Συγχαρητήρια που αποφασίσατε να πάρετε ενήλικο σκυλάκι από καταφύγιο!
Κι εγώ το ίδιο έκανα και μου βγήκε κοτζαμάμ Μουφ! Ήμουν επομένως ΤΡΟΜΕΡΑ ΤΥΧΕΡΗ και δεν το μετάνοιωσα ποτέ. Αυτό που έπαιξε πάρα πολύ μεγάλο ρόλο στην προσαρμογή του Μουφ, το οποίο σημειωτέον ως γνήσιος τσομπάνος ζούσε σε φάρμα και αρχικά δεν ήθελε ιδιαίτερα να έρθει με τη βλαμένη μικροαστή που του παρουσιάστηκε ξαφνικά εκ του μη όντος, ήταν να τον πάω πρώτα μια πολύ μεγάλη βόλτα. Μετά έκλαιγε διότι φοβόταν μη φύγω χωρίς την αφεντιά του!! Φτάσαμε σπίτι μετά από μεγάλο ταξίδι (επτά ώρες με το αυτοκίνητο!) και μου είχαν πει να τον ξαναβγάλω μεγάλη βόλτα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έφαγε καθόλου από την ώρα που τον πήρα μέχρι την άλλη μέρα, δηλαδή κανα 24ωρο. Ήπιε όμως νερό. Το βράδυ ήρθε και κοιμήθηκε στο δωμάτιό μου, στα πόδια του κρεβατιού μου κάνοντας α-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα, δηλαδή όντας λαχανιασμένος αλλά κοιμήθηκα σαν πουλάκι και δεν ήρθε να με ενοχλήσει. Τον ξανάβγαλα το πρωί μεγάλη βόλτα και μετά πήγα ίσα στη δουλειά μου, οπότε έκλαψε μόνο γιατί του έφυγα και ήταν χαρούμενος όταν γύρισα. Διαπίστωσα επίσης ότι όσο έλειπα έφαγε το φαΐ που του είχα αφήσει στο μπωλ του και έκτοτε τρώει με δώδεκα μασέλες! Αν και είχε λίγο άγχος αποχωρισμού τους πρώτους μήνες, απλώς στεναχωριόταν που έφευγα και χαιρόταν όταν ερχόμουν πίσω, δεν τον άφηνα όμως πάρα πολλές ώρες και φρόντιζα να έρχομαι το μεσημέρι να τον βγάλω λίγο βόλτα. Δεν κατέστρεψε ποτέ απολύτως τίποτα στο σπίτι και δε γαύγιζε καθόλου.
Αυτό που έπαιξε νομίζω τον πολύ μεγάλο ρόλο ήταν οι βόλτες διότι του επέτρεψαν να δεθεί μαζί μου και γενικά λένε ότι αυτό είναι το σημαντικό που πρέπει να κάνει κανείς μόλις πάρει ενήλικο σκύλο, δηλαδή μεγάλη βόλτα αμέσως πριν καν "εγκατασταθεί" στο σπίτι. Έτσι έκανα κι εγώ: φτάσαμε σπίτι, πάρκαρα το αυτοκίνητο, έδωσα νερό στο Μουφ, το άφησα να μουφιάσει το σπίτι και μετά αμέσως έξω για μεγάλη βόλτα. Επίσης τον πήγα εκπαίδευση σχετικά γρήγορα, δηλαδή τον πήρα τέλη Αυγούστου και ξεκινήσαμε εκπαίδευση αρχές Οκτωβρίου διότι τότε ξεκινούσαν τα μαθήματα. Στο μεταξύ προσπαθούσα να τον εκπαιδεύσω με βάση αυτά που είχα διαβάσει και δει σε βίντεο.
Το καλό με τους σκύλους είναι ότι συνηθίζουν γρήγορα και προσαρμόζονται εύκολα. Αν μάλιστα δεν είναι φοβικοί δένονται αμέσως με το αφεντικό τους. Παίζει ρόλο και το να μην τον επιβραβεύεις άμα φοβάται ή στρεσσάρεται και όταν γυρίζεις σπίτι να φέρεσαι σα να μην τρέχει τίποτα. Αν μάλιστα ο σκύλος δείχνει να έχει ιδιαίτερο άγχος, να τον αγνοείς μέχρι να ηρεμήσει και μετά να τον χαιρετίσεις/χαϊδέψεις/επιβραβεύσεις.
Μια ακόμα σημείωση: εφόσον έχετε πάρει σβάρνα τα καταφύγια, θα σε συμβούλευα να δεθείς κάπως πρώτα με το σκυλί που θέλεις, δηλαδή να παίξεις μαζί του, να το βγάλεις λίγο βόλτα, να δεις αν ταιριάζετε και μάλιστα αν είναι θαρραλέο και όχι φοβικό. Το Μουφ π.χ. είναι πολύ περίεργο, μουφιάζει τα πάντα και είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι "in your face", δηλαδή λίγο "θρασύ" αν και με γλύκα, άρα όχι εκνευριστικό. Επομένως δεν έχει φοβίες. Θα σου πουν όμως και στο καταφύγιο για το χαρακτήρα των σκυλιών που έχουν. Προσωπικά προτιμώ τα ενήλικα σκυλιά που ήδη ξέρουν την τουαλέτα τους, κάτι που δε με απασχόλησε ποτέ με το Μουφ. Και δεν είχα και να προσέχω τις διάφορες φοβικές περιόδους των κουταβιών.
