με αφορμή αλλού θέματος κ αιτία τη συμπεριφορά των τσουπρων μου, αναρωτιέμαι. Πως καταλαβαίνουμε ότι το σκυλί μας μας αγαπάει; ότι είναι ευτυχισμένο; ώρες ώρες νομίζω πως με αγαπούν όσο εγώ αυτές μα ώρες ώρες, (βλέπε γράψιμο κανονικό στη βόλτα κ τάσεις φυγής ειδικά της χοουπ) μου δίνουν την εντύπωση ότι με έχουν παντελώς χεσμενη κ πως οποίος κ αν τους δώσει φαΐ, αυτές θα του κάνουν γλυκα ματάκια κ κούνημα ουρίτσας. Ειλικρινά μπερδεύομαι.. Αν ένα σκυλί με αγαπάει γιατι πχ να φεύγει από κοντά μου κ να χάνεται; δεν το νοιάζει; και το κυριότερο. Πως πως πως φαίνεται ότι το σκυλί αγαπάει ε μ α ς; καλή (επ)ανάσταση να έχουμε.
Σοβαρά τώρα... Μ αγαπάει; δεν μ αγαπάει;
- Thread starter Hopsi
- Ημερομηνία δημιουργίας
Δεν νομιζω οτι τα σκυλια ξερουν τι θα πει αγαπη....
Το σιγουρο ειναι οτι ξερουν τι θα πει αφοσιωση πιστη κ εμπιστοσυνη στον αρχηγο τους...
Την ανθρωπινη εννοια της αγαπης νομιζω δεν την εχουν...
Αν δεις τη κοινοτητα της αγελης το καταλαβαινεις....
Το σιγουρο ειναι οτι ξερουν τι θα πει αφοσιωση πιστη κ εμπιστοσυνη στον αρχηγο τους...
Την ανθρωπινη εννοια της αγαπης νομιζω δεν την εχουν...
Αν δεις τη κοινοτητα της αγελης το καταλαβαινεις....
αγάπη δεν είναι πίστη αφοσίωση σεβασμός ενδιαφέρον φροντίδα; κάτι μέρες τώρα είμαι άρρωστη κ τη βγάζω στο ωραιότατο κρεβάτι μου. Ε , ειδικά η Λεηλα, δεν το κουνάει ρουπι ρε παιδιά.. Κ όταν έρχεται το παρτσακλο να παίξουν ως συνήθως, το λεηλακι μου της το κόβει αμέσως. Δεν ξέρω. Ειλικρινά. Πχ το ότι δεν μου γλείφει τη μούρη μου η λεηλα ενώ η χοουπ μου κάνει κούρα ομορφιάς σημαίνει κάτι; με πιάσαν τα υπαρξιακα μου ε; μου λεν όλοι, α, Ευελύνα οι μικρέσ σε λατρεύουν μπλα μπλα μπλα. Εγώ όμως δεν ξέρω. Καν αν είναι ευτυχισμένες μαζί μου. Ειδικά τώρα που τρώνε συνέχεια κ μόνο εμενα στη μαπα τα καψερα.
Κοίταξε να δεις, κάτι τέτοια υπαρξιακά με πιάνουν και μένα. Υπάρχουν εποχές που πιστεύω ότι το Μουφ έρχεται και κάθεται κοντά μου όταν είμαι άρρωστη διότι φοβάται ότι θα τα τινάξω και μετά ποιος θα φτιάχνει μπιφτέκια? Έτσι όμως δε σκέφτονται και τα μικρά παιδιά? Και ο σκύλος δεν είναι σα μικρό παιδί που δε μεγαλώνει ποτέ? Είμαι επίσης πεπεισμένη ότι το Μουφ θα προτιμούσε να ζει με τους αναδόχους του κι ας μην του μαγειρεύανε κάθε μέρα και του δίνανε το σκατόφαγο του Costco λόγω οικονομικών δυσκολιών. Αλλά είναι καλόβολο πλάσμα, το λιβανίζω κιόλας, οπότε μου φέρεται καλά και πιστεύει ότι του ανήκω.
Βεβαίως από την άλλη μεριά σκέφτομαι και το εξής: μάλλον τα σκυλιά δεν αγαπούν με την ανθρώπινη έννοια. Αλλά μπορεί π.χ. να τσακωθώ με την οικογένειά μου, να με πικράνουν ή να τους πικράνω, και ενώ βεβαίως γενικά τα πάμε καλά, το Μουφ ποτέ δε με έχει στεναχωρήσει. Με τους φίλους μου επίσης τα πάω καλά, υπάρχουν όμως φορές που θα με τσαντίσουν και θα τους τσαντίσω. Με το Μουφ είναι αδύνατον να τσαντιστώ και μέχρι τώρα δεν το έχω δει να τσαντίζεται μαζί μου. Και να σου πω και ένα άλλο υπαρξιακό: πριν από τρεισήμισυ χρόνια πέθανε η καλύτερή μου φίλη. Πρόσφατα στεναχωρήθηκα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, στο σημείο δηλαδή να κλαίω και να βλέπω και εφιάλτες, διότι ο άντρας της για πολλοστή φορά με έπρηξε διότι πλήρωσε, λέει, υπερβολικά πολλούς φόρους για την κληρονομία που του άφησε (σημειωτέον τη μερίδα του λέοντος, παιδιά δεν είχαν) και αυτός ήθελε τώρα τα λεφτά του και μου ζητούσε να τον βοηθήσω να τα πάρει τη στιγμή που δεν μπορώ. Επίσης σημειωτέον ότι έκανε αρκετές παρανομίες για να φάει τα λεφτά της (τα οποία εκείνη όσο ζούσε φοβόταν ότι θα κάνει), δεν έδειξε και τόση συμπόνοια στους άμοιρους τους γονείς της που ένα παιδί είχανε όλο κι ολο και δεν πλήρωσε ούτε τα μισά απ' όσα έπρεπε σε φόρους. Τέλος, τη στιγμή που δήλωνε απαρηγόρητος από το θάνατό της, έπιασε γκόμενα σε λιγότερο από ένα χρόνο, τρώνε παρέα την περιουσία της φιλενάδας μου και όταν μου γράφουν είναι για να παραπονεθούν που δεν πήραν παραπάνω. Την τελευταία φορά ήταν που έγινα πλέον έξαλλη μαζί τους και σκέφτηκα ότι τελικά αν είχε σκύλο η φιλενάδα μου πιο πολύ θα την αγαπούσε εκείνος. Θυμάσαι όλες αυτές τις ιστορίες για το σκύλο του Μότσαρτ που ήταν ο μόνος που ακολούθησε το φέρετρό του στην κηδεία διότι έβρεχε και οι υπόλοιποι δε θέλανε να βραχούν? Ή είδες τη φωτογραφία των άπειρων τάφων στη Χιλή μετά από την πρόσφατη βιβλική καταστροφή, όπου εκείνος ο σκύλος δεν το κουνούσε από δίπλα από τον τάφο της κυράς του? Ή τους σκύλους των οποίων πέθαναν τ' αφεντικά και πάνε και τα περιμένουν στη γωνία κάθε μέρα?
Τώρα αν θα το πούμε αγάπη ή αφοσίωση στην αγέλη δε με πολυνοιάζει. Πάντως ένα ξέρω: προτιμώ το σκύλο που περιμένει κάθε μέρα το αφεντικό του που πέθανε κι ας καταλαβαίνει την αγάπη όπως ένα ζώο, παρά τον άντρα της φιλενάδας μου που το μόνο που σκέφτεται είναι τι θα φάει, τι θα πιει και τι θ' αρπάξει ο αποτέτοιος του, που λένε (συγγνώμη κιόλας για τα visuals)...
Edit: Όχι, δε νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο μεγάλα καθάρματα. Το σημαντικό όμως είναι ότι θα βρεις περισσότερα ανθρώπινα καθάρματα απ' ό,τι σκύλους-καθάρματα...
Βεβαίως από την άλλη μεριά σκέφτομαι και το εξής: μάλλον τα σκυλιά δεν αγαπούν με την ανθρώπινη έννοια. Αλλά μπορεί π.χ. να τσακωθώ με την οικογένειά μου, να με πικράνουν ή να τους πικράνω, και ενώ βεβαίως γενικά τα πάμε καλά, το Μουφ ποτέ δε με έχει στεναχωρήσει. Με τους φίλους μου επίσης τα πάω καλά, υπάρχουν όμως φορές που θα με τσαντίσουν και θα τους τσαντίσω. Με το Μουφ είναι αδύνατον να τσαντιστώ και μέχρι τώρα δεν το έχω δει να τσαντίζεται μαζί μου. Και να σου πω και ένα άλλο υπαρξιακό: πριν από τρεισήμισυ χρόνια πέθανε η καλύτερή μου φίλη. Πρόσφατα στεναχωρήθηκα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, στο σημείο δηλαδή να κλαίω και να βλέπω και εφιάλτες, διότι ο άντρας της για πολλοστή φορά με έπρηξε διότι πλήρωσε, λέει, υπερβολικά πολλούς φόρους για την κληρονομία που του άφησε (σημειωτέον τη μερίδα του λέοντος, παιδιά δεν είχαν) και αυτός ήθελε τώρα τα λεφτά του και μου ζητούσε να τον βοηθήσω να τα πάρει τη στιγμή που δεν μπορώ. Επίσης σημειωτέον ότι έκανε αρκετές παρανομίες για να φάει τα λεφτά της (τα οποία εκείνη όσο ζούσε φοβόταν ότι θα κάνει), δεν έδειξε και τόση συμπόνοια στους άμοιρους τους γονείς της που ένα παιδί είχανε όλο κι ολο και δεν πλήρωσε ούτε τα μισά απ' όσα έπρεπε σε φόρους. Τέλος, τη στιγμή που δήλωνε απαρηγόρητος από το θάνατό της, έπιασε γκόμενα σε λιγότερο από ένα χρόνο, τρώνε παρέα την περιουσία της φιλενάδας μου και όταν μου γράφουν είναι για να παραπονεθούν που δεν πήραν παραπάνω. Την τελευταία φορά ήταν που έγινα πλέον έξαλλη μαζί τους και σκέφτηκα ότι τελικά αν είχε σκύλο η φιλενάδα μου πιο πολύ θα την αγαπούσε εκείνος. Θυμάσαι όλες αυτές τις ιστορίες για το σκύλο του Μότσαρτ που ήταν ο μόνος που ακολούθησε το φέρετρό του στην κηδεία διότι έβρεχε και οι υπόλοιποι δε θέλανε να βραχούν? Ή είδες τη φωτογραφία των άπειρων τάφων στη Χιλή μετά από την πρόσφατη βιβλική καταστροφή, όπου εκείνος ο σκύλος δεν το κουνούσε από δίπλα από τον τάφο της κυράς του? Ή τους σκύλους των οποίων πέθαναν τ' αφεντικά και πάνε και τα περιμένουν στη γωνία κάθε μέρα?
Τώρα αν θα το πούμε αγάπη ή αφοσίωση στην αγέλη δε με πολυνοιάζει. Πάντως ένα ξέρω: προτιμώ το σκύλο που περιμένει κάθε μέρα το αφεντικό του που πέθανε κι ας καταλαβαίνει την αγάπη όπως ένα ζώο, παρά τον άντρα της φιλενάδας μου που το μόνο που σκέφτεται είναι τι θα φάει, τι θα πιει και τι θ' αρπάξει ο αποτέτοιος του, που λένε (συγγνώμη κιόλας για τα visuals)...
Edit: Όχι, δε νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τόσο μεγάλα καθάρματα. Το σημαντικό όμως είναι ότι θα βρεις περισσότερα ανθρώπινα καθάρματα απ' ό,τι σκύλους-καθάρματα...
Last edited:
Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα ολόκληρο σεντόνι που θα δικαιολογούσε και θα τεκμηρίωνε την άποψη μου. Μετά σκέφτηκα όμως το εξής: Κάποιοι από 'μας θα πουν πως ο σκύλος έχει ψυχή, κάποιοι άλλοι όχι. Ορισμένοι θα αναφέρουν όλα εκείνα που τους έχουν πείσει πως ο σκύλος είναι συμφεροντολόγος, ενώ οι υπέρμαχοι της αντίθετης σκοπιάς θα τρέξουν να τους διορθώσουν. Η αλήθεια είναι όμως μία! Δεν μπορεί να υπάρξει καμία τεκμηρίωση και διαβεβαίωση ούτε καν πως εμείς οι ίδιοι έχουμε ψυχή. Και με σιγουριά κανένας μας δε μπορεί να δώσει ορισμό για την αγάπη γιατί δεν υπάρχει τέτοιος ορισμός. Ένα μέλος από 'δω απ' το φόρουμ γνωρίζει μια δική μου προσωπική ιστορία για ένα σκυλάκι που μου έσωσε τη ζωή, ένα σκυλάκι που πάρθηκε για 'μενα σε μια ηλικία που ούτε τον εαυτό μου δε μπορούσα να προσέξω, σε μια ηλικία που κάθετί μεγάλο φάνταζε μοναδικό και ικανό να με κάνει αποδεκτό στους κύκλους που ήθελα να είμαι αποδεκτός. Έτσι λοιπόν απ' τη μια έχουμε ένα σκυλάκι που παραμελούσα γιατί ήθελα λυκόσκυλο, ένα σκυλάκι που δεν είχα ταϊσει ποτέ, δεν είχα βγάλει έξω βόλτα ποτέ, όχι αυτά ήταν πολυτέλειες που άφηνα άλλους να κάνουν γιατί υπήρξα μεγάλος κακομαθημένος σε όλα. Μα σε στιγμές χαλάρωσης που ξέφευγα απ' αυτό που θα ήθελα να είμαι ή να γίνω και καθόμουν στον καναπέ να δω τηλεόραση αυτό το απειροελάχιστο σκυλάκι ερχόταν δίπλα μου κι εγώ ασυναίσθητα το χάϊδευα. Κι εκείνο το σκυλάκι έτσι απλά μου έσωσε τη ζωή. Για 'μενα αυτό είναι αγάπη άνευ όρων και μια αγάπη που δεν άξιζα.
Εβελύνα wellcome back...μας έλειψε το βαθύ ροζ σου
Αυτά παθαίνεις για να έχεις μόνο κορίτσια. Πάρε βρε ένα αγοράκι να σε κοιτάει στα μάτια...ή στα χέρια να δει αν κουβαλάς μπιφτέκια, σαν τον Ατταλο...Εσύ και η Sara μας, έπρεπε να συγκατοικείτε, να μην έχετε πρόσβαση στο φόρουμ και να πλαντάζετε όλη μέρα, κάθε μέρα, για το αν και το πόσο και με τι τρόπο, σας αγαπάνε τα σκυλιά σας. Βρε σταματήστε να ψυχογραφείτε τα κωλόσκυλα. Που τα έχετε στα πούπουλα και αναρωτιέστε κιόλας...Γίνετε λίγο πιο αυστηρές και βάλτε τα πράγματα στην θέση τους, να δείτε για πότε δεν θα φεύγουν από δίπλα σας. Η μη απομάκρυνση στην βόλτα Εβελύνα μου, δεν είναι θέμα αγάπης. Είναι θέμα υπακοής. Μετά έρχονται όλα τ' άλλα
Αυτά παθαίνεις για να έχεις μόνο κορίτσια. Πάρε βρε ένα αγοράκι να σε κοιτάει στα μάτια...ή στα χέρια να δει αν κουβαλάς μπιφτέκια, σαν τον Ατταλο...Εσύ και η Sara μας, έπρεπε να συγκατοικείτε, να μην έχετε πρόσβαση στο φόρουμ και να πλαντάζετε όλη μέρα, κάθε μέρα, για το αν και το πόσο και με τι τρόπο, σας αγαπάνε τα σκυλιά σας. Βρε σταματήστε να ψυχογραφείτε τα κωλόσκυλα. Που τα έχετε στα πούπουλα και αναρωτιέστε κιόλας...Γίνετε λίγο πιο αυστηρές και βάλτε τα πράγματα στην θέση τους, να δείτε για πότε δεν θα φεύγουν από δίπλα σας. Η μη απομάκρυνση στην βόλτα Εβελύνα μου, δεν είναι θέμα αγάπης. Είναι θέμα υπακοής. Μετά έρχονται όλα τ' άλλα
χρόνια πολλά κατ αρχάς! Ευχαριστω για τις απαντήσεις. Μαρία, το μωβ είναι το χρώμα μου μαζί με μαύρο. Χα χα! Κοίτα λέω τι είναι η ζωή. Κάθομαι ανοίγω θέμα φιλοσοφίας ενώ κόντεψα να σκοτώσω τη Λεηλα.-παω να ανοίξω θέμα πριν λιποθύμησω
Αν το θέμα που θα ανοίξεις, είναι γιατί κοιμήθηκε ψες το βράδυ, με το πωπουδάκι της γυρισμένο στα μούτρα σου, αντί να σε κοιτάει όλο το βράδυ όλο λατρεία, μήπως πρώτα να λιποθυμήσεις και μετά να το συντάξεις; Πολλές ευχές και σε σένα και να ξαναλλάξεις χρώμα. Δεν σου πάει το μαύρο/μωβ...
Πολλές ευχές και σε σένα και να ξαναλλάξεις χρώμα. Δεν σου πάει το μαύρο/μωβ...
Δεν ξερω αν ειναι αγαπη. Μαλλον επειδη εμεις ειμαστε "αρρωστοι" το ονομαζουμε ετσι για να δωσουμε μια πιο ανθρωπινη πινελια σε αυτα τα καθαρματα. Σιγουρα ειναι συμφεροντολογοι και τα περισσοτερα απο αυτα που κανουν δεν τα κανουν με ανιδοτελεια αλλα γιατι ξερουν οτι εσυ τους παρεχεις τα παντα και οτι βασιζονται πανω σου, σε καποιες αλλες περιπτωσεις τους βγαινει το αγελαιο ενστικτο της συντροφικοτητας σε περιπτωσεις ας πουμε μικρων παιδιων. Αλλα στην ουσια τι ειναι αγαπη και για μας τους ανθρωπους; Ποιος θα ηταν με καποιον αν ηξερε οτι δεν μπορει να βασιζεται πανω του, οχι οικονομικα αλλα συναισθηματικα; Εξαιρουνται οι μαζοχιστες.
Όχι όχι όχι όχι όχι όχι όχι! Δεν το δέχομαι! :ο
Ειδικά τα αδέσποτα/τραυματισμένα/που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και τα πήραμε στα σπίτια μας, δεν μας θεωρούν "απαγωγείς" τους παρά μόνο σωτήρες τους.
Πάντως ο δικός μου σκύλος μ'αγαπάει.
Άντε τώρααααα
Δεν θα μου δημιουργήσετε εσείς ψυχολογικά! -μόνο ο σκύλος μου έχει το δικαίωμα-
Ελπίζω να κατάλαβες ότι με χιούμορ το έγραψα..Σιγά μην αισθάνονται και θύματα που τα υπηρετούμε ουσιαστικά από το πρωί μέχρι το βράδυ!Όχι όχι όχι όχι όχι όχι όχι! Δεν το δέχομαι! :ο
Ειδικά τα αδέσποτα/τραυματισμένα/που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και τα πήραμε στα σπίτια μας, δεν μας θεωρούν "απαγωγείς" τους παρά μόνο σωτήρες τους.
Πάντως ο δικός μου σκύλος μ'αγαπάει.
Άντε τώρααααα
Δεν θα μου δημιουργήσετε εσείς ψυχολογικά! -μόνο ο σκύλος μου έχει το δικαίωμα-
Πάντως δεν δέχομαι να μη με αγαπάει!
Τώρα έχει κάτσει και με κοιτάει σα να σκέφτεται τι θα μου κάνει για να με νευριάσει!
Γάβγιζε και δεν του έδινα σημασία και μετά έβγαλε έναν ήχο τύπου "πφ! βαρέθηκα να ασχολούμαι" κι έφυγε!:shock:
Και τώρα με κοιτάει περίεργα
Το έλεγα συχνά στη μαμά μου όταν δε μου έκανε τα χατήρια και κραταγα δήθεν μούτρα! Φυσικά δεν έπιανε!
Εκανα ότι δεν άκουγα που μου μίλαγε κλπ. Το ίδιο κάνει και η Βερόνικα, αλλά άμα τρίξω σακουλάκι, έρχεται...
