Σημερα το πρωι ανεβαινοντας προς το δασος, βλεπω απο μακρυα δυο γνωστες φυσιογνωμιες. Ηταν ο φιλος Στελιος με την Ηρα, τη μαμα της Amirah! Απο τη μερα που αποχωριστικαν δεν εχουν ξαναβρεθει. Για πρωτη φορα ειδα την Amirah να δειχνει σταση σεβασμου απεναντι σε αλλο ενηλικο σκυλο. Παντα ορμαει να παιξει και να καβαλησει οποιοδιποτε σκυλο συναντησει (αλλες φορες με επιτυχεια, αλλες οχι). Οχι ομως αυτη τη φορα, στεκοταν σουζα μπροστα στη μαμα της. Η Ηρα απο την αλλη, εδειχνε ξεκαθαρα οτι εχει το πανω χερι, ενω οταν βρεθηκαν να παιζουν, η Ηρα ξεφυγε απο την ιδιοτητα της μαμας και εγινε παλι ενα μεγαλο κουταβι που διεκδικει το καλυτερο. Πιστευετε οτι μετα απο 2,5 μηνες που εχουν χωριστει νιοθουν η μια την αλλη σαν μαμα και κορη, ή μου φανηκαν εμενα τα σημαδια αυτα λογο αυθυποβολης;
ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ....
- Thread starter Kirki - Amirah
- Ημερομηνία δημιουργίας
Σκυλιά που υπήρχαν μαζί σε αγελη πάντα υπάρχει και υπήρχε ένας σεβασμός ανάλογα με την ηλικία. Όχι ότι αυτό είναι δικλίδα ασφαλειας και στο μέλλον αιτια να μην διεκδικήσει τον ρολο της αρχηγίας. Αλλα πάντα το "πρώτο" ζώο είναι συνήθως ο αρχηγός της αγέλης (ακομα και αν αυτό ειναι γάτα) και πάντα υπάρχει ηλικιακά ο σεβασμός ακόμα και αν πλεον δεν ειναι ηταν στην ίδια αγελη, κάτι που ισχύει γενικά σε όλα τα ζώα.
Last edited:
το καταλαβαινω αυτο, λογικο μου φαινεται. Υπαρχει ομως αυτο το "κατι" που εχει η μαμα προς τα κουταβια της; Η επειδι περασε ο καιρος, ειναι απλα ενα σκυλι η μια για την αλλη; Ειναι λιγο συναισθηματικης φυσεως η ερωτηση μου, που δεν ξερω αν μπορει να εχει υποσταση στην πραγματικοτητα... θα ηθελα ομως!
Δεν είναι αποδεδειγμένο ότι αντιλαμβάνονται την συγγένεια.., παρα μονο το ένστικτο της μητέρας όταν γεννάει και αυτό όχι πάντα.., γεγονός που αποδεικύνεται όταν η μητέρα πολλές φορες δεν φροντίζει τα μωρά της ή άλλες φορες τα τρώει.
Όπως και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το αρσενικό την πατρότητα.
Όπως και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το αρσενικό την πατρότητα.
Εγώ είχα επιβήτορα που πάντα αναγνώριζει τα κουτάβια του.
Το ξέρω διότι ήταν τα μοναδικά κουτάβια για τα οποία "έβγαζε" το φαγητό του, μόλις τα έβλεπε.
Είναι σπάνια συμπεριφορά βέβαια αυτή (να θέλει ο αρσενικός να ταίσει τα κουτάβια, όπως κάνουν οι λύκοι!)... και δεν εξηγείται με την επιστήμη (ακόμη) το πως τα αναγνώρισε ενώ δεν μένουν στην ίδια αγέλη.
Ο ίδιος σκύλος όταν (εξαιρετικά σπάνια) συναντούσε την μητέρα του, δεχόταν να τον πετάει απότομα ανάσκελα για να του πλήνει τα αυτάκια.
Υπ' όψην, ο σκύλος μου ήταν ΠΟΛΥ μεγαλύτερος σε μέγεθος από την μητέρα του.
Ηταν φανερό πως τον θυμόταν και εκείνος το ίδιο. Δεν υπήρξε ΠΟΤΕ άλλος σκύλος που μπορούσε να τον κάνει να δείξει υποταγή ή τον παραμικρό σεβασμό.
Επίσης, μου έπερνε (η μαμά του) το λουρί από τα χέρια για να πάει εκείνη λίγο βόλτα τον γίοκα της. Καταπληκτική μαμά!
Όταν ο σκύλος μου γνώρισε τον δικό του πατέρα για πρώτη φορά (1 ετών) ο "μικρός" δεν έδειξε καμία αναγνώριση (γρύλιζε!) ενώ ο μπαμπάς ήταν ήρεμος και γλυκός παρά την πρόκληση (μου φάνηκε πως ίσως να τον αναγνώρισε !).
Λίγα ξέρουμε για το μυαλό του σκύλου.
Από την δική μου εμπειρία παίζει βασικό ρόλο η ηλικία του κουταβιού (που θα συναντηθεί με την μητέρα), η ηλικία στην οποία αποχωρίστηκε αρχικά, και η νοημοσύνη της φυλής.
Κάποιοι σκύλοι έχουν ΠΟΛΥ μεγαλύτερη αντίλληψη γενικώς.
Το ξέρω διότι ήταν τα μοναδικά κουτάβια για τα οποία "έβγαζε" το φαγητό του, μόλις τα έβλεπε.
Είναι σπάνια συμπεριφορά βέβαια αυτή (να θέλει ο αρσενικός να ταίσει τα κουτάβια, όπως κάνουν οι λύκοι!)... και δεν εξηγείται με την επιστήμη (ακόμη) το πως τα αναγνώρισε ενώ δεν μένουν στην ίδια αγέλη.
Ο ίδιος σκύλος όταν (εξαιρετικά σπάνια) συναντούσε την μητέρα του, δεχόταν να τον πετάει απότομα ανάσκελα για να του πλήνει τα αυτάκια.
Υπ' όψην, ο σκύλος μου ήταν ΠΟΛΥ μεγαλύτερος σε μέγεθος από την μητέρα του.
Ηταν φανερό πως τον θυμόταν και εκείνος το ίδιο. Δεν υπήρξε ΠΟΤΕ άλλος σκύλος που μπορούσε να τον κάνει να δείξει υποταγή ή τον παραμικρό σεβασμό.
Επίσης, μου έπερνε (η μαμά του) το λουρί από τα χέρια για να πάει εκείνη λίγο βόλτα τον γίοκα της. Καταπληκτική μαμά!
Όταν ο σκύλος μου γνώρισε τον δικό του πατέρα για πρώτη φορά (1 ετών) ο "μικρός" δεν έδειξε καμία αναγνώριση (γρύλιζε!) ενώ ο μπαμπάς ήταν ήρεμος και γλυκός παρά την πρόκληση (μου φάνηκε πως ίσως να τον αναγνώρισε !).
Λίγα ξέρουμε για το μυαλό του σκύλου.
Από την δική μου εμπειρία παίζει βασικό ρόλο η ηλικία του κουταβιού (που θα συναντηθεί με την μητέρα), η ηλικία στην οποία αποχωρίστηκε αρχικά, και η νοημοσύνη της φυλής.
Κάποιοι σκύλοι έχουν ΠΟΛΥ μεγαλύτερη αντίλληψη γενικώς.
Last edited:
Δεν ειχε ακριβως τετοια συμπεριφορα η Μαμα προς την Amirah.. Ηταν χαρουμενη, και ετρεχε περα δοθε, περνοντας καθε φορα με φορα συριζα απο τη μικρη. Κανα δυο φορες την πηρε και αμπαριζα, και η μικρη τρομαξε λιγο.. 
Απο την αλλη η Amirah, ετρεχε μετα απο πισω της, και αρχισαν να παιζουν κανονικα. Οταν την εβαλα στον οδηγο γιατι η Ηρα ειχε παρει λιγο φορα και θα την σακατευε στο τελος, ηρεμισαν και μετα απο λιγο αλληλο-αγνοουνταν.
Απο την αλλη η Amirah, ετρεχε μετα απο πισω της, και αρχισαν να παιζουν κανονικα. Οταν την εβαλα στον οδηγο γιατι η Ηρα ειχε παρει λιγο φορα και θα την σακατευε στο τελος, ηρεμισαν και μετα απο λιγο αλληλο-αγνοουνταν.
O δικος μου οταν ειδε τη μανα του μετα απο καιρο ηθελε να την καβαλησει ...πρεπει να ανησυχω ?
Έτσι κι ο Μπρούνο μας, ενώ είναι πολύ επιθετικός με όλα τα σκυλιά, όποτε έχει συναντήσει τη μάνα του πέφτει ανάσκελα!! Άλλο πράμα να τον βλεπεις έτσι!
Δεν ξέρω αν ξέρει ότι είναι η μάνα του, έμεινε όμως μαζί της μέχρι τεσσάρων-πέντε μηνών και σίγουρα τη θυμάται και τη σέβεται.
Tricky, τον δικό σου δεν θα τον σχολιάσω...
Ο γιατρος σημερα μου ειπε, αφου του ανεφερα τι εγινε, οτι δεν θυμουνται καν.... Ουτε μυρωδια , ουτε τιποτα.. Ηταν απλα ενας μεγαλος σκυλος η Ηρα για την μικρη... Ισως αν μεινουνε περισσοτερο καιρο μαζι, μεχρια 6-7-8 μηνων, οι εμπειριες που εχουν περασει να τους μενουν περισσοτερο και να αναγνωριζονται μεταξυ τους απλα. Αλλα οχι γονικα ενστικτα η κατι τετοιο..
Ο γιατρός δεν έχει της γνώσεις για να εκφέρει άποψη για το θέμα. Σε διαβεβαιώ (έχοντας ασχοληθεί όσο δεν πάει με την συμπεριφορά των σκύλων, και με σπουδές αλλά και πρακτικά) πως ΔΕΝ ξέρουμε πολλά για την διάρκεια των γονικών ενστίκτων του σκύλου.
Είναι κάτι που θα ήθελα να ερευνήσω με πολλούς εκτροφείς, αλλά δεν έχω βρει τον χρόνο.
Ήδη όμως έχω βρει εκτροφείς που έχουν αρσενικούς που κάνουν εμετό για τα κουτάβια τους. Βέβαια αυτό είναι διαφορετικό από την περίπτωση του δικού μου σκύλου (που δεν είχε δει καν τι μάνα τους μετά το ζευγάρωμα, και όμως έδειξε να θέλει να βοηθήσει τα κουτάβια).
Δεν είναι κακό να λέμε "Δεν ξέρω". Σε αυτή την περίπτωση είναι αλήθεια. ΔΕΝ ξέρουμε.
Ακόμη κι ο δικός μου, ίσως έκανε εμετό γιατί κατάλαβε τη ράτσα του (στα κουτάβια). Δεν έχει τύχει να δει μωρά άλλου αρσενικού, της ίδιας ράτσας (μόνο άλλων φυλών).
Άρα, ακόμη κι εγώ δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως τ'αναγνώρισε ως δικά του.
Την μητέρα του είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως την αναγνώριζε (κι εκείνη αυτόν). Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όμως έφυγε από κοντά της 3 μηνών (αρκετό διάστημα να γνωριστούν πολύ καλά).
Η μικρή πότε έφυγε από την Ηρα;
Κάποτε είχα μια γέννα με γάτες. Κράτησα ένα θηλυκό. Μετά από 11 μήνες επέστρεψε ένα αρσενικό. Ήταν φανερό πως η μητέρα το αναγνώρισε (έκανε μεγάλη χαρά, ενώ είναι παντελώς "στριμμένη" με όλα τα ξένα ζώα). Η αδερφή του μικρού δεν τον θυμόταν και ήθελε να τον φάει.
Ανέφερα τις γάτες, γιατί εκεί επικρατεί το μεγαλύτερο μυστήριο. Κανείς δεν ξέρει πως οι αρσενικοί ξεχωρίζουν τα δικά τους γατάκια (σκοτώνουν των άλλων αρσενικών για να διαφυλάξουν την κυριαρχία του DNA τους).
Έχω συμμετάσχει σε πολλά πειράματα σε σκύλους για διάφορα θέματα, αλλά δυστυχώς ποτέ σε κάποιο που ερευνούσε το εν λόγο θέμα. Από ότι ξέρω, δεν έχει κάνει κανείς κάποιο τέτοιο πείραμα (όχι ολοκληρωμένα και με διάρκεια σε διαφορετικές φυλές).
Μην ακούς τον (ξερόλα) γιατρό, και μην πάθεις "σοκ" αν καταλάβεις πως η Ήρα και η μητέρα της αναγνωρίζονται. Είναι γεγονός πως οι σκύλοι επικοινωνούν με πολύ λεπτά σωματικά μηνύματα και οσμές.
Συχνά κάτι που περνάει απαρατήρητο σημαίνει ΠΟΛΛΑ για εκείνους...
.... χώρια τα άπειρα πράγματα που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη για το πως λειτουργούν.
Η μυρωδιά των μικρών αλλάζει πολύ μεγαλώνοντας, όμως το DNA τους δεν αλλάζει. Υπάρχουν σκύλοι που μυρίζουν το DNA τους στους απογόνους τους; Πιθανό!
Εγώ το πιστεύω εξ' αιτίας 2-3 συναντήσεων (και με σκύλους που δεν ήταν πια κουτάβια).
Το αντίστροφο δεν νομίζω να ησχύει (τα κουτάβια να θυμούνται τη μαμά ή τον μπαμπά), αλλά ενδέχεται να τους το ΛΕΕΙ ο γονέας με την γλώσσα του σώματος. Κάποιες φορές θα δώσουν σημασία (θα ξαναδεχτούν τον γονέα, έστω ως αρχηγό) κάποιες φορές όχι (ότι και να κάνει δεν θα δείξουν σεβασμό).
Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε αν υπάρχουν και φυλές που είναι καλύτεροι γονείς (που θυμούνται καλύτερα τους απογόνους τους).
Από όσο έψαξα, στις προτόγονες/φυσικές φυλές (πχ. Χάσκυ) δεν είναι τόσο σπάνιο οι αρσενικοί να ταίζουν τα κουτάβια τους με το περιεχόμενο του στομαχιού τους. Το κάνουν και οι λύκοι.
Όμως σε αντίθεση με τους λύκους (όπου ΟΛΗ η αγέλη ταίζει τα μικρά του αρχηγού), οι αρσενικοί σκύλοι ταίζουν μόνο τα δικά τους (από όσο ξέρω μέχρι σήμερα).
Καλό θα ήταν οι εκτροφείς του φόρουμ να πούν την δική τους εμπειρία στο θέμα...
Είναι κάτι που θα ήθελα να ερευνήσω με πολλούς εκτροφείς, αλλά δεν έχω βρει τον χρόνο.
Ήδη όμως έχω βρει εκτροφείς που έχουν αρσενικούς που κάνουν εμετό για τα κουτάβια τους. Βέβαια αυτό είναι διαφορετικό από την περίπτωση του δικού μου σκύλου (που δεν είχε δει καν τι μάνα τους μετά το ζευγάρωμα, και όμως έδειξε να θέλει να βοηθήσει τα κουτάβια).
Δεν είναι κακό να λέμε "Δεν ξέρω". Σε αυτή την περίπτωση είναι αλήθεια. ΔΕΝ ξέρουμε.
Ακόμη κι ο δικός μου, ίσως έκανε εμετό γιατί κατάλαβε τη ράτσα του (στα κουτάβια). Δεν έχει τύχει να δει μωρά άλλου αρσενικού, της ίδιας ράτσας (μόνο άλλων φυλών).
Άρα, ακόμη κι εγώ δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως τ'αναγνώρισε ως δικά του.
Την μητέρα του είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως την αναγνώριζε (κι εκείνη αυτόν). Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όμως έφυγε από κοντά της 3 μηνών (αρκετό διάστημα να γνωριστούν πολύ καλά).
Η μικρή πότε έφυγε από την Ηρα;
Κάποτε είχα μια γέννα με γάτες. Κράτησα ένα θηλυκό. Μετά από 11 μήνες επέστρεψε ένα αρσενικό. Ήταν φανερό πως η μητέρα το αναγνώρισε (έκανε μεγάλη χαρά, ενώ είναι παντελώς "στριμμένη" με όλα τα ξένα ζώα). Η αδερφή του μικρού δεν τον θυμόταν και ήθελε να τον φάει.
Ανέφερα τις γάτες, γιατί εκεί επικρατεί το μεγαλύτερο μυστήριο. Κανείς δεν ξέρει πως οι αρσενικοί ξεχωρίζουν τα δικά τους γατάκια (σκοτώνουν των άλλων αρσενικών για να διαφυλάξουν την κυριαρχία του DNA τους).
Έχω συμμετάσχει σε πολλά πειράματα σε σκύλους για διάφορα θέματα, αλλά δυστυχώς ποτέ σε κάποιο που ερευνούσε το εν λόγο θέμα. Από ότι ξέρω, δεν έχει κάνει κανείς κάποιο τέτοιο πείραμα (όχι ολοκληρωμένα και με διάρκεια σε διαφορετικές φυλές).
Μην ακούς τον (ξερόλα) γιατρό, και μην πάθεις "σοκ" αν καταλάβεις πως η Ήρα και η μητέρα της αναγνωρίζονται. Είναι γεγονός πως οι σκύλοι επικοινωνούν με πολύ λεπτά σωματικά μηνύματα και οσμές.
Συχνά κάτι που περνάει απαρατήρητο σημαίνει ΠΟΛΛΑ για εκείνους...
.... χώρια τα άπειρα πράγματα που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη για το πως λειτουργούν.
Η μυρωδιά των μικρών αλλάζει πολύ μεγαλώνοντας, όμως το DNA τους δεν αλλάζει. Υπάρχουν σκύλοι που μυρίζουν το DNA τους στους απογόνους τους; Πιθανό!
Εγώ το πιστεύω εξ' αιτίας 2-3 συναντήσεων (και με σκύλους που δεν ήταν πια κουτάβια).
Το αντίστροφο δεν νομίζω να ησχύει (τα κουτάβια να θυμούνται τη μαμά ή τον μπαμπά), αλλά ενδέχεται να τους το ΛΕΕΙ ο γονέας με την γλώσσα του σώματος. Κάποιες φορές θα δώσουν σημασία (θα ξαναδεχτούν τον γονέα, έστω ως αρχηγό) κάποιες φορές όχι (ότι και να κάνει δεν θα δείξουν σεβασμό).
Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε αν υπάρχουν και φυλές που είναι καλύτεροι γονείς (που θυμούνται καλύτερα τους απογόνους τους).
Από όσο έψαξα, στις προτόγονες/φυσικές φυλές (πχ. Χάσκυ) δεν είναι τόσο σπάνιο οι αρσενικοί να ταίζουν τα κουτάβια τους με το περιεχόμενο του στομαχιού τους. Το κάνουν και οι λύκοι.
Όμως σε αντίθεση με τους λύκους (όπου ΟΛΗ η αγέλη ταίζει τα μικρά του αρχηγού), οι αρσενικοί σκύλοι ταίζουν μόνο τα δικά τους (από όσο ξέρω μέχρι σήμερα).
Καλό θα ήταν οι εκτροφείς του φόρουμ να πούν την δική τους εμπειρία στο θέμα...
Η Amirah εφυγε 50 ημερων. Και η Ηρα απο οτι εμαθα ειχε παθει καταθλιψη ( ή κατι τετοιο τελος παντων) οταν εφυγαν ολα τα κουταβια. Μετα απο μερικες μερες ομως ηταν μια χαρα. Απο αυτα που μου λες, και απο την αποχη των μελων απο το θεμα καταλαβαινω οτι δεν εχουμε ιδεα τι συμβαινει στην πραγματικοτητα...
Είναι περίεργο το θέμα.
Στην ουσία, οι περισσότεροι άνθρωποι (ακόμη κι οι κτηνίατροι) δεν ξέρουν να "διαβάσουν" σωστά την γλώσσα του σώματος του σκύλου. Αν λοιπόν δύο σκύλοι αναγνωρίζονται, ίσως απλά να δείχνουν να "τα πηγαίνουν καλά". Δυστυχώς δεν μιλάνε. Αυτό δεν αποδεικνύει όμως το ότι δεν αναγνώρισε η μάνα το παιδί της. Δεν αποδεικνύει τίποτα.
Είναι λίγο πιο "συνταραχτικό" (και σπάνιο ομολογώ) να κάνει εμετό ένας αρσενικός για τα κουτάβια του που ζουν σε άλλο σπίτι και τα επισκέφτηκε, αλλά αυτό ΔΕΝ αποδεικνεύει πως οι αρσενικοί που δεν κάνουν εμετό δεν τα αναγνώρισαν! Πιθανό είναι να είναι και βιολογικό το θέμα (να μην κάνουν όλοι οι σκύλοι τόσο εύκολα εμετό, από κατασκευή τους).
Είμαι σίγουρη πως θα μάθουμε πολλά ακόμη στα επόμενα χρόνια για τους σκύλους. Κι ανυπομονώ!
Στην ουσία, οι περισσότεροι άνθρωποι (ακόμη κι οι κτηνίατροι) δεν ξέρουν να "διαβάσουν" σωστά την γλώσσα του σώματος του σκύλου. Αν λοιπόν δύο σκύλοι αναγνωρίζονται, ίσως απλά να δείχνουν να "τα πηγαίνουν καλά". Δυστυχώς δεν μιλάνε. Αυτό δεν αποδεικνύει όμως το ότι δεν αναγνώρισε η μάνα το παιδί της. Δεν αποδεικνύει τίποτα.
Είναι λίγο πιο "συνταραχτικό" (και σπάνιο ομολογώ) να κάνει εμετό ένας αρσενικός για τα κουτάβια του που ζουν σε άλλο σπίτι και τα επισκέφτηκε, αλλά αυτό ΔΕΝ αποδεικνεύει πως οι αρσενικοί που δεν κάνουν εμετό δεν τα αναγνώρισαν! Πιθανό είναι να είναι και βιολογικό το θέμα (να μην κάνουν όλοι οι σκύλοι τόσο εύκολα εμετό, από κατασκευή τους).
Είμαι σίγουρη πως θα μάθουμε πολλά ακόμη στα επόμενα χρόνια για τους σκύλους. Κι ανυπομονώ!
