Λοιπόν...Είναι δυσάρεστο να πρέπει να περιγράψεις άσχημες συμπεριφορές ενός πλάσματος που αγαπάς τόσο πολύ...
Ακόμα πιο δυσάρεστο όταν ξέρεις ότι εσύ φέρεις ευθύνη για αυτές...
Παρόλα αυτά θα ήθελα την γνώμη σας.
O Frenchie (αρσενικό, 3 χρόνων) έχει αποκτήσει καινούρια κακή συνήθεια.
Ζηλεύει εξωφρενικά όταν ακουμπιόμαστε με το αγόρι μου.
Μένουμε μαζί οι 3 μας εδώ και 3 χρόνια. Έχει πολύ καλή σχέση και με τους δύο μας. Δεν είχε υπερβάλει ποτέ στη ζήλια του. Εδώ και 6 μήνες όμως το κάνει.
Το αγόρι μου μου ακουμπάει το πόδι και ο Φρέντσι ορμάει και θέλει να τον δαγκώσει!!! (Σημειώστε ότι ποτέ δεν είχε δαγκώσει κανέναν και τίποτα -εξαιρείται η ώρα του παιχνιδιού)
Κάνει ένα είδος προειδοποιητικού δαγκώματος (φυσικά όχι αρκετά δυνατού για να τραυματίσει). Φαίνεται όμως ότι είναι εκτός εαυτού. Γενικά τρελαίνεται και θέλει να είναι ανάμεσα μας. Είναι χαριτωμένο όπως χώνεται, αλλά απαράδεκτο όταν πάει να δαγκώσει.
Για παράδειγμα προχτές χορεύαμε και αυτός είχε τρελαθεί! Γαύγιζε και επειδή δε μπορούσε να μας φτάσει είχε ανέβει στον καναπέ και προσπαθούσε να αρπάξει τα χέρια μας.
Ξέρω ότι η εκπαιδευση του είναι ελλειπης, δυστυχώς για οικονομικούς λόγους προς το παρόν δεν μπορούμε να τον πάμε σε κάποιο επαγγελματία (το έχουμε στο μυαλό μας όμως και θα το κάνουμε με την πρώτη ευκαιρία)
Όταν πάει να δαγκώσει (επαναλαμβάνω είναι στυλ "προειδοποιητικού" δαγκώματος, δεν έχει σκοπό να κάνει ζημιά και φαίνεται) ακούει όταν του λέμε "μη" και μαζεύεται, αλλά φαίνεται ότι αυτή η ζήλια του τον ταράζει πολύ!
Το ακόμη πιο περίεργο, είναι ότι κατα βάση χαίρεται και ηρεμεί όταν είμαστε και οι 2 σπίτι. Για παράδειγμα μερικές φορές δεν τρώει παρα μόνο όταν ξαπλώσουμε και οι 2 στο κρεβάτι. Τότε είναι σα να ηρεμεί και να πηγαίνει στο φαγητό του.
Ακόμα πιο δυσάρεστο όταν ξέρεις ότι εσύ φέρεις ευθύνη για αυτές...
Παρόλα αυτά θα ήθελα την γνώμη σας.
O Frenchie (αρσενικό, 3 χρόνων) έχει αποκτήσει καινούρια κακή συνήθεια.
Ζηλεύει εξωφρενικά όταν ακουμπιόμαστε με το αγόρι μου.
Μένουμε μαζί οι 3 μας εδώ και 3 χρόνια. Έχει πολύ καλή σχέση και με τους δύο μας. Δεν είχε υπερβάλει ποτέ στη ζήλια του. Εδώ και 6 μήνες όμως το κάνει.
Το αγόρι μου μου ακουμπάει το πόδι και ο Φρέντσι ορμάει και θέλει να τον δαγκώσει!!! (Σημειώστε ότι ποτέ δεν είχε δαγκώσει κανέναν και τίποτα -εξαιρείται η ώρα του παιχνιδιού)
Κάνει ένα είδος προειδοποιητικού δαγκώματος (φυσικά όχι αρκετά δυνατού για να τραυματίσει). Φαίνεται όμως ότι είναι εκτός εαυτού. Γενικά τρελαίνεται και θέλει να είναι ανάμεσα μας. Είναι χαριτωμένο όπως χώνεται, αλλά απαράδεκτο όταν πάει να δαγκώσει.
Για παράδειγμα προχτές χορεύαμε και αυτός είχε τρελαθεί! Γαύγιζε και επειδή δε μπορούσε να μας φτάσει είχε ανέβει στον καναπέ και προσπαθούσε να αρπάξει τα χέρια μας.
Ξέρω ότι η εκπαιδευση του είναι ελλειπης, δυστυχώς για οικονομικούς λόγους προς το παρόν δεν μπορούμε να τον πάμε σε κάποιο επαγγελματία (το έχουμε στο μυαλό μας όμως και θα το κάνουμε με την πρώτη ευκαιρία)
Όταν πάει να δαγκώσει (επαναλαμβάνω είναι στυλ "προειδοποιητικού" δαγκώματος, δεν έχει σκοπό να κάνει ζημιά και φαίνεται) ακούει όταν του λέμε "μη" και μαζεύεται, αλλά φαίνεται ότι αυτή η ζήλια του τον ταράζει πολύ!
Το ακόμη πιο περίεργο, είναι ότι κατα βάση χαίρεται και ηρεμεί όταν είμαστε και οι 2 σπίτι. Για παράδειγμα μερικές φορές δεν τρώει παρα μόνο όταν ξαπλώσουμε και οι 2 στο κρεβάτι. Τότε είναι σα να ηρεμεί και να πηγαίνει στο φαγητό του.