Aχ, αυτή η βόλτα!

[Εriana]

Η περιοχή που ζούμε είναι γεμάτη με σπίτια με αυλές. Και γεμάτη, γεμάτη από σκυλιά, Σκυλιά όλων των φυλών και των μη φυλών, όλων των χρωμάτων, κυρίως μεγάλων μεγεθών, μια ατελείωτη πολυχρωμία και ποικιλία δεσποζόμενων σκύλων, κατά μόνας ή δυο, δυό ή τρείς παρέα σε μια αυλή, άντε και σε κανένα μπαλκόνι ή ταράτσα, οι οποίοι προφανώς χρησιμοποιούνται ως φύλακες. Παρά την ποικιλομορφία και την διαφορετικότητά τους, έχουν όλα την ίδια συμπεριφορά, λες και πήγαν στο ίδιο φροντιστήριο. Με το που περνάει άνθρωπος ή ακόμη χειρότερα άνθρωπος με σκύλο στο δρόμο ξεκινάει μια αλυσιδωτή αντίδραση γαυγισμάτων, μετάλλων που γονατίζουν από την ορμή των σκυλιών που πέφτουν πάνω στην πόρτα της αυλής και γενικότερα ένας χαλασμός που ξεκινάει από την μια άκρη του δρόμου και μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός μέχρι την άλλη άκρη του. Έτσι είναι και η ευρύτερη περιοχή.

Έχω έναν μικρό κούταβο bichon frise τεσσαων μηνών, που τα χει δει όλα! Με το που ξεμυτάμε να πάμε βόλτα, ξεκινάει ένα μπαράζ από γαυγίσματα, σε όλες τις τονικότητες , συνοδεύομενα συχνότατα, από το μεταλλικό θόρυβο αλυσίδων και των πορτών που αναστενάζουν από το βάρος των σκύλων.

Η πρώτη του αντίδραση είναι να μείνει τελείως ακίνητος κοιτώντας τον μαινόμενο σκύλο, ο οποίος βέβαια μανιάζει χιερότερα, βλέποντας τον κούταβο ακίνητο μερικά μέτρα μακριά του, να τους χωρίζει μόνο μια πόρτα. Αν ο κούταβος μου δεν έχει κάποια τρελλή αίσθηση χιούμορ, νομίζω ότι φοβάται τρελλά. Στην αρχή τον τραβούσα από το λουρί για να απομακρυνθούμε, σχεδόν τον έσερνα. Τώρα, έχω αλλάξει τακτική και κάθομαι μαζί του ακίνητη μέχρι να αρχίσει να κινείται μόνος του, εκτοξεύοντας φυσικά "τα νεύρα" των υπόλοιπων σκύλων στο διάστημα. Τις περισσότερες φορές μετά από λίγο ξεκινάει από μόνος του αλλά κάποιες φορές, ειδικά σε διαδρομές που κάνουμε συχνά, λίγα μέτρα πριν από συγκεκριμένες αυλές που γίνεται χαμός κάθεται χάμω και αρνείται να σηκωθεί. Σε αυτή την περίπτωση τον παίρνω αγκαλιά, προσπερνάμε και τον αφήνω κάτω λίγο παρακάτω.

Είναι ακόμη κουτάβι βέβαια. Και ελπίζω μεγαλώνοντας θα συνηθίσει και θα προσαρμοστεί αλλά μια ανησυχία την έχω, ότι κάποια στιγμή δεν θα θέλει να βγαίνει βόλτα, να πώ την αλήθεια δεν πηδάει από την χαρά του όταν βλέπει του λουράκι του... Νομίζω ότι είναι αγχωτική γι αυτόν. Πώς να διαχειριστώ το θέμα;

Σας ευχαριστώ

 

[canis]

Καλησπέρα,

Αρχίζοντας να πως πως μάλλον βρίσκω φυσιολογική την συμπεριφορά των σκύλων στις αυλές ή έστω στα όρια του φυσιολογικού. Ένας σκύλος περνά κοντά από τον χώρο τους και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να του γαβγίζουν... Από προειδοποίηση και απειλή ως και κάλεσμα για παιχνίδι.

Το πρώτο που θα είχα εγώ στο μυαλό μου θα ήταν πως μπορώ να αποφύγω, όσο το δυνατόν να περνάω από εκεί. Μπορώ να αποφύγω τις περισσότερες αν πάω δεξιά; Θα πηγαίνω δεξιά...

Επίσης, ένα γενικός καλός κανόνας είναι πως με τον (νέο) σκύλο μου θέλω όταν βγαίνουμε βόλτα να έχει την προσοχή του 80% σε εμένα και εγώ να είμαι το κέντρο του. Αυτό για διάφορους και πολύ χρήσιμους λόγους.

Η προεργασία για αυτό αρχίζει από το σπίτι και από χώρους μέσα στο σπίτι... οικείους. Παιχνίδι με το σκύλο και προσπάθεια να πετυχαίνω οπτική/βλεμματική επαφή. Θέλω όταν λέω το όνομα του να με κοιτάει. Όταν έχω την προσοχή του σκύλου μπορώ να ελέγξω τον ίδιο και τις αντιδράσεις του και ο ίδιος νιώθει ασφαλείς που είμαι εκεί. Επιδιώκω να μην τον ενδιαφέρουν τα γύρω όταν εγώ του απευθύνομαι...

Στο παρακάτω βίντεο θα δεις έναν τρόπο και το ίδιο κάνεις με φαγητό ή κάποιο παιχνίδι για το οποίο ο σκύλος τρελαίνεται:

Όταν φτάσεις σε ένα επίπεδο μπορείς να κάνεις παιχνίδια και ασκήσεις βλεμματικής επαφής σε κάποιο σημείο που οι σκύλοι στις αυλές θα γαβγίζουν κι εσύ δεν θα είσαι ο πολύ ενοχλητικός γείτονας.

Πολύ χρήσιμη και σε αυτό άλλα και σε πολλά άλλα θα σου είναι και η εκπαίδευση στις βασικές εντολές κάτσε, ξάπλωσε, μείνε, έλα.

Το να τον τραβάς να φύγει σέρνοντας του δείχνει πως πρέπει να απομακρυνθεί πάση θυσία κι εσύ δε του λες τίποτα. Δεν τον βοηθάς να κατανοήσει τι πρέπει να νιώσει και τι να καταλάβει από αυτό που ζει.

Το να τον παίρνεις αγκαλιά, πάλι δίνει λάθος μηνύματα και μαθαίνει λάθος συμπεριφορές και συνήθειες.

Το να κάθεσαι ακίνητος (αγαλματάκια ακούνητα) δεν βοηθάς το σκύλο να καταλάβει (πάλι) τι γίνεται και τι κάνουμε. Παγώνεις εσύ και παγώνει και αυτός (και με διαφορετική σειρά) και περιμένεις αυτός να πάρει την απόφαση χωρίς καμία δική σου βοήθεια. Σε αυτό το σημείο πρέπει εσύ να παίρνεις αποφάσεις και ο σκύλος να ακολουθεί και να προσέχει εσένα. Να νιώθει πως μαζί σου δεν έχει να φοβάται τίποτα και από κανέναν.

Αυτά για αρχή και καλές βόλτες!

 

[Εriana]

Καλημέρα. Και ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου. Εϊδα με ενδιαφέρον το video που ανάρτησες.
Για να δω, αν κατάλαβα καλά, το θέμα με την βόλτα θα ξεπερνιέται στον βαθμό που ο σκύλος θα μαθαίνει να είναι συγκεντρωμένος σε εμένα κατά την διάρκεια της βόλτας. Και κάτι τέτοιο ξεκινάει με την εκμάθηση των βασικών εντολών αλλά και με το παιχνίδι. Οπότε αρχικά, πρέπει να βρω διαδρομές, οι οποίες να μην έχει πολλά σκυλιά πίσω από κάγκελα, να τον αποσπούν και να τον φοβίζουν και συν τω χρόνω και την εκμάθηση να μπορεί αργότερα, περνώντας από τέτοιους δρόμους με πολλούς σκύλους, να μένει συγκεντρωμένος σε εμένα. Το καταλαβαίνω σωστά;

 

[Εriana]

Μια συμβουλή γι όποιον μπορεί να δώσει τα φώτα του.

Όταν το σκυλί μας είναι κουτάβι (4μηνών) και μικρόσωμης φυλής (bichon frise) και βγαίνουμε βόλτα και συναπαντάμαι ένα μεγαλόσωμο σκύλο αδέσποτο ή δεσποζόμενο μεν αλλά χωρίς λουρί και μόνο του, ο οποίος βολτάρει έξω από το σπίτι του, πώς πρέπει να αντιδράσουμε αναφορικά με το κουτάβι, Προσωπικά, αν και δεν νιώθω φόβο, αγριεύομαι γιατί δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω, δεν έχω τις γνώσεις, Δεν μπορώ να καταλάβω τις διαθέσεις του άλλου σκύλου, ειδικά όταν τον βλέπω να έρχεται προς τα εμάς, τριποδίζοντας. Ο δικός μου μένει κόκαλο και έρχεται πίσω από τα πόδια μου, φοβισμένος. Και πρέπει να έχω το νού μου και στα δύο ζώα, Μέχρι τώρα επειδή δεν γνωρίζω πώς να δράσω, τον παίρνω αγκαλιά και απομακρυνόμαστε, ήρεμα.

Τί πρέπει να κάνω;

YΓ, Διάβασα κάποιες συζηησεις εδώ στο φόρουμ αλλά δεν μπόρεσα να καταλήξω.