Καλησπέρα σε όλους.
Έχω δύο ημίαιμους ποιμενικούς, αρσενικούς, 4 μηνών πλέον, που μεγαλώνουν κάτω από την ίδια στέγη.
Mέχρι πρότινος, όχι μόνο δεν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα στην μεταξύ τους σχέση (αδέρφια), αλλά αντιθέτως φαίνονταν υπερβολικά δεμένοι και αγαπημένοι.
Τις τελευταίες μέρες, ωστόσο, εκδηλώθηκαν κάποια ανησυχητικά δείγματα έντονης ανταγωνιστικότητας, σε σημείο χοντρού σκυλοκαυγά μεταξύ τους... Ήρεμησαν, με αρκετή δυσκολία, μόνο αφότου τους χώρισα και τους επέπληξα.
Η αφορμή της σύγκρουσης ήταν ένα κόκκαλο.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο αυτό, όσο η διαφαινόμενη "εγκαθίδρυση" εξουσίας απο τον έναν εις βάρος του άλλου, κάτι που εκδηλώνεται αποκλειστικά στο θέμα του φαγητού, προς το παρόν.
Παρ' ότι τους βάζω φαγητό ξεχωριστά, ο "εξουσιαστής" δεν αφήνει τον άλλον να φάει (μουγκρίζει σε μια προειδοποίηση "θερμού επεισοδίου"), όχι μόνο από το δικό του, αλλά και από το φαγητό του αδερφού του!
Ο τελευταίος θα φάει μόνο όταν ο πρώτος τελειώσει. Εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι η εξουσία (ζητώ συγγνώμη για το αδόκιμο των όρων), βρίσκεται στα χέρια του πιο μικρόσωμου από τους δύο, αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί, προφανώς...
Η ερώτηση είναι η εξής:
Να αφήσω τη φύση να βάλει μόνη της τα πράγματα στη θέση τους ή να προσπαθήσω να εξισορροπήσω "τεχνητά" τη σχέση τους; Με ποιό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί το τελευταίο;
Έχω δύο ημίαιμους ποιμενικούς, αρσενικούς, 4 μηνών πλέον, που μεγαλώνουν κάτω από την ίδια στέγη.
Mέχρι πρότινος, όχι μόνο δεν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα στην μεταξύ τους σχέση (αδέρφια), αλλά αντιθέτως φαίνονταν υπερβολικά δεμένοι και αγαπημένοι.
Τις τελευταίες μέρες, ωστόσο, εκδηλώθηκαν κάποια ανησυχητικά δείγματα έντονης ανταγωνιστικότητας, σε σημείο χοντρού σκυλοκαυγά μεταξύ τους... Ήρεμησαν, με αρκετή δυσκολία, μόνο αφότου τους χώρισα και τους επέπληξα.
Η αφορμή της σύγκρουσης ήταν ένα κόκκαλο.
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο αυτό, όσο η διαφαινόμενη "εγκαθίδρυση" εξουσίας απο τον έναν εις βάρος του άλλου, κάτι που εκδηλώνεται αποκλειστικά στο θέμα του φαγητού, προς το παρόν.
Παρ' ότι τους βάζω φαγητό ξεχωριστά, ο "εξουσιαστής" δεν αφήνει τον άλλον να φάει (μουγκρίζει σε μια προειδοποίηση "θερμού επεισοδίου"), όχι μόνο από το δικό του, αλλά και από το φαγητό του αδερφού του!
Ο τελευταίος θα φάει μόνο όταν ο πρώτος τελειώσει. Εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι η εξουσία (ζητώ συγγνώμη για το αδόκιμο των όρων), βρίσκεται στα χέρια του πιο μικρόσωμου από τους δύο, αλλά δεν είναι αυτό που με απασχολεί, προφανώς...
Η ερώτηση είναι η εξής:
Να αφήσω τη φύση να βάλει μόνη της τα πράγματα στη θέση τους ή να προσπαθήσω να εξισορροπήσω "τεχνητά" τη σχέση τους; Με ποιό τρόπο μπορεί να επιτευχθεί το τελευταίο;
