Με αφορμή το άρθρο της lone wolf, θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρέμβαση.
Το να κερδίζει πάντα το αφεντικό νομίζω ότι είναι λάθος άποψη. Αν δεν αφήνουμε ποτέ το σκύλο να κερδίζει, τότε πολύ απλά τον κάνουμε να χάνει το ενδιαφέρον του για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αντίθετα το σκυλί πρέπει να κερδίζει κάποιες φορές. Στο άλλο άκρο, τα σκυλιά που προορίζονται ή εκπαιδεύονται για εξετάσεις εργασίας πρέπει να κερδίζουν πάντα και να φεύγουν με το μπαλάκι ή το tug στο στόμα από το στίβο. Έτσι ενισχύεται η θέληση του σκύλου για το σπορ. Σε αυτήν την περίπτωση ο αρχηγός παραμένει αρχηγός γιατί πολύ απλά ορίζει αυτός και μόνο αυτός το πότε αρχίζει και το πότε τελειώνει το παιχνίδι και κατ' επέκταση το πότε ο σκύλος θα περνάει καλά. Για την περίπτωση των καθαρά κυριαρχικών παιχνιδιών (tug of war) τότε σαφώς πρέπει ο κυναγωγός να κερδίζει περισσότερες φορές απ' ότι ο σκύλος.
Επίσης, όταν παίζουμε με το σκυλί είναι πολλές οι φορές που πρέπει να είμαστε στο έδαφος, στο ίδιο επίπεδο. Αυτό ισχύει για ένα κουτάβι που εκπαιδεύεται στο να παίζει και δεν είναι απαραίτητο να γίνεται αργότερα. Είναι σαν να βγαίνω εγώ για μπύρα με το διευθυντή μου, να τα λέμε ως ίσος προς ίσο (αθλητικά γυναίκες, αυτοκίνητα, πολιτική κτλ) για την ώρα αυτή αλλά μετά η ιεραρχία ισχύει κανονικά μέσα στην εταιρία. Αυτό βοηθάει στο καλύτερο δέσιμο (bonding) μεταξύ σκύλου και κυναγωγού.
Το να κερδίζει πάντα το αφεντικό νομίζω ότι είναι λάθος άποψη. Αν δεν αφήνουμε ποτέ το σκύλο να κερδίζει, τότε πολύ απλά τον κάνουμε να χάνει το ενδιαφέρον του για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αντίθετα το σκυλί πρέπει να κερδίζει κάποιες φορές. Στο άλλο άκρο, τα σκυλιά που προορίζονται ή εκπαιδεύονται για εξετάσεις εργασίας πρέπει να κερδίζουν πάντα και να φεύγουν με το μπαλάκι ή το tug στο στόμα από το στίβο. Έτσι ενισχύεται η θέληση του σκύλου για το σπορ. Σε αυτήν την περίπτωση ο αρχηγός παραμένει αρχηγός γιατί πολύ απλά ορίζει αυτός και μόνο αυτός το πότε αρχίζει και το πότε τελειώνει το παιχνίδι και κατ' επέκταση το πότε ο σκύλος θα περνάει καλά. Για την περίπτωση των καθαρά κυριαρχικών παιχνιδιών (tug of war) τότε σαφώς πρέπει ο κυναγωγός να κερδίζει περισσότερες φορές απ' ότι ο σκύλος.
Επίσης, όταν παίζουμε με το σκυλί είναι πολλές οι φορές που πρέπει να είμαστε στο έδαφος, στο ίδιο επίπεδο. Αυτό ισχύει για ένα κουτάβι που εκπαιδεύεται στο να παίζει και δεν είναι απαραίτητο να γίνεται αργότερα. Είναι σαν να βγαίνω εγώ για μπύρα με το διευθυντή μου, να τα λέμε ως ίσος προς ίσο (αθλητικά γυναίκες, αυτοκίνητα, πολιτική κτλ) για την ώρα αυτή αλλά μετά η ιεραρχία ισχύει κανονικά μέσα στην εταιρία. Αυτό βοηθάει στο καλύτερο δέσιμο (bonding) μεταξύ σκύλου και κυναγωγού.
