Καλησπέρα στην παρέα. Νέος στο forum αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου...σκυλομπαμπάς. Θα ήθελα την πολύτιμη συμβουλή σας πάνω σε θέμα υιοθεσίας αλλά πρώτα να σας πω λίγα πράγματα για μένα και για κάποιους προβληματισμούς που έχω.
Με λένε Δημήτρη. Όπως προείπα, από μικρό παιδί, πάντα θυμάμαι μεγαλώνοντας να υπάρχει σκύλος στην οικογένεια. Λόγω διαμονής σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, μικρόσωμα αρσενικά και θηλυκά. Στην αρχή ήταν η Ίρμα, ένα ημίαιμο κανίς τεριέ και αργότερα ο Μπόμπι ο κοκόναρος. Ο εκάστοτε σκύλος, από κουτάβι μέχρι και βαθιά γεράματα, δεν έμενε ποτέ μόνος στο σπίτι. Πώς να γινόταν άλλωστε; Τρία αδέρφια εμείς και δύο οι γονείς μου ξέραμε πάντα ότι η οικογένεια έχει 6 μέλη. Βόλτες, παιχνίδι, παρέα, κτηνίατρο όλοι συμμετείχαν με χαρά. Σταθερά σε όλο αυτό ασφαλώς η μητέρα μου που ήταν τις περισσότερες ώρες στο σπίτι ενώ οι υπόλοιποι δουλειά, σχολεία, φροντιστήρια απουσιάζαμε όπως είναι λογικό κάποιες ώρες. Αργότερα, όταν ο πατέρας μου βγήκε στην σύνταξη μετακόμισαν μόνιμα με την μητέρα μου στο εξοχικό. Μεγάλη αυλή, φύση, σκέφτηκα τί λείπει; Τους πήγα έκπληξη και για παρέα ένα υπέροχο κουτάβι ημίαιμο γερμανικό ποιμενικό την Βίλμα. Αυτό το σκυλί ήταν πραγματικά άνθρωπος και το λάτρεψα. Μεγάλωσε εκεί, το λάτρεψαν και οι γονείς μου αλλά και αυτό ζούσε ευτυχισμένο σε ένα άνετο περιβάλλον. Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και ο καθένας μας έχει πλέον τραβήξει το δρόμο του. Μετακόμισα σε άλλη επαρχιακή πόλη και μένω μόνος μου σε διαμέρισμα. Πριν λίγα χρόνια δυστυχώς έχασα τον πατέρα μου. Η μητέρα μου ασφαλώς δεν μπορούσε να μείνει μόνη στο εξοχικό και αναγκαστικά γύρισε στο διαμέρισμα της πόλης. Και η Βίλμα;;; Μεγαλόσωμο σκυλί και μαθημενο να ζει έξω δεν γινόταν να πάει στην πόλη και να κλειστεί στους 4 τοίχους. Θα ήταν πολύ κρίμα. Από το να κοιτάξουμε να τη δώσουμε πουθενά όπως μας προέτρεπαν, αποφάσισα να την πάρω μαζί μου ως όφειλα αφού δεν μπορείς να δώσεις ένα μέλος της οικογένειας. Όπως ήταν φυσιολογικό η Βίλμα δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί παρά την μεγάλη προσπάθεια στο διαμέρισμά μου, χαλώντας τον κόσμο, οπότε προκειμένου να είναι αυτή περισσότερο καλά και όχι εγώ, την έδωσα στην ουσία για φιλοξενία σε συνάδελφο με μονοκατοικία και αυλή που είχε την ευγενή καλοσύνη να εξυπηρετήσει. Όλα τα έξοδα δικά μου, ιατρικά, τροφές, 3 φορές την ημέρα εκεί για βόλτα και παιχνίδι. Μέχρι που πριν ένα χρόνο και σε ηλικία 14,5 ετών η Βίλμα, ο άγγελός μου έγινε άγγελος.
Εδώ και ένα χρόνο η επιθυμία μου για έναν σκύλο συντροφιάς με βασανίζει. Θέλω πάρα πολύ να υιοθετήσω ένα σκύλο μικρού ή μεσαίου μεγέθους για διαμέρισμα. Αυτό που με προβληματίζει πάρα πολύ είναι οτι μένω μόνος και εργάζομαι πρωινό 8ωρο. Έχω θέληση να μην στερηθεί τίποτα. Έχω τη διάθεση άγριο χάραμα να βγαίνουμε την πρώτη μας βόλτα πριν πάω για δουλειά. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Με αγχωνει αν καταφέρω να του μάθω τις ώρες που θα λείπω να μην κάνει χαμό. Δεν μιλάω για ζημιές, ούτε φυσιολογικό γαύγισμα που και που. Μιλάω για συνεχόμενο κλάμα ή γαύγισμα λόγω μοναξιάς σε σημείο να με πετάξουν έξω από το σπίτι.
Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Επιθυμώ τις ειλικρινείς σας απαντήσεις στα εξής ερωτήματα. Καταρχάς, θα ήταν σωστό να υιοθετήσω σκύλο με αυτά τα δεδομένα;;;(μόνος, δουλειά, διαμέρισμα). Αν ναι, ποια ράτσα ή ημίαιμο ράτσας θεωρείτε ιδανικό ώστε να αντέχει μόνο του τις ώρες που λείπω;;; Έχει κάποιος ανάλογη εμπειρία, πως τα κατάφερε και σε πόσο περίπου χρονικό διάστημα;;; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Με λένε Δημήτρη. Όπως προείπα, από μικρό παιδί, πάντα θυμάμαι μεγαλώνοντας να υπάρχει σκύλος στην οικογένεια. Λόγω διαμονής σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, μικρόσωμα αρσενικά και θηλυκά. Στην αρχή ήταν η Ίρμα, ένα ημίαιμο κανίς τεριέ και αργότερα ο Μπόμπι ο κοκόναρος. Ο εκάστοτε σκύλος, από κουτάβι μέχρι και βαθιά γεράματα, δεν έμενε ποτέ μόνος στο σπίτι. Πώς να γινόταν άλλωστε; Τρία αδέρφια εμείς και δύο οι γονείς μου ξέραμε πάντα ότι η οικογένεια έχει 6 μέλη. Βόλτες, παιχνίδι, παρέα, κτηνίατρο όλοι συμμετείχαν με χαρά. Σταθερά σε όλο αυτό ασφαλώς η μητέρα μου που ήταν τις περισσότερες ώρες στο σπίτι ενώ οι υπόλοιποι δουλειά, σχολεία, φροντιστήρια απουσιάζαμε όπως είναι λογικό κάποιες ώρες. Αργότερα, όταν ο πατέρας μου βγήκε στην σύνταξη μετακόμισαν μόνιμα με την μητέρα μου στο εξοχικό. Μεγάλη αυλή, φύση, σκέφτηκα τί λείπει; Τους πήγα έκπληξη και για παρέα ένα υπέροχο κουτάβι ημίαιμο γερμανικό ποιμενικό την Βίλμα. Αυτό το σκυλί ήταν πραγματικά άνθρωπος και το λάτρεψα. Μεγάλωσε εκεί, το λάτρεψαν και οι γονείς μου αλλά και αυτό ζούσε ευτυχισμένο σε ένα άνετο περιβάλλον. Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε και ο καθένας μας έχει πλέον τραβήξει το δρόμο του. Μετακόμισα σε άλλη επαρχιακή πόλη και μένω μόνος μου σε διαμέρισμα. Πριν λίγα χρόνια δυστυχώς έχασα τον πατέρα μου. Η μητέρα μου ασφαλώς δεν μπορούσε να μείνει μόνη στο εξοχικό και αναγκαστικά γύρισε στο διαμέρισμα της πόλης. Και η Βίλμα;;; Μεγαλόσωμο σκυλί και μαθημενο να ζει έξω δεν γινόταν να πάει στην πόλη και να κλειστεί στους 4 τοίχους. Θα ήταν πολύ κρίμα. Από το να κοιτάξουμε να τη δώσουμε πουθενά όπως μας προέτρεπαν, αποφάσισα να την πάρω μαζί μου ως όφειλα αφού δεν μπορείς να δώσεις ένα μέλος της οικογένειας. Όπως ήταν φυσιολογικό η Βίλμα δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί παρά την μεγάλη προσπάθεια στο διαμέρισμά μου, χαλώντας τον κόσμο, οπότε προκειμένου να είναι αυτή περισσότερο καλά και όχι εγώ, την έδωσα στην ουσία για φιλοξενία σε συνάδελφο με μονοκατοικία και αυλή που είχε την ευγενή καλοσύνη να εξυπηρετήσει. Όλα τα έξοδα δικά μου, ιατρικά, τροφές, 3 φορές την ημέρα εκεί για βόλτα και παιχνίδι. Μέχρι που πριν ένα χρόνο και σε ηλικία 14,5 ετών η Βίλμα, ο άγγελός μου έγινε άγγελος.
Εδώ και ένα χρόνο η επιθυμία μου για έναν σκύλο συντροφιάς με βασανίζει. Θέλω πάρα πολύ να υιοθετήσω ένα σκύλο μικρού ή μεσαίου μεγέθους για διαμέρισμα. Αυτό που με προβληματίζει πάρα πολύ είναι οτι μένω μόνος και εργάζομαι πρωινό 8ωρο. Έχω θέληση να μην στερηθεί τίποτα. Έχω τη διάθεση άγριο χάραμα να βγαίνουμε την πρώτη μας βόλτα πριν πάω για δουλειά. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Με αγχωνει αν καταφέρω να του μάθω τις ώρες που θα λείπω να μην κάνει χαμό. Δεν μιλάω για ζημιές, ούτε φυσιολογικό γαύγισμα που και που. Μιλάω για συνεχόμενο κλάμα ή γαύγισμα λόγω μοναξιάς σε σημείο να με πετάξουν έξω από το σπίτι.
Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο. Επιθυμώ τις ειλικρινείς σας απαντήσεις στα εξής ερωτήματα. Καταρχάς, θα ήταν σωστό να υιοθετήσω σκύλο με αυτά τα δεδομένα;;;(μόνος, δουλειά, διαμέρισμα). Αν ναι, ποια ράτσα ή ημίαιμο ράτσας θεωρείτε ιδανικό ώστε να αντέχει μόνο του τις ώρες που λείπω;;; Έχει κάποιος ανάλογη εμπειρία, πως τα κατάφερε και σε πόσο περίπου χρονικό διάστημα;;; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
