Χθεσινό συμβάν:
Στην βραδυνή βόλτα του Έκτωρα μαζί με τον μπατζανάκη μου Αποστόλη σταματάει ένας νεαρός...
"Πω πω... τι είναι αυτό... και γαμώ!"
Τον κοιτάει ο σκύλος κι έτσι σταματάμε αφού ο νεαρός έρχεται προς το μέρος μας τρέχοντας για να χαϊδέψει τον σκύλο.
"Τρώει?" ρωτάει κοιτάζοντάς μας. Ο Αποστόλης μη μυημένος σε τέτοιες καταστάσεις ρωτάει αφελέστατα "τι?". "Ρωτάω αν τρώει?" λέει ο νεαρός κι εγώ χαμογελάω.
"Ρωτάει αν δαγκώνει το κουτάβι" λέω χαμογελώντας στον Αποστόλη και απαντάω λίγο πιο δυνατά "Όχι, κουτάβι είναι"
"Καλά είναι τρομερός!" συνεχίζει ο νεαρός κι αφού τον χαιδεύει με μανία αναρωτιέται δυνατόφωνα "Τι είναι αυτό τώρα? Πιτ-Μπουλ δεν είναι!"
"Ντόμπερμαν" του λέει ο Αποστόλης. "Α, ναι Ντόμπερμαν", και λίγα χάδια αργότερα "Δεν πρέιπει πάντως να το βγάζετε έξω!"
Ο Αποστόλης με κοιτάει με απορία. Εγώ χαμογελάω και κουνάω το κεφάλι μου καθησυχαστικά. Τελικά δεν αντεχει και ρωτάει "Γιατί?"
"Για να γίνει φύλακας", απαντάει ο νεαρός και συμπληρώνει "ξέρω εγώ από αυτά!"
Και ο Αποστόλης που σιγά σιγά μπαίνει στο νόημα: "Ρε μεγάλε, εδώ έψαχνες να βρεις αν είναι Πιτ- Μπουλ, πως ξέρεις από αυτά?"