Mια μικρή Ηλιαχτίδα στη ζωή της Κατερίνας...

[Strays' help]

http://happyadopted.blogspot.com/2008/09/blog-post.html

Η ιστορία της γλυκιάς Ηλιαχτίδας,από την γλυκιά Κατερίνα...

Η Ηλιαχτίδα είναι ένα από τα πάμπολα σκυλάκια που ζουν στις περιοχές της Ελευσίνας, Ασπρόπυργου, και όχι μόνο και που δεν ξέρεις ποτέ αν θα ζήσουν τελικά, να μεγαλώσουν.
Μια Δευτέρα πρωί βρήκα την Ηλιαχτίδα πλήρως αφυδατωμένη, αποστεωμένη, φοβισμένη και έτοιμη να εγκαταλείψει τις προσπάθειές της για να επιβιώσει. Ήταν περίπου 45-50 ημερών, με αιμάτωμα στην κοιλιά της (μάλλον από κλωτσιά!!!) και μια τρύπα από δόντι στην πλάτη της. Το βάρος της ήταν 2 κιλά και 250 γραμμάρια!!!!
Η κτηνίατρός μου στην Ελευσίνα της έβαλε ορό για 2 ημέρες, της έδωσε δυναμωτικά ζελέ, της έκανε μέχρι και ένεση κορτιζόνης, καθώς δεν έτρωγε και ήταν σε άθλια κατάσταση. Οι εξετάσεις αίματος που της έκανε έδειξαν υψηλά λευκά και ευτυχώς, το τεστ Ερλειχίωσης ήταν αρνητικό. Ομως, για να είμαστε σίγουροι, πήρε 3 βδομάδες σιρόπι VIBRAMYCIN. Τα ποδαράκια της ήταν "πεσμένα" (δηλ. δεν πατούσε στις πατούσες αλλά σε μεγαλύτερο μέρος του ποδιού, λόγω της ασιτίας).
Μετά την ένεση, άρχισε να τρώει, να κινείται (καθώς στην αρχή, έμενε συνέχεια ξαπλωμένη!), να παίζει, να μας κάνει "τσαχπινιές", να μας ακολουθεί, να μας δίνει φιλιά (αυτό το έκανε από την πρώτη μέρα βέβαια! όπως και το να μας δίνει το χεράκι της!). Μετά το μπάνιο που της κάναμε, είδαμε ότι είναι άσπρη. Αυτό βέβαια, που μας "τρέλαινε" ήταν το βλέμμα της με τα γκριζοπράσινα ματάκια της!
Εμεινε στο κτηνιατρείο 15 ημέρες και μετά φιλοξενήθηκε για 1 μήνα από ένα φιλικό μου ζευγάρι, οι οποίοι είχαν άλλα 2 σκυλιά. Εμαθε να μη δαγκώνει, αλλά να κοιμάται στον καναπέ!!! Βέβαια, και λόγω του ότι ήταν "εύθραυστη".
Πριν 2 μέρες, την υιοθέτησε τελικά, μια φίλη μου, η οποία είναι κατενθουσιασμένη μαζί της. Η Ηλιαχτίδα είναι ένα πολύ υπάκουο σκυλάκι, πολύ ήρεμη, που ξέρει να μένει μόνο του, να μη δαγκώνει, να μην κλαψουρίζει και να παίρνει τα μπισκοτάκια που της δίνουμε, να τα βάζει στον καναπέ και να πηγαίνει να τα τρώει όταν θέλει. Ξέρει το ΚΑΤΣΕ, ΞΑΠΛΑ, ΕΛΑ, ΔΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ! και φυσικά, θα μάθει κι άλλα καθώς η πρώτη της μαμά (και πλέον "νονά"), δηλ. εγώ, είμαι θετική εκπαιδεύτρια σκύλων. Τώρα πια, ζυγίζει 8 κιλά!

Η Ηλιαχτίδα ήταν ένα από τα τυχερά σκυλάκια που θα ζήσουν πολλά χρόνια με αγάπη σε ένα σπιτικό με ανθρώπους που τη λατρεύουν και την φροντίζουν.
Είναι άλλη μια "επιτυχής διάσωση" και της εύχομαι να ζήσει πολλά και καλά χρόνια με τη νέα μαμά της και όλα τα καλά και στις 2 τους.

Η πρώτη μαμά και πλέον "νονά" της Ηλιαχτίδας.​

Πρώτη μέρα

4 μέρες μετά

5 μέρες μετά

ΣΗΜΕΡΑ!

 

[joncr]

Μπραβο σου. Πάντα ευχαριστα και ελπιδοφόρα τετοια νέα
(ειναι και κούκλα!)

 

[elle]

Τυχερή η μικρή!!!

Μπράβο...

 

[Chloe]

τι όμορφο που είναι....

 

[Diogenes]

Μακάρι να σώζονταν όλα τα σκυλιά έτσι

 

[Strays' help]

Μπραβο στην Κατερίνα που την περιμάζεψε...
Κ εχει ήδη πόσα αδεσποτα σε πανσιον που περιμένουν...
Αλλά πώς να κλείσεις τα μάτια μπροστά σ ενα τετοιο πλασματάκι??

Μακάρι να το κανουν κι αλλοι!!!

 

[gevkarinian]

 

[Strays' help]

Είναι η ιστορία της απ τη μαμά της την τωρινή, και την είπε την Κυριακή 12/10, στο Σκυλοδιαγωνισμό που έλαβε μέρος η μικρή, στο Φιλοζωϊκό Παζάρι του Σωματείου της Νέας Φιλαδέλφειας.

Γεια σας,

Με λένε Ηλιαχτίδα, η μαμά με φωνάζει Τίντα και η νονά θυμώνει! Είμαι από τις γυναίκες που ποτέ κανείς δεν θα μάθει την πραγματική τους ηλικία. Αφήνω τους άλλους να πιστεύουν πως είμαι 4 μηνών.

Στις 14 Ιουλίου με βρήκε η νονά μου έξω από το γραφείο της. Είχα μια δαγκωνιά στην πλάτη, ένα αιμάτωμα στην κοιλίτσα, ήμουν αφυδατωμένη, υποσιτισμένη, ζύγιζα μόνο 2,2 κιλά και δεν μπορούσα να πατήσω καλά στα πόδια μου.

Η νονά με πήρε και με πήγε στη θεία Κωνσταντίνα, που είναι κτηνίατρος. Καλή κοπέλα, μόνο που συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα. Κάθε φορά που τη βλέπω, η κοιλιά της είναι όλο και μεγαλύτερη!
Έμεινα στο ιατρείο της θείας Κωνσταντίνας για 16 μέρες. Μου έβαζαν ορό και μου έδιναν μια ωραία αντιβίωση που μύριζε φράουλα. Καθόμουν πάνω στο γραφείο με τη θεία και τη νονά και έβλεπα τον κόσμο και τα άλλα σκυλάκια που έρχονταν εκεί για να πάρουν κι αυτά αντιβίωση.

Όταν ήμουν λίγο καλύτερα, με φιλοξένησαν κάτι φίλοι της νονάς μου, που είχαν ακόμα δυο σκυλιά. Το ένα όλο το έσκαγε από το σπίτι και το άλλο όλο μου γρύλιζε. Ώσπου ένα Σάββατο μεσημέρι, στις 30 Αυγούστου, ήρθε πάλι η νονά με μια άλλη κυρία, με πήραν αγκαλιά και φύγαμε. Από τότε, μένω με αυτήν την κυρία και τη λέω «μαμά». Η νονά έρχεται πολύ συχνά και με βλέπει. Μου φέρνει παιχνίδια, λιχουδιές, με μαθαίνει ΚΑΤΣΕ-ΞΑΠΛΑ-ΕΛΑ-ΜΕΙΝΕ, και κάποιες φορές μου γαβγίζει και μου νιαουρίζει. Μεγάλη πλάκα!!!

Αυτή ήταν με δυο λόγια η ιστορία μου. Δεν ξέρω αν για σας είμαι το πιο όμορφο σκυλί, είμαι σίγουρη όμως ότι για τη μαμά μου είμαι όχι μόνο το πιο όμορφο αλλά και το πιο καλό και το πιο έξυπνο.
Το βλέπω κάθε φορά στα μάτια της όταν μου φιλάει τη μουσούδα και μου λέει «σ’ αγαπώ»,
Όταν με πηγαίνει βόλτες και με ταίζει,
Όταν με κάνει μπάνιο και μου βουρτσίζει τα δόντια,
Όταν παίζει μαζί μου και μου επιτρέπει να μασουλάω τις καρέκλες της κουζίνας,
Όταν με αφήνει να κοιμάμαι στο κρεβάτι της,
Και κάθε, μα κάθε φορά που μαζεύει τσίσα και κακά.

Υπόσχομαι όμως, πως πολύ σύντομα, θα μάθω να λερώνω μόνο έξω. Εντάξει, μανούλα;;;

Και πριν φύγω, να σας πω πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορείς να ξεπεράσεις σ’ αυτή τη ζωή, φτάνει να έχεις κάπου να μείνεις,
Κάτι να φας,
Και κάποιον να σ’ αγαπάει.

Ευχαριστώ Θεούλη
Ευχαριστώ Νονά
Ευχαριστώ θεία Κωνσταντίνα

 

[xritaki]

 

[zoulou]

 

[kango1]

και ειναι τοσο ομορφη!!