Το άγχος...για το σκύλο μας

[stamatia]

Μας χαρίζουν άπειρες στιγμές αγάπης, γέλιου, παιχνιδιού, συντροφιάς, αναμνήσεων και τόσα ακόμη....αλλά μας χαρίζουν και κάτι απίστευτες στιγμές άγχους και αγωνίας και στεναχώριας άλλες φορές μικρότερες έντασης άλλες φορές μεγαλύτερης αρχίζοντας απο κουτάβια έως το τέλος τους...όπως :
1) Έχω αγωνία για την έλευση του κουταβιού
2) Έχω πάρει τα πάντα ?
3) Θα μάθει να τα κάνει έξω ?
4) Κάνει διάρροιες και έχει αίμα
5) Κάνει εμμετό
6) Πότε θα βγουν οι εξετάσεις αίματος ?
7) Χτύπησε και κουτσαίνει
8 Δέχθηκε επίθεση και τον δάγκωσαν ...τώρα?
9) Δεν τρώει
10) Άγανα στην μύτη
11) Είναι άραγε ευτυχισμένος μαζί μου ?
12) Έχει σοβαρή αρρώστεια
13) Τον βλέπω να πονάει
14) Είναι μεγάλος σε ηλικία
και πόσα άλλα που δεν τα θυμάμαι τώρα...και μπορείτε να συμπληρώσετε...
Παρόλα αυτά ....πάντα έχουμε κάποιον σύντροφο δίπλα μας και ποτέ δεν ξεχνάμε αυτούς που χάσαμε

 

[Eirini-Fontas]

15) Μην ξεχασω φευγοντας καμια πορτα ανοιχτη και μου την κανουν
16) Μην περασει κανενας και μου τα βουτηξει
17) Μην ριξουν φολες στον κηπο μου

 

[christostr]

15) Μην ξεχασω φευγοντας καμια πορτα ανοιχτη και μου την κανουν

..................

Αιγαία... σε θυμόμαστε, μας λείπεις και σε αγαπάμε πολύ!!

 

[Chloe]

Για τον μεγάλο:
Μεγάλωσε, επίσημα "γέρασε" και αν και έχει τόσες αντοχές... χριστέ μου... τι θα περάσουμε από δω και πέρα? Στενοχώριες ε? Γίνεται να αργήσουν όσο πάει?
Κι άλλες ωραίες και ευχάριστες σκέψεις, τέτοιου τύπου που μάλλον δεν θέλετε να τις μοιραστώ.
Κι ακόμα: Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει ο μικρός? Θα συνεχίσει να τον δέχεται?

Για τον μικρό:
Το βασικό μου άγχος είναι η κοινωνικοποίησή του. Δεν θέλω να επαναληφθούν τα λάθη που έγιναν με τον μεγάλο.
Είναι δύσκολο να έχεις μικρόσωμο σκύλο και να προσπαθείς να τον κοινωνικοποιήσεις σωστά, όταν είσαι μάλιστα φύσει αγχώδης και υπερπροστατευτικός άνθρωπος, όπως εγώ.
Πώς θα αποκτήσει λοιπόν σωστή κοινωνικοποίηση με παιδιά και κυρίως σκυλιά που του ρίχνουν τόσες φορές στο μέγεθος, παραμένοντας ταυτόχροχρονα ασφαλής?
Πέρα απ' αυτό: Να μάθει καλά πέντε βασικές εντολές μεγαλώνοντας, πάλι για την ασφάλειά του.
Κι άλλα...
Θα είναι υγιής?
Θα είναι χαρούμενος?
Θα νιώθει ασφαλής και ήρεμος όσο μένει μόνος του στο σπίτι?
Θα του προσφέρω όσα χρειάζεται?

 

[Eirini-Fontas]

18) μην ταλαιπωρηθουν απο καμια αρρωστια

Θα μου πεις γινεται? Ηδη ο Φωντας μου ειναι 8 και το προσδοκιμο στην φυλη του
8-10 χρονια. Πως να μην με τρωει το αγχος? Ποτε ηταν κουταβι ποτε "γερασε"
δεν καταλαβα πως περασαν ετσι τα χρονια. Και παντα σκεφτομαι, του εχω προσφερει
οσα θα επρεπε? Αμαν πια με αυτο το αγχος. . .

 

[Hopsi]

15) ωχ αμαν! ξυνεται. Τι ειναι; αλλεργικο; ψυλλοι;
16) καταραμενα κουνουπια και σκνιπες. Κι αν το τσιμπησουν;;; τα τσιμπουρια αντε κ τα βλεπεις. τους ψυλλους το ιδιο. Η σκνιπα ομως;;; ουφ...

 

[stamatia]

Γιατί το ερώτημα και η απόφαση της ευθανασίας (μακριά απο εμάς παναγία μου...) είναι λίγο ???