Το παρακάτω κείμενο και οι φωτογραφίες είναι από την εισήγηση της Βούλας Παπουτσάνη στο σεμινάριο του Κ.Ο.Α., στην Πάτρα στις 15/05/2000, έτσι όπως δημοσιεύθηκε από το περιοδικό "Dog's, ο Κόσμος του Σκύλου".
Το περιβάλλον ανάπτυξης του Ελληνικού Ποιμενικού, παράγοντας διαμόρφωσης των ιδιοτήτων του.
Ο Ελληνικός Ποιμενικός μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ο Μεγάλος Ορεινός Ποιμενικός Σκύλος της χώρας μας. Η διαχείριση των κοπαδιών μας χαρακτηρίζεται από συνεχείς εποχιακές μετακινήσεις, γεγονός που απαιτεί έναν σκύλο φύλακα και συνοδό, ρωμαλέο, δυνατό και ικανό να κινείται σε μεγάλες αποστάσεις και για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Αυτός ο τρόπος ζωής απαιτεί ένα σκύλο λιτοδίαιτο, που να μπορεί να επιβιώνει σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Οι ακραίες εκφράσεις των σωματικών χαρακτηριστικών προς τον γιγαντιαίο ή ελαφρύ τύπο δεν βοηθούν τη λειτουργικότητα του, ούτε και την επιβίωσή του.
Οι κτηνοτρόφοι χρησιμοποιούν τους ίδιους σκύλους τόσο στα πεδινά όσο και στα ορεινά. Η χρησιμοποίηση αυτή δημιουργεί πληθυσμούς με μια ομοιογένεια η οποία αποκλείει το διαχωρισμό της φυλής σε ορεινό ή πεδινό τύπο. Ο χρωματισμός του Ποιμενικού αποτελεί αισθητική επιλογή του κτηνοτρόφου και δεν έχει σχέση με το σωματικό τύπο και την ικανότητα για εργασία και γι'αυτό παρατηρούμε ποικιλία χρωματισμών.
Το τρίχωμα, πυκνό και με υπομανδύα, προφυλάσσει το σκύλο από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Είναι απαραίτητο δομικό στοιχείο. -Το μήκος της ουράς που εμφανίζεται διαφορετικό σε ορισμένα δείγματα της φυλής οφείλεται σε μετάλλαξη γονιδίων και χρειάζεται μελέτη και προσεκτική εκτροφή.
Μέχρι στιγμής δεν έχει παρατηρηθεί σύνδεση των σκουρόχρωμων δειγμάτων με εκφυλιστικές τάσεις του σκελετού.
Σήμερα στην ύπαιθρο είναι δυνατόν να συναντήσει κανείς πολλά διαφορετικά στοιχεία στους ποιμενικούς σκύλους που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται:
1. Στις μιγαδοποιήσεις του Ελληνικού Ποιμενικού με άλλες φυλές, ηθελημένα ή κατά λάθος.
2. Στη συγγενική (κλειστή) αναπαραγωγή που εφαρμόστηκε από τους κτηνοτρόφους και σταθεροποίησε κάποια χαρακτηριστικά. Αυτό το φαινόμενο όπως των αποκλίσεων, μπορεί να παρασύρει σε εσφαλμένες εκτιμήσεις του πληθυσμού των Ποιμενικών αυτών σκύλων, σε τύπους, φυλές και υποφυλές.
Η εκτροφή σήμερα αντιμετωπίζει προβλήματα. Αυτά εστιάζονται κυρίως στην ανεύρεση αυθεντικών ατόμων της φυλής με τα επιθυμητά μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς οι απώλειες στον πληθυσμό τους είναι μεγάλες και οι κτηνοτρόφοι φαίνονται πλέον αδύναμοι να ελέγξουν την αναπαραγωγή.
Τα τελευταία χρόνια το εμπορικό ενδιαφέρον παρουσίασε μια μεγάλη άνοδο και στη φάση αυτή, ο παράγων εμπορικότητα είναι συγκρουόμενος με τις απαιτήσεις της ορθολογικής ζωοτεχνικής διαχείρισης. Οι έμποροι ενδιαφέρονται κυρίως για την κάλυψη της ζήτησης και δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν τις οικονομικές και άλλες θυσίες που απαιτεί η ζωοτεχνική διαδικασία. Τις αυστηρές δηλαδή επιλογές για την επιτυχία στην προσέγγιση του μορφολογικού προτύπου και ταυτόχρονα την απόρριψη και απομάκρυνση από την εκτροφή πολυάριθμων σκύλων που αποκλίνουν απ'αυτό.
"Μούργος", 11 ετών, περιοχή Τρικάλων (προσέξτε το βοϊδοτόμαρο, αριστερά του σκύλου, όπου είναι η τροφή που δίνει ο κτηνοτρόφος στα ζώα του!).
"Μούτρο" (αδελφός του "Μούργου" από τον ίδιο πατέρα) 10 ετών, περιοχή Τρικάλων.
"Ταρζάν" 11 ετών, περιοχή Τρικάλων.
Οι αναλογίες, ο σκελετός, το λωγάνιο (χαλαρό δέρμα στο λαιμό), τα πέλματα, ακόμα και οι χρωματισμοί των τριών σκύλων παραπέμπουν σαφώς σε ορεινό μολοσσοειδή τύπο (όπως του Ιβηρικού Μάστιφ) και ουδεμία σχέση έχουν με ελαφρύτερα (και επί το πλείστον μακρύτριχα) δείγματα.
Αγγλικό χαρακτικό που απεικονίζει Θιβετιανό Μάστιφ.
Βούλα Παπουτσάνη με κουτάβι Ελληνικού Ποιμενικού.
Το περιβάλλον ανάπτυξης του Ελληνικού Ποιμενικού, παράγοντας διαμόρφωσης των ιδιοτήτων του.
Ο Ελληνικός Ποιμενικός μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ο Μεγάλος Ορεινός Ποιμενικός Σκύλος της χώρας μας. Η διαχείριση των κοπαδιών μας χαρακτηρίζεται από συνεχείς εποχιακές μετακινήσεις, γεγονός που απαιτεί έναν σκύλο φύλακα και συνοδό, ρωμαλέο, δυνατό και ικανό να κινείται σε μεγάλες αποστάσεις και για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Αυτός ο τρόπος ζωής απαιτεί ένα σκύλο λιτοδίαιτο, που να μπορεί να επιβιώνει σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Οι ακραίες εκφράσεις των σωματικών χαρακτηριστικών προς τον γιγαντιαίο ή ελαφρύ τύπο δεν βοηθούν τη λειτουργικότητα του, ούτε και την επιβίωσή του.
Οι κτηνοτρόφοι χρησιμοποιούν τους ίδιους σκύλους τόσο στα πεδινά όσο και στα ορεινά. Η χρησιμοποίηση αυτή δημιουργεί πληθυσμούς με μια ομοιογένεια η οποία αποκλείει το διαχωρισμό της φυλής σε ορεινό ή πεδινό τύπο. Ο χρωματισμός του Ποιμενικού αποτελεί αισθητική επιλογή του κτηνοτρόφου και δεν έχει σχέση με το σωματικό τύπο και την ικανότητα για εργασία και γι'αυτό παρατηρούμε ποικιλία χρωματισμών.
Το τρίχωμα, πυκνό και με υπομανδύα, προφυλάσσει το σκύλο από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Είναι απαραίτητο δομικό στοιχείο. -Το μήκος της ουράς που εμφανίζεται διαφορετικό σε ορισμένα δείγματα της φυλής οφείλεται σε μετάλλαξη γονιδίων και χρειάζεται μελέτη και προσεκτική εκτροφή.
Μέχρι στιγμής δεν έχει παρατηρηθεί σύνδεση των σκουρόχρωμων δειγμάτων με εκφυλιστικές τάσεις του σκελετού.
Σήμερα στην ύπαιθρο είναι δυνατόν να συναντήσει κανείς πολλά διαφορετικά στοιχεία στους ποιμενικούς σκύλους που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται:
1. Στις μιγαδοποιήσεις του Ελληνικού Ποιμενικού με άλλες φυλές, ηθελημένα ή κατά λάθος.
2. Στη συγγενική (κλειστή) αναπαραγωγή που εφαρμόστηκε από τους κτηνοτρόφους και σταθεροποίησε κάποια χαρακτηριστικά. Αυτό το φαινόμενο όπως των αποκλίσεων, μπορεί να παρασύρει σε εσφαλμένες εκτιμήσεις του πληθυσμού των Ποιμενικών αυτών σκύλων, σε τύπους, φυλές και υποφυλές.
Η εκτροφή σήμερα αντιμετωπίζει προβλήματα. Αυτά εστιάζονται κυρίως στην ανεύρεση αυθεντικών ατόμων της φυλής με τα επιθυμητά μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς οι απώλειες στον πληθυσμό τους είναι μεγάλες και οι κτηνοτρόφοι φαίνονται πλέον αδύναμοι να ελέγξουν την αναπαραγωγή.
Τα τελευταία χρόνια το εμπορικό ενδιαφέρον παρουσίασε μια μεγάλη άνοδο και στη φάση αυτή, ο παράγων εμπορικότητα είναι συγκρουόμενος με τις απαιτήσεις της ορθολογικής ζωοτεχνικής διαχείρισης. Οι έμποροι ενδιαφέρονται κυρίως για την κάλυψη της ζήτησης και δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν τις οικονομικές και άλλες θυσίες που απαιτεί η ζωοτεχνική διαδικασία. Τις αυστηρές δηλαδή επιλογές για την επιτυχία στην προσέγγιση του μορφολογικού προτύπου και ταυτόχρονα την απόρριψη και απομάκρυνση από την εκτροφή πολυάριθμων σκύλων που αποκλίνουν απ'αυτό.
"Μούργος", 11 ετών, περιοχή Τρικάλων (προσέξτε το βοϊδοτόμαρο, αριστερά του σκύλου, όπου είναι η τροφή που δίνει ο κτηνοτρόφος στα ζώα του!).
"Μούτρο" (αδελφός του "Μούργου" από τον ίδιο πατέρα) 10 ετών, περιοχή Τρικάλων.
"Ταρζάν" 11 ετών, περιοχή Τρικάλων.
Οι αναλογίες, ο σκελετός, το λωγάνιο (χαλαρό δέρμα στο λαιμό), τα πέλματα, ακόμα και οι χρωματισμοί των τριών σκύλων παραπέμπουν σαφώς σε ορεινό μολοσσοειδή τύπο (όπως του Ιβηρικού Μάστιφ) και ουδεμία σχέση έχουν με ελαφρύτερα (και επί το πλείστον μακρύτριχα) δείγματα.
Αγγλικό χαρακτικό που απεικονίζει Θιβετιανό Μάστιφ.
Βούλα Παπουτσάνη με κουτάβι Ελληνικού Ποιμενικού.
Last edited:
