Το Σαββατοκύριακο είχα πάει εκδρομή βόρεια Εύβοια (προς όρος Τελέθριο) με την παρέα για 4x4 και κατασκήνωση.
Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο σημείο για camping στο Ξηρό όρος και ετοιμαζόμασταν να στήσουμε σκηνές όταν μας πλησίασε δειλά-δειλά ένας σκυλάκος (κάτω από χρόνο) ράτσας pointer.
Αρχικά νομίσαμε ότι ήταν κάπου κοντά και ο ιδιοκτήτης του μιας και είχαμε συναντήσει αρκετούς κυνηγούς νωρίτερα, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν μάλλον (για να μην πω σίγουρα) εγκαταλειμμένος στο δάσος αρκετές ημέρες. Ήταν τελείως σκελετωμένος, με το ζόρι περπατούσε ενώ έτρεμε ολόκληρος ο φουκαράς, πιθανώς από το κρύο και την αδυναμία
Μας πλησίασε διστακτικά, του δώσαμε να φάει λίγα λουκάνικα, ψωμί και λίγο μπριζόλα από αυτά που ψήναμε και νερό να πιεί. Ήταν φοβισμένος αλλά σιγά-σιγά μας συνήθισε και καθόταν δίπλα μας. Κάτι τα χάδια, κάτι το φαί, σε λίγο δεν κουνιόταν από κοντά μας, όταν δε ανάψαμε τη φωτιά είχε κάτσει δίπλα και το απολάμβανε...
Εκεί που συζητούσαμε τι θα τον κάνουμε, προσφέρθηκε ένας από την παρέα να τον υιοθετήσει (με το απαραίτητο ψηστήρι από τους υπόλοιπους) με την προϋπόθεση να τον μεταφέρει κάποιος μέχρι την Αθήνα την επόμενη γιατί ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο και δε μπορούσε να τον προσέχει. Έτσι ο lucky (τυχερούλης) πήρε την Κυριακή το δρόμο του γυρισμού ξαπλωμένος στο εμπρός πάτωμα του Jimny με τον Παναγιώτη να τον έχει στα πόδια του και να τον προσέχει.
Το βράδυ ο Μιχάλης (ο φίλος που τον υιοθέτησε) τον πήγε σε μια 24ωρη κλινική όπου του έκαναν 2 ενέσεις και πήραν δείγμα από το αίμα για εξετάσεις. Πήγε στο καινούργιο του σπίτι όπου έφαγε και την άραξε στην εξώπορτα σε ένα χαλάκι, μια χαρά...
Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω (κι ας ξέρω ότι δε μπορούν να το διαβάσουν), το Λευτέρη με τον Παναγιώτη που τον κατέβασαν με το αυτοκίνητο και τον Μιχάλη που πήρε την απόφαση να τον υιοθετήσει, ελπίζω να είναι πάντα τόσο τυχερός (μέσα στην ατυχία του) ο καινούργιος μας φίλος και ελπίζω να ξεχάσει γρήγορα την περιπέτειά του...
Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο σημείο για camping στο Ξηρό όρος και ετοιμαζόμασταν να στήσουμε σκηνές όταν μας πλησίασε δειλά-δειλά ένας σκυλάκος (κάτω από χρόνο) ράτσας pointer.
Αρχικά νομίσαμε ότι ήταν κάπου κοντά και ο ιδιοκτήτης του μιας και είχαμε συναντήσει αρκετούς κυνηγούς νωρίτερα, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι ήταν μάλλον (για να μην πω σίγουρα) εγκαταλειμμένος στο δάσος αρκετές ημέρες. Ήταν τελείως σκελετωμένος, με το ζόρι περπατούσε ενώ έτρεμε ολόκληρος ο φουκαράς, πιθανώς από το κρύο και την αδυναμία
Μας πλησίασε διστακτικά, του δώσαμε να φάει λίγα λουκάνικα, ψωμί και λίγο μπριζόλα από αυτά που ψήναμε και νερό να πιεί. Ήταν φοβισμένος αλλά σιγά-σιγά μας συνήθισε και καθόταν δίπλα μας. Κάτι τα χάδια, κάτι το φαί, σε λίγο δεν κουνιόταν από κοντά μας, όταν δε ανάψαμε τη φωτιά είχε κάτσει δίπλα και το απολάμβανε...
Εκεί που συζητούσαμε τι θα τον κάνουμε, προσφέρθηκε ένας από την παρέα να τον υιοθετήσει (με το απαραίτητο ψηστήρι από τους υπόλοιπους) με την προϋπόθεση να τον μεταφέρει κάποιος μέχρι την Αθήνα την επόμενη γιατί ήταν μόνος του στο αυτοκίνητο και δε μπορούσε να τον προσέχει. Έτσι ο lucky (τυχερούλης) πήρε την Κυριακή το δρόμο του γυρισμού ξαπλωμένος στο εμπρός πάτωμα του Jimny με τον Παναγιώτη να τον έχει στα πόδια του και να τον προσέχει.
Το βράδυ ο Μιχάλης (ο φίλος που τον υιοθέτησε) τον πήγε σε μια 24ωρη κλινική όπου του έκαναν 2 ενέσεις και πήραν δείγμα από το αίμα για εξετάσεις. Πήγε στο καινούργιο του σπίτι όπου έφαγε και την άραξε στην εξώπορτα σε ένα χαλάκι, μια χαρά...
Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω (κι ας ξέρω ότι δε μπορούν να το διαβάσουν), το Λευτέρη με τον Παναγιώτη που τον κατέβασαν με το αυτοκίνητο και τον Μιχάλη που πήρε την απόφαση να τον υιοθετήσει, ελπίζω να είναι πάντα τόσο τυχερός (μέσα στην ατυχία του) ο καινούργιος μας φίλος και ελπίζω να ξεχάσει γρήγορα την περιπέτειά του...