιατί το θεωρεί δικό του μέρος και γενικά στο σπίτι αυτό ζουν όλοι υπό τον τρόμο και την κυριαρχία του πούμπα.
Είναι απελπιστική η κατάσταση και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ενώ τον αγαπάμε πολύ και θέλουμε να του προσφέρουμε τα πάντα δεν μπορούμε γιατί έχουμε φτάσει σε σημείο να τον φοβόμαστε και δεν τον πλησιάζουμε κ πολύ. Τις προάλλες για παράδειγμα, επειδή στα αυτιά του είχε μέγαλο πρόβλημα και δεν άφηνε κανέναν μας να του βάλει φάρμακο, αναγκαστήκαμε να τον πάμε στον κτηνίατρο και να του κάνουμε αναισθησία για να του τα καθαρίσει αυτός.
Χρήματα για άλλον εκπαιδευτή δεν μπορούμε να διαθέσουμε γιατί ήδη έχουμε δώσει τόσα στον άλλον και κανένα αποτέλεσμα δεν είδαμε, είναι το ίδιο ζωηρός και επιπλέον τώρα μας επιτίθεται κιόλας και δεν μπορούμε να του επιβληθούμε με τίποτα.
Θα ήθελα αν μπορούσατε να με συμβουλεύσετε με το τι να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση.
Και οι άνθρωποι που τον φιλοξενούν τώρα αν και τον αγαπάνε πάρα πολύ θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα αντέξουν άλλο.
Σας παρακαλώ βοηθήστε με.....
Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή, ο πούμπα ,έτσι τον λέω, ήταν από κουτάβι πολύ ζωηρό, δάγκωνε στο παιχνίδι, γαύγιζε, πηδούσε πάνω μας την ώρα που τρώγαμε στο τραπέζι για να του δώσουμε φαγητό, όταν έμενε μόνος του ξεσήκωνε τον κόσμο και διάφορα τέτοια και επειδή είχα μεγάλο πρόβλημα με την μητέρα μου αποφάσισα στην ηλικία των 5,5 μηνών να τον πάω σε μια σχολή εκπαίδευσης σκύλων στα Γιάννενα, για να του μάθουν βασική υπακοή. Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν ήταν πολύ καλός, δεν είχε καμία σχέση με το σκυλί που είχα αφήσει εκεί αρχικά. Με άκουγε σε όλα και έκανε τα πάντα τέλεια.
Το πρόβλημα άρχισε όταν τον πήρα ξανά σπίτι μετά από 40 μέρες εκπαίδευση. Από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι, επιτέθηκε στον αδερφό μου χωρίς κανένα λόγο μόνο και μόνο επειδή πέρασε μπροστά από το κρεβάτι του την ώρα που κοιμόταν. Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν το είχε κάνει ποτέ αυτό, μπορεί να ήταν ζωηρός αλλά ποτέ δεν είχε αγριέψει με σκοπό να επιτεθεί και να δαγκώσει. Επικοινώνησα με τον εκπαιδευτή και δεν μπορούσε να μου δώσει μια εξήγηση, μου έλεγε χίλιες βλακείες όπως το ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό της φυλής και να τον αφήσουμε να προσαρμοστεί και άλλα τέτοια. Τον άκουσα κ έγω και τον πήγαινα ήρεμα και τον άφηνα από μόνο του να μας πλησιάσει όποτε ήθελε αυτός χωρίς να τον πιέζω.
Τελοσπάντων, με τα πολλά αυτό το πράγμα συνεχίστηκε ώσπου έφτασε σε σημείο να έχει επιτεθεί σε όλους μας χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο και κάθε φορά που έπαιρνα τον εκπαιδευτή να με συμβουλεύσει για το πώς να το χειριστώ μου έλεγε κάθε φορά διαφορετικές τεχνικές τις οποίες εγώ ακολουθούσα κατά γράμμα. Μου είπε να τον βγάζω τιμωρία στο μπαλκόνι, γαύγιζε χειρότερα, μου είπε να τον χτυπάω στη μουσούδα του κάθε φορά που δάγκωνε, δεν είχε αποτέλεσμα, μου είπε να τον έχω μέσα στο σπίτι με λουρί για να μπορώ να τον ελέγχω και να τον τραβάω όταν ορμούσε και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το σκυλί μετά μόλις έβλεπε το λουρί να φοβάται και να ορμάει χειρότερα. Ούτε βόλτα δεν μπορούσα να τον βγάλω. Με όλα αυτά ήταν αδύνατον να τον κρατήσω σπίτι γιατί η μητέρα μου φοβόταν να κυκλοφορήσει μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Το έδωσα λοιπόν σε έναν φίλο μου ο οποίος τον γνώριζε από κουτάβι και ο πούμπα τον αγαπούσε πολύ. Κι εκεί συνεχίστηκαν τα ίδια και η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει εντελώς. Δεν δέχεται να τον ακουμπήσει κανείς, δεν τολμάει κανένας να πλησιάσει την κουζίνα γιατί το θεωρεί δικό του μέρος και γενικά στο σπίτι αυτό ζουν όλοι υπό τον τρόμο και την κυριαρχία του πούμπα.
Είναι απελπιστική η κατάσταση και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Ενώ τον αγαπάμε πολύ και θέλουμε να του προσφέρουμε τα πάντα δεν μπορούμε γιατί έχουμε φτάσει σε σημείο να τον φοβόμαστε και δεν τον πλησιάζουμε κ πολύ. Τις προάλλες για παράδειγμα, επειδή στα αυτιά του είχε μέγαλο πρόβλημα και δεν άφηνε κανέναν μας να του βάλει φάρμακο, αναγκαστήκαμε να τον πάμε στον κτηνίατρο και να του κάνουμε αναισθησία για να του τα καθαρίσει αυτός.
Χρήματα για άλλον εκπαιδευτή δεν μπορούμε να διαθέσουμε γιατί ήδη έχουμε δώσει τόσα στον άλλον και κανένα αποτέλεσμα δεν είδαμε, είναι το ίδιο ζωηρός και επιπλέον τώρα μας επιτίθεται κιόλας και δεν μπορούμε να του επιβληθούμε με τίποτα.
Θα ήθελα αν μπορούσατε να με συμβουλεύσετε με το τι να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση.
Και οι άνθρωποι που τον φιλοξενούν τώρα αν και τον αγαπάνε πάρα πολύ θα έρθει κάποια στιγμή που δεν θα αντέξουν άλλο.
Σας παρακαλώ βοηθήστε με.....
)
