Λατρεμένο μου αγόρι,. Δεν ξέρω αν ηρέμησες τώρα, αν έπαψες να πονάς…αν ξεκουράστηκες. Δεν μπορώ να ξέρω αν ήθελες να φύγεις…δεν θα μάθω ποτέ αν ήταν η στιγμή που έπρεπε να σε αφήσω απλά γιατί δεν μπορούσες να μου το πεις. Αυτά τα λέμε τελικά για να αισθανόμαστε εμείς καλύτερα…για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια ότι κάναμε αυτό που έπρεπε. Λόγια παρηγοριάς στον εαυτό μας…
Πάντα παρακαλούσα τον Θεό να σε πάρει ήσυχα και γλυκά στον ύπνο σου…δεν μου έκανε το χατήρι. Κάποιοι μου είπαν ότι τα σκληρά σκυλιά το παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή…Κάποιοι που νόμιζαν ότι σε ήξεραν καλά…μου είπαν ότι ακόμα και αν πόναγες δεν θα μου το έδειχνες ποτέ…ότι είχες δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή και καθημερινότητα…ότι σε κράτησα παραπάνω από όσο έπρεπε για εγωιστικούς λόγους. Δεν ξέρω αν είναι έτσι…και δεν θα το μάθω ποτέ.
Οπότε θα σου πω αυτά που ξέρω καλά…αυτά που έζησα μαζί σου 14 χρόνια , αυτά που μου έδωσες τόσο απλόχερα. Θυμάμαι τη πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα….ενός μηνός σκατό…με ένα τσουλούφι να προεξέχει στο κεφαλάκι σου….Στο είχε κόψει η Αλεξία για να σε ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κουτάβια ώστε να ξέρει ότι εσύ άνηκες σε μένα…Ο Κώστας ήταν ο νονός σου…και όλοι έλεγαν «ο Τσουλούφας είναι της Κατερίνας»…Τσουλούφας, Τσούφι…Τσουφάκος, Τσουφαρία, Τσουφ-Τσουφ, Τσουφίνος…Τσουφόσκυλο…Σε όλα άκουγες…σε όλα κούναγες την ουρά σου…σε όλα απαντούσες.
Το επίσημο όνομα σου…το διάλεξα εγώ…Serendipity Amadeus Master of Disaster…Και αν τίμησες το Master of Disaster…Αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει άλλος σκύλος που να τίμησε τόσο πολύ το επίσημο όνομά του…
Θυμάμαι ότι όταν αποφάσισα να σε πάρω…η μάνα μου ‘έκανε ολόκληρη ιστορία…Έπαιρνε τον πατέρα μου κάθε μέρα τηλέφωνο και φώναζε…»πες της να μη φέρει άλλο σκύλο σπίτι…», «δεν τον θέλω…» , «να φύγει έτσι και φέρει το σκυλί σπίτι»…Σιγά μην της έδινα σημασία…γιατί ήξερα.
Κυριακή , Φεβρουάριος του 1998…στην αγκαλιά μου…στη Βουλιαγμένης να ξερνάς επάνω μου…και εγώ να οδηγώ και να σου λέω…»κάνε υπομονή …σε λίγο φτάνουμε»…Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που σε άφησα να βγεις μόνος σου από το ασανσέρ…ένας κούταβος με τεράστιες πατούσες και ένα τσουλούφι να προεξέχει…και τη μάνα μου να έχει ανοίξει τη πόρτα και να φωνάζει…»ψυχή μου, γλυκέ μου, αγόρι μου…καρδιά μου…» Μέχρι εκεί κράτησαν οι αντιρρήσεις της…
Πόσες φορές δεν την έπιασα να σε έχει στο κρεβάτι της το πρωί και να σε ταίζει κουλουράκια βουτηγμένα στο γάλα…Πόσες φορές δεν ούρλιαζα επειδή μαγειρεύατε μαζί στη κουζίνα…δίπλα δίπλα…και την άκουγα να σου λέει..»για πες μου…τα πέτυχα τα κεφτεδάκια?»
Πόσες φορές έκανες τις απίστευτες ζημιές και εκείνη έλεγε…»δεν πειράζει αγόρι μου…η γιαγιά είναι εδώ…θα το κρατήσουμε μυστικό και δεν θα πούμε τίποτα στη μάνα σου…για να μη σε μαλώσει»
Μπορώ να ξεχάσω εκείνο το βράδυ του Ιουνίου που νομίζαμε ότι είχες πάθει καρδιακό και τελικά ανακαλύψαμε ότι ήσουν τύφλα στο μεθύσι…έχοντας πιει 3 ουίσκυ με coca cola από το τραπέζι της βεράντας χωρίς να σε πάρει κανένας είδηση? Όσο το θυμάμαι…έκλαιγα και γέλαγα συγχρόνως…
Τι να πρωτοθυμηθώ…όλη σου η ζωή μια τεράστια περιπέτεια…μια σκανταλιά…και για μένα μια έκπληξη κάθε μέρα…Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος σου όταν αποφάσισα να σου ψεκάσω το στόμα με μεντόλ spray επειδή είχες αναπτύξει μια αδυναμία στα ανθρώπινα κακά…η την απελπισία μου που επρεπε κάθε μέρα να σε χώνω στη μπανιέρα επειδή κάθε λασπολακούβα για σένα ήταν ο Παράδεισος…
Τοξότης ήσουνα…τι περίμενα? Έβλεπες πόρτα ανοιχτή και τη κοπάναγες…έστριβα αριστερά στο Άλσος Συγγρού….εσύ έστριβες δεξιά… μπορώ να ξεχάσω την ημέρα που σε έχασα για 1 ώρα στο Άλσος και είχα βάλει όλους τους ποδηλάτες να σε ψάχνουν…ενώ εσύ είχες πάει στο αυτοκίνητο και με περίμενες με ένα ύφος του στυλ «άντε ρε κοπελιά…που ήσουνα, νυχτώσαμε»…Στο τσακ γλύτωσες εκείνη την ημέρα τον στραγγαλισμό…
Αμφιβάλλω αν πέρασε έστω και μία μέρα που δεν με έκανες να γελάσω…να θυμώσω…να απελπιστώ…να θελω να σε φάω από αγάπη….
Δεν νομίζω να υπήρξε άλλος σκύλος που να είδε τόσα έργα σε καλοκαιρινά σινεμά…που έκανε τον πορτιέρη έξω από το Rock & Roll μαζεύοντας χάδια….που έγινε νονός…μαζί βαφτίσαμε τον Ρωμανό στη Σίφνο…το θυμάσαι? Εσύ με γαλάζια μπαντάνα να θες να μπεις μέσα στη κολυμπήθρα μαζί με το μωρό…Μέχρι και ο παπάς έσκασε στα γέλια..
Αυτή η τεράστια λατρεία που είχες για το νερό….πόσες φορές δεν με λαχτάρησες…Θυμάμαι στη Τήνο που άρχισες να κυνηγάς κολυμπώντας μια σακούλα που την είχε πάρει ο αέρας και τελικά σε μαζέψαμε με ένα φουσκωτό σχεδόν στη Μύκονο…εκείνη την ημέρα είπα …»αυτό ήταν, πάει ο σκύλος».
Πόσες φορές δεν με είχες κάνει ρεζίλι πέφτοντας σε πισίνες φίλων…Το κερασάκι ήταν όταν έπεσες στη πισίνα του Αστέρα στη δεξίωση ενός γάμου για να πιάσεις τα κεριά που έπλεαν….Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Θυμάσαι κάθε Πάσχα? Μόλις επεφταν τα πρώτα πυροτεχνήματα…έβγαινες στον κήπο και έψαχνες τους θάμνους για τη πάπια…Και εγώ να φωνάζω …»Τσούφι μου δεν υπάρχει πουλί, πυροτεχνήματα είναι δεν είναι κυνηγοί»…
Λένε ότι τα σκυλιά δεν μιλάνε…Μπούρδες, εσύ μίλαγες…είχες 10 διαφορετικά γαυγίσματα. Άλλο όταν με μάλωνες …άλλο όταν θύμωνες …άλλο όταν ήθελες ντε και καλά κάτι…άλλο όταν σε έπιανε η γκρίνια σου…άλλο όταν ήσουνα χαρούμενος… και άλλο όταν ήθελες χάδια. Όποιος ερχόταν σπίτι μας για πρώτη φορά….νόμιζε ότι το είχα χάσει…επειδή μιλάγαμε μεταξύ μας ….Πόσο λίγο σε ήξεραν…
Τι να πρωτοθυμηθώ? Είναι τόσα πολλά… ήσουνα ένας σκύλος με τεράστια προσωπικότητα…εξυπνάδα, αντίληψη…πείσμα και τσαγανό. Κλόουν μέχρι τη τελευταία στιγμή… Τρυφερός , αγαπησιάρης….χαδιάρης, μαλαγάνα όταν έκανες τη ζημιά …απαιτητικός μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο…ήταν να μη σου κολλήσει κάτι στο κεφάλι….δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεις τον τρόπο να το καταφέρεις…Πόσες φορές δεν είχα πει «Θεέ μου , γιατί σε μένα? Εγώ ένα ήσυχο Golden ζητησα»
Και παρόλο που ο KEAGAN ήταν ο όμορφος, ο γλυκούλης, το καλό και υπάκουο παιδί…όλος ο κόσμος εσένα λάτρευε…εσένα θυμούνται όλοι….σε εσένα είχαν αδυναμία…εσύ τους κέρδιζες με το πρώτο βλέμμα..
Αγόρι μου γλυκό, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Εσύ μου έσωσες στη κυριολεξία τη ζωή…ξέρεις ότι αν δεν είχες έρθει στη ζωή μου μπορεί να μην ήμουνα εδώ σήμερα…και αυτό θα είναι το μυστικό μας.
Ήσουνα ο καλύτερος μου φίλος, ο έμπιστός μου…πίστευα ότι εφόσον υπάρχεις εσύ δίπλα μου, όλα θα πηγαίνανε καλά. Και πήγαιναν…ήσουνα το γούρι μου…η θετική ενέργεια στη ζωή μου…
Και σήμερα σε έχασα….σε παρακαλώ, να είσαι πάντα δίπλα μου και να με προσέχεις…μη κάνω καμία χαζομάρα…ξέρεις εσύ.
Δεν θα σου πω αντίο…το αντίο είναι οριστικό…και αμετάκλητο.
Οπότε μέχρι να ξανά βρεθούμε μαζί…να είσαι ευτυχισμένος, να περνάς καλά, να με σκέφτεσαι και να με περιμένεις.
Τσούφι (1998-2012)
Πάντα παρακαλούσα τον Θεό να σε πάρει ήσυχα και γλυκά στον ύπνο σου…δεν μου έκανε το χατήρι. Κάποιοι μου είπαν ότι τα σκληρά σκυλιά το παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή…Κάποιοι που νόμιζαν ότι σε ήξεραν καλά…μου είπαν ότι ακόμα και αν πόναγες δεν θα μου το έδειχνες ποτέ…ότι είχες δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή και καθημερινότητα…ότι σε κράτησα παραπάνω από όσο έπρεπε για εγωιστικούς λόγους. Δεν ξέρω αν είναι έτσι…και δεν θα το μάθω ποτέ.
Οπότε θα σου πω αυτά που ξέρω καλά…αυτά που έζησα μαζί σου 14 χρόνια , αυτά που μου έδωσες τόσο απλόχερα. Θυμάμαι τη πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα….ενός μηνός σκατό…με ένα τσουλούφι να προεξέχει στο κεφαλάκι σου….Στο είχε κόψει η Αλεξία για να σε ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κουτάβια ώστε να ξέρει ότι εσύ άνηκες σε μένα…Ο Κώστας ήταν ο νονός σου…και όλοι έλεγαν «ο Τσουλούφας είναι της Κατερίνας»…Τσουλούφας, Τσούφι…Τσουφάκος, Τσουφαρία, Τσουφ-Τσουφ, Τσουφίνος…Τσουφόσκυλο…Σε όλα άκουγες…σε όλα κούναγες την ουρά σου…σε όλα απαντούσες.
Το επίσημο όνομα σου…το διάλεξα εγώ…Serendipity Amadeus Master of Disaster…Και αν τίμησες το Master of Disaster…Αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει άλλος σκύλος που να τίμησε τόσο πολύ το επίσημο όνομά του…
Θυμάμαι ότι όταν αποφάσισα να σε πάρω…η μάνα μου ‘έκανε ολόκληρη ιστορία…Έπαιρνε τον πατέρα μου κάθε μέρα τηλέφωνο και φώναζε…»πες της να μη φέρει άλλο σκύλο σπίτι…», «δεν τον θέλω…» , «να φύγει έτσι και φέρει το σκυλί σπίτι»…Σιγά μην της έδινα σημασία…γιατί ήξερα.
Κυριακή , Φεβρουάριος του 1998…στην αγκαλιά μου…στη Βουλιαγμένης να ξερνάς επάνω μου…και εγώ να οδηγώ και να σου λέω…»κάνε υπομονή …σε λίγο φτάνουμε»…Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που σε άφησα να βγεις μόνος σου από το ασανσέρ…ένας κούταβος με τεράστιες πατούσες και ένα τσουλούφι να προεξέχει…και τη μάνα μου να έχει ανοίξει τη πόρτα και να φωνάζει…»ψυχή μου, γλυκέ μου, αγόρι μου…καρδιά μου…» Μέχρι εκεί κράτησαν οι αντιρρήσεις της…
Πόσες φορές δεν την έπιασα να σε έχει στο κρεβάτι της το πρωί και να σε ταίζει κουλουράκια βουτηγμένα στο γάλα…Πόσες φορές δεν ούρλιαζα επειδή μαγειρεύατε μαζί στη κουζίνα…δίπλα δίπλα…και την άκουγα να σου λέει..»για πες μου…τα πέτυχα τα κεφτεδάκια?»
Πόσες φορές έκανες τις απίστευτες ζημιές και εκείνη έλεγε…»δεν πειράζει αγόρι μου…η γιαγιά είναι εδώ…θα το κρατήσουμε μυστικό και δεν θα πούμε τίποτα στη μάνα σου…για να μη σε μαλώσει»
Μπορώ να ξεχάσω εκείνο το βράδυ του Ιουνίου που νομίζαμε ότι είχες πάθει καρδιακό και τελικά ανακαλύψαμε ότι ήσουν τύφλα στο μεθύσι…έχοντας πιει 3 ουίσκυ με coca cola από το τραπέζι της βεράντας χωρίς να σε πάρει κανένας είδηση? Όσο το θυμάμαι…έκλαιγα και γέλαγα συγχρόνως…
Τι να πρωτοθυμηθώ…όλη σου η ζωή μια τεράστια περιπέτεια…μια σκανταλιά…και για μένα μια έκπληξη κάθε μέρα…Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος σου όταν αποφάσισα να σου ψεκάσω το στόμα με μεντόλ spray επειδή είχες αναπτύξει μια αδυναμία στα ανθρώπινα κακά…η την απελπισία μου που επρεπε κάθε μέρα να σε χώνω στη μπανιέρα επειδή κάθε λασπολακούβα για σένα ήταν ο Παράδεισος…
Τοξότης ήσουνα…τι περίμενα? Έβλεπες πόρτα ανοιχτή και τη κοπάναγες…έστριβα αριστερά στο Άλσος Συγγρού….εσύ έστριβες δεξιά… μπορώ να ξεχάσω την ημέρα που σε έχασα για 1 ώρα στο Άλσος και είχα βάλει όλους τους ποδηλάτες να σε ψάχνουν…ενώ εσύ είχες πάει στο αυτοκίνητο και με περίμενες με ένα ύφος του στυλ «άντε ρε κοπελιά…που ήσουνα, νυχτώσαμε»…Στο τσακ γλύτωσες εκείνη την ημέρα τον στραγγαλισμό…
Αμφιβάλλω αν πέρασε έστω και μία μέρα που δεν με έκανες να γελάσω…να θυμώσω…να απελπιστώ…να θελω να σε φάω από αγάπη….
Δεν νομίζω να υπήρξε άλλος σκύλος που να είδε τόσα έργα σε καλοκαιρινά σινεμά…που έκανε τον πορτιέρη έξω από το Rock & Roll μαζεύοντας χάδια….που έγινε νονός…μαζί βαφτίσαμε τον Ρωμανό στη Σίφνο…το θυμάσαι? Εσύ με γαλάζια μπαντάνα να θες να μπεις μέσα στη κολυμπήθρα μαζί με το μωρό…Μέχρι και ο παπάς έσκασε στα γέλια..
Αυτή η τεράστια λατρεία που είχες για το νερό….πόσες φορές δεν με λαχτάρησες…Θυμάμαι στη Τήνο που άρχισες να κυνηγάς κολυμπώντας μια σακούλα που την είχε πάρει ο αέρας και τελικά σε μαζέψαμε με ένα φουσκωτό σχεδόν στη Μύκονο…εκείνη την ημέρα είπα …»αυτό ήταν, πάει ο σκύλος».
Πόσες φορές δεν με είχες κάνει ρεζίλι πέφτοντας σε πισίνες φίλων…Το κερασάκι ήταν όταν έπεσες στη πισίνα του Αστέρα στη δεξίωση ενός γάμου για να πιάσεις τα κεριά που έπλεαν….Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Θυμάσαι κάθε Πάσχα? Μόλις επεφταν τα πρώτα πυροτεχνήματα…έβγαινες στον κήπο και έψαχνες τους θάμνους για τη πάπια…Και εγώ να φωνάζω …»Τσούφι μου δεν υπάρχει πουλί, πυροτεχνήματα είναι δεν είναι κυνηγοί»…
Λένε ότι τα σκυλιά δεν μιλάνε…Μπούρδες, εσύ μίλαγες…είχες 10 διαφορετικά γαυγίσματα. Άλλο όταν με μάλωνες …άλλο όταν θύμωνες …άλλο όταν ήθελες ντε και καλά κάτι…άλλο όταν σε έπιανε η γκρίνια σου…άλλο όταν ήσουνα χαρούμενος… και άλλο όταν ήθελες χάδια. Όποιος ερχόταν σπίτι μας για πρώτη φορά….νόμιζε ότι το είχα χάσει…επειδή μιλάγαμε μεταξύ μας ….Πόσο λίγο σε ήξεραν…
Τι να πρωτοθυμηθώ? Είναι τόσα πολλά… ήσουνα ένας σκύλος με τεράστια προσωπικότητα…εξυπνάδα, αντίληψη…πείσμα και τσαγανό. Κλόουν μέχρι τη τελευταία στιγμή… Τρυφερός , αγαπησιάρης….χαδιάρης, μαλαγάνα όταν έκανες τη ζημιά …απαιτητικός μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο…ήταν να μη σου κολλήσει κάτι στο κεφάλι….δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρεις τον τρόπο να το καταφέρεις…Πόσες φορές δεν είχα πει «Θεέ μου , γιατί σε μένα? Εγώ ένα ήσυχο Golden ζητησα»
Και παρόλο που ο KEAGAN ήταν ο όμορφος, ο γλυκούλης, το καλό και υπάκουο παιδί…όλος ο κόσμος εσένα λάτρευε…εσένα θυμούνται όλοι….σε εσένα είχαν αδυναμία…εσύ τους κέρδιζες με το πρώτο βλέμμα..
Αγόρι μου γλυκό, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Εσύ μου έσωσες στη κυριολεξία τη ζωή…ξέρεις ότι αν δεν είχες έρθει στη ζωή μου μπορεί να μην ήμουνα εδώ σήμερα…και αυτό θα είναι το μυστικό μας.
Ήσουνα ο καλύτερος μου φίλος, ο έμπιστός μου…πίστευα ότι εφόσον υπάρχεις εσύ δίπλα μου, όλα θα πηγαίνανε καλά. Και πήγαιναν…ήσουνα το γούρι μου…η θετική ενέργεια στη ζωή μου…
Και σήμερα σε έχασα….σε παρακαλώ, να είσαι πάντα δίπλα μου και να με προσέχεις…μη κάνω καμία χαζομάρα…ξέρεις εσύ.
Δεν θα σου πω αντίο…το αντίο είναι οριστικό…και αμετάκλητο.
Οπότε μέχρι να ξανά βρεθούμε μαζί…να είσαι ευτυχισμένος, να περνάς καλά, να με σκέφτεσαι και να με περιμένεις.
Τσούφι (1998-2012)
