Ομάδα 3: Φωλεοδύτες (Τερριέ)
Υποομάδα: 1 Μεγάλου και Μεσαίου μεγέθους Τερριέ
Χώρα προέλευσης: Γερμανία
Αριθμός Προτύπου (F.C.I.-Standard No.) 103
Χρονολογία έκδοσης ισχύοντος προτύπου : 05/02/1996
Χρησιμότητα: Κυνήγι
Με εξετάσεις εργασίας
Η “μικρή βόμβα” όπως σωστά παρομοιάζεται από κάποιους είναι ένα Τερριέ που μπορεί να κάνει θαύματα σχεδόν σε οποιοδήποτε κυνηγετικό τερέν. Κυνηγά με άνεση αγριόγατες, λίγκες, ρακούν, ασβούς, αρκούδες, ελάφια και αγριογούρουνα. Πολλά από αυτά τα σκυλιά έχουν κυνηγήσει ίχνος αίματος 48 ωρών.
Μια σχετικά νέα φυλή, δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Lutz Heck. Ο Lutz Heck ήταν υπάλληλος στον Ζωολογικό κήπο του Βερολίνου και ο έντονος εθνικισμός του (πράγμα συνηθισμένο για την εποχή), μαζί με το ενδιαφέρον του για τα ζώα, τον είχαν ωθήσει σε μια προσπάθεια αναβίωσης ειδών ζώων της Γερμανίας που είχαν εκλείψει ή ήταν σε κίνδυνο.
Το ενδιαφέρον του για τα σκυλιά ξεκίνησε από το ενδιαφέρον του για το κυνήγι, αλλά και από την εθνικιστική “δίψα” να αναδείξει ένα Γερμανικό Τερριέ, καλύτερο από τα ήδη υπάρχοντα, που θα “εκθρόνιζε” το Fox Terrier των Άγγλων.
Μαζί με τον αδερφό του, Heinz Heck, παρουσίασαν τέσσερα μαύρα-πύρινα δείγματα Τερριέ στους Carl Eric Gruenewald (“κυνολόγο” της εποχής, με ιδιαίτερο στυλ και ενδιαφέρον στην γενετική) και τον Walter Zangenbert (μανιώδη κυνηγό και λάτρη των Fox Terriers). Τα τέσσερα αυτά σκυλιά ήταν Fell Terriers, κάτι σαν τα σημερινά Patterdale Terriers.
Δεν άργησαν να πείσουν τους δύο για την ανάγκη δημιουργίας ενός Γερμανικού κυνηγετικού Τερριέ, που θα συναγωνιζόταν τα υπόλοιπα και θα είχε και τα εθνικά χρώματα (!). Αυτή η εμμονή στο χρώμα ήταν που καθυστέρησε την δημιουργία της φυλής, μια που τα όμορφα μαύρα-πύρινα δεν ήταν πάντα τόσο καλοί κυνηγοί.
Μετά από χρόνια και με την βοήθεια και άλλων “σκυλάδων” της εποχής, έφτασε το 1926 να ιδρυθεί το Deutscher Jagdterrier-Club.
Το Jagdterrier είναι, πάνω από όλα, ένας αθλητικός-κυνηγετικός σκύλος. Είναι ένας “γνήσιος αντιπρόσωπος” των Τερριέ και τα χαρακτηρίζει η εγρήγορση, η ενέργεια και η “αθλητικότητα”.
Στο βλέμμα του πάντα υπάρχει η “σπίθα”.
Μορφολογικά, ο σκύλος πρέπει να μοιάζει “τετράγωνος” (όχι όμως πλατύς ή “κυβικός”). Βαθύ και στενό στέρνο, με αρκετό χώρο για τους πνεύμονες αλλά και ιδανικό για να “τρυπώνει” σε φωλιές.
Τα άκρα είναι σε αρμονική αναλογία με το υπόλοιπο σώμα, χωρίς να δίνουν ένα σκύλο κοντοπόδαρο ή μακροπόδαρο.
Την ουρά την φέρει σχετικά ψηλά και ίσια και παρόλο που κόβεται, θα πρέπει να είναι αρκετά μακρυά ώστε να εξυπηρετεί σαν “χερούλι” (η ουρά μένει εκτός λαγουμιού και είναι το ιδανικότερο σημείο για να τραβήξεις τον σκύλο).
Το τρίχωμα είναι είτε σκληρό, είτε λείο και πρέπει να είναι πυκνό και αρκετό ώστε να προστατεύει από αγκάθια και κλαδιά.
Τα χρώματα είναι μαύρο, σκούρο καφέ ή γκρι-μαύρο με κίτρινα ή πύρινα σημάδια σε φρύδια, στήθος, ρύγχος, πόδια και βάση ουράς. Άσπρα μικρά σημάδια σε στήθος και πόδια είναι αποδεκτά.
Ο χαρακτηρισμός “βόμβα” που δώσαμε στην αρχή έχει να κάνει και με το “εκρηκτικό” του χαρακτήρα του, αλλά και με το γεγονός ότι αν δεν δουλευτεί σωστά ή αν επιλεχθεί επιπόλαια σαν σκύλος σύντροφος, μάλλον θα “σκάσει στα χέρια μας” με ποικίλες συνέπειες. Είναι ένας σκύλος άξιος θαυμασμού, αλλά και σεβασμού.
Ύψος: 33-40 εκατοστά
Βάρος: 9-10 κιλά τα αρσενικά και 7,5-8,5 κιλά τα θηλυκά (ιδανικό για εργασία)
