Σε ευχαριστώ για την ανευθυνότητα

Έναν Οκτώβρη, πριν 14 περίπου χρόνια κατάλαβες πως το χαριτωμένο κουταβάκι που πήρες δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενες. Μεγάλωσε πολύ και γρήγορα, δεν κατάφερε να εκπαιδευτεί από μόνο του, δεν χωρούσε πλέον στην ζωή σου και όσο εύκολα και αβίαστα πήρες την απόφαση να το αποκτήσεις, ακόμα πιο εύκολα πήρες την απόφαση να το παρατήσεις σε ερημική περιοχή, κάπου κοντά στην Σαρωνίδα.

Ο σκύλος δεν ήταν μαθημένος στη ζωή του δρόμου και λόγω μεγέθους και χαρακτήρα μπλέχτηκε σε αρκετούς καυγάδες με αποτέλεσμα να αποκτήσει πολλά σημάδια και τραύματα. Φαγητό δεν μπορούσε να βρει εύκολα για να συντηρήσει το μέγεθος του και έτσι κατέληξε ένας σκελετωμένος γίγαντας, με δυσπρόσιτο χαρακτήρα, λίγο φοβικό… ακόμα περισσότερο επιφυλακτικό. Για αυτούς τους λόγους ήταν δύσκολο να γίνει και η περισυλλογή του από ανθρώπους που νοιάστηκαν για αυτόν, κάτι που πιθανόν να μην είχε συμβεί ποτέ ξανά.

Μετά από αρκετές ώρες πείστηκε να τους ακολουθήσει κι εκείνοι κατάφεραν να τον δουν από κοντά και να το πάνε σε κάποιον κτηνίατρο. Εκεί διαγνώστηκε με μια αρκετά σοβαρή δερματική μόλυνση μα και με ερλιχίωση. Κατάλαβαν πως είχε περάσει αρκετά άσχημα στο δρόμο και πως πιθανόν άλλος ένας λόγος που τον άφησες στο δρόμο ήταν και η ασθένεια του που δεν είχες την διάθεση να αντιμετωπίσεις.

Εντάξει, μπορώ να κατανοήσω πως στις δύσκολες μέρες που διανύουμε τα προβλήματα είναι πολλά, κυρίως οικονομικά μα όχι μόνο. Μπορεί να μην είχες την δύναμη να ανταπεξέλθεις… Δεν θέλω να φανώ απόλυτος και δικαστής που θα σε καταδικάσει. Ελπίζω να μην έχεις πλέον δυσκολίες και να βρήκες κι εσύ “σωτηρία”. Εξάλλου, εγώ σου οφείλω τουλάχιστον ένα “Ευχαριστώ!” γιατί ο σκύλος αυτός κατέληξε σε εμένα όταν οι εθελοντές δεν μπορούσαν ποια να τον φροντίζουν. Έχουν τόσα ζώα για τα οποία φροντίζουν και δίνουν αγώνα καθημερινά που κανένας δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει.

Έτσι, τον Απρίλιο του 2002 μπήκε στην ζωή μου ο Νέστορας. Δεν ξέρω πως μπορεί εσύ να τον είχες ονομάσει πάντως δέχτηκε με ευχαρίστηση θα έλεγα το σχετικά παράξενο όνομα του που για κάποιο περίεργο λόγο μου φαινόταν απόλυτα ταιριαστό.

Είναι μάλλον απίθανο να διαβάσεις ποτέ αυτό το σημείωμα, μα αν τύχει και το δεις να ξέρεις πως εκείνο το γιγαντόσωμο μαυρόσκυλο που παράτησες κάπου στην Σαρωνίδα πριν 14 περίπου χρόνια έζησε μια γεμάτη και ευτυχισμένη, θέλω να πιστεύω ζωή. Μαζί με αυτόν και κυρίως, εξαιτίας του έχουμε κι εμείς πολλές ευτυχισμένες και έντονες στιγμές να θυμόμαστε και να μας έχουν διαμορφώσει.

Ο Νέστορας πήρε κιλά, πήρε θάρρος, κατάφερε να ξεπεράσει κάθε φόβο και κάθε καχυποψία, έκανε μπάνια στην θάλασσα, βουτιές στο χιόνι, ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ελλάδος, είδε και 3 άλλες χώρες, έζησε την γέννηση της κόρης μου που ίσως ήταν και το άτομο που δέθηκε περισσότερο, μοίρασε αγάπη και αγαπήθηκε πάρα πολύ. Ο σκύλος αυτός είχε μια φλόγα στην καρδιά και μέχρι πριν λίγο καιρό, στα 14 χρόνια του περίπου με ακολουθούσε ακόμα στις εξορμήσεις μου στην φύση και ήθελε ακόμα να παίζει με την κόρη μου.

Μα ευχαριστιόταν πολύ να ξαπλώνει και να απολαμβάνει τις αχτίδες του ήλιου που περνούσαν την τζαμαρία του γραφείου μου, ακουμπώντας πάντα και λίγο στα πόδια μου… Ίσως εγώ να το ευχαριστιόμουν ακόμα περισσότερο. Έτσι και έφυγε πριν μερικές μέρες… Γερμένος στο πόδι μου, με τις αχτίδες του ήλιου να τον χαϊδεύουν, μια λίγο πιο βαριά ανάσα και με μια έκφραση που έμοιαζε με χαμόγελο. Εμείς κλάψαμε αλλά δεν λυπηθήκαμε…

Αν λοιπόν τύχει και διαβάσεις αυτό το σημείωμα θα ήθελα να σου πω “Σε ευχαριστώ για την ανευθυνότητα σου ή την αδυναμία σου!” διότι έτυχε να μου χαρίσεις κάτι ανεκτίμητο και κάτι που πιθανόν δεν θα μπορούσες εσύ να αναγνωρίσεις. Επειδή όμως η τύχη δεν μπορεί πάντα να είναι παρούσα θα σε παρακαλούσα, αν δεν έχουν αλλάξει πολλά στην ζωή σου και σε εσένα σαν άνθρωπο, να μην αποκτήσεις ξανά σκύλο. Μείνε στην απροσδόκητη επιτυχία που είχε αυτή σου η απροθυμία να προσπαθήσεις λίγο περισσότερο.