Καλημέρα σε όλους...Ελπίζω να με θυμάστε...έχω μαζί με τον σύντροφό μοθ, τον Δία ένα ημίαιμο ντοπερμαν και είχαμε στην οικογένεια τον Ρούντη ένα ημίαιμο κανισσάκι.
Ο Ρούντης ήταν 12 χρονών. Τον είχαμε στο σπίτι από κουταβάκι, όταν αργότερα εμείς μεγαλώσαμε και φύγαμε (εγώ και η αδερφή μου) αυτός έμενε με τους γονείς μου.
Δυστυχώς ο Ρούντης μας πέθανε...
Μέσα σε 8 μήνες που λείπω από το φόρουμ παρουσίασε καρδιακή ανεπάρκεια την οποία πάλευε η μητέρα μου με φάρμακα, διατροφή και με μειωμένη κόπωση. Η αλήθεια είναι όμως ότι η κατασταση του δεν ήταν η καλύτερη. Δεν έτρεχε, δεν τον αφήναμε να ανέβει σκάλες, τον πέρναμε εμείς αγκαλιά, στα κρεβάτια και στους καναπέδες τον ανεβάζαμε εμείς, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό. Τον έπιανε πάρα πολύ συχνα δύσπνια όταν φορτιζόταν συναισθηματικά (όταν ήθελε να κάνει "χαρούλες"). Τους τελευταίους 2-3 μήνες παρουσίασε και προστάτη και έπερνε και άλλα φάρμακα...
Πέθανε "ήσυχα" και αυτό με ανακουφίζει ιδιαίτερα. Είχε ξαπλώσει κάτω από τον καναπέ που καθόταν η μητέρα μου, τεντώθηκε λίγο απότομα και αυτό ήταν. Έφυγε...
Εν μέρη λέω καλύτερα, παρόλο που μου λείπει, δεν ήθελα να ταλαιπωρηθεί πιο πολύ.
Πιο πολύ με ανακουφίζει το γεγονός ότι ο Ρούντης ήταν ενας σκύλος που νιώθω ότι πέρασε μια πολύ ευτιχισμένη ζωή. Πιστεύω οτι ένιωθε σαν μέλος της οικογένειας μας. Η μητέρα μου τον είχε πάντα μαζί της, κάθε μέρα όπου πήγαινε ο Ρούντης θα έβγαινε βόλτα μαζί της. Βόλτα με το αυτοκίνητο, για ψώνια μαζί,παντού, έβρεχε, χιόνιζε ο Ρούντης θα πήγαινε βόλτα. Κάποιες μέρες "αποφάσιζε" να κυληθεί στις λάσπες ή και σε ακόμα πιο βρωμερά μέρη του κήπου. Όταν ερχόταν σπίτι και γαύγιζε να του ανοίξουμε έπερνε ένα συγκεριμένο "ψευτοκλαψιάρικο-ναζιάρικο ύφος" (αλλά όλο χαρά) επειδή ήξερε ότι θα τον κάνουμε μπάνιο. Μετά το μπάνιο, όταν τον αφήναμε κάτω αφού τον είχαμε στεγνώσει με την πετσέτα, έτρεχε σε όλο το σπίτι μην ξεχνώντας να τριφτεί στους καναπέδες, στα χαλιά ώσπου να έρθει κοντά μας για χάδια.
Η απογευματινή του βόλτα ήταν γύρω στις 6, όταν πλησίαζε εκείνη η ώρα, ο Ρούντης ακολοθούσε την μάνα μου σε όλο το σπίτι. Όταν έβλεπε ότι χτενιζόταν ή φορούσε τα παπούτσια της. γάυγιζε 1-2 φορες απλά για να δηλώσει "έτοιμος". Άν τύχαινε να πιάσουμε την κουβέντα με την μάνα μου ενώ ήταν έτοιμη να βγεί, την δάγκωνε απο την άκρη του παντελονιού και την τραβούσε, όχι δυνατά, καθόλου, ίσα ίσα για να "της μιλήσει ότι περιμένει" όπως έλεγε η μάνα μου...
Ακόμα καλά-καλά δεν το έχω συνηδειτοποιήσει ότι έφυγε. Πήγα στο πατρικό μου και όταν άκουσα θόρυβο στις σκάλες έπιασα τον εαυτό μου να σηκώνομαι μηχανικά να ανοίξω την πόρτα στην σκέψη ότι ήταν ο Ρούντης που έπαιζε στον κήπο...
Ο Ρούντης ήταν ο πρώτος σκύλος που μου έμαθε τι σημαίνει να έχεις σκύλο πραγματικά. Πόσα πράγματα μπορεί να μάθει και να καταλάβει. Πόσο εύκολα μαθαίνει τις συνηθειές σου και τις αναγνωρίζει.
Δεν πιστεύω ότι ο Ρούντης ήταν το "σκυλί-θαύμα".
Βλέποντας τον Δϊα που μένει μαζί μας έναν χρόνο και το πόσο γρήγορα, παρότι ενήλικος όταν ήρθε σε εμάς, έχει μάθει τις συνηθείες μας και προσαρμόστηκε σε αυτές, έχω μείνει έκπληκτη. Αυτή η μηδαμινή απαίτηση που έχει απο έμενα, της τροφής-στέγης και μιας αγκαλιάς με χάδια σε αντάλλαγμα με την ολοήμερη προσοχή του και άνεφ όρων αγάπη του, με κανει να τον αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
Σας κούρασα... εύχομαι όλοι να είστε καλά και εσείς και οι τετράποδοι φίλοι σας...
Έχετε τα χαιρετίσματα του Δϊα επίσης ο οποίος ειναι ξαπλώμενος δίπλα μου.
Ο Ρούντης ήταν 12 χρονών. Τον είχαμε στο σπίτι από κουταβάκι, όταν αργότερα εμείς μεγαλώσαμε και φύγαμε (εγώ και η αδερφή μου) αυτός έμενε με τους γονείς μου.
Δυστυχώς ο Ρούντης μας πέθανε...
Μέσα σε 8 μήνες που λείπω από το φόρουμ παρουσίασε καρδιακή ανεπάρκεια την οποία πάλευε η μητέρα μου με φάρμακα, διατροφή και με μειωμένη κόπωση. Η αλήθεια είναι όμως ότι η κατασταση του δεν ήταν η καλύτερη. Δεν έτρεχε, δεν τον αφήναμε να ανέβει σκάλες, τον πέρναμε εμείς αγκαλιά, στα κρεβάτια και στους καναπέδες τον ανεβάζαμε εμείς, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό. Τον έπιανε πάρα πολύ συχνα δύσπνια όταν φορτιζόταν συναισθηματικά (όταν ήθελε να κάνει "χαρούλες"). Τους τελευταίους 2-3 μήνες παρουσίασε και προστάτη και έπερνε και άλλα φάρμακα...
Πέθανε "ήσυχα" και αυτό με ανακουφίζει ιδιαίτερα. Είχε ξαπλώσει κάτω από τον καναπέ που καθόταν η μητέρα μου, τεντώθηκε λίγο απότομα και αυτό ήταν. Έφυγε...
Εν μέρη λέω καλύτερα, παρόλο που μου λείπει, δεν ήθελα να ταλαιπωρηθεί πιο πολύ.
Πιο πολύ με ανακουφίζει το γεγονός ότι ο Ρούντης ήταν ενας σκύλος που νιώθω ότι πέρασε μια πολύ ευτιχισμένη ζωή. Πιστεύω οτι ένιωθε σαν μέλος της οικογένειας μας. Η μητέρα μου τον είχε πάντα μαζί της, κάθε μέρα όπου πήγαινε ο Ρούντης θα έβγαινε βόλτα μαζί της. Βόλτα με το αυτοκίνητο, για ψώνια μαζί,παντού, έβρεχε, χιόνιζε ο Ρούντης θα πήγαινε βόλτα. Κάποιες μέρες "αποφάσιζε" να κυληθεί στις λάσπες ή και σε ακόμα πιο βρωμερά μέρη του κήπου. Όταν ερχόταν σπίτι και γαύγιζε να του ανοίξουμε έπερνε ένα συγκεριμένο "ψευτοκλαψιάρικο-ναζιάρικο ύφος" (αλλά όλο χαρά) επειδή ήξερε ότι θα τον κάνουμε μπάνιο. Μετά το μπάνιο, όταν τον αφήναμε κάτω αφού τον είχαμε στεγνώσει με την πετσέτα, έτρεχε σε όλο το σπίτι μην ξεχνώντας να τριφτεί στους καναπέδες, στα χαλιά ώσπου να έρθει κοντά μας για χάδια.
Η απογευματινή του βόλτα ήταν γύρω στις 6, όταν πλησίαζε εκείνη η ώρα, ο Ρούντης ακολοθούσε την μάνα μου σε όλο το σπίτι. Όταν έβλεπε ότι χτενιζόταν ή φορούσε τα παπούτσια της. γάυγιζε 1-2 φορες απλά για να δηλώσει "έτοιμος". Άν τύχαινε να πιάσουμε την κουβέντα με την μάνα μου ενώ ήταν έτοιμη να βγεί, την δάγκωνε απο την άκρη του παντελονιού και την τραβούσε, όχι δυνατά, καθόλου, ίσα ίσα για να "της μιλήσει ότι περιμένει" όπως έλεγε η μάνα μου...
Ακόμα καλά-καλά δεν το έχω συνηδειτοποιήσει ότι έφυγε. Πήγα στο πατρικό μου και όταν άκουσα θόρυβο στις σκάλες έπιασα τον εαυτό μου να σηκώνομαι μηχανικά να ανοίξω την πόρτα στην σκέψη ότι ήταν ο Ρούντης που έπαιζε στον κήπο...
Ο Ρούντης ήταν ο πρώτος σκύλος που μου έμαθε τι σημαίνει να έχεις σκύλο πραγματικά. Πόσα πράγματα μπορεί να μάθει και να καταλάβει. Πόσο εύκολα μαθαίνει τις συνηθειές σου και τις αναγνωρίζει.
Δεν πιστεύω ότι ο Ρούντης ήταν το "σκυλί-θαύμα".
Βλέποντας τον Δϊα που μένει μαζί μας έναν χρόνο και το πόσο γρήγορα, παρότι ενήλικος όταν ήρθε σε εμάς, έχει μάθει τις συνηθείες μας και προσαρμόστηκε σε αυτές, έχω μείνει έκπληκτη. Αυτή η μηδαμινή απαίτηση που έχει απο έμενα, της τροφής-στέγης και μιας αγκαλιάς με χάδια σε αντάλλαγμα με την ολοήμερη προσοχή του και άνεφ όρων αγάπη του, με κανει να τον αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
Σας κούρασα... εύχομαι όλοι να είστε καλά και εσείς και οι τετράποδοι φίλοι σας...
Έχετε τα χαιρετίσματα του Δϊα επίσης ο οποίος ειναι ξαπλώμενος δίπλα μου.
