το παρακατω αρθρο ειναι μεγαλο και ισως φανει κουραστικο αξιζει ομως γι αυτο το παραθετω
Η Φυσική στη Βιολογία
Το Θαύμα και το Αγαθό της Ζωής1
Αν και οι μέθοδοι μελέτης της Βιολογίας είναι διάφοροι από αυτές της Φυσικής, καθόσον έχουν να κάνουν με τις ποιοτικές έννοιες της ζωής και της συνείδησης στα έμβια όντα, εντούτοις έχουν σημειωθεί πρόοδοι στην Βιολογία με τις εφαρμογές της Φυσικής επ’ αυτής, με συνέπεια να αυξάνεται και το ενδιαφέρον των επιστημόνων στον τομέα αυτόν.
Με αυτό το πρίσμα θα μπορούσε θεωρητικά να υποστηριχθεί ότι και ορισμένα θεμελιώδη θέματα αυτού του θαύματος της ζωής ερμηνεύονται σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής.
Όπως η δημιουργία και η λειτουργία της ζωής να αποδοθεί σε ένα αυτοποιητικό φυσικό σύστημα με τη συνύπαρξη και τη συλλειτουργία στην Βιολογία των θεωριών του Henri Poincare περί επαναληπτικότητας και του Ilya Prigogine περί δημιουργίας νέων δομών της ύλης στα ανοιχτά δυναμικά φυσικά συστήματα.
Σε ένα τέτοιο αυτοποιητικό σύστημα πρωταγωνιστές είναι αμφότεροι το περιβάλλον και ο βιολογικός οργανισμός οι οποίοι δρουν και λειτουργούν κατά αμφίδρομη πορεία ως ένα ενιαίο όλον με αρχή το περιβάλλον και όχι μονομερώς από εσωτερική παρόρμηση, όπως διατείνεται ο Κάρολος Δαρβίνος για την εξέλιξη των ειδών.
Το δε γεγονός της ζωής, χαρακτηριζόμενο κυρίως από την αυτοκινησία, τοποθετείται στο ηλεκτρικό δυναμικό των κυττάρων, του οποίου η κίνηση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μία εξαναγκασμένη ταλάντωση συντηρούμενη μέσω του μεταβολισμού των τροφών.
Επειδή όμως, σύμφωνα με την επικρατούσα επιστημονική άποψη, η ζωή είναι ένα ολιστικό φαινόμενο και εφόσον ο όλος ζωντανός οργανισμός βρίσκεται σε ολογραμμική σχέση με το κύτταρο, το οποίο χαρακτηρίζεται από την αυτοκινησία του, τότε μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι η ζωή ενός εμβίου όντος αποτελεί και είναι η καθολική συντονισμένη κίνηση των κυττάρων του.
Όσον αφορά όμως για τη σχέση της ζωής με τον θάνατο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι αμφότερα συνυπάρχουν από τη γέννηση του εμβίου όντος, όπως συμβαίνει στα φυσικά συστήματα επαλληλίας, όπου συλλειτουργεί αρμονικά η αντίφαση, δικαιώνοντας έτσι τον Πυθαγόρα με την αντιφατική οντολογική «Μονάδα» του.
Όπως, επίσης, έτσι επιλύεται και το παράδοξο της λεγόμενης εξίσωσης «Ψ» του Erwin Schrodinger, στην οποία μαθηματικά αποδεικνύεται ότι η ζωή υπάρχει ταυτόχρονα με τον θάνατο και η οποία επιβεβαιώνεται με τη σύγχρονη διαπίστωση ότι ένας ορισμένος αριθμός γονιδίων σχετίζονται με τη γήρανση και τη φθορά, οδηγώντας στον θάνατο.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η πορεία ανάπτυξης και φθοράς της ζωής διαγράφει έναν κύκλο και όχι μία ευθεία γραμμή, επαληθευόμενος έτσι και ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής με την εναλλασσόμενη δράση των δυνάμεών του της «Φιλότητας» και του «Νείκους» επί της φύσης.
Αυτό όμως το θαύμα της ζωής ενός ζωντανού οργανισμού ως όλον το οποίο βρίσκεται σε μία ανεξήγητη ακόμα ολογραμμική σχέση με τα κύτταρά του, αποκαλύπτει ακόμα και μία άλλη μεγαλιώδη, κατά τη γνώμη μας, επικοινωνιακή αλήθεια.
Από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και σήμερα η Επιστήμη διερωτάται για τη σχέση της αντικειμενικής αλήθειας των αισθήσεων και αυτής η οποία καταχωρείται ή παράγεται από τον νου, δηλαδή από το μυαλό μας.
Ως προς το ερώτημα αυτό έχει κατατεθεί η πρότασή μας ότι όλο αυτό το μέγιστο, το οποίο η αίσθηση της όρασής μας βλέπει, συμπτύσσεται σε μία ελάχιστη κυμαντική σύνθεση, η οποία λέγεται σολιτόνιο, του οποίου η συχνότητα συντονίζεται κατά επιλεκτικό τρόπο με την ιδιοσυχνότητα των χημικών ουσιών τόσο των υποδοχέων κυττάρων των οφθαλμών και γενικότερα των αισθήσεων, όσο και αυτών των νευρώνων του εγκεφάλου, με συνέπεια τα μηνύματα του εξωτερικού αντικειμενικού κόσμου να μεταφέρονται στον εγκέφαλο και εκείθεν σε ολόκληρο τον οργανισμό ή να αποθηκεύονται σε αυτόν με την μορφή συμπτυγμένων ιδιοσυχνοτήτων.
Αυτή τη συμπτυγμένη σε ιδιοσυχνότητα εικόνα της πραγματικότητας μπορεί ο εγκέφαλος να ανακαλεί πάλι με την επιλεκτική λειτουργία του συντονισμού των συχνοτήτων των μηνυμάτων και να συνθέτει με τη συνειρμική του ικανότητα σε μία νοητική αλήθεια, η οποία πάλι αναπτυσσόμενη να αποδίδεται στην εξωτερική πραγματικότητα των αισθήσεων.
Έτσι λοιπόν, το αρχαιόθεν γνωσιολογικό ερώτημα για τη σχέση μεταξύ αισθήσεων και νου, μπορεί να απαντηθεί σύμφωνα με την ολογραφική αρχή, της αναπτυσσόμενης και συμπτυσσόμενης αλήθειας, όπου το μέγιστο εμπεριέχεται στο ελάχιστο και αντιστρόφως το ελάχιστο στο μέγιστο, των οποίων η επικοινωνία επιτυγχάνεται μέσω του συντονισμού, δηλαδή των «ομοίων» του Εμπεδοκλή και του Δημόκριτου.
Μία ολογραφική αρχή, η οποία σήμερα προβάλλεται από τους φυσικούς επιστήμονες ως η πλέον πειστική συμπαντική θεωρία και η οποία βλέπουμε πως μπορεί να εφαρμοσθεί για να ερμηνεύσει τα θαύματα της Βιολογίας.
Τέλος το άλλο ερώτημα το οποίο εξακολουθεί να παραμένει και σήμερα αναπάντητο, είναι αυτό της πνευματικής ανωτερότητας του ανθρώπου και της ικανότητας του έναρθρου λόγου αυτού έναντι των άλλων εμβίων όντων.
Ο φυσιοδίφης Αλφρέδος Ουώλας, συμφωνούντος και του Κάρολου Δαρβίνου, αναγνωρίζουν ότι σταθμό στην εξέλιξη του ανθρώπου αποτέλεσε η ορθία στάση του, ο δε Αναξαγόρας θεωρεί εκ φύσεως την ορθία στάση και την εξυπνάδα του ανθρώπου, αποδίδοντας την πνευματική του εξέλιξη στη χρήση των χεριών του, ενώ με την εξέλιξη του έναρθρου λόγου ασχολήθηκε και ο Δημόκριτος, του οποίου οι απόψεις δεν διαφέρουν και πολύ των σύγχρονων γλωσσολόγων.
Κατά τη γνώμη μας, η πνευματική ανωτερότητα του ανθρώπου οφείλεται στη συγκέντρωση ηλεκτρικών φορτίων στον εγκέφαλο κατά την αλλαγή του στην ορθία στάση, με αποτέλεσμα να βελτιωθεί το φυσικό μέγεθος του ηλεκτρικού δυναμικού (ν) των νευρώνων και ως εξ αυτού η όλη λειτουργία του εγκεφάλου και επομένως και της νοημοσύνης του.
Σε αυτή τη μεταβολή της ανωτερότητας του εγκεφάλου προσαρμόσθηκε και η στοματική κοιλότητα με τα φωνητικά όργανά της, με κατάληξη την δυνατότητα της καλλιέργειας του έναρθρου λόγου.
Τελικά όμως, ύστερα από όλα αυτά τα οποία αναφέρθηκαν με θεωρητικές, αποδεικτικές, σύντομες σκέψεις, συμπερασματικά μπορεί να ειπωθεί, ότι όσο και αν η επιστήμη του ανθρώπου προοδεύει, πάντα η ζωή, όπως και όλη η φύση, στο σύνολό τους θα παραμένουν ένα θαύμα και ένα αγαθό για τον άνθρωπο.
Μία αλήθεια η οποία διαρκώς θα κατακτάται και διαρκώς θα διαφεύγει …!
http://www.eef.gr/happenings/view/169