http://istoriesadespoton.gr/apo-kar...oy-argopethaine-sto-dimotiko-kynokomeio-voloy
Η ζωή έδειξε τελικά το καλό της πρόσωπο στη σκελετωμένη σκυλίτσα που βλέπετε στις φωτογραφίες, η οποία αργοπέθαινε από την ασιτία και τις ασθένειες στο Δημοτικό Κυνοκομείο Βόλου. Από την κόλαση του κυνοκομείου, που μόνο ως καταφύγιο δεν λειτουργεί, βρέθηκε κυριολεκτικά στον παράδεισο που της χάρισε απλόχερα η Σταματίνα Σταματάκου απαλλάσσοντας την από το μαρτύριο του παράνομου εγκλεισμού της.
Η Σταματίνα Σταματάκου ήταν ανάμεσα στους φιλόζωους που ταξίδεψαν στις 18 Οκτωβρίου από την Αθήνα στα Γλαφυρά Μαγνησίας και είδε με τα μάτια της το μαρτύριο που βιώνουν τ’ αδέσποτα σκυλάκια που ζουν παρανόμως έγκλειστα στο Δημοτικό Κυνοκομείο Βόλου κατ’ εντολή του Δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου για να κάνει πράξη την προεκλογική του δέσμευση ότι «θα καθαρίσει την πόλη από τα σκυλιά».
Ανάμεσα στα δεκάδες αποστεωμένα και άρρωστα ζώα που ήρθε αντιμέτωπη η Σταματίνα Σταματάκου εκείνη την ημέρα στο κυνοκομείο – κόλαση του Βόλου ήταν και η Πεντάμορφη, όπως αργότερα την ονόμασε. Μια σκυλίτσα, πετσί και κόκκαλο, να βιώνει τον δικό της Γολγοθά.
«Αυτό το δύστυχο και εξαιρετικά αδύνατο πλάσμα που μετά βίας στεκόταν όρθιο στα πόδια του, μου έδωσε δειλά το πόδι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή κατάφερα να καταπιέζω μέσα μου την απέραντη θλίψη και να κρατώ τη ψυχραιμία μου. Αυτό όμως το άγγιγμα της Πεντάμορφης μ’ έκανε να ξεσπάσω σε κλάματα. Την αγκάλιασα και της υποσχέθηκα ότι θα τη σώσω» ανέφερε η Σταματίνα Σταματάκου στις “Ιστορίες Αδέσποτων”.
Με βαριά καρδιά έφυγε από το κυνοκομείο κουβαλώντας μαζί της τη δυστυχία των έγκλειστων ζώων, τις εικόνες φρίκης που αντίκρισε και το άγγιγμα της Πεντάμορφής της. Μετά από τρεις μέρες γύρισε ξανά στο Βόλο και τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στο ταλαίπωρο αυτό πλάσμα. Υιοθέτησε κι επισήμως την Πεντάμορφη και φύγανε αυτή τη φορά μαζί από το Βόλο για τη νέα τους κοινή ζωή.
Την είχαν καταντήσει ένα μάτσο κόκκαλα
H Σταματίνα Σταματάκου περιγράφει στις “Ιστορίες Αδέσποτων” την εμπειρία της κατά την επίσκεψη της στο Δημοτικό Κυνοκομείο Βόλου και εξηγεί πώς αποφάσισε να υιοθετήσει ένα από τα έγκλειστα σκυλάκια για να το απαλλάξει από το μαρτύριο που βίωνε.
«Την Κυριακή 18 Οκτωβρίου επισκέφθηκα στο Δημοτικό Κυνοκομείο Βόλου μαζί με άλλους εθελοντές από την Αττική. Νόμιζα ότι ήμουν προετοιμασμένη για όσα θα αντίκριζα. Έκανα λάθος τελικά. Δεν άντεξα. Ντράπηκα για το είδος μου. Κλουβιά με ψυχές καταδικασμένες σε αργό ή γρήγορο θάνατο, να λιώνουν κυριολεκτικά από την ασιτία και την επιτηδευμένη αδιαφορία.
Βρέθηκα ανάμεσα σε πλάσματα χωρίς φωνή που εκκωφαντικά με παρακαλούσαν να τα σώσω, κι εγώ ήμουν ανίκανη να το κάνω. Δεκάδες ζευγάρια μάτια που με κάρφωναν με το βλέμμα τους, με εκλιπαρούσαν και μου υποδείκνυαν πόσο αισχρό μπορεί να γίνει το ανθρώπινο είδος.
Περιμετρικά του Κολαστηρίου Πτωμάτων, όπως τ’ ονόμασα, παντού νεκρά σκυλιά. Άλλα πεθαμένα μόλις μία ημέρα, άλλα σε αποσύνθεση. Ζώα που δολοφονήθηκαν και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτά, είναι τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα…
Ένα έγκλημα που συντελείται σε μια πόλη που κανείς δε μιλάει και δεν διαμαρτύρεται. Οι κάτοικοι της παριστάνουν τους αδιάφορους, ενώ 20 λεπτά απόσταση από την τάχα μου υποψήφια πόλη για πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης γίνονται μαζικές εξοντώσεις ανυπεράσπιστων πλασμάτων που δεν μπορούν να μιλήσουν και ξέρουν μόνο να αγαπάνε. Ο αιρετός Α. Μπέος είναι κράτος εν κράτει, ο Ν. Πολύζος ο εκλεκτός τους για το Άουσβιτς των ζώων. Τα ζώα όμως τι φταίνε για τις πράξεις των ανθρώπων;
Τι να απαντούσα εγώ στην αποστεωμένη σκυλίτσα στο κλουβί με τον αριθμό 5 όταν πήγα να την ταΐσω. Το εξαιρετικά αδύνατο αυτό πλάσμα ενώ δεν μπορούσε καν να σταθεί όρθιο σήκωσε το πόδι του για να το χαϊδέψω στην κοιλιά. Τι να έλεγα σ’ αυτά τα μάτια; Πώς να της δικαιολογούσα τη χυδαιότητα του ανθρώπου; 'Έκλαιγα ασταμάτητα και ζητούσα συγγνώμη στην κάθε βασανισμένη ψυχή ξεχωριστά. Πόσες συγγνώμες όμως θα έφταναν;
Τότε αποφάσισα αυτό που θεωρούσα σωστό. Αν ο καθένας μας έσωζε από ένα δύστυχο ζώο, θα σώζονταν όλα. Εκείνη τη μέρα με πόνο ψυχής και με απόλυτο αίσθημα ντροπής υποσχέθηκα στη σκυλίτσα στο κλουβί 5 ότι θα τη σώσω. Την ονόμασα Πεντάμορφη, γιατί είναι πεντάμορφη η ψυχή της και την κατάντησαν ένα μάτσο κόκκαλα κάτι ανθρωποειδή τέρατα που μολύνουν το είδος μας και κάτι κτήνη που στερούνται ήθους αλλά και στοιχειώδους αιδούς.
Την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου και μετά από πολλές δυσκολίες που προκαλούσε ο Δήμος Βόλου, κατάφερα να την πάρω από εκεί. Την αγκάλιασα, της είπα πως τήρησα την υπόσχεσή μου απέναντί της, ότι τα «τέρατα» τέλειωσαν για εκείνη και πλέον θα είναι η Πεντάμορφη Πριγκίπισσά μου.
Η Πεντάμορφη είναι 13 κιλά και θα έπρεπε να είναι 33. Είναι ένας σκελετός που έγινε έτσι από την ασιτία. Τα ταΐζουν καλά και τηρούν την ευζωία τους λέει ένα ανθρωποειδές ανδρείκελο με το αξίωμα του Αντιδημάρχου επονομαζόμενο ως Α. Μπατζιάκας.
Κάθε μέρα τρώει σαν να μην υπάρχει αύριο. Όποιος δυσπιστεί και νομίζει ότι μόνο η δική μου σκυλίτσα είναι σε αυτή την άθλια κατάσταση, απλά πλανάται. Ας πάει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι η πλειοψηφία των έγκλειστων ζώων στο κυνοκομείο είναι σκελετωμένα και άρρωστα.
Οι φαιδρές δικαιολογίες για την επιθετικότητα των ζώων είναι αστείες. Ούτε ένα από όσα ταΐσαμε δεν προσπάθησε να μας δαγκώσει (που και να το έκανε χίλια δίκια θα ΄χε). Κι έτσι να ήταν όμως κανείς δεν τους δίνει το δικαίωμα να τα δολοφονούν, ούτε να τα καταδικάζουν.
Πιο ανήμπορα και βασανισμένα ζώα δεν έχω συναντήσει. Θα ζητάω εφόρου ζωής συγγνώμη στα τόσα πλάσματα που έμειναν πίσω και όσα δολοφονήθηκαν φρικτά. Τους υπόσχομαι όμως ότι θα γίνω η φωνή που δεν έχουν. Είναι υπόσχεση ζωής και λόγος τιμής».
