Καλημέρα.
Αυτό που το ένα τελειώνει και αρχίζει το άλλο το παθαίνετε όλοι ή μόνο εγω;; Γιατί είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία και καταλαβαίνετε..Πέρα απο όοολα τα θέματα υγείας που έχουν προκύψει στις μικρές τους τελευταίους μήνες και πάνω που αρχίσαμε να μπαίνουμε σε μια σειρά και ν ασχοληθούμε με τα προβλήματα συμπεριφοράς, βγήκαν νέα θέματα τώρα.
Έστω και λίγο πιο αργά απ όσο θα έπρεπε, είπαμε να βάλουμε μπροστά το θέμα του τραβήγματος και της έλλειψης πειθαρχίας της Audrey, όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού κυρίως. Μιλήσαμε λοιπόν με 2 διαφορετικούς εκπαιδευτές, πήραμε κάποια πράγματα σαν συμβουλές και είδαμε πως μπορούμε να διορθώσουμε ένα δυο πράγματα. Περιμένουμε να πω εδώ, προς το παρόν, να τελειώσουμε με τα χειρουργεία που δυστυχώς πρέπει και οι 2 να κάνουν μέσα στο καλοκαίρι, να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, για τη Μίλβα κυρίως και μετά να προσπαθήσουμε να μπούμε σε μια σειρά, να ξεκινήσουμε όπως πρέπει ένα πιο σταθερό πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Απο τα πρώτα πράγματα που κάναμε λάθος (κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου), ήταν να βγάζουμε στη βόλτα και τα 2 σκυλιά μαζί, να περπατάμε κοντά στο μισάωρο και η υπόλοιπη βόλτα να συμπεριλαμβάνει εκτόνωση σε κάποιο πάρκο, γηπεδάκι κλπ. όπου έπαιζε η μικρή με άλλα σκυλιά και όχι μαζί μας τόσο. Αυτά κόπηκαν. Όταν υπάρχει θέληση τελικά βρίσκεται η λύση, μετακινήσαμε κάτι απο δω κάτι απο κει και βρέθηκε ο χρόνος να πηγαίνουν ξεχωριστή βόλτα οι μικρές. Και...ΜΙΡΑΚΟΛΟ! Απο την πρώτη μέρα η Audrey σταμάτησε να τραβάει!! Σταματούσαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας και παίζαμε ταγκ, επιβραβεύαμε σωστές συμπεριφορές, προσπαθήσαμε το κάτσε-μείνε κλπ. Βλέπω πως ένας απο τους λόγους ήταν κι αυτός σίγουρα.
Οκ ως εδω. Να πώ ότι απο όταν βρήκαμε την Audrey (για όσους δεν ξέρουν/δε θυμούνται την είχα χάσει για 5 μέρες), παρατήρησα μια μικρή φοβία με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα επίμονο. Τις τελευταίες μέρες που βγαίνουμε στη βόλτα, παρατηρώ όλο και πιο έντονη τη φοβία. Προσπαθώ να την περπατάω και πάνω στη λεωφόρο και μέσα σε στενάκια και στο πάρκο με άλλα σκυλάκια, παιδάκια κλπ. Χθες το βράδυ, ήταν πολύ έντονο. Δεν ήθελε να παίξει καν με το παιχνίδι, έστρεφε την προσοχή της αλλού συνεχώς και ειδικά όταν περπατούσαμε πάνω στη λεωφόρο, τράβαγε δεξιά και αριστερά και προσπαθούσε να γυρίσει πίσω, να κρυφτεί μέσα σε πολυκατοικίες, είχε την ουρά κάτω και έμοιαζε τρομαγμένη, σαν να ήθελε να ξεφύγει απο κάτι. Και όταν χαλάρωνε έστω και λίγο και ακουγόταν πιο έντονα κάποιο λεωφορείο ή κάποιο μηχανάκι, πάλι έδειχνε να ταράζεται. Όταν κατάλαβε δε, οτι πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μπήκαμε στο στενό μας, άρχισε να κάνει σαν τρελλή για να πάει στο σπίτι.
Επίσης, προχθές που περιμέναμε στο κτηνιατρείο, πάνω που σκεφτόμουν τι καλά που κάθεται ξάπλα και ακούει κλπ (πάλι μόνη της ήταν, χωρίς τη Μίλβα), μπήκε ένας μπαμπάς με το παιδί του στο χώρο και αφηνίασε..σηκώθηκε η ράχη της και γαύγιζε αγριεμένη προς το μέρος τους. Αναγκαστήκαμε να βγούμε στο μπαλκόνι για να ηρεμίσει..Και στη βόλτα μετά, είπαμε να την πάμε εκεί στην περιοχή που βρισκόμασταν και πήγαινε μια δεξιά μια αριστερά, χωρίς να τραβάει ιδιαίτερα, αλλά όχι και καθόλου, και ήταν στην τσίτα για κάποιο λόγο. Σα να προσπαθούσε να αφουγκραστεί κάποιον κίνδυνο..;; Κάπως έτσι. Τι γίνεται βρε παιδιά;;; Δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο..Εντάξει, έχουμε κάνει λάθος χειρισμούς σίγουρα. Πρώτη φορά κάτοχος 2 σκυλιών και ενός αρκετά δυναμικού σκύλου. Στο σπίτι είναι πολύ καλή πάντως. Όσο πάει και καλύτερα. Και εκεί που είπα ότι κάνουμε πρόοδο και εκτός σπιτιού, εμφάνισε καινούρια θέματα..Έχουμε και τη στείρωση μεθάυριο κι έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με όλα αυτά.
Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά ήθελα να το περιγράψω όσο καλύτερα γίνεται..
Αυτό που το ένα τελειώνει και αρχίζει το άλλο το παθαίνετε όλοι ή μόνο εγω;; Γιατί είμαι και σε επικίνδυνη ηλικία και καταλαβαίνετε..Πέρα απο όοολα τα θέματα υγείας που έχουν προκύψει στις μικρές τους τελευταίους μήνες και πάνω που αρχίσαμε να μπαίνουμε σε μια σειρά και ν ασχοληθούμε με τα προβλήματα συμπεριφοράς, βγήκαν νέα θέματα τώρα.
Έστω και λίγο πιο αργά απ όσο θα έπρεπε, είπαμε να βάλουμε μπροστά το θέμα του τραβήγματος και της έλλειψης πειθαρχίας της Audrey, όταν βρίσκεται εκτός σπιτιού κυρίως. Μιλήσαμε λοιπόν με 2 διαφορετικούς εκπαιδευτές, πήραμε κάποια πράγματα σαν συμβουλές και είδαμε πως μπορούμε να διορθώσουμε ένα δυο πράγματα. Περιμένουμε να πω εδώ, προς το παρόν, να τελειώσουμε με τα χειρουργεία που δυστυχώς πρέπει και οι 2 να κάνουν μέσα στο καλοκαίρι, να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, για τη Μίλβα κυρίως και μετά να προσπαθήσουμε να μπούμε σε μια σειρά, να ξεκινήσουμε όπως πρέπει ένα πιο σταθερό πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Απο τα πρώτα πράγματα που κάναμε λάθος (κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου), ήταν να βγάζουμε στη βόλτα και τα 2 σκυλιά μαζί, να περπατάμε κοντά στο μισάωρο και η υπόλοιπη βόλτα να συμπεριλαμβάνει εκτόνωση σε κάποιο πάρκο, γηπεδάκι κλπ. όπου έπαιζε η μικρή με άλλα σκυλιά και όχι μαζί μας τόσο. Αυτά κόπηκαν. Όταν υπάρχει θέληση τελικά βρίσκεται η λύση, μετακινήσαμε κάτι απο δω κάτι απο κει και βρέθηκε ο χρόνος να πηγαίνουν ξεχωριστή βόλτα οι μικρές. Και...ΜΙΡΑΚΟΛΟ! Απο την πρώτη μέρα η Audrey σταμάτησε να τραβάει!! Σταματούσαμε κατά τη διάρκεια της βόλτας και παίζαμε ταγκ, επιβραβεύαμε σωστές συμπεριφορές, προσπαθήσαμε το κάτσε-μείνε κλπ. Βλέπω πως ένας απο τους λόγους ήταν κι αυτός σίγουρα.
Οκ ως εδω. Να πώ ότι απο όταν βρήκαμε την Audrey (για όσους δεν ξέρουν/δε θυμούνται την είχα χάσει για 5 μέρες), παρατήρησα μια μικρή φοβία με τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Τίποτα ιδιαίτερο και τίποτα επίμονο. Τις τελευταίες μέρες που βγαίνουμε στη βόλτα, παρατηρώ όλο και πιο έντονη τη φοβία. Προσπαθώ να την περπατάω και πάνω στη λεωφόρο και μέσα σε στενάκια και στο πάρκο με άλλα σκυλάκια, παιδάκια κλπ. Χθες το βράδυ, ήταν πολύ έντονο. Δεν ήθελε να παίξει καν με το παιχνίδι, έστρεφε την προσοχή της αλλού συνεχώς και ειδικά όταν περπατούσαμε πάνω στη λεωφόρο, τράβαγε δεξιά και αριστερά και προσπαθούσε να γυρίσει πίσω, να κρυφτεί μέσα σε πολυκατοικίες, είχε την ουρά κάτω και έμοιαζε τρομαγμένη, σαν να ήθελε να ξεφύγει απο κάτι. Και όταν χαλάρωνε έστω και λίγο και ακουγόταν πιο έντονα κάποιο λεωφορείο ή κάποιο μηχανάκι, πάλι έδειχνε να ταράζεται. Όταν κατάλαβε δε, οτι πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μπήκαμε στο στενό μας, άρχισε να κάνει σαν τρελλή για να πάει στο σπίτι.
Επίσης, προχθές που περιμέναμε στο κτηνιατρείο, πάνω που σκεφτόμουν τι καλά που κάθεται ξάπλα και ακούει κλπ (πάλι μόνη της ήταν, χωρίς τη Μίλβα), μπήκε ένας μπαμπάς με το παιδί του στο χώρο και αφηνίασε..σηκώθηκε η ράχη της και γαύγιζε αγριεμένη προς το μέρος τους. Αναγκαστήκαμε να βγούμε στο μπαλκόνι για να ηρεμίσει..Και στη βόλτα μετά, είπαμε να την πάμε εκεί στην περιοχή που βρισκόμασταν και πήγαινε μια δεξιά μια αριστερά, χωρίς να τραβάει ιδιαίτερα, αλλά όχι και καθόλου, και ήταν στην τσίτα για κάποιο λόγο. Σα να προσπαθούσε να αφουγκραστεί κάποιον κίνδυνο..;; Κάπως έτσι. Τι γίνεται βρε παιδιά;;; Δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο..Εντάξει, έχουμε κάνει λάθος χειρισμούς σίγουρα. Πρώτη φορά κάτοχος 2 σκυλιών και ενός αρκετά δυναμικού σκύλου. Στο σπίτι είναι πολύ καλή πάντως. Όσο πάει και καλύτερα. Και εκεί που είπα ότι κάνουμε πρόοδο και εκτός σπιτιού, εμφάνισε καινούρια θέματα..Έχουμε και τη στείρωση μεθάυριο κι έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι με όλα αυτά.
Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά ήθελα να το περιγράψω όσο καλύτερα γίνεται..
Αρχηγός είναι η Μίλβα επι το πλείστον θα λεγα. Και εμάς μας ακούει, μέσα στο σπίτι κυρίως, αλλά τη Μίλβα την έχει σίγουρα αρχηγό. Μόνο στο φαγητό, μετά τον οίστρο, δεν την αφήνει να πλησιάσει - εμάς μας αφήνει χωρίς πρόβλημα- και έχουν βρει εκεί ισοροπίες. Δεν ενοχλεί η μια την άλλη όταν τρώνε.
