Σχεδόν όλοι κοκκινοφιόγκηδες είναι
Το χρώμα βασικά συνυπολογίζεται και με τα άλλα μέρη του σκύλου.
Κρίνεται δηλαδή στο σύνολό του ο σκύλος. Οπότε αν έχεις πχ 2 εξαιρετικά σκυλιά και το ένα είναι ανοικτόχρωμο και το άλλο πιο σκούρο, επιλέγεται αυτό που πλησιάζει περισσότερο στο dark steel blue που περιγράφει το πρότυπο. Με την προϋπόθεση βέβαια πως και η ποιότητα είναι η σωστή ή αυτή που έχει ερμηνεύσει στο πρότυπο ο κάθε κριτής.
Και επειδή μου αρέσει να μιλάω για αυτό
θα το αναλύσω λίγο παραπάνω.
Αν ξυρίσεις ένα γιόρκι και μείνει μόνο δέρμα (λέμε τώρα) εκεί που θέλουμε να είναι μπλε το τρίχωμα, το δέρμα θα είναι μπλε και εκεί που θέλουμε χρυσό τρίχωμα, το δέρμα θα είναι ροζ. Η τονικότητα του χρώματος στο δέρμα, είναι παρόμοια της τονικότητας του χρώματος που θα βγει. Σκούρο μπλε δέρμα = σκούρο μπλε τρίχωμα, ανοικτό γκρι-μπλε δέρμα = πιο ανοικτό μπλε στο τρίχωμα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο χρυσό με το ροζ δέρμα και τις αποχρώσεις του.
Το χρώμα εξαρτάται από 3 παραμέτρους:
1. Από την παραγωγή της χρωστικής
2. Από την κατανομή των χρωμάτων στο δέρμα του (εκεί που θέλουμε μπλε το δέρμα να είναι μπλε και εκεί που θέλουμε χρυσό το δέρμα να είναι ροζ - να μην μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο ή να μην είναι ροζ εκεί που θέλουμε μπλε ή το ανάποδο)
3. Από το πάχος της τρίχας και κατεπέκταση από το άνοιγμα της φολίδας μέσα από το οποίο θα περάσει η χρωστική. Για αυτό λένε πως η ποιότητα και το χρώμα πάνε μαζί.
Θέλουμε τέτοιο άνοιγμα στη φολίδα ώστε να περάσει τέτοια ποσότητα χρωστικής για να έχει το εφέ που βλέπει το ανθρώπινο μάτι σαν σκούρο ατσάλινο μπλε. Ιδανικά ψάχνεις την χρυσή τομή ώστε να έχεις και μεταξωτή υφή με τρίχωμα κρύο στην αφή - που είναι εξίσου σημαντικό - αλλά και το χρώμα.
Ο Βιβίνης έχει σωστή κατανομή χρωμάτων, αρκετά καλή παραγωγή χρωστικής, αλλά αρκετά πιο λεπτή και μεταξωτή τρίχα, συνεπώς μικρότερο άνοιγμα στις φολίδες, άρα μικρότερη διοχέτευση χρωστικής μέσω αυτών. Για αυτό και συσσωρεύεται η περισσότερη στη βάση της τρίχας.