Θα σας γράψω εν συντομία κάποιες λεπτομέρειες για τα ζωάκια μου. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω.
Το κοκερακι ο κικο είναι λίγο χαϊδεμένος αλλά τα βασικά τα ξέρει. Κάτσε, έλα( μόνο αν έχει συμφέρον έρχεται ) που είναι ; , νάτο, κάτω, πάμε βόλτα , φέρε λουράκι, εδώ , εκεί και κάποια άλλα. Τον θεωρώ πανέξυπνο γιατί μαθαίνει πολύ γρήγορα. Και είναι σαν παιδί μας .
Ο νεμο μας ακολούθησε στην βόλτα. Μυρίστηκαν, κανένα πρόβλημα.
Κατάλαβε πως όχι μόνο τον λυπήθηκα, αλλά και με γοήτευσε η πανέμορφη φατσούλα του. Με τίποτα δεν θα το άφηνα. Στον άντρα μου είπα πως θα είναι για λίγο φιλοξενούμενος γιατί είχε αντιρρήσεις . μέσα μου όμως ήθελα να τον κρατήσω.
Με τον κικο γίνανε οι καλύτεροι φίλοι. Κυνηγιόντουσαν, και κυλιόνταν αγκαλιά στο χορτάρι. Τα κάναμε χάζι. Ήμασταν χαρούμενοι που είχε και ο κικο μια τόσο καλή παρεούλα. Επίσης είναι το ίδιο ύψους και το πιο καλό είναι η αντίθεση το ένα ολόμαυρο και το άλλο ολόλευκο.
Διάβαζα κατά καιρούς τις παρατηρήσεις και τα άρθρα σας σ’ αυτό το φόρουμ, αν και δεν έχω καθόλου χρόνο για περισσότερη μελέτη.
Πάντως και από εμπειρία έχω αποκτήσει κάποιες γνώσεις, γιατί είχα από πάντα σκυλιά (είχα ένα θηλυκό που πέθανε από γεράματα και τρία από τα παιδιά της που το ένα το έχει ακόμα η αδερφή μου και τα άλλα πήγαν από φόλα).
Εδώ πάντως που βρίσκομαι δεν είναι εύκολο να βρω εκπαιδευτή, κάποιοι που κάνουν τους εκπαιδευτές, εκπαιδεύουν κυνηγόσκυλα και δεν εμπιστεύομαι την μέθοδό τους και την αγάπη τους για τα ζώα. Ούτε χρόνο έχω για τέτοια τρεχάματα.
Πάντως όταν είναι μόνοι τους στην αυλή δεν έχουν πρόβλημα . όταν με βλέπουν τρέχουν προς το μέρος μου και αρχίζουν…….. ακόμα και όταν δεν τους μιλήσω και δεν τους κοιτάξω καθόλου.
Γι’ αυτό με λύπη μεγάλη αποφάσισα ο νεμο να φύγει, μου’ρχονται δάκρυα τώρα που το γράφω αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει κι άλλαξαν έτσι απότομα συμπεριφορά.
Ποιος θα πάρει τον νεμάκο;