O σκύλος μου είναι πετσοπίσιος. ΄Οπως πολλοί κι εγώ δεν το είχα ψάξει, δεν μου είχε καν περάσει απ΄το μυαλό ότι κάτι δεν πάει καλά με τα ζωάκια στα γυάλινα κλουβιά...είχα και σοβαρότερα προβλήματα εκείνη την εποχή...τέλος πάντων, τον πήρα. Θυμάμαι ένα κεφαλάκι που ξεπρόβαλε από ένα κλουβάκι τέρμα θεού και την κόρη μου που μου είπε..."μαμα, αυτό θέλω!"
Τον πήραμε, ήταν επτά μηνών και τον είχαν "προσφορά"
Στο βιβλιάριό του είχε τη σφραγίδα άλλου κτηνίατρου...τυχαία ο δικός μας τον ήξερε, είναι κι αυτός απ΄τα βόρεια προάστεια. Και μάθαμε πως το σκυλί μας ήταν "χριστουγεννιάτικο δώρο". Και μόλις τα Χριστούγεννα πέρασαν τον επέστρεψαν στο πετσοπ!
Και σκέφτομαι...πόση ανευθυνότητα, πόση αναλγησία,πόση επιπολαιότητα! Πόσο μπορεί να τους ξεβόλεψε ένα πλασματάκι δύο κιλών (ναι,για τον ΄Αρη, το δίκιλο μιλάω) για να τον επιστρέψουν . Πάλι καλά θα μου πείτε που δεν το πέταξαν στο δρόμο, όμως...
Δεν ξέρω , μου φαίνεται εξωφρενικό. Θυμάμαι τώρα πόσο φοβισμένο ήταν στην αρχή, πως κάναμε δέκα μέρες και βάλε ν΄ακούσουμε τη φωνή του, πως έτρεμε μόλις απλώναμε χέρι πάνω του και πως έκλαιγε μόλις μας έχανε απ΄τα μάτια του...
Αυτό τουλάχιστον ήταν τυχερό στην ατυχία του!