Μερικούς από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της ανθρωπότητας τους φυλάμε σε μουσεία…
με κάποιους άλλους μοιραζόμαστε την ζωή μας.
– Άγνωστος –
Το “ταξίδι” του Μπεν και του Ντενάλι άρχισε το 1999 όταν ο Μπεν έκανε επίσκεψη σε ένα καταφύγιο σκύλων και διάλεξε τον Ντενάλι ανάμεσα στα τόσα άλλα σκυλιά του καταφυγίου. Το πιθανότερο είναι πως κανείς τους δεν ήξερε τι ξεκινούσε εκείνη την στιγμή, το πιο όμορφο ταξίδι, δύο ζωές σαν μία.
Ο Μπεν Μούν (Ben Moon) ταξίδεψε σε πάρα πολλά μέρη και δεν αποχωρίστηκε ποτέ τον Ντενάλι από το πλάι του. Η φωτογραφική του καριέρα στηρίχθηκε στην καταγραφή και φωτογράφιση ορειβατών και σέρφερς καθώς και αρκετών διαφημιστικών για πολύ γνωστές εταιρείες, όπως οι Nau, Patagonia, Keen, και Timberland. Μα πιο πολύ ίσως του άρεσε να φωτογραφίζει τον Ντενάλι.
Όπως περιγράφει και ο Ντενάλι στην ταινία (με την βοήθεια του Μπεν), ο Μπεν ήταν ένα “ελεύθερο πνεύμα”… Ίσως αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να αναγνωρίσει και να σεβαστεί κανείς το μεγαλείο του σκύλου μέσα από την απλότητα του. Γιατί αυτό το “ταξίδι” που οι δύο τους βιώνουν είναι κάτι που όλοι μπορούν να βιώσουν, αρκεί να θέλουν.
Ταξίδεψαν πολύ, πήγαν για ψάρεμα, έκαναν γιόγκα, ο Ντενάλι βοηθούσε τον Μπεν να γνωρίσει κοπέλες, γνώρισαν διάσημους ανθρώπους, πήγαν για ιστιοπλοΐα στην έρημο…
Όλα τα ταξίδια όμως έχουν και φουρτούνες και μια μέρα, πριν 10 χρόνια περίπου σε μια κατασκήνωση τους, ο Μπεν σηκώθηκε δίπλα στην φωτιά και λιποθύμησε έχοντας και αιμορραγία από την μύτη. Η διάγνωση ήταν καρκίνος και τα πράγματα θα άλλαζαν αρκετά. Ο Ντενάλι δεν έφυγε ποτέ από το πλάι του, τον έγλυφε και μπορούσε να γευτεί τα χημικά που προσπαθούσαν να “σκοτώσουν” τον καρκίνο αλλά έμοιαζε να σκοτώνουν και τον ίδιο. “Αν κάποιος προσπαθούσε να με πάρει από το πλάι του, θα του δάγκωνα το πρόσωπο”, λέει ο Ντενάλι με την βοήθεια του Μπεν.
Ο Μπεν υποβλήθηκε σε χειρουργείο για την αφαίρεση των όγκων και του έγινε κολοστομία, δηλαδή θα έπρεπε να “τα κάνει” σε ένα πλαστικό σακουλάκι που είχε πάντα συνδεδεμένο επάνω του για την υπόλοιπη ζωή του, όπως περιγράφει ο Ντενάλι στεναχωρημένος αφού ήδη έπρεπε να μαζεύει τα δικά του “κακά” σε πλαστικό σακουλάκι.
Η ασφάλεια του Μπεν δε δεχόταν να καλύψει τα έξοδα της θεραπείας και οι δυσκολίες συνεχίζονταν, μα κανένας από τους δύο δεν έδειχνε σημεία παράδοσης και θλίψης. Αφού είχαν ο ένας τον άλλον.
Ο Μπεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και ο Ντενάλι δεν θα έχανε τον σύντροφο του.
Πριν λίγο καιρό όμως ο καρκίνος “χτύπησε την πόρτα” του Ντενάλι… Ο Ντενάλι δεν κατάφερε να το ξεπεράσει… Ήταν ήδη 14 ετών…
Αυτή όμως είναι μια μικρή περίληψη του “ταξιδιού” τους. Το “δέσιμο” του ανθρώπου που σεβάστηκε και κατάλαβε τον σκύλο του δεν τελειώνει όταν αυτός αφήσει το σώμα του στα 14 του χρόνια. Το “δέσιμο” και το “ταξίδι” κρατούν όσο υπάρχουν καρδιές που χτυπούν και θυμούνται αυτούς τους δύο. Όσοι έχουν ζήσει ή ζουν κάτι παρόμοιο είναι πολύ εύκολο να το κατανοήσουν.
Οι σκύλοι θα καλύψουν ένα κενό που δεν ήξερες ότι υπάρχει και θα αναδείξουν τον άνθρωπο που δεν ήξερες ότι είσαι… Άφησε τους!
