Το κειμενο ηρθε απο Αμερικη και Γερμανια με την θερμη παρακληση να μεταφραστει στα ελληνικα και να διαδοθει.
Η ιστορια της Λεας
Δεν γνωριζω πολλα για τον τοπο που γεννηθηκα,ηταν στενα και σκοτεινα μαζι μας δεν επαιξαν ποτε ανθρωποι.
Θυμαμαι ακομη την μητερα μου και την ,μαλακη της γουνα,αλλα ηταν συχνα αρρωστη και αδυνατη.
Ειχε παντα πολυ λιγο γαλα για μενα και τα αδερφια μου.
Οι περισσοτεροι απο αυτους πεθαναν ξαφνικα.
Οταν με πηραν μακρια της ειχα τρομερο φοβο,και στεναχωριωμουν πολυ,τα πρωτα μου δοντακια ισα ισα που ειχαν βγη,και χρειαζομουν τοσο πολυ την μητερα μου.
Καημενη μαμα,ηταν πολυ αρρωστη,η ανθρωποι εκει ελεγαν οτι επιτελους θα παρουν χρηματα,και οτι το κλαμα το δικο μου και των αδερφων μου αρχιζει και τους τρελλαινει.
Ετσι μια μερα μας εβαλαν σε ενα κουτι και μας εστειλαν.
Γλυφαμε ο ενας τον αλλο και αισθανομαστε ο ενας το τρεμουλο του αλλου,σχεδον λιποθυμοι απο τον φοβο.
Κανενας δεν ηρθε να μας παρηγορηση.
Ολες αυτες οι καινουριες μυρωδιες και οι παραξενοι θορυβοι-καταληξαμε σε ενα Πετ σοπ,ενα καταστημα οπου υπαρχουν διαφορα ζωα,αλλα νιαουριζουν αλλα σφυρανε και αλλα κελαηδανε.
Ακουμε και αλλα κουταβια,εγω και η αδερφη μου αγκαλιαστηκαμε σφιχτα στο μικρο κλουβι.
Μερικες φορες ερχοταν ανθρωποι και μας εβλεπαν,πολλες φορες μικροι ανθρωποι,φαινοταν ευτιχισμενοι σαν να ηθελαν να παιξουν μαζι μας.
Περνουσαν οι μερες στο μικρο κλουβι,μερικες φορες καποιοι μας σηκωναν επανω και μας εξεταζαν,μερικοι ηταν φιλικοι και μας χαιδευαν,αλλοι παλι ηταν λιγο απροσεκτοι,μερικες φορες καποιοι ελεγαν οτι ειμαστε γλυκες και οτι θελουν εναν απο εμας,αλλα μετα εφευγαν.
Εχθες το βραδυ πεθανε η αδερφη μου.
Ειχα το κεφαλακι μου επανω της και ενιωσα πως εφυγε η ζωη μεσα απο το αδυναμο σωμα της.
Οταν το πρωι την εβγαλαν απο το κλουβι ειπαν οτι ηταν αρρωστη,και οτι τωρα πρεπει να με πουλησουν φθηνα,για να φυγω γρηγορα.
Κανενας δεν προσεξε το βουβο μου κλαμα οταν πεταξαν την αδερφη μου.
Σημερα ηρθε μια οικογενεια και με αγορασε,τωρα θα πανε ολα καλα.
Ειναι καλοι ανθρωποι αφου αποφασισαν να αγορασουν εμενα.
Μου δινουν καλο φαγητο,σε ενα πολυ ωραιο πιατο,και το μικρο κοριτσακι με παιρνει στα χερια και με χαιδευει απαλα.Η μαμα της και ο μπαμπας λενε οτι ειμαι πολυ καλο σκυλακι.Το ονομα μου ειναι τωρα Λεα.
Μου επιτρεπεται να γλυφω την οικογενεια μου αυτο ειναι θαυμασιο,μου μαθαινουν ολα οσα πρεπει να κανω,με προσεχουν,το φαγητο ειναι πολυ καλο και μπολικο,και με αγαπανε παρα πολυ.
Δεν θελω τιποτα περισσοτερο απο το να με αγαπανε αυτοι οι ανθρωποι,και τιποτα δεν ειναι καλυτερο απο το να παιζω με το κοριτσακι στο πατωμα,και να τρεχουμε στον κηπο.
Πρωτη επισκεψη στον γιατρο,παραξενο μερος,μου εκαναν μερικα εμβολια.
Η καλυτερη μου φιλη το κοριτσακι,με κραταγε απαλα και μου ελεγε ολα καλα,χαλαρωσα.
Ο γιατρος ελεγε λογια λυπημενα στην αγαπημενη μου οικογενεια ,φαινοντουσαν πολυ στεναχωρημενοι.
Μιλουσε για προβληματα υγειας,για αγριους εκτροφεις,αρρωστους γονεις,τιποτα δεν καταλαβα απο ολα αυτα,αλλα ηταν τρομερο να βλεπω ετσι την αγαπημενοι μου οικογενεια.
Τωρα ειμαι 6 μηνων,τα αλλα κουταβια στην ηλικια μου ειναι υγιη και δυνατα,εγω ομως ποναω πολυ σε καθε μου κινηση,και οι πονοι δεν υποχωρουν.
Εκτος αυτου δεν μπορω να παρω αερα οταν παιζω με το κοριτσακι,θα ηθελα πολυ να ημουν ενα γερο σκυλακι,αλλα απλα δεν τα καταφερνω,ο πατερας και η μητερα μιλανε για μενα,μου ραγιζει η καρδια οταν τους βλεπω ολους τοσο λυπημενους.
Μετα απο πολλες επισκεψεις στον γιατρο,ελεγαν παντα γεννετικο,κληρονομικο,κακες συνθηκες,και οτι δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα.
Θελω να παιξω εξω στον ζεστο ηλιο με την οικογενεια μου να τρεξω να πηδηξω,δεν γινεται.
Το τελευταιο βραδυ ηταν χειροτερο απο ποτε,δεν μπορουσα ουτε να σηκωθω για να πιω νερο,και ουρλιαζα απο τον πονο.
Με σηκωνουν στο αυτοκινητο,παραξενοι φαινονται τι να εγινε?εκανα τιποτα λαθος?
Οχι οχι αφου με χαιδευουν και μου μιλανε γλυκα,αχ να σταματουσαν αυτοι οι πονοι,δεν μπορω ουτε τα δακρυα απο το κοριτσακι να γλυψω,τουλαχιστο εχω το κεφαλακι μου στα χερια της.
Το τραπεζι του γιατρου ειναι κρυο,φοβαμαι.
Οι ανθρωποι κλαινε πανω στην γουνα μου,προσπαθω να γλυψω τα χερια τους.
Ο γιατρος εχει σημερα χρονο και ειναι πολυ φιλικος,και εγω ποναω λιγοτερο.
Το κοριτσακι με κραταει απαλα,ενα μικρο τσιμπημα...
Θεε μου ο πονος υποχωρει,αισθανομαι ειρηνη και ευχαριστηση.
ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ-βλεπω την μητερα μου τους αδερφους και της αδερφες μου σε ενα μεγαλο πρασινο λειβαδι,μου φωναζουν οτι εκει δεν υπαρχει πονος,μονο ειρηνη και τυχη.
Ετσι λεω στην οικογενεια μου εις το επανειδην,με τον μοναδικο μου τροπο,το κουνημα της ουρας μου και εναν αναστεναγμο.
Θα ηθελα να περασω πολλα ομορφα χρονια μαζι σας,αλλα δεν ηταν γραφτο,αντι αυτου σας εφερα μονο προβληματα.
Λυπαμαι πολυ ημουν μονο ενα εμπορικο προιον.
Λεα
Η ιστορια της Λεας
Δεν γνωριζω πολλα για τον τοπο που γεννηθηκα,ηταν στενα και σκοτεινα μαζι μας δεν επαιξαν ποτε ανθρωποι.
Θυμαμαι ακομη την μητερα μου και την ,μαλακη της γουνα,αλλα ηταν συχνα αρρωστη και αδυνατη.
Ειχε παντα πολυ λιγο γαλα για μενα και τα αδερφια μου.
Οι περισσοτεροι απο αυτους πεθαναν ξαφνικα.
Οταν με πηραν μακρια της ειχα τρομερο φοβο,και στεναχωριωμουν πολυ,τα πρωτα μου δοντακια ισα ισα που ειχαν βγη,και χρειαζομουν τοσο πολυ την μητερα μου.
Καημενη μαμα,ηταν πολυ αρρωστη,η ανθρωποι εκει ελεγαν οτι επιτελους θα παρουν χρηματα,και οτι το κλαμα το δικο μου και των αδερφων μου αρχιζει και τους τρελλαινει.
Ετσι μια μερα μας εβαλαν σε ενα κουτι και μας εστειλαν.
Γλυφαμε ο ενας τον αλλο και αισθανομαστε ο ενας το τρεμουλο του αλλου,σχεδον λιποθυμοι απο τον φοβο.
Κανενας δεν ηρθε να μας παρηγορηση.
Ολες αυτες οι καινουριες μυρωδιες και οι παραξενοι θορυβοι-καταληξαμε σε ενα Πετ σοπ,ενα καταστημα οπου υπαρχουν διαφορα ζωα,αλλα νιαουριζουν αλλα σφυρανε και αλλα κελαηδανε.
Ακουμε και αλλα κουταβια,εγω και η αδερφη μου αγκαλιαστηκαμε σφιχτα στο μικρο κλουβι.
Μερικες φορες ερχοταν ανθρωποι και μας εβλεπαν,πολλες φορες μικροι ανθρωποι,φαινοταν ευτιχισμενοι σαν να ηθελαν να παιξουν μαζι μας.
Περνουσαν οι μερες στο μικρο κλουβι,μερικες φορες καποιοι μας σηκωναν επανω και μας εξεταζαν,μερικοι ηταν φιλικοι και μας χαιδευαν,αλλοι παλι ηταν λιγο απροσεκτοι,μερικες φορες καποιοι ελεγαν οτι ειμαστε γλυκες και οτι θελουν εναν απο εμας,αλλα μετα εφευγαν.
Εχθες το βραδυ πεθανε η αδερφη μου.
Ειχα το κεφαλακι μου επανω της και ενιωσα πως εφυγε η ζωη μεσα απο το αδυναμο σωμα της.
Οταν το πρωι την εβγαλαν απο το κλουβι ειπαν οτι ηταν αρρωστη,και οτι τωρα πρεπει να με πουλησουν φθηνα,για να φυγω γρηγορα.
Κανενας δεν προσεξε το βουβο μου κλαμα οταν πεταξαν την αδερφη μου.
Σημερα ηρθε μια οικογενεια και με αγορασε,τωρα θα πανε ολα καλα.
Ειναι καλοι ανθρωποι αφου αποφασισαν να αγορασουν εμενα.
Μου δινουν καλο φαγητο,σε ενα πολυ ωραιο πιατο,και το μικρο κοριτσακι με παιρνει στα χερια και με χαιδευει απαλα.Η μαμα της και ο μπαμπας λενε οτι ειμαι πολυ καλο σκυλακι.Το ονομα μου ειναι τωρα Λεα.
Μου επιτρεπεται να γλυφω την οικογενεια μου αυτο ειναι θαυμασιο,μου μαθαινουν ολα οσα πρεπει να κανω,με προσεχουν,το φαγητο ειναι πολυ καλο και μπολικο,και με αγαπανε παρα πολυ.
Δεν θελω τιποτα περισσοτερο απο το να με αγαπανε αυτοι οι ανθρωποι,και τιποτα δεν ειναι καλυτερο απο το να παιζω με το κοριτσακι στο πατωμα,και να τρεχουμε στον κηπο.
Πρωτη επισκεψη στον γιατρο,παραξενο μερος,μου εκαναν μερικα εμβολια.
Η καλυτερη μου φιλη το κοριτσακι,με κραταγε απαλα και μου ελεγε ολα καλα,χαλαρωσα.
Ο γιατρος ελεγε λογια λυπημενα στην αγαπημενη μου οικογενεια ,φαινοντουσαν πολυ στεναχωρημενοι.
Μιλουσε για προβληματα υγειας,για αγριους εκτροφεις,αρρωστους γονεις,τιποτα δεν καταλαβα απο ολα αυτα,αλλα ηταν τρομερο να βλεπω ετσι την αγαπημενοι μου οικογενεια.
Τωρα ειμαι 6 μηνων,τα αλλα κουταβια στην ηλικια μου ειναι υγιη και δυνατα,εγω ομως ποναω πολυ σε καθε μου κινηση,και οι πονοι δεν υποχωρουν.
Εκτος αυτου δεν μπορω να παρω αερα οταν παιζω με το κοριτσακι,θα ηθελα πολυ να ημουν ενα γερο σκυλακι,αλλα απλα δεν τα καταφερνω,ο πατερας και η μητερα μιλανε για μενα,μου ραγιζει η καρδια οταν τους βλεπω ολους τοσο λυπημενους.
Μετα απο πολλες επισκεψεις στον γιατρο,ελεγαν παντα γεννετικο,κληρονομικο,κακες συνθηκες,και οτι δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα.
Θελω να παιξω εξω στον ζεστο ηλιο με την οικογενεια μου να τρεξω να πηδηξω,δεν γινεται.
Το τελευταιο βραδυ ηταν χειροτερο απο ποτε,δεν μπορουσα ουτε να σηκωθω για να πιω νερο,και ουρλιαζα απο τον πονο.
Με σηκωνουν στο αυτοκινητο,παραξενοι φαινονται τι να εγινε?εκανα τιποτα λαθος?
Οχι οχι αφου με χαιδευουν και μου μιλανε γλυκα,αχ να σταματουσαν αυτοι οι πονοι,δεν μπορω ουτε τα δακρυα απο το κοριτσακι να γλυψω,τουλαχιστο εχω το κεφαλακι μου στα χερια της.
Το τραπεζι του γιατρου ειναι κρυο,φοβαμαι.
Οι ανθρωποι κλαινε πανω στην γουνα μου,προσπαθω να γλυψω τα χερια τους.
Ο γιατρος εχει σημερα χρονο και ειναι πολυ φιλικος,και εγω ποναω λιγοτερο.
Το κοριτσακι με κραταει απαλα,ενα μικρο τσιμπημα...
Θεε μου ο πονος υποχωρει,αισθανομαι ειρηνη και ευχαριστηση.
ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ-βλεπω την μητερα μου τους αδερφους και της αδερφες μου σε ενα μεγαλο πρασινο λειβαδι,μου φωναζουν οτι εκει δεν υπαρχει πονος,μονο ειρηνη και τυχη.
Ετσι λεω στην οικογενεια μου εις το επανειδην,με τον μοναδικο μου τροπο,το κουνημα της ουρας μου και εναν αναστεναγμο.
Θα ηθελα να περασω πολλα ομορφα χρονια μαζι σας,αλλα δεν ηταν γραφτο,αντι αυτου σας εφερα μονο προβληματα.
Λυπαμαι πολυ ημουν μονο ενα εμπορικο προιον.
Λεα
