Όταν η τέχνη αυνανίζεται....πέφτει πολύ χαμηλά!
Τι αποτυχημένος παραλληλισμός είναι αυτός, ταυτίζουν τα ροτ με τους νεοναζί, τα ροτ έχουν πιο πολύ μυαλό!!!
Ροτβάιλερ. Ράτσα σκύλου συνυφασμένη με επιθετική συμπεριφορά. Οταν λοιπόν χρησιμοποιείται ως ψευδώνυμο ενός σκίνχεντ, τα πράγματα αγριεύουν επικίνδυνα. Η είδηση ότι μια ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ατλέτικο Μαδρίτης σκότωσαν το 2001 έναν νεαρό φίλαθλο μιας βασκικής ομάδας ύστερα από έναν αγώνα ποδοσφαίρου έκανε τονΓκιγέρμο Ερας να γράψει το θεατρικό έργο «Ροτβάιλερ»:
ο Χάιμε Ρεβέρτερ είναι ένας δημοσιογράφος-σταρ της τηλεόρασης, ο οποίος καταφέρνει να εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη με τον συγκεκριμένο σκίνχεντ, και μάλιστα αφήνει για πρώτη φορά τη σιγουριά του πλατό προκειμένου να παρουσιάσει την εκπομπή «ζωντανά» από το επικίνδυνο άντρο του. Οι σχέσεις εξουσίας περιπλέκονται μεταξύ συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζόμενου και όταν ο πρώτος ξεπεράσει το όριο η κατάσταση δεν θα αργήσει να βγει εκτός ελέγχου με αθώο θύμα τον καμεραμάν.
Το έργο, που μεταφράστηκε από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ με τη συμβολή του Ινστιτούτου Θερβάντες και σκηνοθετήθηκε από την Ελένη Σκότη, αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της εφετινής θεατρικής σεζόν. Ως τα τέλη Μαΐου θα παίζεται στη σκηνή του Επί Κολωνώ, ενώ θα συνεχιστεί και του χρόνου.«Η παράσταση του έργου μου στην Ελλάδα από τον ελληνικό θίασο(σ.σ. Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Γιάννης Τρίμμης, Δημήτρης Καπετανάκος)είναι καταπληκτική, σε σημείο που τη θεωρώ καλύτερη από το θεατρικό μου κείμενο.Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου,ότι κάποιοι ηθοποιοί κάνουν δικό τους ένα έργο και το μετατρέπουν σε αίμα τους.Το σώμα μιλάει. Κι έτσι ένα έργο που εξελίσσεται στην Ισπανία γίνεται παγκόσμιο.Και συνεπώς σε ένα από τα σύγχρονα προβλήματα της Ευρώπης που ακόμη δεν έχουμε μάθει να χειριζόμαστε,παρά μόνο για εμπορικούς λόγους»λέει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης με έδρα τη Μαδρίτη αλλά με πεδίο δράσης ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Εχοντας ταξιδέψει πολύ στη ζωή του, έχει συναντήσει κρούσματα ρατσισμού όπου κι αν έχει πάει. Στην πατρίδα του θεωρεί ότι, αν και η κατάσταση είναι καλύτερη απ΄ ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ωστόσο«ο ρατσισμός υποβόσκει με τρόπο ταπεινωτικό,σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας.Τώρα μάλιστα,με την οικονομική κρίση,στραβοκοιτάζουμε τους ξένους,ενώ στις εποχές της ευημερίας τούς εκμεταλλευόμασταν επειδή είναι φτηνά εργατικά χέρια.Μια μεγάλη πράξη κυνισμού,από την οποία δεν μένουν αμέτοχα ούτε κάποια τμήματα της Αριστεράς».
Η εξαιρετική χρήση του βίντεο στην παράσταση (ο Γιάννης Τρίμμης δεν υποδύεται μόνο τον καμεραμάν, αλλά υπογράφει και τον τρόπο με τον οποίο η μαγνητοσκοπημένη εικόνα μπλέκεται μέσα στη θεατρική δράση) εντείνει την αίσθηση κλειστοφοβίας, τόσο στους «φιλοξενούμενους» του Ροτβάιλερ, όσο και στους θεατές: «Αυτήν την εποχή κάνω ένα εργαστήρι θεατρικής γραφής στην Κόστα Ρίκα με θέμα τον φόβο. Ανακαλύπτουμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι χάρη στον φόβο επιβιώνουμε,καθώς μας κρατάει σε εγρήγορση απέναντι σε πολλές απειλητικές καταστάσεις».
Προκειμένου να καταλήξει στον χαρακτήρα του Ροτβάιλερ, του τρομακτικού σκίνχεντ που απαγγέλλει αποσπάσματα από την Αποκάλυψη και μιλάει για τους «ξένους» σαν να είναι τα πιο βρωμερά απόβλητα που συνάντησε ποτέ του, ο Γκιγέρμο Ερας έκανε έρευνα σε δημοσιεύματα σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων.«Δεν σκέφτηκα όμως ποτέ να τους πλησιάσω.Δεν νομίζω ότι αυτά τα άτομα πάνε ποτέ στο θέατρο,ούτε τους πολυνοιάζει τι λένε γι΄ αυτούς.Σίγουρα πάντως δεν θα ήθελα να τους έχω κοντά μου.Στην Ισπανία δεν υπήρξε καμία αντίδραση εκ μέρους τους όταν ανέβηκε το έργο,επιμένω ότι σπάνια θα πατούσαν το πόδι τους στο θέατρο,εκτός αν τους το σφύριζε κάποιος και έρχονταν για να δημιουργήσουν φασαρία». Θεωρεί ότι η ισπανική τηλεόραση- όπως και πολλές άλλες- έχει πιάσει πάτο:«Διαμορφώνει την κοινή γνώμη και πολλά προγράμματα-σκουπίδια ασκούν επιρροή σε άτομα που βλέπουν σε αυτά τα χυδαία κατασκευάσματα μια διέξοδο στα καθημερινά τους προβλήματα.Θα μπορούσε να γίνει ένας σπουδαίος πομπός πολιτισμού,όχι όμως όσο βρίσκεται στα χέρια εμπόρων που σκέφτονται μόνο το οικονομικό όφελος».Ετσι λοιπόν και ο Χάιμε Ρεβέρτερ, ο δημοσιογράφος με τη φρεσκολουσμένη φράντζα και τα καλογυαλισμένα παπούτσια, δεν διστάζει να πάει στο στόμα του λύκου για μια ζωντανή εκπομπή που τελικά θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.
Ποια είναι τελικά η στάση του Ερας απέναντι σε όλα αυτά;«Είμαι ένας αισιόδοξος σκεπτικιστής.Εργάζομαι κυρίως στη Λατινική Αμερική και η εκεί πραγματικότητα με κάνει να είμαι πάντα διχασμένος:πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ο άνθρωπος και πόσο άθλιος μπορεί να γίνει.Το γεγονός ότι συναντώ την απόλυτη χλιδή και την απόλυτη φτώχεια βάζει σε δοκιμασία και την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία μου.Βέβαια,αν μου ζητήσετε να πω αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο,θα σας απαντήσω σίγουρα ότι είναι μισογεμάτο...και πρέπει να προσπαθήσουμε να το γεμίσουμε όλο».
Πηγή http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=268522&dt=17/05/2009
Τι αποτυχημένος παραλληλισμός είναι αυτός, ταυτίζουν τα ροτ με τους νεοναζί, τα ροτ έχουν πιο πολύ μυαλό!!!
Ροτβάιλερ. Ράτσα σκύλου συνυφασμένη με επιθετική συμπεριφορά. Οταν λοιπόν χρησιμοποιείται ως ψευδώνυμο ενός σκίνχεντ, τα πράγματα αγριεύουν επικίνδυνα. Η είδηση ότι μια ομάδα ακροδεξιών οπαδών της Ατλέτικο Μαδρίτης σκότωσαν το 2001 έναν νεαρό φίλαθλο μιας βασκικής ομάδας ύστερα από έναν αγώνα ποδοσφαίρου έκανε τονΓκιγέρμο Ερας να γράψει το θεατρικό έργο «Ροτβάιλερ»:
ο Χάιμε Ρεβέρτερ είναι ένας δημοσιογράφος-σταρ της τηλεόρασης, ο οποίος καταφέρνει να εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη με τον συγκεκριμένο σκίνχεντ, και μάλιστα αφήνει για πρώτη φορά τη σιγουριά του πλατό προκειμένου να παρουσιάσει την εκπομπή «ζωντανά» από το επικίνδυνο άντρο του. Οι σχέσεις εξουσίας περιπλέκονται μεταξύ συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζόμενου και όταν ο πρώτος ξεπεράσει το όριο η κατάσταση δεν θα αργήσει να βγει εκτός ελέγχου με αθώο θύμα τον καμεραμάν.
Το έργο, που μεταφράστηκε από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ με τη συμβολή του Ινστιτούτου Θερβάντες και σκηνοθετήθηκε από την Ελένη Σκότη, αποτελεί μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της εφετινής θεατρικής σεζόν. Ως τα τέλη Μαΐου θα παίζεται στη σκηνή του Επί Κολωνώ, ενώ θα συνεχιστεί και του χρόνου.«Η παράσταση του έργου μου στην Ελλάδα από τον ελληνικό θίασο(σ.σ. Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Γιάννης Τρίμμης, Δημήτρης Καπετανάκος)είναι καταπληκτική, σε σημείο που τη θεωρώ καλύτερη από το θεατρικό μου κείμενο.Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου,ότι κάποιοι ηθοποιοί κάνουν δικό τους ένα έργο και το μετατρέπουν σε αίμα τους.Το σώμα μιλάει. Κι έτσι ένα έργο που εξελίσσεται στην Ισπανία γίνεται παγκόσμιο.Και συνεπώς σε ένα από τα σύγχρονα προβλήματα της Ευρώπης που ακόμη δεν έχουμε μάθει να χειριζόμαστε,παρά μόνο για εμπορικούς λόγους»λέει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης με έδρα τη Μαδρίτη αλλά με πεδίο δράσης ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Εχοντας ταξιδέψει πολύ στη ζωή του, έχει συναντήσει κρούσματα ρατσισμού όπου κι αν έχει πάει. Στην πατρίδα του θεωρεί ότι, αν και η κατάσταση είναι καλύτερη απ΄ ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ωστόσο«ο ρατσισμός υποβόσκει με τρόπο ταπεινωτικό,σε διάφορους τομείς της καθημερινότητας.Τώρα μάλιστα,με την οικονομική κρίση,στραβοκοιτάζουμε τους ξένους,ενώ στις εποχές της ευημερίας τούς εκμεταλλευόμασταν επειδή είναι φτηνά εργατικά χέρια.Μια μεγάλη πράξη κυνισμού,από την οποία δεν μένουν αμέτοχα ούτε κάποια τμήματα της Αριστεράς».
Η εξαιρετική χρήση του βίντεο στην παράσταση (ο Γιάννης Τρίμμης δεν υποδύεται μόνο τον καμεραμάν, αλλά υπογράφει και τον τρόπο με τον οποίο η μαγνητοσκοπημένη εικόνα μπλέκεται μέσα στη θεατρική δράση) εντείνει την αίσθηση κλειστοφοβίας, τόσο στους «φιλοξενούμενους» του Ροτβάιλερ, όσο και στους θεατές: «Αυτήν την εποχή κάνω ένα εργαστήρι θεατρικής γραφής στην Κόστα Ρίκα με θέμα τον φόβο. Ανακαλύπτουμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι χάρη στον φόβο επιβιώνουμε,καθώς μας κρατάει σε εγρήγορση απέναντι σε πολλές απειλητικές καταστάσεις».
Προκειμένου να καταλήξει στον χαρακτήρα του Ροτβάιλερ, του τρομακτικού σκίνχεντ που απαγγέλλει αποσπάσματα από την Αποκάλυψη και μιλάει για τους «ξένους» σαν να είναι τα πιο βρωμερά απόβλητα που συνάντησε ποτέ του, ο Γκιγέρμο Ερας έκανε έρευνα σε δημοσιεύματα σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων.«Δεν σκέφτηκα όμως ποτέ να τους πλησιάσω.Δεν νομίζω ότι αυτά τα άτομα πάνε ποτέ στο θέατρο,ούτε τους πολυνοιάζει τι λένε γι΄ αυτούς.Σίγουρα πάντως δεν θα ήθελα να τους έχω κοντά μου.Στην Ισπανία δεν υπήρξε καμία αντίδραση εκ μέρους τους όταν ανέβηκε το έργο,επιμένω ότι σπάνια θα πατούσαν το πόδι τους στο θέατρο,εκτός αν τους το σφύριζε κάποιος και έρχονταν για να δημιουργήσουν φασαρία». Θεωρεί ότι η ισπανική τηλεόραση- όπως και πολλές άλλες- έχει πιάσει πάτο:«Διαμορφώνει την κοινή γνώμη και πολλά προγράμματα-σκουπίδια ασκούν επιρροή σε άτομα που βλέπουν σε αυτά τα χυδαία κατασκευάσματα μια διέξοδο στα καθημερινά τους προβλήματα.Θα μπορούσε να γίνει ένας σπουδαίος πομπός πολιτισμού,όχι όμως όσο βρίσκεται στα χέρια εμπόρων που σκέφτονται μόνο το οικονομικό όφελος».Ετσι λοιπόν και ο Χάιμε Ρεβέρτερ, ο δημοσιογράφος με τη φρεσκολουσμένη φράντζα και τα καλογυαλισμένα παπούτσια, δεν διστάζει να πάει στο στόμα του λύκου για μια ζωντανή εκπομπή που τελικά θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.
Ποια είναι τελικά η στάση του Ερας απέναντι σε όλα αυτά;«Είμαι ένας αισιόδοξος σκεπτικιστής.Εργάζομαι κυρίως στη Λατινική Αμερική και η εκεί πραγματικότητα με κάνει να είμαι πάντα διχασμένος:πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ο άνθρωπος και πόσο άθλιος μπορεί να γίνει.Το γεγονός ότι συναντώ την απόλυτη χλιδή και την απόλυτη φτώχεια βάζει σε δοκιμασία και την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία μου.Βέβαια,αν μου ζητήσετε να πω αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο,θα σας απαντήσω σίγουρα ότι είναι μισογεμάτο...και πρέπει να προσπαθήσουμε να το γεμίσουμε όλο».
Πηγή http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=268522&dt=17/05/2009
