Στέλιο, είναι πραγματικά ότι χειρότερο, να είσαι μεσοτοιχεία, με άνθρωπο τρελλό/κακό/παράξενο/ιδιότροπο. Είχα ανοίξει κάποτε και ένα θέμα με "σκυλί σε ταράτσα". Αν το διαβάσεις, θα πάρεις μια πολύ μικρή γεύση. Κι ακόμη χειρότερα, όταν είστε και οι δύο ιδιοκτήτες και δεν υπάρχει προοπτική (ως πρώτη σκέψη τουλάχιστον) να μετακομίσει ένας από τους δύο. Παίζει τεράστιο ρόλο, η εικόνα που έχει και η υπόλοιπη γειτονιά για τους εμπλεκόμενους. Εγώ, έχω πολύ καλές σχέσεις με όλους. Εχω μοχθήσει αν θέλεις γι' αυτό. Δύσκολα σου "δίνουν" αν δεν "δώσεις". Επί σειρά ετών ανεχόμουν πράγματα. Ε, ήρθε ο καιρός να περάσω στην αντεπίθεση. Με μεγάλη επιτυχία, έχω να πω... Για τα σκυλιά μου δε, δεν σηκώνω κουβέντα. Τηρώ
όλους τους κανόνες καλής γειτονίας. Οχι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Πρώτα απ' όλα γιατί θέλω εγώ να είμαι εντάξει και να μην ενοχλώ, όπως δεν θέλω να με ενοχλούν. Και μετά για να μην μπορούν να μου πουν τίποτα. Κι εμένα με ενοχλεί ένα σκυλί που μπορεί να γαβγίζει ασταμάτητα, ασχέτως ωρών κοινής ησυχίας, ή όχι. Τρελλαίνομαι δε, όταν αυτό γίνεται και τις ώρες που είναι στο σπίτι ο ιδιοκτήτης τους. Τα δικά μου σκυλιά, όταν εγώ είμαι σπίτι, δεν κάνουν κιχ. Στην πρώτη νότα έχει πέσει το σχετικό βλέμα... Και όταν λείπω, είναι κλεισμένα στο δωμάτιο, με κλειστή και την εσωτερική πόρτα, για να μην τυχόν ακουστούν στο υπόλοιπο κτίριο. Πρέπει, να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να προκαλούμε δυσαρέσκεια στους γύρω μας. Εχουμε δεν έχουμε σκυλιά. Εγώ περπατάω μόνο με παντόφλες μέσα στο σπίτι, για να μην ενοχλήσω την μαμά μου, που είναι από κάτω. Πόσο μάλλον έναν ξένο. "Τσακώνομαι" με τον Σωτήρη, γιατί μόλις τον κοιτάω, κουνάει την ουράκλα και κάνει φασαρία πάνω στο πάτωμα. Ετσι είμαι εγώ ρε παιδί μου. Μου αρέσει να είμαι εντάξει και να μην δίνω δικαιώματα για παράπονα, επι της ουσίας, όχι επί των τύπων. Αλλά, καλή-καλή, αρκεί να μην στραβώσω. Μετά, δεν σε σώζει τίποτα...