Συμφωνώ ότι είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε την ψυχραιμία μας.
Την έχουμε πάθει κι εμείς, εκεί που πηγαίνουμε τη βόλτα μας να βρεθούμε με σκύλο ιδιοκτήτη - παντελώς ακοινώνητο - και να μας την πέσει άγρια!
Την πρώτη φορά αναστατώθηκα! Έχασα την ψυχραιμία μου και μέσα στη προσπάθεια να τραβήξω το σκυλί μου, έπεσα!
Την δεύτερη φορά, που ξανασυμπέσαμε με τον ιδιοκτήτη (γείτονες γαρ), προλάβαμε και χωρίσαμε τα σκυλιά μας από τα λουριά.
Τρίτη φορά δεν υπήρξε, άλλαξα την ώρα που βγαίνουμε.
Ίσως, κάποιοι ιδιοκτήτες «δυνατών» ρατσών να γνωρίζουν ότι για τις «δύσκολες» περιπτώσεις υπάρχει σφήνα αποχωρισμού. Ένα γερό κομμάτι ξύλου (ή αλλο υλικό), μη αιχμηρό, η οποία μπαίνει μέσα στη μασέλα του σκύλου, την ανοίγει ώστε να ελευθερωθεί αυτό που δαγκώνει. Θέλει τρόπο. Είναι το πιο άμεσο και το πιο ακίνδυνο.