Αφορμή για το παρακάτω κείμενο το άρθρο της Carol Beuchat του Institute of Canine Biology με τίτλο «Βλέπουμε την εξαφάνιση μιας φυλής; ( ή Γιατί επικεντρωνόμαστε στις συνέπειες και όχι στην αιτία; ).
Σε αυτό το άρθρο, η Carol Beuchat ορμώμενη από μια πληθώρα περιστατικών «ξαφνικών» θανάτων νεαρών σκύλων από διάφορες αιτίες (όπως ο καρκίνος ή η εκφυλιστική μυοκαρδιοπάθεια) των οποίων όλοι είμαστε μάρτυρες, είτε από το άμεσα προσωπικό μας περιβάλλον, είτε ακόμα και από τις επαφές μας στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθεί να επισημάνει τον πραγματικό κίνδυνο, την πραγματική αιτία.
Πολλές φορές, πολλοί από εμάς αναφερόμαστε στον «ελέφαντα στο δωμάτιο» μα σπάνια οι αποδέκτες είναι σε θέση να παραδεχθούν την παρουσία του. Ο «ελέφαντας» και κύρια πηγή των προβλημάτων είναι η κλειστή αναπαραγωγή ή ενδογαμία, το λεγόμενο inbreeding μα ακόμα και το λεγόμενο line breeding που τις περισσότερες φορές, αν αναλυθεί και κριθεί λογικά είναι ένας «ευφημισμός» για το inbreeding.
Όπως λέει και η Carol Beuchat, τα σκυλιά που αγαπάμε πεθαίνουν. Οι βιολόγοι μπορούν να σας εξηγήσουν γιατί συμβαίνει αυτό και στην πραγματικότητα, ακόμη και οι εκτροφείς πριν από 100 χρόνια θα μπορούσαν να σας πουν γιατί συμβαίνει αυτό.
Η ενδογαμία επηρεάζει την υγεία. Σε χαμηλά επίπεδα inbreeding, δηλαδή 5% έως 10%, υπάρχουν επιπτώσεις στη γονιμότητα, το μέγεθος της τοκετομάδας, την θνησιμότητα των κουταβιών και το “σφρίγος”. Υπάρχει, επίσης αύξηση στον αριθμό των γενετικών διαταραχών. Όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο της ενδογαμίας, τόσο πιο αρνητικές είναι οι επιπτώσεις.
Η ενδογαμία είναι απαραίτητη για να σταθεροποιηθούν κάποια χαρακτηριστικά, για να σταθεροποιηθεί ο «τύπος». Έτσι δημιουργήθηκαν οι φυλές, σε όλα τα κατοικίδια ζώα και όχι μόνο στο σκύλο. Μα αυτό μπορεί να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα και να μην «κουβαλά» τόσες πολλές αρνητικές συνέπειες αν περιορίζεται σε ποσοστά κάτω του 10%.
Στις σημερινές, σταθεροποιημένες και «αναγνωρισμένες» φυλές αυτό έχει γίνει καιρό τώρα. Ο τύπος έχει σταθεροποιηθεί.
Μα η αναζήτηση του «τέλειου δείγματος φυλής» ή του υποκειμενικά «τέλειου» και ιδεατού, χωρίς σωστά κριτήρια, χωρίς πραγματική έγνοια για τον σκύλο και χωρίς μακροχρόνια «ματιά» είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια σημαντικών γονιδίων και την γονιδιακή δεξαμενή όλο και φτωχότερη. Όσο και αν μοιάζουν «τέλεια» σε εμφάνιση κάποια σκυλιά, τόσο κατεστραμμένα και καταδικασμένα είναι εσωτερικά, από πλευράς υγείας.
Από παντού κατακλυζόμαστε από ειδήσεις και νέα σκύλων νεαρών σε ηλικία που πεθαίνουν από διάφορες αιτίες που με την πάροδο του χρόνου θα ονομαστούν «μάστιγα της φυλής» και θα γίνει προσπάθεια να περιοριστούν με DNA tests και περισσότερους περιορισμούς στην αναπαραγωγή και την γονιδιακή δεξαμενή.
Η επιστήμονας και λάτρης των Ντόμπερμαν, Dr Sonia Garcia Herdez, χρησιμοποιώντας δημοσιευμένες πληροφορίες σχετικά με τη συχνότητα της DCM (εκφυλιστικής μυοκαρδιοπάθειας) στα Dobermans, δημιούργησε αυτό το ωραίο γράφημα της γνωστής και της προβλεπόμενης συχνότητας της νόσου:
Το γράφημα δείχνει ότι αν προβάλουμε στο μέλλον τα τελευταία ποσοστά εμφάνισης, μέχρι το 2020 (που είναι τέσσερα χρόνια από τώρα), το 72% των ευρωπαϊκών Dobermans θα ταλαιπωρούνται από την DCM. Αν κάνουμε «τα μαθηματικά», μέχρι το 2039, ουσιαστικά 100% των ευρωπαϊκών Dobermans θα έχουν DCM.
Βέβαια, δεν είναι μόνο τα Ντόμπερμαν που είναι αντιμέτωπα με αυτό το πρόβλημα. Υπάρχουν πολλές φυλές που είναι στην ίδια κατάσταση, με αυτό το παθολογικό πρόβλημα ή άλλο και σίγουρα είναι όλες οι φυλές καταδικασμένες να οδηγηθούν εκεί αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά και γρήγορα.
Πέρα από το συγκεκριμένο άρθρο, που θα πρέπει να διαβάσετε, αξίζει να διαβάσετε και τα δύο παρακάτω άρθρα της Μαρίας Γκινάλα στο greatdanegnosis.wordpress.com
