Δεν ξέρω ρε σεις, αν και συμφωνώ κατ' αρχήν με όσα λέτε, κι εγώ Βαλκάνια είμαι και κυνολογική παιδεία δεν έλαβα. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά αλλού, εκτός δηλαδή που πρόσεξα ότι οι Αμερικάνοι τσιρίζουν συνέχεια για τη στείρωση, οπότε είπα ότι είναι λογικό να μη θέλουνε αδέσποτα και πεταμένα σκυλιά αφού πάντα μου φαινότανε προσωπικά θλιβερό να βλέπω αδέσποτα όταν ζούσα στην Ελλάδα. Τα παπυμιλλάδικα τα ανακάλυψα προ εικοσαετίας που ζούσα στο Οχάιο και όλο λέγανε στις ειδήσεις ότι πιάσανε παπυμιλλάδες και δείχνανε σκηνές απείρου κάλλους. Έπαθα πλάκα που τα είδα αλλά δεν κατάλαβα, αφού δε μου φαινόταν λογικό, γιατί θέλει ο κόσμος να διατηρεί παπυμιλλάδικο. Κάποιος Αμερικάνος συνάδελφος μου εξήγησε ότι πουλάνε τα σκυλιά και η απάντησή μου ήταν "και ποιος τα αγοράζει?! Προσωπικά ποτέ μου δε θα ήθελα να αγοράσω σκύλο που γεννήθηκε υπό αυτές τις αηδιαστικές συνθήκες". Και πάλι, στη λογική στηριζόμουν, όχι στη γνώση ή την παιδεία. Είπα ότι αν γεννιόμουν ή μεγάλωνα η ίδια υπό τέτοιες συνθήκες θα είχα σίγουρα αρρωστήσει ή χειρότερα, άρα και ο σκύλος θα αρρωστήσει ή χειρότερα αν ζει υπό τέτοιες συνθήκες. Επίσης αν και δε μεγάλωσα με σκυλιά, ο σκύλος πάντα μου φαινόταν ζώο ζωηρό, γεμάτο ενέργεια, που αναζητούσε συντροφικότητα με τον άνθρωπο. Άρα το να βάλει κανείς σκύλο σε βιτρίνα ή κλουβί ή να το δένει μου φαινόταν μη λογικό μια και ο σκύλος υπάρχει για να τρέχει και γενικώς να αλωνίζει. Και πάλι η λογική.
Σημειωτέον και πάλι ότι: έχω τουλάχιστον έναν ξάδερφο που μου μίλησε για ζευγαρώματα. Μια γιαγιά που σκότωσε το σκύλο του πατέρα μου όταν ήταν μικρός. Μια μάνα που της πήρανε τη γάτα και την εγκαταλείψανε, ενώ της βασάνισαν το γάτο. Έχω ακούσει συγγενείς να λένε ότι είναι καλό να ζευγαρώνουν τα σκυλιά και να πνίγουν τα σκυλάκια. Σκύλο να πάρω όταν ήμουν μικρή δε μ' αφήνανε κι έπρεπε να φτάσω 40 χρονών για να πάρω δικό μου. Πώς διάολο ανέπτυξα λογική και βδελύσσομαι ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛΑ τα παραπάνω και ακολουθώ αυτήν? Επιφοίτηση από το Άγιο Πνεύμα, ή τουλάχιστον το Θουκυδίδη στην περίπτωσή μου που για μένα είναι το ίδιο, δεν πρόσεξα να έλαβα περί τα κυνολογικά....
Και για του λόγου μου το αληθές, έπρεπε πραγματικά να με βλέπατε πώς ήμουνα και τι πλάκα είχα πάθει όταν πρωτοπήρα το Μουφ και δεν ήξερα πού παν τα τέσσερα και χτυπιόμουνα. Ναι, διάβασα βιβλία, είδα βίντεο, ενημερώθηκα, ρώτησα κόσμο, κλπ., αλλά άλλο τα θεωρητικά και άλλο να έχεις μπροστά σου το ζωηρό και γκρινιάζον Μουφ live και ορεξάτο και να μην ξέρεις τι να το πρωτοκάνεις. Επέζησα όμως.....