Ας χαλαρώσουμε λίγο...μέρος δεύτερον!

[kat201161]

Σε συνέχεια εκείνου του καταπληκτικού post της TARA με τα ελάφια (στο οποίο είχα σκοπό να γράψω αλλά είχε κλειδωθεί)...
Μου συνέβη σήμερα το πρωί.
Τον ΄Αρη τον βγάζω πολύ πρωί, μόλις ξυπνήσω στις έξι και δέκα. Είναι νύχτα ακόμα, έχει πολλή ησυχία, κάνουμε μια μεγάαααααλη βόλτα το τετράγωνο διάρκειας 10-15 λεπτών , αυστηρά τόσο γιατί ο χρόνος με κυνηγάει. Από προχθές βέβαια είμαι λίγο πιο χαλαρή γιατί 'εκλεισε ήδη το γυμνάσιο και δεν έχω να ξυπνήσω τα παιδιά, να ετοιμάσω πρωινά και όλα τα σχετικά.
Σήμερα ήταν γλυκός ο καιρός , είχα κοιμηθεί σχετικά νωρίς και δεν σηκώθηκα με μισό μάτι, είχα την πολυτέλεια του πεντάλεπτου χαζέματος στην παιδική χαρά, γενικά ήμουν χαλαρή.
Και συνειδητοποιώ ότι ακουω κελάηδημα καρδερίνας. Πολύ κοντά μου. Ψάχνω και βλέπω το κουτσούνι σ΄ένα σύρμα λίγο πιο πέρα από μένα. Και στήνω αυτί.
Το πουλί κελαηδάει και σταματάει. Από κάπου του απαντάει ένα άλλο. Και σε λίγο, φρρρρρρρτ, το άλλο έρχεται και κάθεται στο δεντράκι ακριβώς από πάνω μου!
Και αρχίζουν να τραγουδάνε το ένα στο άλλο! Να κάνει τρίλιες το ένα, να σταματάει, να συνεχίζει το άλλο...παιδιά, κρατούσα και την αναπνοή μου. Ξέχασα και το ρολόι και την ώρα και τη δουλειά, ακόμα και το σκυλί τσίτωσε τ αυτάκια του και δεν κουνιόταν!
Μου φαινόταν απίστευτο...αξημέρωτα, δέκα λεπτά από τη Μεσογείων και το σταθμό του μετρό στο Νομισματοκοπείο, μία συνηθισμένη παλαβή μέρα, δύο καρδερίνες κάνανε διαγωνισμό τραγουδιού μπροστά μου!
Κι αν δεν είχα το σκύλο, και δεν έβγαινα τόσο νωρίς έξω θα ορκιζόμουν πως δεν υπάρχουν πια πουλιά στην Αγ.Παρασκευή εκτός απ΄τα σπουργίτια.
Και το "χρωστάω" του μικρούλη μου, αυτή την ελάχιστη επαφή με τη φύση που , χωρίς αυτόν, αμφιβάλω αν θα κατάφερνα να την έχω
Με ηρέμησε, με χαλάρωσε και μου έφτιαξε τη μέρα. Ακόμα το σκέφτομαι και χαμογελώ!

 

[katerina k.]

Αυτό που είδα σήμερα...είχα καιρό να το δω..
Στα Βριλλήσια..σε κεντρικότατο δρόμο...πυκνής κκυκλοφορίας...να έχουν σταματήσει τα αυτοκίνητα και στα 2 ρέυματα...γιατί πέρναγαν 2 τσοπάνοι με 100 πρόβατα...τεράστιο κοπάδι...
Απίστευτο!!!!!

 

[merenta]

κάθε πρωί ξυπνώ με κελαηδήματα και κάθε πρωί είμαι το ίδιο χαρούμενη που τα ακούω, οκ τα πουλάκια είναι δικά μου αλλά εδώ που ζω δεν είναι καθόλου σπάνιο ούτε τα τιτιβίσματα ούτε τα προβατάκια, μπορείς να συναντήσεις στο δρόμο σου ακόμα και αλεπούδες με τα μικρά τους και λαγούς!

 

[katerina k.]

κάθε πρωί ξυπνώ με κελαηδήματα και κάθε πρωί είμαι το ίδιο χαρούμενη που τα ακούω, οκ τα πουλάκια είναι δικά μου αλλά εδώ που ζω δεν είναι καθόλου σπάνιο ούτε τα τιτιβίσματα ούτε τα προβατάκια, μπορείς να συναντήσεις στο δρόμο σου ακόμα και αλεπούδες με τα μικρά τους και λαγούς!

Οι τυχεροί που ζείτε επαρχία...!!! Μη μου πατάς τον κάλο..
Ααααααχ...πόσο σας ζηλέυω..

 

[merenta]

έχει και τα καλά της

 

[katerina k.]

έχει και τα καλά της

Σε σχέση με το να ζεις στην Αθήνα..εχει μόνο καλά!!!!!!

 

[Teobullmastiff]

τωρα Κατερινα το αποτελειωσες...

και οι δυο μου γονεις ειναι απο τον Νομο Ηλειας,μεσα απο τον Πυργο ο πατερας μου,απο ενα χωριο λιγο πιο εξω η μητερα μου...

εχω φοβερη παρεα εκει,και μερικα απο τα καλυτερα μου χρονια...γεματα ωραιες στιγμες...

ομως την Αθηνα ΔΕΝ την αλλαζω...διακοπες εκει,ζωη μονιμη εδω...

ολα θεωρω εχουν τα θετικα και τα αρνητικα τους...

και επισης ειναι θεμα ανθρωπου καθαρα.

 

[katerina k.]

Κοίτα..εγώ πάντα ζούσα Βόρεια Προάστεια...μέσα στο πράσινο...οπότε θεωρητικά δε θα έπρεπε να γκρινιάζω...αλλά με την Αθήνα έχω κουραστεί...όλη αυτη η κίνηση...να μη βρίσκεις να παρκάρεις...γενικά...και επειδή δεν είμαι άνθρωπος που βγαίνω πολύ και επειδή είμαι ευτυχισμενη όταν είμαι με άλογα και σκυλιά...πιστεύω ότι θα ήμουν ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ στην επαρχία!!!
Σίγουρα είναι θέμα καθαρά προσωπικό...αλλά εγω από μικρή ονειρευόμουν βουνά και δέντρα...και φάρμες και πολλά ζώα!!!!!

 

[merenta]

Κοίτα..εγώ πάντα ζούσα Βόρεια Προάστεια...μέσα στο πράσινο...οπότε θεωρητικά δε θα έπρεπε να γκρινιάζω...αλλά με την Αθήνα έχω κουραστεί...όλη αυτη η κίνηση...να μη βρίσκεις να παρκάρεις...γενικά...και επειδή δεν είμαι άνθρωπος που βγαίνω πολύ και επειδή είμαι ευτυχισμενη όταν είμαι με άλογα και σκυλιά...πιστεύω ότι θα ήμουν ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ στην επαρχία!!!
Σίγουρα είναι θέμα καθαρά προσωπικό...αλλά εγω από μικρή ονειρευόμουν βουνά και δέντρα...και φάρμες και πολλά ζώα!!!!!

ποτέ δεν είναι αργά

 

[katerina k.]

Έχασα και τον "Αγρότης μόνος ψάχνει".....γ@μώτο!!!

 

[Teobullmastiff]

και εγω ζουσα παντα Βορεια Προαστεια.

αλλα οντως ειναι θεμα προσωπικης αποψης και επιλογης...

η Ελλαδα μας ευτυχως παραμενει (ακομη) πανεμορφη!

 

[foibos]

Κι εγώ μένω βόρεια και δεν έχω παράπονο απο την περιοχή μου, αλλά, όπως έχω ξαναπει, μέχρι πριν από 2 χρόνια, αν μου έλεγες να πάω να ζήσω μόνιμα στην επαρχία(τότε σπούδαζα και ζούσα στην επαρχία) θα γελούσα και θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός....

Μετά από 2 χρόνια που επέστρεψα στην Αθήνα και η Αθήνα δεν είναι πια τόπος για ξενύχτια και μπούρδες, όπως όταν επέστρεφα ότνα ήμουν φοιτητής, αλλά για υποχρεώσεις, και μετά απο΄ένα 4μηνο που έμεινα σε χωριό, πάλι λόγω υποχρεώσεων, συνειδητοποίησα ότι δεν μου ταιράζει η Αθήνα, αλλά το χωριό, ούτε καν επαρχιακή πόλη, χωριό, απλά κοντά σχετικά σε αστικό κένρο για να έχω πρόσβαση σε διάφορα απαραίτητα....

Πλέον ψάχνω τρόπο να φύγω ξανά για επαρχία....

 

[katerina k.]

Κι εγώ μένω βόρεια και δεν έχω παράπονο απο την περιοχή μου, αλλά, όπως έχω ξαναπει, μέχρι πριν από 2 χρόνια, αν μου έλεγες να πάω να ζήσω μόνιμα στην επαρχία(τότε σπούδαζα και ζούσα στην επαρχία) θα γελούσα και θα σου έλεγα ότι είσαι τρελός....

Μετά από 2 χρόνια που επέστρεψα στην Αθήνα και η Αθήνα δεν είναι πια τόπος για ξενύχτια και μπούρδες, όπως όταν επέστρεφα ότνα ήμουν φοιτητής, αλλά για υποχρεώσεις, και μετά απο΄ένα 4μηνο που έμεινα σε χωριό, πάλι λόγω υποχρεώσεων, συνειδητοποίησα ότι δεν μου ταιράζει η Αθήνα, αλλά το χωριό, ούτε καν επαρχιακή πόλη, χωριό, απλά κοντά σχετικά σε αστικό κένρο για να έχω πρόσβαση σε διάφορα απαραίτητα....

Πλέον ψάχνω τρόπο να φύγω ξανά για επαρχία....

Μακάρι να μπορούσα και εγώ να φύγω!!!!!!

 

[kat201161]

΄Ενα πολύ μικρό "κλικ" αρκεί για να κάνει τη διαφορά. ΄Οταν φύγαμε για διακοπές τον Σεπτέμβρη, αφήσαμε τη γειτονιά μας όπως την ξέραμε πάντα. Γυρίζοντας μια βδομάδα μετά, είχε λειτουργήσει ο σταθμός του μετρό. Παιδιά, το πήξιμο, η κίνηση, η διαφορά ήταν τεράστια, ξαφνικά η γειτονιά μου έγινε εχθρική και προβληματική! Γι αυτό και με παραξένεψε τοσο το πρωινό, πέτυχα δέκα λεπτά γαλήνης και ομορφιάς εκεί που δεν το περίμενα πια πως υπήρχαν!
Βέβαια τα καλά που συζητάμε...Το Σύνταγμα έγινε πια προορισμός μισαωρου από το σπίτι μου, πιο εύκολα ψωνίζω στην Ερμού από την πλατεία!
΄Οπως και νά΄χει, η επαρχία προσφέρει καλυτερη ποιότητα ζωής, αρκεί να έχεις λύσει το επαγγελματικό...και εκεί κολλάμε όλοι

 

[Elli]

Αχ αχ αχ εμείς τα "παιδιά του κέντρου" να δείτε τι τραβάμε.... χάλι μαύρο και στην βόλτα μας και στην συμβίωσή μας!!!! Έχω έναν ακάλυπτο χώρο πίσω... μένω ισόγειο η μικρή γαυγίζει πίσω τις ατελείωτες γάτες που είναι πίσω... προχθές λοιπόν έγινα μάρτυρας της γεννετήσιας πράξης... από τη μία θύμωσα και άλλα αδεσποτα γατιά από την άλλη δεν μπορουσα να κάνω και κατι...αν και δεν καταλαβα στην αρχή και πήγα να τις διώξω δεν καταλαβαινάν τίποτα... ήταν ενδιαφερον

 

[mathousalix]

εγω εχω ζησει μικρο διαστημα αθηνα,θεσσαλονικη,αγγλια,ξανθη(μεγαλη αγαπη) και στο χωριο...οταν ξαναηρθα πριν μερικα χρονια θεσσαλονικη για σπουδες (πριν ημουνα μικρη και δεν θυμαμαι πολλα πραγματα) μελαγχολησα..
στη σχολη με οποιον μιλουσα και τους ελεγα οτι δεν μου πολυαρεσει με κοιτουσαν λες και ημουν απο αλλο πλανητη..

ειναι καθαρα στον ανθρωπο..
πως νιωθεις..εγω που λιγο πολυ τα εχω δει και τα 2 και την ηρεμια και το χαος προτιμω με 1000 την ηρεμια..
αφου πολλες φορες λεω στον φιλο μου να ανεβαινουμε στο χωριο του για να ηρεμησουμε...μενουμε σε χωριο 10000 κατοικων και για ηρεμια και για να παιξει το σκυλι παμε σε χωριο 100 κατοικων..

και εχουμε κιολας συζητησει μεταξυ σοβαρου και αστειου να παμε να ζησουμε εκει..
ανοιγεις το πρωι την εξωπορτα βλεπεις μονο το βουνο απεναντι και ακους μονο την φυση(ε καλα ακους και κανα 'ερικα μη,μη σου ειπα,βρε κοριτσι μου μηηηηηηηηηηηη')...
ηρεμει η ψυχη σου βρε παιδι μου πως το λενε...

 

[Sara]

Εγώ, μάγκες, την πήρα την απόφαση προ ετών. Μέχρι τα μεταπτυχιακά έζησα στην τσιμεντούπολη με το θόρυβο και το νέφος (Αθήνα). Μετά πήγα στην Αμερική και γενικά έζησα σε μικρά μέρη. Ή αν ήταν μεγάλα ζούσα στα περίχωρα. Οπότε το Καλαμποκιστάν μου ήρθε κουτί. Σημειωτέον η κατάληξη σε -στάν δεν είναι αναφορά στο μέγεθός του ή τη μόρφωση των κατοίκων του αλλά στο γεγονός ότι το μέρος είναι γεμάτο συντηρητικούς φανατίκλες Χριστιανάρες φονταμενταλιστές και προτεστάντες. Το καλό όμως είναι ότι έχει τα ως άνω καλαμπόκια, άπλα, εξοχή, τις μεγάλες πόλεις τις έχει παραπέρα και τις βλέπω ΜΟΝΟΝ ΑΜΑ ΘΕΛΩ και όχι διότι δεν έχω άλλη επιλογή. Και έχω και το Μουφ που προηγουμένως ήταν αδύνατο. Και σπίτι με κήπο. Εφόσον υπάρχει το αυτοκίνητο και το ίντερνετ, προς τι να ζω σε μεγάλη πόλη?

Εκείνους που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι τους τυπάδες που τρελλαίνονται για τη χειρότερη πόλη που έχω δει στη ζωή μου, δηλαδή τη Νέα Υόρκη. Μια φρίκη και μισή. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς και δεν έχουν πεθάνει όλοι εκεί πέρα από βουβωνική πανώλη με όλους αυτούς τους τεράστιους αρουραίους. Χώρια οι φτερωτές κόκκινες κατσαρίδες. Και έχω συναντήσει ρε άτομα που θέλουν να ζουν σε μια φρικαλέα τρύπα στο Μανχάτταν μαζί με την ως άνω πανίδα, μες τη βρώμα και τη δυσωδία, το θόρυβο, τους βλαμένους Νεορκέζους που τους απεχθάνομαι και που νομίζουν ότι είναι σοφιστικέ o) και γενικώς καταστρέφουν τη ζωή τους από πολλές απόψεις.

Να μην πιάσω δε την άλλη αηδία το Λος Άντζελες! Ή το Λονδίνο! Μπλιαχχχ! Πτιαχχχχχ!

Και εν κατακλείδι: ΖΗΤΩ ΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ!!!!! ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!

 

[kat201161]

Μια και το θέμα είναι να χαλαρώσουμε λίγο...
Μου συνέβη σήμερα το πρωί.
Δουλεύω σε Τράπεζα, είχε κινησούλα και, κάποια στιγμή πηγαίνοντας προς το γραφείο του διευθυντή μου βλέπω απ΄έξω φαρδιά πλατειά στο πεζοδρόμιο δύο σκύλαρους...τεράστιους, προφανώς αδέσποτους, με κόκκινο και πράσινο περιλαίμιο και κονκάρδα, σαν αυτά που βάζει η φιλοζωική εδώ της Αγ.Παρασκευής. Ξαπλωμένους μπροστά ακριβώς στο σκαλοπάτι της Τράπεζας, κάτι σαν Καυκάσου μου φάνηκαν, σαν λυκόσκυλα αλλά πιο ογκώδη και μαλλιαρά.
Εκεί λοιπόν που τα χάζευα από μέσα και αναρωτιόμουν από που ξεφύτρωσαν, με πλησιάζει μια γιαγιούλα, κοντή , αδυνατούλα με κάτασπρα μαλλιά αλλά ζωηρό βήμα και μου λέει...τα σκυλιά κοιτάς κοπέλλα μου, εμένα ακολούθησαν από πάνω στο βουνό που είναι το σπίτι μου, τα ταίζω και μου κάνουν παρέα, με ακολουθούν στα ψώνια, στην τράπεζα, όπου να πάω κάθονται απ΄έξω και με περιμένουν, δεν πειράζουν κανένα, δεν γαυγίζουν, δεν ενοχλούν και το βράδυ κοιμούνται στην πόρτα μου και τα έχω παρέα!
Και βγήκε απ΄το κατάστημα, τα σκυλιά πετάχτηκαν απάνω κουνώντας ουρές, οένας απ΄τα δεξιά ο άλλος στ΄αριστερά της και έφυγαν προς τα πάνω!
Περιττό να σας πω ότι της έφταναν πάνω απ΄τη μέση...μια σταλιά η γιαγιούλα, σκύλαροι αυτοί.
Συγκινήθηκα...δύο αδέσποτα και μια γιαγιά μονάχη. Εκείνα ένα χάδι κι ένα πιάτο φαί κι η γιαγιά συντροφιά, προστασία, παρεούλα!

 

[katerina k.]

Καλύτερη παρέα δεν θα μπορούσε να διαλέξει!!!
Σαρα, θα συμφωνήσω μαζί σου για τη Νέα Υορκη και το LA..αλλά στο Λονδίνο θα διαφωνήσω..
Αν μου έλεγαν να φύγω αύριο για να ζήσω Λονδίνο για την υπόλοιπη ζωή μου..έφευγα χωρις δεύτερη σκέψη..
Το λατρεύω...

 

[merenta]

χτες γυρίζοντας απο Ξάνθη για Δράμα πετάχτηκε μπροστά στο αυτοκίνητο μία αλεπού, ευτυχώς μόλις είχαμε βγει απο κάποιο χωρίο της Ξάνθης και πηγαίναμε ακόμα χαλαρά προλάβαμε να φρενάρουμε αλλιώς θα την κάναμε κιμά

Παντός αν μου έλεγαν έλα Αθήνα σε σπίτι που θα μου το πληρώνανε και καλή δουλειά με την μία ΟΧΙ θα έλεγα, ακόμα και στην Θεσσαλονίκη.