Από το βιβλίο της Jean Donaldson "Culture Clash" το οποίο ας διαβάσει όποιος θέλει να έχει σοβαρή και ενημερωμένη άποψη για τις σύγχρονες απόψεις περί σκύλων
Μετάφραση του Πέτρου Ριτσόπουλου για μία Facebook ομάδα που διατηρείWalt Disney εναντίον B.F. Skinner
Ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα αναφέρεται στον “κώδικα ηθικής” των σκύλων. Έγινε μπεστ – σελλερ. Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από μας ακόμα έχουμε για τα σκυλιά μας, μια εικόνα του Walt Disney: είναι πολύ έξυπνα, έχουν ηθική και αρχές, είναι ικανά να ψάχνουν εκδίκηση και να προσχεδιάζουν για αυτήν, λύνουν σύνθετα προβλήματα, καταλαβαίνουν την αξία των πραγμάτων του σπιτιού του Walt.
Κανένας δεν θέλει το σκύλο του B.F. Skinner, το μαύρο κουτί εισόδων – εξόδων που προφανώς δεν είναι το τριχωτό μέλος της οικογένειας μας.
Έχει γίνει εντελώς λάθος μάρκετινγκ, νομίζω. Ο Skinner, έχει δίκιο, αλλά δεν παρουσίασε τα δεδομένα σωστά. Η αλήθεια πρέπει να παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αρχίσουμε να την πιστεύουμε.
Πρέπει να το κάνουμε, επειδή το να μην το κάνουμε έχει οδηγήσει στο θάνατο αμέτρητων σκυλιών.
Παρακάτω αναφέρω ένα παράδειγμα για να δείξω τη διαφορά:
Ένα σκυλί το μάλωναν κάθε φορά που το συλλάμβαναν να τρωει τα έπιπλα. Τώρα ο σκύλος δεν τρωει πια τα έπιπλα όταν ο ιδιοκτήτης είναι σπίτι αλλά, γίνεται καταστροφικός όταν αυτός λείπει από το σπίτι. Όταν ο ιδιοκτήτης επιστρέφει σπίτι και ανακαλύπτει τη ζημιά, ο σκύλος απομακρύνεται με χαμηλωμένο κεφάλι και αυτιά προς τα πίσω.
Η άποψη του Walt: Ο σκύλος μαθαίνει από το μάλωμα ότι το να μασάει τα έπιπλα είναι λάθος. Ο σκύλος δεν θέλει να μείνει μόνος του και, για να εκδικηθεί τον ιδιοκτήτη, τρώει τα έπιπλα όταν αυτός φεύγει. Με άλλα λόγια, σκόπιμα, εμπλέκεται σε μια πράξη που ξέρει ότι είναι λάθος. Όταν ο ιδιοκτήτης γυρίζει σπίτι ο σκύλος νιώθει ένοχος γι’ αυτό που έχει κάνει.
Η άποψη του Skinner: Ο σκύλος μαθαίνει ότι το να τρώει τα έπιπλα είναι επικίνδυνο όταν ο ιδιοκτήτης είναι σπίτι αλλά ασφαλές όταν αυτός απουσιάζει. Ο σκύλος είναι ελαφρώς αγχωμένος όταν μένει μόνος του και νιώθει καλύτερα όταν μασάει. Αργότερα, όταν ο ιδιοκτήτης επιστρέφει σπίτι, ο σκύλος συμπεριφέρεται κατευναστικά σε μια προσπάθεια να αποφύγει ή να διαγράψει την τιμωρία που έχει μάθει ότι συχνά συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Η άφιξη του ιδιοκτήτη σπίτι και / ή συμπεριφορά τιμωρίας έχουν γίνει αναμενόμενα: ο σκύλος ξέρει ότι πρόκειται να τιμωρηθεί. Δεν ξέρει το γιατί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεύτερη άποψη είναι η σωστή.
Στην πραγματικότητα, το θέμα δεν είναι πλέον ποια εξήγηση είναι λάθος αλλά γιατί ακόμα διαφωνούμε για αυτό? Αξιοθαύμαστα, αυτές οι πληροφορίες έχουν ανακαλυφθεί εδώ και δεκαετίες, πάραυτα, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες σκύλων δεν τις γνωρίζουν ακόμα.
Πως είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση γι’ αυτό ακόμα και σήμερα? Φαίνεται ότι καμιά ποσότητα αποδείξεων δεν μπορεί να κάνει ένα μοντέλο συμπεριφεριολογίας πολιτικά ορθό. Οι συνέπειες του γεγονότος αυτού είναι πολύ σημαντικές.
Μετάφραση του Πέτρου Ριτσόπουλου για μία Facebook ομάδα που διατηρείWalt Disney εναντίον B.F. Skinner
Ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα αναφέρεται στον “κώδικα ηθικής” των σκύλων. Έγινε μπεστ – σελλερ. Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από μας ακόμα έχουμε για τα σκυλιά μας, μια εικόνα του Walt Disney: είναι πολύ έξυπνα, έχουν ηθική και αρχές, είναι ικανά να ψάχνουν εκδίκηση και να προσχεδιάζουν για αυτήν, λύνουν σύνθετα προβλήματα, καταλαβαίνουν την αξία των πραγμάτων του σπιτιού του Walt.
Κανένας δεν θέλει το σκύλο του B.F. Skinner, το μαύρο κουτί εισόδων – εξόδων που προφανώς δεν είναι το τριχωτό μέλος της οικογένειας μας.
Έχει γίνει εντελώς λάθος μάρκετινγκ, νομίζω. Ο Skinner, έχει δίκιο, αλλά δεν παρουσίασε τα δεδομένα σωστά. Η αλήθεια πρέπει να παρουσιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αρχίσουμε να την πιστεύουμε.
Πρέπει να το κάνουμε, επειδή το να μην το κάνουμε έχει οδηγήσει στο θάνατο αμέτρητων σκυλιών.
Παρακάτω αναφέρω ένα παράδειγμα για να δείξω τη διαφορά:
Ένα σκυλί το μάλωναν κάθε φορά που το συλλάμβαναν να τρωει τα έπιπλα. Τώρα ο σκύλος δεν τρωει πια τα έπιπλα όταν ο ιδιοκτήτης είναι σπίτι αλλά, γίνεται καταστροφικός όταν αυτός λείπει από το σπίτι. Όταν ο ιδιοκτήτης επιστρέφει σπίτι και ανακαλύπτει τη ζημιά, ο σκύλος απομακρύνεται με χαμηλωμένο κεφάλι και αυτιά προς τα πίσω.
Η άποψη του Walt: Ο σκύλος μαθαίνει από το μάλωμα ότι το να μασάει τα έπιπλα είναι λάθος. Ο σκύλος δεν θέλει να μείνει μόνος του και, για να εκδικηθεί τον ιδιοκτήτη, τρώει τα έπιπλα όταν αυτός φεύγει. Με άλλα λόγια, σκόπιμα, εμπλέκεται σε μια πράξη που ξέρει ότι είναι λάθος. Όταν ο ιδιοκτήτης γυρίζει σπίτι ο σκύλος νιώθει ένοχος γι’ αυτό που έχει κάνει.
Η άποψη του Skinner: Ο σκύλος μαθαίνει ότι το να τρώει τα έπιπλα είναι επικίνδυνο όταν ο ιδιοκτήτης είναι σπίτι αλλά ασφαλές όταν αυτός απουσιάζει. Ο σκύλος είναι ελαφρώς αγχωμένος όταν μένει μόνος του και νιώθει καλύτερα όταν μασάει. Αργότερα, όταν ο ιδιοκτήτης επιστρέφει σπίτι, ο σκύλος συμπεριφέρεται κατευναστικά σε μια προσπάθεια να αποφύγει ή να διαγράψει την τιμωρία που έχει μάθει ότι συχνά συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Η άφιξη του ιδιοκτήτη σπίτι και / ή συμπεριφορά τιμωρίας έχουν γίνει αναμενόμενα: ο σκύλος ξέρει ότι πρόκειται να τιμωρηθεί. Δεν ξέρει το γιατί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δεύτερη άποψη είναι η σωστή.
Στην πραγματικότητα, το θέμα δεν είναι πλέον ποια εξήγηση είναι λάθος αλλά γιατί ακόμα διαφωνούμε για αυτό? Αξιοθαύμαστα, αυτές οι πληροφορίες έχουν ανακαλυφθεί εδώ και δεκαετίες, πάραυτα, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες σκύλων δεν τις γνωρίζουν ακόμα.
Πως είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση γι’ αυτό ακόμα και σήμερα? Φαίνεται ότι καμιά ποσότητα αποδείξεων δεν μπορεί να κάνει ένα μοντέλο συμπεριφεριολογίας πολιτικά ορθό. Οι συνέπειες του γεγονότος αυτού είναι πολύ σημαντικές.
Last edited:
