Βασισμένο στο βιβλίο "Terrier-Centric Dog Training" της Dawn Antoniak-Mitchell
H λέξη Terrier προέρχεται από την λατινική λέξη terra που σημαίνει «γη» και αρχικά προσδιόριζε κάθε σκύλο ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, που κυνηγούσε είτε επίγεια είτε υπόγεια, αλεπούδες, ασβούς, αρουραίους, βίδρες ή γενικά μικρά ζώα που απειλούσαν τις καλλιέργειες και την δημόσια υγεία.
Τα περισσότερα σημερινά terrier στην Ευρώπη και την Αμερική προέρχονται από την Βρετανία. Αναγνωρίστηκαν σαν ένας ξεχωριστός τύπος σκύλου ήδη από το 1486 στο βιβλίο “The book of St. Albans” της Dame Juliana Berners. Από τον 16ο αιώνα άρχισαν να κατηγοριοποιούνται σε 2 διαφορετικούς τύπους.
Τα short-legged με μακρύ κορμό και σκληρό τρίχωμα και στα καλοσχηματισμένα λειότριχα.
Παρά την ύπαρξη αυτών των 2 τύπων βάσει εξωτερικής εμφάνισης, ένας σκύλος χαρακτηριζόταν terrier κυρίως λόγω της εργασίας του.
Όταν η γεωργία εξαπλώθηκε στην Βρετανία τον 18ο αιώνα, η ζήτηση για terrier αυξήθηκε. Φτωχοί αγρότες αλλά και πλούσιοι γαιοκτήμονες χρειάζονταν σκυλιά που είχαν την ικανότητα να σκοτώνουν αρουραίους, νυφίτσες, αλεπούδες, ασβούς και ζώα που έτρωγαν την σοδιά τους και ενοχλούσαν τα ζώα τους.
Μικρόσωμα terrier ήταν ιδανικά για αυτή τη δουλειά και εκτρέφονταν κυρίως με βάση την ικανότητά τους και όχι το χρώμα ή την εμφάνισή τους.
Έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στο πόσο σκληροτράχηλα θα είναι, στο πείσμα, την εξυπνάδα, την ομιλητικότητα αλλά και το θάρρος για να αντιμετωπίσουν ζώα ακόμα και μεγαλύτερα από αυτά σε σκοτεινά , στενά και άγνωστα σε αυτά μέρη.
Oι ικανότητες μετρούσαν πολύ περισσότερο από την εξωτερική εμφάνιση και επιλεκτικά τα εξέτρεφαν ώστε να έχουν πολύ ισχυρό prey drive. Οι διαφορές στο μέγεθος και την εμφάνιση προέκυπταν ακούσια, στην προσπάθεια να επικεντρωθούν στις προαναφερθείσες ικανότητες, ανάλογα την περιοχή και το θήραμα. Ένα terrier που δεν κυνηγούσε ή σκότωνε το θήραμα δεν εξυπηρετούσε τίποτα στις φάρμες και στα κτήματα της Μεγάλης Βρετανίας πριν την βιομηχανική επανάσταση. Αυτά τα terrier έπρεπε να δουλεύουν για να επιζήσουν αλλά και να αναπαραχθούν.
Η πολυτέλεια να έχεις έναν σκύλο μόνο για συντροφιά δεν ήταν επιλογή για τους περισσότερους, οπότε terrier με χαμηλό prey drive συχνά θανατώνονταν μειώνοντας την γενετική επιρροή τους στις επόμενες γενιές.
Με την πάροδο των χρόνων, αυτό οδήγησε σε γενιές ολόκληρες σκύλων που ήταν ατρόμητοι κυνηγοί και είχαν ταμπεραμέντα τέτοια που τους καθιστούσε ακατάλληλους για ήρεμη συντροφιά.
Για τους πλούσιους που είχαν την δυνατότητα να έχουν σκύλους απλά και μόνο για σπορ, τα terrier ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή. Το κυνήγι αλεπούς, ένα αγαπημένο σπορ της αριστοκρατίας, απαιτούσε την χρήση terrier. Αν μια αλεπού έβρισκε μια φωλιά ή μια τρύπα για να κρυφτεί την ώρα του κυνηγιού, τα terrier είχαν την αποστολή να την βρουν και να την βγάλουν έξω για να συνεχιστεί το κυνήγι. Οποιοσδήποτε σκύλος έκανε αυτή τη δουλειά, ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, ονομαζόταν Fox Terrier. Ακόμα και εδώ η δουλειά μετρούσε, όχι η εμφάνιση.
Στον Δυτικό κόσμο, η κατοχή σκύλου για συντροφιά, έχει τις ρίζες της στην Βιομηχανική Επανάσταση. Τότε ήταν που ξεκίνησε και η δημιουργία των σύγχρονων φυλών terrier. Με την αργή αλλά σταθερή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εισοδημάτων των χαμηλών και μεσαίων τάξεων, αυξήθηκε και ο αριθμός όσων είχαν την δυνατότητα να έχουν έναν σκύλο μόνο για συντροφιά.
Τα terrier έγιναν δημοφιλή pet των πόλεων λόγω του σκληρού τους χαρακτήρα, της εμφάνισής τους, αλλά και της ικανότητάς τους να κυνηγούν και να σκοτώνουν τρωκτικά. Μια ικανότητα ιδιαίτερα χρήσιμη στις πόλεις του 18ου και 19ου αιώνα που είχαν τεράστιο πρόβλημα με αρουραίους που απειλούσαν την δημόσια υγεία. Ένα νέο επάγγελμα δημιουργήθηκε ακριβώς για αυτόν τον σκοπό και τα terrier ήταν τα εργαλεία τους.
Την ίδια περίοδο, άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλή στα αστικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής, τα rat-baiting sport με πρωταγωνιστές terrier.
Αν είχες στην κατοχή σου ένα επιτυχημένο rat pitdog, μπορούσες να βγάλεις αρκετά χρήματα από τα στοιχήματα. Κατά συνέπεια όλα τα χαρακτηριστικά των terrier και τα ένστικτά τους, παρέμειναν ανέπαφα και ας μην δούλευαν στα αγροκτήματα.
Οι εκθέσεις σκύλων και τα πρώτα Kennel Club ξεκίνησαν κοντά στο 1850.
Η μεσαία και ανώτερη τάξη των Βικτοριανών ενθουσιάστηκαν με την δυνατότητα να επέμβουν στην φύση και να δημιουργήσουν το “τέλειο”. Αυτό το χόμπι οδήγησε στην ομοιογένεια της εξωτερικής εμφάνισης που βλέπουμε στις σύγχρονες φυλές terrier.
Terrier από διάφορες περιοχές μεταμορφώθηκαν στις αναγνωρίσιμες και ξεχωριστές φυλές που βλέπουμε σήμερα. Πολλές από αυτές υπάρχουν και στο πρώτο stud book του Kennel Club που εκδόθηκε το 1874.
Η δημοφιλία των Terrier εκτοξεύτηκε σε όσους είχαν τα εισοδήματα να εκτρέφουν και να δείχνουν τα σκυλιά τους. Οι περισσότερες από τις φυλές terrier που υπάρχουν σήμερα, αναγνωρίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Για πρώτη φορά στη ιστορία των terrier, η εξωτερική εμφάνιση υπερίσχυσε της ικανότητας και πολλοί παραδοσιακοί εκτροφείς δυσανασχέτησαν με τις αλλαγές που επήλθαν στα εργασιακά σκυλιά τους.
Ο Geoffrey Sparrow, στο “The Terrier’s Vocation”, έγραφε:
«Όλοι γνωρίζουμε τα terrier σαν ζωηρά μικρά σκυλιά, πιστά, αφοσιωμένα, θαρραλέα, σκανταλιάρικα, γεμάτα ενέργεια και πάντα σε επαγρύπνηση. Είναι καλοί φύλακες και σύντροφοι, αλλά είναι καταλληλότερα για νέους παρά για ηλικιωμένους. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά επειδή αμφιβάλλω αν ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει την πραγματική και σωστή χρήση ενός terrier, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Από την πρώτη στιγμή τα terrier χρησιμοποιούνταν για να ορμάνε στις αλεπούδες, να πιάνουν ασβούς και βίδρες και γενικά να σκοτώνουν μικρά παρασιτικά ζώα. Δεν ήταν μέχρι το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα που οι πρώτες εκθέσεις ξεκίνησαν και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον για τον σκύλο...»
Η πίκρα του Sparrow απηχεί ακόμα και στις μέρες μας, σχεδόν 100 χρόνια μετά. Πολλοί ιδιοκτήτες terrier δεν γνωρίζουν γιατί ο σκύλος τους συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, ούτε το πόση δουλειά χρειάζεται για να ζήσεις με ένα τυπικό terrier. Ο μέσος ιδιοκτήτης σκύλου έχει ξεχάσει πως παρά τον νέο τρόπο ζωής που τους παρέχουμε, τα σκυλιά μας είναι και θα παραμείνουν σκύλοι. Τα γονίδια που έκαναν τους προγόνους των σημερινών terrier να δουλεύουν για να ζήσουν, είναι σε ένα τεράστιο ποσοστό ζωντανά και κυλάνε μέσα στα δικά μας σκυλιά.
Έχουμε υποχρέωση να κατανοήσουμε και να αναγνωρίσουμε την κληρονομιά αυτών των σκύλων και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τους, όταν εισάγουμε ένα terrier στην ζωή μας.
....συνεχίζεται
H λέξη Terrier προέρχεται από την λατινική λέξη terra που σημαίνει «γη» και αρχικά προσδιόριζε κάθε σκύλο ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, που κυνηγούσε είτε επίγεια είτε υπόγεια, αλεπούδες, ασβούς, αρουραίους, βίδρες ή γενικά μικρά ζώα που απειλούσαν τις καλλιέργειες και την δημόσια υγεία.
Τα περισσότερα σημερινά terrier στην Ευρώπη και την Αμερική προέρχονται από την Βρετανία. Αναγνωρίστηκαν σαν ένας ξεχωριστός τύπος σκύλου ήδη από το 1486 στο βιβλίο “The book of St. Albans” της Dame Juliana Berners. Από τον 16ο αιώνα άρχισαν να κατηγοριοποιούνται σε 2 διαφορετικούς τύπους.
Τα short-legged με μακρύ κορμό και σκληρό τρίχωμα και στα καλοσχηματισμένα λειότριχα.
Παρά την ύπαρξη αυτών των 2 τύπων βάσει εξωτερικής εμφάνισης, ένας σκύλος χαρακτηριζόταν terrier κυρίως λόγω της εργασίας του.
Όταν η γεωργία εξαπλώθηκε στην Βρετανία τον 18ο αιώνα, η ζήτηση για terrier αυξήθηκε. Φτωχοί αγρότες αλλά και πλούσιοι γαιοκτήμονες χρειάζονταν σκυλιά που είχαν την ικανότητα να σκοτώνουν αρουραίους, νυφίτσες, αλεπούδες, ασβούς και ζώα που έτρωγαν την σοδιά τους και ενοχλούσαν τα ζώα τους.
Μικρόσωμα terrier ήταν ιδανικά για αυτή τη δουλειά και εκτρέφονταν κυρίως με βάση την ικανότητά τους και όχι το χρώμα ή την εμφάνισή τους.
Έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στο πόσο σκληροτράχηλα θα είναι, στο πείσμα, την εξυπνάδα, την ομιλητικότητα αλλά και το θάρρος για να αντιμετωπίσουν ζώα ακόμα και μεγαλύτερα από αυτά σε σκοτεινά , στενά και άγνωστα σε αυτά μέρη.
Oι ικανότητες μετρούσαν πολύ περισσότερο από την εξωτερική εμφάνιση και επιλεκτικά τα εξέτρεφαν ώστε να έχουν πολύ ισχυρό prey drive. Οι διαφορές στο μέγεθος και την εμφάνιση προέκυπταν ακούσια, στην προσπάθεια να επικεντρωθούν στις προαναφερθείσες ικανότητες, ανάλογα την περιοχή και το θήραμα. Ένα terrier που δεν κυνηγούσε ή σκότωνε το θήραμα δεν εξυπηρετούσε τίποτα στις φάρμες και στα κτήματα της Μεγάλης Βρετανίας πριν την βιομηχανική επανάσταση. Αυτά τα terrier έπρεπε να δουλεύουν για να επιζήσουν αλλά και να αναπαραχθούν.
Η πολυτέλεια να έχεις έναν σκύλο μόνο για συντροφιά δεν ήταν επιλογή για τους περισσότερους, οπότε terrier με χαμηλό prey drive συχνά θανατώνονταν μειώνοντας την γενετική επιρροή τους στις επόμενες γενιές.
Με την πάροδο των χρόνων, αυτό οδήγησε σε γενιές ολόκληρες σκύλων που ήταν ατρόμητοι κυνηγοί και είχαν ταμπεραμέντα τέτοια που τους καθιστούσε ακατάλληλους για ήρεμη συντροφιά.
Για τους πλούσιους που είχαν την δυνατότητα να έχουν σκύλους απλά και μόνο για σπορ, τα terrier ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή. Το κυνήγι αλεπούς, ένα αγαπημένο σπορ της αριστοκρατίας, απαιτούσε την χρήση terrier. Αν μια αλεπού έβρισκε μια φωλιά ή μια τρύπα για να κρυφτεί την ώρα του κυνηγιού, τα terrier είχαν την αποστολή να την βρουν και να την βγάλουν έξω για να συνεχιστεί το κυνήγι. Οποιοσδήποτε σκύλος έκανε αυτή τη δουλειά, ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, ονομαζόταν Fox Terrier. Ακόμα και εδώ η δουλειά μετρούσε, όχι η εμφάνιση.
Στον Δυτικό κόσμο, η κατοχή σκύλου για συντροφιά, έχει τις ρίζες της στην Βιομηχανική Επανάσταση. Τότε ήταν που ξεκίνησε και η δημιουργία των σύγχρονων φυλών terrier. Με την αργή αλλά σταθερή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εισοδημάτων των χαμηλών και μεσαίων τάξεων, αυξήθηκε και ο αριθμός όσων είχαν την δυνατότητα να έχουν έναν σκύλο μόνο για συντροφιά.
Τα terrier έγιναν δημοφιλή pet των πόλεων λόγω του σκληρού τους χαρακτήρα, της εμφάνισής τους, αλλά και της ικανότητάς τους να κυνηγούν και να σκοτώνουν τρωκτικά. Μια ικανότητα ιδιαίτερα χρήσιμη στις πόλεις του 18ου και 19ου αιώνα που είχαν τεράστιο πρόβλημα με αρουραίους που απειλούσαν την δημόσια υγεία. Ένα νέο επάγγελμα δημιουργήθηκε ακριβώς για αυτόν τον σκοπό και τα terrier ήταν τα εργαλεία τους.
Την ίδια περίοδο, άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλή στα αστικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής, τα rat-baiting sport με πρωταγωνιστές terrier.
Αν είχες στην κατοχή σου ένα επιτυχημένο rat pitdog, μπορούσες να βγάλεις αρκετά χρήματα από τα στοιχήματα. Κατά συνέπεια όλα τα χαρακτηριστικά των terrier και τα ένστικτά τους, παρέμειναν ανέπαφα και ας μην δούλευαν στα αγροκτήματα.
Οι εκθέσεις σκύλων και τα πρώτα Kennel Club ξεκίνησαν κοντά στο 1850.
Η μεσαία και ανώτερη τάξη των Βικτοριανών ενθουσιάστηκαν με την δυνατότητα να επέμβουν στην φύση και να δημιουργήσουν το “τέλειο”. Αυτό το χόμπι οδήγησε στην ομοιογένεια της εξωτερικής εμφάνισης που βλέπουμε στις σύγχρονες φυλές terrier.
Terrier από διάφορες περιοχές μεταμορφώθηκαν στις αναγνωρίσιμες και ξεχωριστές φυλές που βλέπουμε σήμερα. Πολλές από αυτές υπάρχουν και στο πρώτο stud book του Kennel Club που εκδόθηκε το 1874.
Η δημοφιλία των Terrier εκτοξεύτηκε σε όσους είχαν τα εισοδήματα να εκτρέφουν και να δείχνουν τα σκυλιά τους. Οι περισσότερες από τις φυλές terrier που υπάρχουν σήμερα, αναγνωρίστηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα.
Για πρώτη φορά στη ιστορία των terrier, η εξωτερική εμφάνιση υπερίσχυσε της ικανότητας και πολλοί παραδοσιακοί εκτροφείς δυσανασχέτησαν με τις αλλαγές που επήλθαν στα εργασιακά σκυλιά τους.
Ο Geoffrey Sparrow, στο “The Terrier’s Vocation”, έγραφε:
«Όλοι γνωρίζουμε τα terrier σαν ζωηρά μικρά σκυλιά, πιστά, αφοσιωμένα, θαρραλέα, σκανταλιάρικα, γεμάτα ενέργεια και πάντα σε επαγρύπνηση. Είναι καλοί φύλακες και σύντροφοι, αλλά είναι καταλληλότερα για νέους παρά για ηλικιωμένους. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά επειδή αμφιβάλλω αν ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει την πραγματική και σωστή χρήση ενός terrier, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Από την πρώτη στιγμή τα terrier χρησιμοποιούνταν για να ορμάνε στις αλεπούδες, να πιάνουν ασβούς και βίδρες και γενικά να σκοτώνουν μικρά παρασιτικά ζώα. Δεν ήταν μέχρι το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα που οι πρώτες εκθέσεις ξεκίνησαν και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον για τον σκύλο...»
Η πίκρα του Sparrow απηχεί ακόμα και στις μέρες μας, σχεδόν 100 χρόνια μετά. Πολλοί ιδιοκτήτες terrier δεν γνωρίζουν γιατί ο σκύλος τους συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται, ούτε το πόση δουλειά χρειάζεται για να ζήσεις με ένα τυπικό terrier. Ο μέσος ιδιοκτήτης σκύλου έχει ξεχάσει πως παρά τον νέο τρόπο ζωής που τους παρέχουμε, τα σκυλιά μας είναι και θα παραμείνουν σκύλοι. Τα γονίδια που έκαναν τους προγόνους των σημερινών terrier να δουλεύουν για να ζήσουν, είναι σε ένα τεράστιο ποσοστό ζωντανά και κυλάνε μέσα στα δικά μας σκυλιά.
Έχουμε υποχρέωση να κατανοήσουμε και να αναγνωρίσουμε την κληρονομιά αυτών των σκύλων και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τους, όταν εισάγουμε ένα terrier στην ζωή μας.
....συνεχίζεται
