Λόγω του κήπου εδώ (ο οποίος μου'χει λύσει τα χέρια...), η λώρα ξεδίνει έξω μαζί, μου, παίζουμε, τρέχουμε την εκπαιδεύω σε διάφορα τρικς κ.λ.π. Όταν την ΄κουράσω΄ πάμε τη βόλτα μας, εκτός σπιτιού. Στο Γαλάτσι, φυσικά δεν είχα τέτοια, ''πολυτέλεια'', μια κ μένω σε διαμέρισμα.
Στη βόλτα είναι συνεχώς δίπλα μου κ όταν φτάσουμε στο λιβάδι με το ποτάμι
αφήνω όλο το 10μετρο κ την αφήνω χαλαρή. Πάμε στο ποτάμι, παίζουμε με ξυλάκια κ μερικές φορές την αφήνω να τρέχει, με το λουρί να κρέμεται.
Πού κ πού τη φωνάζω -ειδικά αν έχει βρει κάτι να απασχοληθεί (πχ κανά σκιουράκι)- κ πάντα έρχεται πίσω, τη χαϊδεύω κ της λέω "εντάξει" κ ξαναφεύγει.
Στις καφετέριες μια χαρά κάθεται κ γενικά δεν έχω ιδιαίτερο άγχος όταν την έχω μαζί μου. Παρόλα αυτά τα μάτια μου πάντα τα'χω 14, καθώς τα άλλα σκυλιά εδώ είναι μεν αδιάφορα προς τα υπόλοιπα, αλλά κάποια είναι κ τελείως αντικοινωνικά κ από την άλλη η λωρα δεν θέλει αφήνει γνωριμία ανεκμετάλευτη... Δηλ. τσιτώνει όταν δει άλλο σκύλο (πρέπει να το διορθώσουμε αυτό κάποια στιγμή). Εκεί, την έχω στο "μαζί" κ πολλές τη βάζω στο "ξάπλα" μέχρι να απομακρυνθεί το άλλο σκυλί... κ συνεχίζουμε.
Αγγαρία ένιωθα μερικές φορές στην Αθήνα (ξέροντας ότι δεν υπάρχει πάρκο κοντά κ έχοντας μόνο ένα μέρος να πας τον σκύλο να κάνει την ανάγκη του πρωί-πρωί)...
Επειδή λατρεύω τη φύση, εδώ στη Γερμανία, κάθε μέρα κ κάθε βόλτα με τη Λώρα είναι πραγματικά απόλαυση κ ηρεμία (ακόμη κ υπό βροχή!)...!
