Έχω συναντήσει πολλούς "άσχετους" που αποκτούν ένα μικρόσωμο σκυλάκι, και κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, και ξέρω πως όλα αυτά θα οδηγήσουν σε αντικοινωνική συμπεριφορά στο σκυλάκι τους, αλλά... τι συζήτηση να κάνω? Απλως παρακολουθώ το φαινόμενο να εξελίσσεται, με θλίψη...
Αντιθέτως, εαν δω κάποιον εξ ίσου άσχετο, να έχει πάρει ένα κουτάβι ντόπερμαν (για παράδειγμα, κάτι που έγινε πρόσφατα...), αυτομάτως (αν και δεν είχα καμμία όρεξη...) κουβέντιασα μαζί του πάνω από μια ωρα, εξηγώντας του ένα ένα τα λάθη που εγώ διαπίστωσα, γιατί σύντομα το κουτάβι του θα κατέληγε σε κλουβί ή σε ένα μπαλκόνι, με τον χαρακτηρισμό ότι είναι επικίνδυνο...
Ο ντοπερμανάκιας, πρώτο του σκυλί, νεαρός στην ηλικία, αγόρασε βιβλία, αναζήτησε άλλες 2 φορές να με συναντήσει και να του πω τι να κάνει και τι να αποφεύγει, ήδη, 20 μέρες μετά, είμαι αισιόδοξος ότι το σκυλί θα γίνει ισορροπημένο, γιατί το παληκάρι κατάλαβε ότι δεν πρέπει να ακουει αυτούς που του έλεγαν ότι ο σκύλος αυτός τρελαίνεται, εαν δεν το δέρνει πρωί μεσημέρι βράδυ θα τον φάει μια μέρα, και άλλα τέτοια...
Αυτό λοιπόν που εγώ παρατηρώ (και προσθέτω σαν παράμετρο στην συζήτηση) είναι πως οι νέοι ιδοκτήτες μεγαλόσωμων (και δυνητικά επικίνδυνων) φυλών, με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο προβληματίζονται και οι ίδιοι και ψάχνονται να μάθουν, να ακούσουν, να διαβάσουν... ενώ οι αντίστοιχοι ιδιοκτήτες μικρόσωμων, νομίζουν ότι πρέπει να προστατεύσουν το "αδύναμο" σκυλάκι τους, και δεν είναι υποψιασμένοι ότι θα υποστούν το "κακομαθημένο" τους και αντικοινωνικό σκυλάκι για 15 τουλάχιστον χρόνια...