Λίζα, σου ειχε πει η Στέλλα τοτε κατι για τετοια προβληματα?
Μόνο για σκυλιά, καθώς ο δικός μου δεν έχει πρόβλημα με τους ανθρώπους. Η μέθοδος που ακολουθήσαμε εν συντομία ήταν η εξής:
Εϊχαμε ένα γνωστό σκυλί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΗΡΕΜΟ με το οποίο κανονίζαμε να συναντιόμαστε πολλές φορές την εβδομάδα στη βόλτα. Το σκυλί αυτό έπρεπε να είναι απολύτως προσηλωμένο στο αφεντικό του και να μην ασχολείται με τον δικό μου. Δεν δυσκολεύτηκα να το βρω, γιατί ήδη είχα αρχίσει μόνη μου προσπάθειες κοινωνικοποίησης του μικρού χωρίς αποτέλεσμα.
Το πράγμα πήγε ως εξής:
- Πρώτη μέρα βλέπουμε το σκύλο από μακριά. Μπούκωμα με λιχουδιά και μια συγκεκριμένη λέξη για να το συνδυάσει στη συνέχεια.
- Δεύτερη μέρα το ίδιο, λίγο πιο κοντά.
- Τρίτη-τέταρτη μέρα το ίδιο κ.ο.κ
- Φτάσαμε σε ένα σημείο να προσπεράσουμε το σκύλο.
- Ο άλλος σκύλος ΔΕΝ έπρεπε ακόμα να μας προσπεράσει.
- Στο τέλος, αφού ο δικός μου είχε μάθει ότι το συγκεκριμένο σκυλί όχι μόνο δεν αποτελούσε κίνδυνο αλλά του εξασφάλιζε και λιχουδιά, το άφησε να τον προσπεράσει χωρίς προβλήματα.
ΠΟΛΥ σύντομα ΔΕΝ φοβόταν το συγκεκριμένο σκύλο.
Συνεχίσαμε αυτή την εκπαίδευση αλλά είχα στο εξής πάντα μαζί μου λιχουδιές στη βόλτα και του έδινα όποτε συναντούσαμε σκυλιά και εκείνος συμπεριφερόταν καλά. Του έλεγα και τη λέξη-κλειδί.
Μια μέρα τον πλησίασαν κάποια αδέσποτα ενώ ήμαστε στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένοι και περιμέναμε το φίλο μου. Είχα ανοίξει την πόρτα για να καπνίσω, ο μικρός στη θέση του οδηγού, εγώ δίπλα με την πόρτα ανοιχτή. Ήρθαν ΤΡΙΑ σκυλιά και έχωσαν τη μούρη τους στο αυτοκίνητο. Ο δικός μου δίστασε, αλλά πήγε να γαυγίσει (και με το δίκιο του). Του είπα τη λέξη και έπαψε.
Αυτό συμβαίνει από τότε. Δεν θα γίνει ποτέ κυνόφιλος ο σκύλος μου, αλλά μου αρκεί που δεν φοβάται και δεν αρχίζει τις υστερίες όποτε βλέπει άλλο σκυλί. Μπορεί να τύχει ακόμα να αφηνιάσει στη θέα ενός σκύλου, συνήθως όταν βρίσκεται σε χώρο που θεωρεί δικό του. Πάντα μα πάντα ακούει την εντολή που σημαίνει "όλα οκ". Λάθη γίνονται, αλλά γι' αυτά φταίει η δική μου ανασφάλεια και όχι το σκυλί μου.