Σκύλοι «Άνθρωποι»

[harryf3]

Ξεφυλλίζοντας το φορουμ βλεπω αναφορες ότι συχνα ανθρωποποιουμε τα σκυλια μας, τους αποδιδουμε δηλαδη ανθρωπινες ιδιοτητες.
Μερικοι φιλοι/μελη απλα το αναφερουν, μερικοι προχωρανε λεγοντας να μην το κανουμε.

Το ακουω συχνα από γνωστους και φιλους.
-Σαν ανθρωπος συμπεριφερεται το τάδε σκυλι ή το σκυλι μου ή οτιδηποτε.

Στην «παγιδα» αυτή εχουμε πεσει στην οικογενεια πολλες φορες.
Θα μιλησω κυριως για την Ζηνα την πινσερινα μας μια και η Ηρα η βελγογερμανιδα ποιμην είναι ακομα πολύ καινουρια για να την πουμε «ανθρωπο» αν και την βλεπω σε πολύ «καλο» δρομο.

Δεν είναι μονο ότι η Ζηνα αγαπαει, απεχθανεται, χαιρεται, λυπαται, αγχωνεται, ζηλευει, διεκδικει, περηφανευεται, αντιγραφει συμπεριφορες μας.

Είναι το ότι είναι τοσο εκφραστικη που νομιζεις ότι θα μιλησει.
Και ότι δεν μιλαει γιατι απλα ειναι τοσο εκφραστικη που δεν χρειαζεται.

Βλεπω καποιες φορες αλλα σκυλια. Σχετικά αδιάφορα, ανεκφραστα, όχι «ανθρωπινα».
Δεν με κερδιζουν, αισθανομαι ότι οσος καιρος και να περασει δεν μπορω να εχω την επαφη που εχω με τα σκυλια μου ή σκυλια καποιων γνωστων ακομα και από την πρωτη επαφη.

Ποιος είναι ο κινδυνος της ανθρωποποιησης?
Σιγουρα όχι απογοητευση που δεν μιλανε ή δεν διαβαζουν.
Μηπως ο κινδυνος να μας «καβαλήσουν»?
Μηπως γεμιζουμε αυτά με αγχος και εμας με απογοητευση εχοντας την αξιωση να καταλαβαινουν τα παντα σαν «ανθρωπινα σκυλια» που είναι?

Από την άλλη, αν τα θεωρουμε τελειως «ζωα» μηπως τα υποτιμαμε?
Δεν είναι ουτε βόδια ουτε χελωνακια ουτε καναρινια. Ασε που και αυτά εχουν αισθηματα.

Διαβαζα πριν λιγες μερες ένα αρθρο ενός αμερικανου εκπαιδευτη που παρουσιαζε με εμφαση ποσο «ζωο» είναι ο σκυλος.
Πολύ ψυχρο μου φανηκε.
Όχι, δεν είναι ετσι τα σκυλια μου.

 

[kkranis]

Το να προσδώσουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά στα σκυλιά είναι επικίνδυνο κατά τη γνώμη μου.

Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τον τρόπο που σκέφτοναι και μαθαίνουν, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουμε παταγωδώς πολλές φορές στην εκπαίδευσή τους.

Το μεγαλύτερο προσόν του ανθρώπου, ως κυρίαρχο ζώο, είναι ότι έχει τη δυνατότητα να κατέβει στο επίπεδο σκέψης του σκύλου. Είναι μέγα λάθος όμως να περιμένουμε από το σκύλο να ανέβει στο επίπεδο σκέψης του ανθρώπου.

Μη με παρεξηγείς. Το μικρό τον λατρεύω και με τα καμώματά του, πέφτω πολύ συχνά στη λούμπα και εγώ. Προσπαθώ όμως να σκέφτομαι (όσο μπορώ) όπως εκείνος για να του δώσω να καταλάβει τι θέλω από εκείνον και κατά συνέπεια να ζούμε και οι δύο μας καλύτερα μαζί

 

[Dr.Zhivago]

Πρέπει να μην ξεχνάμε το ότι δεν είναι "βρησιά" το να λέμε ζώο τον σκύλο μας.
Θέλω να πω, δεν πρέπει να το θεωρούμε κακό...

Με το δέσιμο (ειδικά με τους πιο έξυπνους σκύλους) είναι πολύ εύκολο να ξεχνάμε τις "κτηνώδης" ανάγκες τους (κρέας, άσκηση, παιχνίδι για καλή ψυχολογία κλπ).

ΝΑΙ, είναι εξαιρετικά ευαίσθητα και στοργικά πλάσματα, με υψιλή νοημοσύνη και μεγάλη ικανότητα επικοινωνίας, αλλά δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό.

Πόσες κυρίες ταϊζουν σοκολατάκια (πού και που εώς κάθε μέρα) στο μικρό σκυλάκι τους, που έχουν μιά δεκαετία να βγάλουν από το σπίτι;

Πάνω από όλα, ζώα είναι και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό (αν θέλουμε να τους δίνουμε την φροντίδα που τους αξίζει, την ευτυχία που τους αξίζει).

Στο κάτω κάτω, κι εμείς ΖΩΑ είμαστε.

'Οσοι ασχολούνται με το σώμα τους με σωστή διατροφή και άσκηση (όχι γιατί θέλουν να κάνουν εντύπωση αλλά γιατί ξέρουν πως ΟΛΑ τα θηλαστικά έχουν ανάγκη την γυμναστική), δεν είναι καλύτερα ΚΑΙ ψυχικά, ΚΑΙ σωματικά;

Ένα από τα ΠΙΟ θετικά πράγματα στο να έχεις σκύλο, είναι το ότι σου δίνει καθημερινά μια καλή δικαιολογία να παίζεις σαν παιδί -να παίζεις, σαν το ΖΩΟ που είσαι (και συχνά το ξεχνάς λόγο υποχρεώσεων).

 

[denis]

Τώρα τελευταία συμφωνώ ανησυχητικά με την Dr .... :-|

( Mπές στο rottforum και γράψε ό,τι σου κατέβει για κάποιον σκύλο ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ... )

 

[Chloe]

Ο δεσποζόμενος σκύλος εξανθρωπίζεται και ο άνθρωπος που έχει σκύλο σκυλοποιείται!
Είχα ανοίξει ένα σχετικό χαζό θεματάκι: http://www.dogforum.gr/v2/showthread.php?t=2346&highlight=%CE%A0%CF%8C%CF%83%CE%BF+%CF%83%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9+%CE%B5%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5

Ο δικός μου είναι ο πιο "άνθρωπος" σκύλος που ξέρω. Όσο μεγαλώνει δε, τόσο πιο "άνθρωπος" γίνεται. Τον παρατηρώ συχνά να παρακολουθεί τις συζητήσεις μου με άλλους ανθρώπους με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Επικοινωνούμε με το βλέμμα. Άραγε εκείνος "ανεβαίνει" στο επίπεδό μου ή εγώ "κατεβαίνω" στο δικό του?

Το πιο "ανθρώπινο" που έχει κάνει: Κοιμόμουν και ξαφνικά τον νιώθω, δίπλα στο κρεβάτι, να γλύφει το χέρι μου και να το ακουμπάει με την πατούσα. Ξύπνησα και είδα ότι ο σκύλος ήταν πολύ άρρωστος. Δε θέλω να επεκταθώ. Ήταν σαν να ζητάει "βοήθεια" όμως. Ίσως εγώ το είδα έτσι!

Καμιά φορά η "σκυλίσια", "κτηνώδης" συμπεριφορά του με εκπλήσσει και ξέρω ότι δεν πρέπει.

 

[kat201161]

Το ίδιο κι εγώ νοιώθω Chloe. Ξέρεις πως μόλις ένα μήνα έχω τον ΄Αρη,και είναι οκτώ και κάτι μηνών. Μέσα σ΄αυτό τον μήνα έχει μάθει απίστευτα (για "ζώο") πράγματα. Και ,μόλις προχθές...
φεύγω ξαφνικά απ΄το σπίτι τα μεσάνυχτα γιατί χτύπησε ο συναγερμός (κάνουν εργασίες στην τράπεζα που δουλεύω και κόψαν κάτι καλώδια). Επιστρέφω και πηγαίνω για ύπνο, κουτουλώντας. Ο ΄Αρης στα πόδια μου. Μαλακά τον μαλώνω, φεύγει και ξαναγυρναει. Τον παίρνω αγκαλιά και τον πηγαίνω στο κρεβάτι του(στο δωμάτιο του γιού μου),μέχρι να φτάσω στο δικό μου κρεβάτι, το σκυλί στα πόδια μου ξανά. Και να με κοιτάει στα μάτια σαν άνθρωπος. Πηγαίνω στο σαλόνι που είναι το πάρκο του και του ανάβω το φως. Φεύγει σφαίρα,μπαίνει μέσα και κάνει μια κατρούλα...ο έρμος, πως άντεξε απορώ. Μετά πηγαίνει μόνος του στο κρεβάτι του και πριν σβύσω τα φώτα έχει κουλουριαστεί και κοιμάται! ΄Ενα μόνο από τα τόσα που με έχουν εντυπωσιάσει.
΄Ισως και επειδή, ως μικρόσωμο, είναι πάντα μαζί μας, εξαιρέσει των ωρών που λείπουμε 8-2 max,έχει "εξανθρωπιστεί" πολύ γρήγορα...δεν ξέρω. Πάντως αφάνταστα με συγκινεί και ναι, σαν ανθρωπάκι περισσότερο το βλέπω κι εγώ!

 

[kat201161]

Και...
Μόλις μπω στο σπίτι κάνει σαν τρελλό από τη χαρά του. Το αγαπημένο μας παιχνίδι βέβαια είναι να τον βάζουμε στη μέση, τα παιδιά μου κι εγώ, και να τον γαργαλάμε...ή να μας κυνηγάει. Μας δαγκώνει παιχνιδιάρικα,γρυλίζουμε, του γαυγίζουμε και μας γαυγίζει.Και ΞΕΡΕΙ πως είναι παιχνίδι, με το που σηκωθώ ή σταματήσουμε, σοβαρεύει κι αυτός και "ξαναγίνεται" σκύλος του "καναπέ" και των χαδιών!
΄Η όταν πηγαίνω το πρωί να ξυπνήσω το γιο μου για το σχολείο, ο ΄Αρης που είναι πρωινός τύπος, "βοηθάει" γλύφοντας την πατούσα του παιδιού που βγαίνει έξω απ΄το σκέπασμα...
Και τόσα άλλα!!!

 

[Rocky]

και ο δικός μου έχει κάνει πόλλα τρελά πράγματα αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ είναι, όταν είχε γίνει σείσμος πριν 1-1,5 χρόνο κοντά στην Αίγινα νομίζω (δλδ ίσα που τον νιώσαμε) κατά της 7 παρά κάτι, με είχε ξυπνήσει από τις 6:30 και με έπρηζε ενώ κάθε μέρα έρχεται στο κρεβάτι μου κατά τις 8.
Λογικά θα ήταν σύμπτωση γιατί σε άλλο σεισμό ενώ είχαμε ξυπνήσει όλοι, αυτός καθόταν στο κρεβατάκι του σαν να μην είχε γινει τίποτα...

 

[cockeraki]

όταν είχε γίνει σείσμος πριν 1-1,5 χρόνο κοντά στην Αίγινα νομίζω (δλδ ίσα που τον νιώσαμε) κατά της 7 παρά κάτι, με είχε ξυπνήσει από τις 6:30 και με έπρηζε ενώ κάθε μέρα έρχεται στο κρεβάτι μου κατά τις 8.
Λογικά θα ήταν σύμπτωση γιατί σε άλλο σεισμό ενώ είχαμε ξυπνήσει όλοι, αυτός καθόταν στο κρεβατάκι του σαν να μην είχε γινει τίποτα...

απ'οσο εχω ακουσει τα σκυλια εχουν ενστικτο και οταν ειναι να κανει σεισμο το καταλαβαινουν και ειναι ανησυχα και γαυγιζουν,το εχω δει και στο δικο μου ειδικα στον μεγαλο που εκανε στην πατρα περισυ το καλοκαιρι γαυγιζε συνεχεια και γενικα οταν κανει σεισμο τον βλεπω λιγο περιεργο...και μετα καταλαβαινω το γιατι

 

[cockeraki]

ειχα καποτε ενα σκυλο που πραγματικα μονο η μιλια του ελειπε,ηταν φοβερος,οταν καθομασταν και μιλαγαμε καθοταν διπλα μας και παρακολουθουσε τη συζητηση,οταν γυρναγαμε σπιτι εκανε τρελη χαρα και γαυγιζε σαν να μιλουσε,οι οπως γαυγιζουν κανονικα,πολυ γελιο,και εκανε και το εξης κορυφαιο,η μανα μου καθε χριστουγεννα εβαζε ενα μπολ με ferrero roche στο τραπεζακι,αυτος πηγαινε επαιρνε καθε μερα απο ενα,αλλα το ετρωγε και εφτυνε το περιτυλιγμα ατοφιο και το εβαζε κατω απο το χαλι και οταν η μανα μου εβγαλε τα χαλια ειδε ολα τα χαρτια απο κατω απο το χαλι και τον κανεπε,και εμεις ψαχναμε να βρουμε ποιος τα εξαφανιζε

 

[Chloe]

ΠΟΤΕ σοκολάτα σε σκύλο! Μπορεί ακόμα και να τον σκοτώσει. Σόρρυ για το off topic.

 

[kango1]

Oντως τα έξυπνα σκυλιά μας κάνουν να ξεχνάμε ότι είναι σκύλοι..
Aν και εγώ οπως ολοι..κουκουβάγια, βρίσκω τον μικρό μου, τον πιο έξυπνο, τον πιο ανθρωποκεντρικο, το πιο όμορφο, όπως όλοι βλέπουμε μοναδικά τα παιδιά μας..
Πολλές φορες σκέφτομαι ποσο τυχεροί είμαι που τον γνώρισα..
και τολμώ να πω πως συγκριτικά με το μαλτεζάκι μου που στα 16.6 μονο δεν σου έφτιαχνε καφέ, ο χοντρός στα 3.5 κάνει πράγματα που λες όταν μεγαλώσει τι θα κανεις αγόρι μου, θα λύνεις την προπαίδεια?

Μου είναι δύσκολο να αναλογιστώ πως αυτές οι ψυχούλες είναι για λίγο..
Μου είναι δύσκολο να αναλογιστώ, πως δεν βλέπουν όλοι πως τα σκυλιά είναι ότι καλύτερο ποτε ανακάλυψε ο ανθρωπος..

Φυσικά υπάρχουν και τα άκρα, κυριες που δεν έκαναν ποτε παιδί και εκάναν το μικρόσωμο σκυλάκι τους το "μωρό τους", με συνέπεια το σκυλί μονο να πετάει..
και να μην βγαίνει από το σπίτι αν δεν βάψει τα νύχια του ή βάλει το φορεματάκι του..
Αρα ο εξανθρωπισμός του σκύλου πρέπει να μένει όσο αυτός θέλει χωρίς εμείς να παρεμβαίνουμε.
Μπορεί και εγώ να τον έχω εξανθρωπίσει λίγο, κάνοντας το καλύτερο του σημείο το κρεβάτι μου, κάνοντας την καλύτερη του ώρα όταν βλέπουμε αγκαλιά τηλεόραση ή όταν βγάζει την κεφαλα του από το αυτοκίνητο να πάρει αέρα η μούρη του..
Κανένα όμως σκυλάκι δεν εκτίμησε τα κόκκινα βαμμένα νύχια του..

Είμαστε όλοι τυχεροί που έχουμε ζήσει και έχουμε πάρει αγάπη από αυτά τα πλάσματα..
και όταν όλοι οι άλλοι δεν έχουν καταλάβει τι λέμε εμείς με τους σκύλους μας κοιτώντας τους στα ματια..
Οταν ένα βλέμμα απλά φτάνει..
Στα ματια των ξένων, έχω γίνει εγώ σκυλί που επικοινωνώ με τον σκύλο μου..
και ναι ..,ας έχω γίνει.., μερικές φορες αυτά μας καταλαβαίνουν καλύτερα από τον κάθε ένα..

 

[GRDANE]

τον μπρούνο τον προσφονώ με την γυναίκα μου "το παιδί μας"
και τον αγαπώ "σαν παιδί" αλλά δεν παύει να θυμαμαι ότι είναι σκύλος και απέναντι στους ανθρώπους της οικογένειας έρχεται τελευταίος...
παραυτα είναι μέλος της οικογένειας...
δεν ξέρω σας μπέρδεψα??? εγώ μια χαρα είμαι...

 

[harryf3]

Οταν ανοιξα το θεμα δεν ηθελα να "ανοιχτω" πολυ αλλα βλεποντας πώς αισθανονται πολλοι φιλοι εδω για τα σκυλια τους δεν μπορω να μην το πω.

Με την γυναικα μου ειχαμε φτασει στο σημειο να λεμε οτι η Ζηνα ειναι μετενσαρκωση ανθρωπου
Ειμαστε πολυ βαρεμενοι σκυλογονεις.

Και φυσικα βλεπουμε τα σκυλια σαν παιδια μας ...






(...και λυπομαστε που δεν μπορουμε να τα σπουδασουμε και να τα προικισουμε )

Η ποιμενικη μας εχει την τριχάρα της και δεν βολευει και πολυ για φιλια αλλα η πινσερινα μας βολευει και συμφωνουμε στο σπιτι οτι τη νοστιμια που εχει η μουρίτσα της και η κοιλίτσα της δεν την εχει τιποτα

 

[kango1]

ειναι μετενσαρκωση ανθρωπου

χαχαχαχαχαχα το λέγαμε και εμείς αυτό..

Οταν πήγε το αγόρι μου στο στρατό και επειδή αυτή η ατάκα έπαιζε πολύ, έλεγε το αγόρι μου..
θα πάρω τον χοντρό και θα πάω στο διοικητή και θα του πω.. για σας ήρθα με τον παππου μου στον στρατό..
Αυτή την στιγμή βλέπεται την μετενσάρκωση του...:maria::maria:aja1:
και το ι5 στο τσεπακι...paja1:

 

[harryf3]

Πολυ παρηγορητικο να βλεπεις συνάδερφους στην τρέλλα

 

[kango1]

Nαι παρα πολύ..
Το λευκό σε όλους πάει άλλωστε..:maria::maria:

 

[frenchie]

Εγω οταν ειμαι αγχωμενη περιμενω πως και πως να γυρίσω σπίτι για να μυρίσω το παλιομούτρο του! Δεν ξέρω γιατί, μυρίζει σαν γαριδάκι και με ηρεμεί χιχι
κατα τα αλλα τι να πω ρε παιδιά, με τον φίλο μου παρατηρούμε ότι έχει μεγάλη ευκολία στο να μας επικοινωνήσει τι θέλει...εμείς οι ανθρωποι καμια φορά προσπαθούμε πολύ και η επικοινωνία μεταξύ μας δυσκολεύει...αλλα λέμε, αλλα εννοούμε...η φάτσουλα του Frenchakou ποτέ δε μας μπερδεύει...
Αλλα είμαστε και περήφανοι γονείς
την προηγούμενη βδομάδα μας είχε καλέσει μια φίλη για μπάρμπεκιου και τον πήραμε μαζί μας. Ολο το βράδυ ήταν πραγματικά κύριος, απλώς μύριζε τον αέρα και γλυφότανε, αλλα ουτε ζητιάνευε μπιφτεκάκι ούτε τίποτα, κάθισε ανάμεσα μας στον καναπέ και έδειχνε πολύ περήφανος που απλώς ήταν μέρος της παρέας.

 

[marina_manolo]

Μα σε παρακαλώ harryf3 που νομίζεις ότι είστε τρελαμένοι σκυλογονείς...
Εμένα ρώτα, που μια φορά (δε θα το ξεχάσω ποτέ) καθώς πηγαίναμε με τη σουσουράδα μου μια μεγάλη βόλτα, την πήρα αγκαλιά και κάτσαμε για λίγο σε ένα παγκάκι στο πάρκο κι έτσι που ήμασταν αγκαλιά στον ήλιο, μου ήρθε κάτι περίεργο κι έβαλα τα κλάματα επί πέντε λεπτά για το λόγο ότι η Ίρμα δεν είναι άνθρωπος!
(Και όταν είπα στο φίλο μου το σκηνικό μου απάντησε: Και δε χαίρεσαι που δεν είναι πραγματικό παιδί να μιλάει και να μας σκοτίζει τα ........;)
Η δική μου άποψη είναι ότι ίσως ο άνθρωπος από τη φύση του είναι τόσο εγωκεντρικό πλάσμα (όχι με την κακή έννοια) που θέλει τις περισσότερες φορές να αποδώσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε άλλα πλάσματα διότι δε μπορεί να "χωνέψει" ότι επικοινωνεί τόσο καλά με ένα πλάσμα που δεν είναι άνθρωπος.
Το ότι προσπαθούμε να τους αποδώσουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά το βρίσκω πολύ λογικό. Εδώ ακόμα και από μικρή ηλικία προσπαθούμε να δώσουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά ακόμα και σε άψυχα αντικείμενα όπως οι κούκλες, τα αυτοκίνητα κ.α (ανιμισμός). Δε θα το κάνουμε σε πλάσματα ζωντανά;
Τα ζώα έχουν ζωή όπως λέει και η ίδια η λέξη και πιστεύω πως έχουν και σκέψη. Διότι το να επιθμήσει σοκολατάκια που λέει η cockeraki για παράδειγμα είναι επιθυμία, αλλά να σκεφτεί να βάλει και τα χαρτάκια κάτω από το χαλί αυτό είναι μια μορφή σκέψης. Σύνθετης σκέψης όχι αλλά μια μορφή απλής σκέψης ναι.
Φυσικά δεν έχουν λόγο, αντιτακτικό αντίχειρα κ.ά όπως εμείς αλλά αυτό δεν τα κάνει να στερούνται σεβασμού, αγάπης και δικαιωμάτων από εμάς αφού είναι έξυπνα, γλυκά πλάσματα. Και για να πω και κάτι επιπλέον και όχι πολύ άσχετο με το θέμα έχω διαβάσει (και έχω φρικάρει) πως o Καρτέσιος υποστήριζε ότι το μόνο σημαντικό ζωντανό ον είναι ο άνθρωπος. Όλα τα άλλα, ακόμα και τα ζώα, είναι απλώς μηχανές! Ότι δηλαδή αν κόψεις το πόδι μιας γάτας αυτή δε θα πονέσει αλλά θα βγάλει κάποιες κραυγές μηχανικά. Πίστευε επιπλέον ότι ο λόγος για τον οποίο δε μιλάνε όπως εμείς, είναι γιατί δεν έχουν μέσα τους σκέψεις και όχι επειδή δε διαθέτουν τα κατάλληλα όργανα ομιλίας…

 

[kat201161]

΄Ισως είναι η άνευ όρων αγάπη που μας δίνουν, αυτή που μόνο από τη μαμά μας είχαμε εισπράξει. ΄Ολες οι άλλες σχέσεις στη ζωή μας έχουν όρους ή όρια. Η σχέση της μάνας με το παιδί, η σχέση του σκύλου με μας, ΔΕΝ έχει ούτε το ένα ,ούτε το άλλο. ΄Οσο κακοί,στριμμένοι, ανάποδοι άνθρωποι είμαστε στην προσωπική μας ζωή, ο σκύλος μας μας κοιτάζει στα μάτια και περιμένει το χάδι και την κουβέντα μας. Και μας αγαπάει, είμαστε οι δικοί του άνθρωποι!
Αισθάνομαι με τον ΄Αρη την ίδια ποιότητα συναισθήματος (σε πιο χαμηλή ένταση βεβαίως) που είχα προς τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά. Την ίδια ευθύνη, στοργή, ανεκτικότητα, αγάπη,τρυφερότητα, υπομονή, κατανόηση. Μου γυρίζει λατρεία, αποδοχή, στοργή, τρυφερότητα, κατανόηση. Βλέπω καθημερινά την προσπάθειά του να ενσωματωθεί με την "ομάδα" , ξέρει τη "θέση" του, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά). Και σκέπτομαι πολύ συχνά βέβαια...αν είναι έτσι τώρα που είναι οκτώ και κάτι μηνών, σε 1-2 χρόνια πως θα είναι???